Κυριακή των Αγίων Πάντων – Ο Χριστός πρότυπο υπομονής

Ἑβρ. ια΄ 32-ιβ΄ 2

Ὁ Χριστός πρότυπο ὑπομονῆς

«Δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα,
ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν»

Ἔχει λεχθεῖ ἀγαπητοί μου, ὅτι ἡ χριστιανική ζωή εἶναι ἕνας ἀγῶνας. Ὁ Κύριος περιγράφοντάς τήν εἶπε, πώς ὁμοιάζει μέ στενό καί δύσβατο μονοπάτι σέ ἀπόκρημνους βράχους. Οἱ Ἅγιοι Πάντες, πού ἑορτάζουμε σήμερα βαβαιώνουν αὐτήν τήν πραγματικότητα. Τούς ἑορτάζουμε καί θυμώμαστε τούς ἀγῶνες τους, τίς θυσίες τους, τούς κόπους τους, τά μαρτύριά τους, ὅλα ἐκεῖνα τέλος πάντων γιά τά ὁποῖα ἐκρίθησαν ἄξιοι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς ἔχει τήν αὐτή τήν πείρα, τό πόσο κοπιώδης εἶναι ἡ συνεπής πρός τό θέλημά τοῦ Θεοῦ ζωή. Ἰδιαίτερα μάλιστα σέ καιρούς πειρασμῶν ἤ δοκιμασιῶν, σέ καιρούς θλίψεων καί ἀδικιῶν τόν νά ἐφαρμόσεις τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ὑποταχθεῖς σ’ αὐτό γίνεται ἔργο δυσκολώτερο, πού ἀπαιτεῖ περισσότερη βοήθεια πνευματική.

Μᾶς διευκολύνει νά συνεχίσουμε τόν καλόν ἀγῶνα προτρέποντας μας νά τρέχουμε στόν ἀγῶνα, νά ἀγωνιζόμαστε πνευματικῶς δείχνοντας καί ἔχοντας ὑπομονή. Πόση ὑπομονή; Θά ἐρωτοῦσε κάποιος. Ὑπομονή κι ὅταν σέ ἀδικοῦν; Ὑπομονή καί ὅταν ὑποφέρεις κι ὅταν φταῖς; Ὑπομονή γιά χρόνια πολλά ἤ ἴσως καί γιά τήν ζωή ὁλόκληρη. Πόση ὑπομονή νά κάνουμε; Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι: Δεῖτε τόν Χριστό, πού εἶναι ὁ ἀρχηγός καί ὁ τελειωτής τῆς πίστεως, τό πρότυπο καί ὁ κριτής μας, πόση ὑπομονή ἔκανε. Ὁ Χριστός, ἐνῶ εἶχε ἐξουσία νά μήν πεθάνει, ἐπειδή ἦταν ἀναμάρτητος, ὑπέμεινε σταυρόν. Δηλαδή ὄχι ἁπλῶς ὑπέμεινε θάνατο, ἀλλά ἕνα θάνατο τόν πιό ἐξευτελιστικό καί ἐν τούτοις κατεφρόνησε τήν ἐντροπή τοῦ ἀτιμωτικοῦ θανάτου.

Γι’ αὐτό ἀγαπητοί μου δέν ἔχουμε δικαιολογία, νά ὀλιγοπιστοῦμε καί νά μήν ὑπομένουμε. Μᾶς ἐλέγχει ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ Του ἐρωτᾶ καθένα πού διαμαρτύρεται καί γογγύζει, ὅτι ὑποφέρει ἄδικα:

Χριστιανέ, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἐγώ ἔκανα κάτι κακό γιά νά σταυρωθεῖς; Ὕβρισα γιά νά μέ ὑβρίσουν; Ἐφόνευσα γιά νά μέ φονεύσουν ; Ἐταπείνωσα γιά νά μέ ταπεινώσουν ; Γιά πιό λόγο νά δέχομαι αὐτήν τήν περιφρόνηση καί τήν ἀτίμωση; Καμμία ἀφορμή δέν ὑπῆρχε. Οὐδένα ἐνόχλησα. Ἀντιθέτως πολλοῦ εὐεργέτησα. Κι ὅμως βλέπεις ὅτι κι ἐγώ ὑποφέρω. Συμμερίζομαι τήν θέση σου. Γιατί λοιπόν διαμαρτύρεσαι; Ἐσύ, λοιπόν, γιατί ἀγανακτεῖς, πού δέχεσαι θλίψεις, θάνατο, δοκιμασίες, ἀσθένειες, περιφρονήσεις, πτωχεία;

Δές ἐμένα καί παρηγορήσου. Κοίταξε ἐμένα πού φέρομαι στό σταυρό χωρίς νά φταίω καί πάρε θάρρος. Μή δειλιάζεις μπροστά στό Γολγοθᾶ σου. Γιατί κοντά στό Γολγοθᾶ εἶναι καί ἡ Ἀνάσταση.

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο πρέπει νά δείχνουμε ὑπομονή στήν ζωή μας καί σέ κάθε περίπτωση. Ὁ Χριστός ἐπειδή ὑπέφερε, χωρίς νά φταίει, ἀνέβηκε καί ἐκάθισε στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ θά πρέπει νά διευκρινήσουμε, ὅτι ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος ὑπέμεινε καί ὡς ἄνθρωπος δοξάσθηκε. Ἔτσι κατά τόν ἴδιο τρόπο θά δοξασθοῦν ἀπό τόν οὐράνιο Πατέρα μας ὅσοι δείξουν ὑπομονή στίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες. Μέσα ἀπό αὐτές θά ἀξιωθοῦμε νά ἀνέβουμε στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί νά λάβουμε τά αἰώνια ἀγαθά του.

Ζοῦμε σέ καιρούς δύσκολους. Πάντοτε, ἰδιαίτερα ὅμως στήν ἐποχή μας ἡ ἁμαρτία πολιορκεῖ τούς Χριστιανούς. Ἡ ἐπίθεση τοῦ κακοῦ γίνεται σ’ ὅλα τά μέτωπα καί μέ τρόπους ἀσύληπτους ἀπό τό νοῦ καί τήν φαντασία τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ Χριστιανοί πρέπει νά ἀντέξουμε. Νά μήν παραδοθοῦμε. Νά μείνουμε πιστοί στό Θεό. Νά ὑπακούσουμε στό θέλημά Του καί νά συνεχίσουμε νά ὑπακούουμε κάτω ἀπό ὁποιεσδήποτε συνθῆκες καί καταστάσεις. Ἐκεῖνο πού ἐπιχειρεῖται εἶναι νά χωρισθοῦμε ἀπό τόν Πατέρα μας.

Ὁ Πατέρας μας διά τοῦ Μονογενοῦ Του Υἱοῦ μᾶς ἐβεβαίωσε ὅτι ὅσοι ὑπομείνουν στό τέλος θά στεφανωθοῦν. Ὁ Κύριος μας στήν Ἀποκάλυψη παραγγέλει πρός τήν Ἐκκλησίαν τῆς Σμύρνης «Μή φοβᾶσαι τίποτε ὅσα μέλλεις νά πάθεις. Ὁ διάβολος θά βάλει μερικούς ἀπό ἐσᾶς στήν φυλακή γιά νά δοκιμασθεῖτε καί θά ὑποφέρετε δέκα μέρες. Νά εἶσαι πιστός μέχρι θανάτου καί θά σοῦ δώσω τό στεφάνι τῆς ζωῆς» (Ἀποκ. β΄10). Τήν ἴδια σύσταση καί προτροπή ὁ Χριστός κάνει σ’ ὅλους μας. Ἄς Τόν ἀκούσουμε.

Χριστιανέ Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ!

Μή φοβᾶσαι τίς ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου. Μή φοβᾶσαι τόν πόλεμό του. Ὅσο κι ἀν σέ πολεμήσει θά νικήσεις. Ὅσο κι ἄν σέ δοκιμάσει μή χάνεις τό θάρρος σου. Ὅποιον πειρασμό ἤ δοκιμασία ἤ ἀδικία ἤ πόλεμο ἤ συκοφαντία ἤ θάνατο ἤ ἀσθένεια καί ὁτιδήποτε ἄλλο λυπηρό μείνε πιστός. Μή μέ ἐγκαταλείπεις. Μή γογγύζεις

Μήν ἀπομακρύνεσαι ἀπό Ἐμένα. Μείνε πιστός ἀκόμα καί ἄν σέ σκοτώσουν, ἄχρι θανάτου. Ἐγώ θά σέ στεφανώσω γιά τήν ὑπομονή σου.

Ἀδελφοί μου

Νομίζω ἰσχυρότερη παράκληση καί παρηγοριά δέ μπορεῖ κανείς ἄλλος νά μᾶς δώσει ἀπό τόν Κύριό μας. Μέ τήν δική Του ὑπομονή στίς θλίψεις Του γίνεται πρότυπο καί γιά μᾶς νά Τόν μιμηθοῦμε στήν ὑπομονή.

Ὑπομονή πού θά μᾶς στεφανώσει μέ τόν ἄφθορον στέφανον καί θά μᾶς ἀνοίξει τόν δρόμο πρός τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού εὔχομαι γιά ὅλους. Ἀμήν

Αρχιμ. Καλλίνικος Νικολάου, Ι. Μ . Καισαριανής/