Ο Δανιήλ και ο Ετιέν. Μικρές ιστορίες Ιεραποστολικής πορείας

Περιοδεύοντας το Β. Καμερούν έχεις την μοναδική εμπειρία να ταξιδεύεις όχι μόνον στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, αλλά και στον χώρο των καρδιών του μυστικού και αθέατου κόσμου του αλλά ταξιδεύεις και σε ένα ανεπανάληπτο κράμα χρόνου παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.

Έτσι ακόμα και τα ασήμαντα που υποπίπτουν στην αντίληψή μας αναδεικνύονται όχι μόνον σημαντικά αλλά και μοναδικά.

Βέβαια, κάποια πράγματα αναδεικνύουν την τραγικότητα κάποιων καταστάσεων και καλούμεθα αυτόματα να ανασύρουμε δυνάμεις πνευματικές και ψυχικές που να μας δώσουν το κουράγιο και την δύναμη να τις αντέξουμε, για να μπορέσουμε να τις βοηθήσουμε κατά το μέτρο των δυνάμεών μας και αν όχι, απλά να τις αναφέρουμε εις τον Κύριο του Aμπελώνος και να τις αποθέσουμε στην ιδική Του κρίση. Και τότε συμβαίνουν πράγματα παράδοξα και μοναδικά.

Μια Κυριακή απόγευμα, έκανα μια βόλτα με τα πόδια τριγύρω στο Ιεραποστολικό Κέντρο των Αγίων 12 Αποστόλων του Κατράνγκ. Mέ συνόδευε ο από πολλών ετών φύλακας του Ιεραποστολικού Κέντρου Μαρτίνος ή, όπως τον γνώριζαν οι κάτοικοι του χωριού, «Ταϊσσού». Έπαιζε πάντα τον ρόλο του μεταφραστού τριών τοπικών γλωσσών προς τα Γαλλικά. Παράλληλα γνωρίζοντας όλον τον κόσμο ήταν και ο, εις το διηνεκές, ξεναγός μας. Μαζί του σπούδαζα τον κόσμο του Β. Καμερούν, τα ήθη, τα έθιμα και την νοοτροπία των κατοίκων του.

Έτσι λοιπόν περπατούσαμε προς το χωριό Γκάγκαλα ώσπου περνώντας δίπλα από ένα δένδρο σκόνταψα στις ρίζες του και εντελώς αντανακλαστικά, απέφυγα να πέσω κάτω. Όταν κοίταξα καλύτερα την αιτία της –παρ’ ολίγον πτώσεώς μου- διεπίστωσα ότι οι «ρίζες» που σκόνταψα εκινούντο κάπως. Τελικά δεν ήταν ρίζες ήταν ένα μικρό ανάπηρο παιδί που , μη μπορώντας να περπατήσει σερνόταν στο έδαφος και όλο του το σώμα ήταν καλυμμένο με χώμα σαν ένα τέλειο καμουφλάζ.

Το παιδί φοβήθηκε και έκανε να φύγει χρησιμοποιώντας τα χέρια του για να διευκολύνει την μετακίνησή του. Ο ακόλουθός μου του μίλησε στην γλώσσα του και ο μικρός σταμάτησε. Λίγα δευτερόλεπτα μετά εμφανίστηκε ένας ψηλός άνδρας από την διπλανή καλύβα και άρπαξε, με μια κίνηση απότομα, το παιδί ζητώντας μας συγγνώμη αν μας ενόχλησε.

Σταματήσαμε τον άνδρα και τον ρώτησα για το παιδί. Είχε προσβληθεί μικρό από πολιομυελίτιδα και του άφησε μια ατροφία και δυσπλασία στα πόδια. Το έλεγαν Δανιήλ και ήταν δέκα ετών. Τα άλλα παιδιά –ακολουθώντας τις προλήψεις των γονιών τους -δεν το πλησίαζαν για να μην αποκομίσουν κάποια κατάρα η κακοτυχία. Έτσι το παιδί έμενε μόνο και όσο μπορούσε να μετακινηθεί σερνόμενο έκανε κάποιες «βόλτες».

Έξω από τον Ι. Ναό Ραφαήλ, Νικολάου και

Ειρήνης στο χωριό Ντατσέκα

Του έδωσα κάποιες καραμέλες και του υποσχέθηκα ότι, θα έλθω να το ξαναδώ την επόμενη φορά που θα επισκεπτόμουνα το Β. Καμερούν… Απομακρυνθήκαμε με την καρδιά δεμένη κόμπο.

Βρέθηκα στην Ελλάδα και ανέφερα το περιστατικό σ’ έναν μικρό κύκλο φίλων, είπαν μέχρι να αναχωρήσω θα το συζητούσαν πως να γινόταν να βοηθήσουν την κατάσταση.

Πέρασαν μερικές ημέρες και πήρα ένα τηλέφωνο από κάποιον παλαιό γνωστό μου Κατηχητή. Ζητούσε να με επισκεφθεί στο πατρικό μου. Συμφωνήσαμε την μέρα και την ώρα. Ήλθε καθυστερημένος κατά μερικές ώρες αλλά με μια χαρά και συγκινημένος. Χαιρετηθήκαμε και μου είπε: «Σας άκουσα τις προάλλες να περιγράφετε τις συνθήκες του Β. Καμερούν και το ότι συναντήσατε αυτό το παιδί με την πολιομυελίτιδα. Σκέφθηκα να σας δώσω κάποια χρήματα να του πάρετε ένα καροτσάκι και είπα να δώσω ένα ποσό που και σε κάποιες μελλοντικές περιπτώσεις να μπορείτε να δράσετε άμεσσα. Δυστυχώς όταν ερχόμουν κάποιος μέσα στο μετρό μου έκλεψε τα χρήματα… Λυπήθηκα πολύ αλλά είπα ίσως ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος τα είχε ανάγκη η ο πειρασμός μου βάζει εμπόδια….». «…Είπα δεν θα περάσει του πειρασμού…γύρισα πίσω και μέχρι να ξαναπάω στην τράπεζα να πάρω χρήματα καθυστέρησα … είμαι όμως πεπεισμένος ότι ο άρχικός σκοπός μου αξίζει τον κόπο…». Εθαύμασα την συνέπεια του παλαιού Κατηχητού και το τρόπο που τοποθετούσε τα θέματα. Τον ευχαρίστησα και του υποσχέθηκα να τον ενημερώσω.

Με τον Ετιέν την ημέρα

απόκτησε το τρίτροχο

ποδήλατο

Σ’ ένα επόμενο ταξίδι μου στο Β. Καμερούν πέρασα τα σύνορα με το Τσαντ και στην πόλη Φιάνγκα έδωσα σ’ έναν τεχνίτη την παραγγελία να μου κατασκευάσει τρία τρίτροχα ποδήλατα με τα πετάλια στα χέρια ειδικά για άτομα με κινητικά προβλήματα των κάτω άκρων. Στο Τσαντ λόγω του εμφυλίου πολέμου και των διάσπαρτων , ακαθάριστων περιοχών με νάρκες η τέχνη αυτών των τρίτροχων ποδηλάτων είχε εξελιχθεί πολύ και είναι είδος καθημερινής χρήσεως μιας και καθημερινά όλο και κάποιος ακρωτηριάζεται από τις ξεχασμένες νάρκες.

Μετά από δύο μήνες παρέλαβα τα τρία τρίτροχα ποδήλατα και με χαρά πολύ ξαναεπισκέφθηκα τον μικρό Δανιήλ και του πρόσφερα ένα. Η χαρά του μικρού και της οικογένειάς του ήταν απερίγραπτη γιατί αμέσως όλα τα παιδιά της γειτονιάς μαζεύτηκαν γύρω του και άρχισαν να σπρώχνουν το ποδήλατο, για να τον βοηθήσουν να κάνει την πρώτη του βόλτα. Κάποια στιγμή ο πατέρας του γύρισε και μου είπε: « ..σας ευχαριστούμε πολύ! Για εμάς ήταν ένα μακρινό όνειρο να αγοράσουμε του Δανιήλ ένα τέτοιο ποδήλατο… υπάρχει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα να αγοράζαμε το ποδήλατο με δόσεις αλλά αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα μπορούσαμε να θρέψουμε την οικογένεια για κάμποσα χρόνια!».

Λίγες ημέρες μετά περνώντας από την περιοχή είδα ένα τσούρμο παιδιά να σπρώχνουν το ποδήλατο με τον Δανιήλ πηγαίνοντάς τον στο σχολείο. Η ζωή του είχε αλλάξει ριζικά. Εμακάρισα τον παλαιό Κατηχητή για την επιμονή του στα εμπόδια των πειρασμών… αλλά και για την διακριτική του ευγένεια που, τον έκανε να αφουγκραστεί την κατάσταση αυτού του παιδιού απ’ την άλλη άκρη του κόσμου…

Με τον π. Ευάγγελο στο χωριό Μπάιγκα

Σε κάποια άλλη περιοδεία του 2007 μέσα στις πολλές μετακινήσεις μου, κάποια στιγμή, τράβηξε την προσοχή μου ένα μικρό παιδί…κάθε ημέρα το έβλεπα στο ίδιο σημείο σ’ένα δένδρο δίπλα στο δρόμο… όποια στιγμή της ημέρας και να περνούσα καθόταν στο ίδιο σημείο… Ένα πρωϊνό σταμάτησα το πλησίασα και του πρόσφερα μερικές καραμέλες. Δεν δυσκολέυτηκα να καταλάβω ότι δεν μπορούσε να περπατήσει από το πρόβλημα της πολιομυελίτιδος…τον έλεγαν Ετιέν-(Στέφανο)- Την επομένη το πρωϊ φορτώσαμε ένα καινούργιο τρίτροχο ποδήλατο και του το προσφέραμε. Το παιδί μας ευχαρίστησε. Δεν ήταν κοντά κανένας από τους δικούς του…

Το ίδιο βράδυ καθόμουν, με τον αδελφό μου –(βρισκόταν για μερικές ημέρες μαζί μου για εθελοντική εργασία)- στον περίβολο του Ιεραποστολικού Κέντρου του Κατράνγκ και συζητούσαμε μέσα σε μια αφόρητη ζέστη και ένα πηχτό σκοτάδι… ξαφνικά ο φύλακας μας ειδοποίησε ότι κάποιος θέλει να με συναντήσει…

Παραξενεύτηκα. Ρώτησα ποιός ήταν. «Είναι ο αδελφός του παιδιού που του δώσατε το ποδήλατο το πρωϊ…». Του είπα να πλησιάσει. Ήλθε ένας νέος κρατώντας ένα ζωντανό κοτόπουλο στα χέρια. Με πλησίασε με σεβασμό και με φωνή τρεμάμενη μου είπε: «… Με στέλνει ο πατέρας μας… να τον συγχωρείτε … είναι μεγάλης ηλικίας και δεν μπορεί να περπατήσει πολύ… σας ευχαριστεί για το δώρο που κάνατε στον μικρό μου αδελφό… για μας είναι κάτι πολύ μεγάλο… σας παρακαλεί να δεχθείτε αυτό το μικρό δώρο… δεν έχουμε κάτι αντάξιό της αγάπης σας…».

Τον ευχαρίστησα, πήρα το δώρο τους και ο νέος εξαφανίστηκε στο πηχτό σκοτάδι πέρνωντας τον δρόμο της επιστροφής… είχε περπατήσει για να μας φθάσει περίπου δέκα χιλιόμετρα και τώρα είχε άλλα δέκα για να ξαναφθάσει σπίτι του.

Είναι συγκινητική και αξιοθαύμαστη, η αξιοπρέπεια, και η ευγένεια με την οποία η κόσμος που διακονούμε δέχεται την κάθε ευεργεσία της εκκλησιαστικής φιλανθρωπίας.

Στο χωριό Γουάι έξω από τον

Ι. Ναό Αγίου Γεράσιμου - Αγ. Γεωργίου

Από τότε που χαρίσαμε το ποδήλατο στον Ετιέν μπορούσες να τον βλέπεις σε κάθε εκκλησιαστική σύναξη. Ξυπνούσε χαράματα και σιγά-σιγά έπερνε τον δρόμο για την Εκκλησία που θα γιόρταζε η θα λειτουργούσε.

Ίσως κάποιοι ακούγοντας η διαβάζοντας την τελευταία φράση θεωρήσουν ότι, όλες οι εκκλησίες θα βρίσκονταν σε μια λογική απόσταση που θα μπορούσε να διανύσει ένα παιδί με ένα παρόμοιο αμαξίδιο και προχωρώντας ουσιαστικά με την δύναμη των χεριών του. Στην περίπτωση όμως του Ετιέν θα πρέπει να υπολογίσει αποστάσεις μέχρι και δέκα χιλιόμετρα σε κακοτράχαλους η ανύπαρκτους χωματόδρομους και άλλα τόσα για να ξαναεπιστρέψει σπίτι του.

Όλοι, ουσιαστικά, θαυμάζουν αυτό το παιδί για το θάρρος και τον αγώνα που κάνει για να δείχνει πάντα την ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό.

Αυτές όμως είναι ουσιαστικά οι αλλαγές και οι διαφορές που μπορεί να επιφέρει μόνον ο Ευαγγελικός Λόγος σ’ αυτόν τον κόσμο. Και αυτόν τον Λόγο αγωνιζόμαστε να προσφέρουμε στον κόσμο του Κυριωνύμου Αμπελώνος της Κεντρικής Αφρικής.

ο Καμερούν Γρηγόριος

Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός"