Χριστούγεννα! Σε τόπο αφιλόξενο, παγερής αδιαφορίας...

Σε τόπο αφιλόξενο, παγερής αδιαφορίας...

Του Χριστάκη Ευσταθίου

Χριστούγεννα! Όσο κι αν στην καθημερινή ζωή μάς πλακώνουν οι λογής κρίσεις με όλα τα ζοφερά παρεπόμενά τους, δεν μπορεί η ανθρώπινη ψυχή να μην στέκεται με δέος μπροστά στο μεγαλείο της θεϊκής επίσκεψης. Στην πιο μεγάλη που θα μπορούσε να δεχθεί ποτέ. Έστω, μέσα από τα γρανάζια του μίσους και της ταραχής, στα οποία μας εγκαταλείπει τόσο άσπλαχνα η ψυχρή καθημερινότητα.

Δεν μπορεί να αγνοούμε ότι ξημερώνει η μεγάλη εορτή της άπειρης αγάπης, κατά την οποία συντελείται αυτό που ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός ονομάζει και η Εκκλησία υμνολογικά διακηρύσσει «παράδοξο θαύμα». Ο άχρονος, άναρχος και υπέρχρονος Θεός, γεννάται εν χρόνω. Ο αόρατος γίνεται ορατός, θεάται. Γι’ αυτό, όπως σημειώνεται στο υπέροχο εκείνο Δοξαστικό της ημέρας, κάθε δημιούργημα του Θεού, δορυφορεί τον Γεννηθέντα: Οι ουρανοί δίνουν τον αστέρα, οι άγγελοι τον ύμνο, η γη το σπήλαιο, η έρημος τη φάτνη, οι ποιμένες το θαύμα και οι άνθρωποι τη Θεοτόκο Μαρία. Προς επιβεβαίωση ότι η Δημιουργία καταξιώνεται στην αυθεντικότητά της μέσα από την αντιπροσφορά της θεϊκής αγάπης.

Στο πέρασμα δύο χιλιετιών και κάτι, σ’ όλη αυτή τη διαδρομή του χρόνου, ο άνθρωπος δοκίμασε ν’ αντικαταστήσει το μεγαλείο της θεϊκής αυτής αγάπης με συστήματα, μοντέλα, ιδεολογίες, μηχανισμούς. Όλα εξήλθαν χρεοκοπημένα και με φοβερά ελλείμματα… Η Δημιουργία μέσα σ’ όλη αυτή την ακαταστασία αφέθηκε τελικά έρμαιο σε άκρατες καταχρηστικές και χρησιμοθηρικές ορέξεις που στο βάθος συνιστούν και την κύρια αιτία της κρίσης που έχει καταπλακώσει σήμερα ολόκληρο τον πλανήτη.

Χριστούγεννα! Η γιορτή του παντοδύναμου Θεού που γεννιέται ως άσημος και αδύναμος άνθρωπος στη Φάτνη της Βηθλεέμ. Το νεογέννητο Θείο Βρέφος είναι ένα παιδί άστεγο σ’ έναν αφιλόξενο τόπο παγερής αδιαφορίας… «Δι’ υμάς επτώχευσε πλούσιος ων». Αρνήθηκε όσα θεωρούμε σήμερα πλούτο, χρήμα, ανέσεις, δύναμη, εξουσίες και υπέμεινε δοκιμασίες και αδικίες, συμμετέχοντας στον πόνο των ανθρώπων. Ωστόσο, στην αποδοχή της φτώχειας δεν προσέδωσε οποιοδήποτε αυτόνομο χαρακτήρα, αλλά τη συνέδεσε με την εσωτερική ελευθερία του ανθρώπου και την καταξίωσή του σε μια ανεπανάληπτη αρχοντιά… Σε μια διάσταση που ο άνθρωπος γνωρίζει τον αληθινό πλούτο προσφέροντας και δίνοντας. Εκπίπτει δε στη φτώχεια όταν μεταβάλλει τον εαυτό του σε αρπακτικό…

Ο αυθεντικός πλούτος συνίσταται στην αληθινή αγάπη που καθιστά τον άνθρωπο κοινωνό της ζωής του Θεού. Στην ελευθερία από την πλάνη και τη σύγχυση. Την αποδέσμευση από τον εγωκεντρισμό και τα πολύμορφα πάθη. Την επανεύρεση του αληθινού νοήματος της ζωής. Αυτό που έχασε ο άνθρωπος με τον εγωισμό του, έρχεται να του το προσφέρει ο Θεός με την ταπείνωσή του. Του δείχνει με τον πιο απλό τρόπο το δρόμο, όχι μόνο για να ξεπεράσει τις κρίσεις του, αλλά για να ξαναβρεί την αρχοντιά του προσώπου, την ανεκτίμητη αξία του, την ελπίδα στη ζωή του. Αυτός ο δρόμος περνά μέσα από την αγάπη, την ταπείνωση και την ειρήνη. Όχι βέβαια ως έννοιες χρεοκοπημένες και ξεφτισμένες, όπως τις καταντήσαμε σήμερα. Αλλά με αντοχές αιώνιας εμβέλειας, όπως απορρέουν από την αυθεντικότητα της Φάτνης. Σε μια ποιότητα ζωής που ζητούμενο δεν είναι μόνο να ξαναφτιαχτούν πρόσωπα, κοινωνίες, θεσμοί, αλλά η δύναμη της αγάπης να καταργεί τον θάνατο και να στέλνει το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα ζωής... Πάντοτε στις συχνότητες του λόγου του Μ. Αθανασίου: «Αυτός ενηνθρώπησε ίνα ημείς θεοποιηθώμεν».

Φιλελεύθερος,24/12/2011