Μεγάλη Δευτέρα βράδυ.Αγρυπνείτε.Η παραβολὴ των δέκα παρθένων. (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ἀγρυπνεῖτε!

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

(Ἡ παραβολὴ τῶν δέκα παρθένων)

Διανύουμε, ἀγαπητοί μου, τὴν ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ἂν ὅλες οἱ ἡμέρες οἱ ὧρες καὶ τὰ λεπτὰ τοῦ χρόνου πρέπῃ νὰ φέρουν τὴ σφραγῖδα τῆς ἁγιότητος, πολὺ περισσότερο ἡ ἑβδομάδα αὐτή. Ὅλα τώρα πρέπει νὰ εἶνε ἅγια. Ἡ σκέψι μας, ἡ καρδιά μας,ἡ θέλησί μας, ἡ γλῶσσα μας, ὅλη ἡ ὕπαρξί μας νὰ εἶνε στὸ Χριστὸ 100%.

Αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα δὲν ἐπιτρέπεται καμμιά ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία εἶνε κατακριτέα ὁποιαδήποτε ἡμέρα· ἀλλὰ ἂν γίνεται τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, εἶνε φρικτή. Ἄλλο ν᾿ ἁμαρτάνῃ κανεὶς τὴν καθημερινή, καὶ ἄλλο τὴν Κυριακὴ καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευή.

Δὲν εἶνε πολὺς καιρὸς ποὺ κάποιος Χριστιανὸς ἦρθε καὶ μοῦ εἶπε· «Πάτερ, ἐξωμολογήθηκα· εἶπα τ᾿ ἁμαρτήματά μου, ἀλλὰ ἕνα ἁμάρτημα μὲ τρώει, δὲ μπορῶ νὰ ἡσυχάσω», κι ἄρχισε νὰ κλαίῃ· «εἶνε μιὰ ἁμαρτία ποὺ τὴν ἔκανα Μεγάλη Παρασκευή…». Εἶδα κ᾿ ἔπαθα νὰ τὸν παρηγορήσω.Εἶνε ὄντως φοβερὸ ν᾿ ἁμαρτάνῃ κανεὶς τὴν ἡμέρα ποὺ σείεται ἡ γῆ, ποὺ κτυποῦν πένθιμα οἱ καμπάνες, ποὺ κλαῖνε οἱ μοναχοί, ποὺ ψάλλουν οἱ ψάλτες τὸ «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου …ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου».

Γιὰ τοὺς ἀναίσθητους αὐτοὺς ἁρμόζουν τὰ «οὐαὶ» τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου (Ματθ. 23,13-39).  Ὁ Κύριος εἶπε ὀκτὼ «οὐαὶ» στοὺς πωρωμένους γραμματεῖς καὶ φαρισαίους, ἀλλὰ ἑκατὸν ὀκτὼ «οὐαὶ» ἁρμόζουν σὲ ὅσους δὲν σέβονται τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ ἁμαρτάνουν.Ἀπὸ χθὲς τὸ βράδι, γιὰ νὰ μιλήσω μὲ γλῶσσα σύγχρονη, ἄνοιξε ἡ τηλεόρασι. Ὄχι ἡ βρωμερὴ τηλεόρασις ἐπιγείων σταθμῶν, ἀλλὰ ἡ τηλεόρασι τοῦ οὐρανοῦ. Οἱ ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος εἶνε ἡ πνευματικὴ τηλεόρασι .Τέτοιες ἀκολουθίες δὲν ὑπάρχουν σὲ καμμιά θρησκεία τοῦ κόσμου. Κάθε μέρα παρουσιάζονται νοερῶς μπροστά μας διάφορα πρόσωπα μὲ τὰ ἔξοχα τροπάρια, μὲ τὰ εὐαγγέλια καὶ τὶς ἄλλες περικοπές. Χθὲς ὁ Ἰωσὴφ ὁ πάγκαλος. Καὶ σήμερα; Τὸ εἶπαν οἱ ψαλτάδες, ἀλλὰ ποιός προσέχει; Ἀπόψε ἡ πνευματικὴ τηλεόρασι ἔδειξε τὶς δέκα παρθένες.

Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὴν παραβολὴ αὐτή,ἀγαπητοί μου, πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὰ ἔθιμα τοῦ γάμου στὸ Ἰσραήλ, ποὺ μένουν τὰ ἴδια ἐδῶ καὶ τόσες χιλιάδες χρόνια. Ἐμεῖς τὰ ὡραῖα χριστιανικὰ ἔθιμα, ποὺ μυρίζουν θυμάρι καὶ λιβάνι, πᾶμε σιγὰ - σιγὰ νὰ τὰ ξεχάσουμε, γιὰ νὰ γίνουμε Εὐρωπαῖοι· τὸ Ἰσραὴλ διατηρεῖ τὰ ἔθιμά του. Μεταξὺ αὐτῶν εἶνε καὶ τὰ ἔθιμα τοῦ γάμου.Ἡ νύφη μπαίνει στὸ σπίτι στολισμένη. Τὴ συνοδεύουν δέκα παρθένες, δέκα νέα κορίτσια, ντυμένα στὰ ἄσπρα. Κρατοῦν στὰ χέρια τους λουλούδια καὶ λυχνάρια. Σταματοῦν ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι, ἐμπρὸς στὸ δρόμο, καὶ περιμένουν νὰ ἔρθῃ ὁ γαμπρὸς ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ πατέρα του. Τὸν περιμένουν μὲ ἀναμμένα τὰ λυχνάρια, μὲ τραγούδια καὶ ἑτοιμασία. Κι ὅταν ἔρθῃ, τὸν συνοδεύουν, μπαίνουν μαζὶ στὸ σπίτι καὶ ἡ πόρτα κλείνει.Σ᾿ αὐτὸ τὸ ἔθιμο τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ γάμου στηρίζεται ἡ παραβολὴ ποὺ εἶπε ὁ Κύριος γιὰ δέκα παρθένες, ποὺ περίμεναν μέχρι ἀργὰ τὴ νύχτα νὰ ἔρθῃ ὁ νυμφίος κ᾿ ἐκεῖνος ἀργοῦσε.

Νύσταξαν ὅλες καὶ κοιμήθηκαν. Κατὰ τὰ μεσάνυχτα ἄκουσαν φωνή· «Ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται…» (Ματθ. 25,6). Ξύπνησαν νὰ ἑτοιμάσουν τὰ λυχνάρια. Οἱ πέντε ἦταν φρόνιμες· εἶχαν μαζί τους λάδι, γέμισαν τὰ λυχνάρια, συνώδευσαν μὲ τὰ φῶτα τὸ νυμφίο στὸ σπίτι ποὺ θὰ γινόταν ὁ γάμος, καὶ ἔκλεισε ἡ θύρα. Οἱ ἄλλες πέντε ἦταν μωρές· δὲν εἶχαν λάδι, ἔσβησαν τὰ λυχνάρια τους, κ᾿ ἔμειναν ἔξω ἀπὸ τὸ γάμο (βλ. ἔ.ἀ. 25,1-13).

Στὴν παραβολὴ ὁ Κύριος ἄλλα λέει καὶ ἄλλα ἐννοεῖ. Νυμφίος, γαμπρός , εἶνε μιὰ λέξι ποὺ συγκινεῖ τοὺς νέους καὶ τὴν ἔχουν στολίσει μὲ πολλὰ τραγούδια. Ἐδῶ νυμφίος, ὁ «ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων»(Ψαλμ. 44,3), εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός .Αὐτὸ τὸ Νυμφίο, ἀδελφοί μου, πρέπει ν᾿ ἀγαπήσουμε. Ἐὰν ἡ νύφη ἀγαπᾷ τὸ νυμφίο της μιὰ φορά, ἐμεῖς ἑκατὸ καὶ χίλιες φορὲς πρέπει ν᾿ ἀγαπήσουμε τὸ Χριστό. Δυστυχῶς ὅμως μόνο γήινες ἀγάπες ἔχουμε· τὸν «ἀντρούλη»μας, τὴ «γυναικούλα» μας, τὸ «παιδάκι» μας.Δὲν κατηγορῶ τὶς ἀγάπες αὐτές· εἶνε φυσι-κές, ὁ Θεὸς τὶς φύτευσε. Ἀλλοίμονο στὸν ἄντρα ποὺ δὲν ἀγαπᾷ τὴ γυναῖκα του καὶ στὴ γυναῖκα ποὺ δὲν ἀγαπᾷ τὸν ἄντρα της. Ἀλλ᾿ὑπάρχουν καὶ ἀγάπες μεγαλύτερες. Γυναίκα,ἂν ἀγαπᾷς μιὰ φορὰ τὸν ἄντρα σου, χίλιεςφορὲς ν᾿ ἀγαπήσῃς τὸ Χριστό! Κρύες οἱ καρδιὲς τῶν γυναικῶν, Βόρειος Πόλος οἱ καρδιὲςτῶν ἀντρῶν· καὶ ἔτσι περιοριζόμαστε στὶς μικρὲς ἀγάπες.Νυμφίος λοιπὸν εἶνε ὁ Χριστός. Καὶ νύμφη ,καλλονὴ ἔξοχη, μοναδική, ὑπέροχη καὶ αἰώνια, εἶνε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Κανέ-νας γαμπρὸς δὲν ἀγάπησε τόσο δυνατὰ τὴνύφη του ὅπως ὁ Χριστὸς τὴν Ἐκκλησία. Γιὰχάρι της ἔχυσε τὸ τίμιο αἷμα του. Γι᾿ αὐτὸ τὴθέλει νὰ λάμπῃ καὶ νὰ εἶνε πολὺ ψηλά.Μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἴμαστε ἐμεῖς, ποὺ βαπτισθήκαμε στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐμεῖς, ὅπως οἱ δέκα παρθένες, πρέπει νὰ περιμένουμε· νὰ περιμένουμε τὸν ἐρχομὸ τοῦ Κυρίου ,τὴ δευτέρα παρουσία. – Παραμύθι τῶν παπάδων καὶ τῶν δεσποτάδων εἶνε αὐτά, λένε οἱ ἄθεοι.Ὄχι, κύριοι· δὲν εἶνε παραμύθι, εἶνε γεγονὸς πραγματικό. Τὸ εἶπε τὸ στόμα ἐκείνου,ποὺ δὲν λέει ποτέ ψέματα· τὸ εἶπε ὁ Χριστός.Κι αὐτὸ εἶνε γεγονὸς ἀληθινὸ 100%. Θ᾿ ἀλλάξῃ ὁ κόσμος καὶ θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος, εἴτε μᾶςἀρέσει εἴτε ὄχι. Τὸ λέμε στὸ Πιστεύω· «…Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς»(7).

Θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος. Τὸ σκεφτήκατε αὐτὸκαλά; Ὁ χρόνος ποὺ θὰ ἔρθῃ μᾶς εἶνε ἄγνω-στος. Μόνο οἱ χιλιασταί, ποὺ εἶνε ψευδοπρο-φῆτες, ὁρίζουν ἡμερομηνίες κ᾿ ἐξευτελίζονται. Θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος ἀπροειδοποίητα, ὅπως ὁ κλέφτης. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι καὶ νὰ τὸν περιμένουμε.Μᾶς ἔδωσε καὶ μερικὰ σημάδια ποὺ θὰπροηγηθοῦν πρὶν ἀπὸ τὸν ἐρχομό του. Ποιάεἶν᾽ αὐτά; Ὦ κόσμε, ὁ Χριστὸς σὲ εἰδοποιεῖ·γιατί μένεις ἀδιάφορος; Τὸ μικρόβιο τῆς ἀπι-στίας ἔχει μπῆ πολὺ βαθειά, καὶ χρειάζονταιμεγάλα γεγονότα καὶ σεισμὸς ἰσχυρός, γιὰ νὰ συνέλθουμε καὶ ν᾿ ἀνακτήσουμε τὴν πίστι ποὺ χάσαμε. Ἀπὸ συνήθεια ἐρχόμαστε στὴν ἐκκλησία τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες. Δὲν μᾶς συγκινοῦν τὰ ἅγια πάθη τοῦ Χριστοῦ.Μερικὰ σημάδια, ποὺ θὰ προηγηθοῦν τῆςἐλεύσεως τοῦ Κυρίου, εἶνε οἱ σεισμοί  . Οἱ σει-σμοί, ποὺ γίνονται «κατὰ τόπους» (Ματθ. 24,7. Μᾶρκ. 13,8.Λουκ. 21,11) , μικροὶ καὶ μεγάλοι, εἶνε προάγγελοι τοῦπαγκοσμίου σεισμοῦ, ποὺ δὲν θὰ γκρεμίσῃ πλέον σπίτια, ἀλλὰ θὰ σείσῃ συνειδήσεις· θὰ συντρίψῃ τὶς καρδιὲς ἐκεῖνες ποὺ πωρώθη-καν, ἔγιναν μπετὸν ἀρμέ, καὶ δὲν δέχτηκαντὸν Κύριο.Τότε «ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν» (Ἰω. 19,37) .Καὶ τότε «κόψονται» (Ματθ. 24,30) . Τότε καὶ οἱ βλάσφημοι οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ἀνήθικοι , ποὺ δὲν σεβάστηκαν οὔτε τὴ Μεγάλη Παρασκευή, θὰ γονατίσουν . Ναί, θὰ γονατίσουν καὶ θὰ φωνάξουν· Ἀνοῖξτε, βουνά, νὰ μᾶς γλυτώσετε ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ!… (πρβλ. Λουκ. 23,30) .Αὐτὰ δὲν εἶνε παραμύθια. Θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος · καὶ εἶνε τόσο βέβαιο ὅσο εἶνε ὅτι αὐτὴ τὴ στιγμὴ πατοῦμε τούτη τὴ γῆ.

Ἄντρες γυναῖκες καὶ παιδιά, ποὺ μὲ ἀκοῦ-τε! Δὲν σᾶς κοροϊδεύω, σᾶς λέω τὴν ἀλήθειακαὶ μόνο τὴν ἀλήθεια. Ὅπως ἡ νύφη ἑτοιμά-ζεται γιὰ νὰ ὑποδεχθῇ τὸ γαμπρό, ἔτσι ἂς ἑτοιμάσουμε κ᾿ ἐμεῖς τὶς ψυχές μας γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸ Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

Λυχνάρια καὶ μανουάλια ἀναμμένα νὰ γίνουμε, ἀδελφοί μου, καὶ νὰ φωτίζουμε μέσα στὸ σκοτάδι τοῦ κόσμου. Πολλὰ καντήλια ἔχει ἡ ἐκκλησία. Τὸ βράδυ ὅλα θὰ σβήσουν· ἕνα δὲν πρέπει νὰ σβήσῃ, αὐτὸ ποὺ καίει μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο. Ὁ νεωκόρος τροφοδοτεῖ μὲ λάδι αὐτὴ τὴν κανδήλα, γιὰ νὰ μένῃ ἀκοίμητη .Κ᾿ ἐμεῖς νὰ τροφοδοτήσουμε τὴν πίστι , εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων καὶ χαρὰν τῶν ἀγγέλων. Ν᾿ ἀνάψουμε τὰ καντήλια τῆς ψυχῆς μας, ποὺ εἶνε ἡ πίστις ἡ πατρίδα καὶ ἡ οἰκογένεια, καὶ νὰ γίνουμε φῶτα , στὸν σκοτεινὸ αἰῶνα τῆς διαφθορᾶς καὶ ἀπιστίας ποὺ ζοῦμε, γιὰ νὰ δοξά-ζεται ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος-

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Κων/νου & Ἑλένης Ἀμυνταίου τὴν 4-4-1977.