“Τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία” ( Κυριακή Ι΄ Ματθαίου)

Σε παρυφές ελευθερίας

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρεται στη θαυματουργό θεραπεία ενός παιδιού, το οποίο σύμφωνα με τη μαρτυρία του πατέρα του «σεληνιαζόταν και κακώς έπασχε». Όντως η κατάσταση του παιδιού αυτού ξεσκεπάζει μια ακαταστασία που συντηρείται στην καθημερινή μας ζωή. Την προσπάθεια των δαιμονικών δυνάμεων να διαβάλλουν συνεχώς τις σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό και το συνάνθρωπό του, προκαλώντας ένα εφιαλτικό εκφυλισμό τους. Να γκρεμίζουν ό,τι πιο όμορφο και ωραίο στη ζωή και να αποκαθηλώνουν τον άνθρωπο ως εικόνα του Θεού και να τον μετατρέπουν σ’ ένα ερείπιο, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Να παραδίδεται σε συμπτώματα κατάντιας και ευτελισμού.

Ο διάβολος, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, επιχειρεί με τις μεθοδείες του να καταστρέψει αυτό που δημιούργησε ο Θεός. Την αγάπη, ως την κατά φύση κατάσταση, τη μετατρέπει σε μίσος, το οποίο ριζοβολεί μέσα από τον εγωισμό και την υπερηφάνεια. Ο εγωισμός και το μίσος αναποδογυρίζουν την αγάπη του Θεού και λειτουργεί καταστροφικά σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης ζωής. Είναι ανθρωποκτόνος και διακατέχεται από καταστρεπτική μανία. Χρησιμοποιεί το ψεύδος που είναι η διαστροφή της πραγματικότητας και της αλήθειας που προσφέρει η αγάπη του Χριστού.

Στο πρόσωπο ακριβώς του δαιμονισμένου παιδιού διακρίνουμε την καταστρεπτική του μανία που εκβάλλει στο έρεβος της αμαρτίας . Σ’ όλη αυτή την έκπτωση που μετατρέπει την ομορφιά της ζωής σε ασχήμια και οδύνη. Ασφαλώς ο άνθρωπος αναζητά εναγωνίως να απεγκλωβισθεί από τα πλοκάμια των πονηρών αυτών δυνάμεων και να εγκολπωθεί την αρχοντιά της κατ’ εικόνα Θεού δημιουργίας του.

Η αγάπη του Χριστού

Η αγάπη του Χριστού ποτέ δεν μας εγκαταλείπει. Μας κυνηγά πάντοτε σε όλες τις στιγμές της ζωής μας. Ακόμα και μέσα από τις οδυνηρές συνέπειες της παρουσίας του κακού, αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο. Πόσες φορές μέσα στην οδύνη της αμαρτίας ανακαλύπτουμε το αφύσικο αδιέξοδο της προσωπικής ύπαρξης και της κοινωνικής μας ζωής; Πόσες φορές μέσα από μέσα από την ανυπόφορη άρνηση της κοινωνίας μας με τον Θεό που πηγάζει από τον εγωισμό που ενσπείρει στη ζωή μας η διαβολική διαστροφή, δεν αναζητούμε βιώματα της αληθινής αγάπης που προσφέρει η παρουσία του Χριστού; Ακριβώς σήμερα δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε τον Σταυρό του Κυρίου μας, στον οποίο μας παραπέμπει η Εκκλησία. Είναι το ισχυρό σύμβολο που αποκαλύπτει τη θεϊκή αγάπη, γι’ αυτό και είναι ο όλεθρος του σατανά «και πάσι τοις έργοις αυτού και πάσι τοις αγγέλοις αυτού και πάσι τη λατρεία αυτού και πάσι τη πομπή αυτού». Είναι η παντοδυναμία της αγάπης του Χριστού γι’ αυτό και ο διάβολος μπροστά του «φρίττει και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού τη δύναμιν».

Όταν η αγάπη του Χριστού εμφωλεύει στην καρδιά του ανθρώπου, τότε η ύπαρξή του βρίσκεται σε αδιάκοπη κοινωνία με τον Κύριο, η οποία τον καθιστά στην αυθεντική του μορφή. Σε αυτή τη διάσταση η αδιάκοπη αυτή κοινωνία εκφράζεται μέσα από την προσευχή και η παράδοση του εαυτού μας την Πρόνοια του Θεού μέσα από την έννοια της νηστείας, στη βαθύτερη προγέγγισή της. Γι’ αυτό και ο Κύριος επισημαίνει ότι «τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία»

Προσευχή

Η προσευχή, η εσωτερική αυτή κραυγή της καρδιάς μας μας βοηθά να ξεπεράσουμε τις ζοφώδεις καταστάσεις που μας κυκλώνουν καθημερινά μέσα από τις παγίδες του διαβόλου. Η προσευχή μας καθιστά κοινωνούς του μεγαλείου της πνευματικής ελευθερίας που συνιστά την ύψιστη χάρη. Με την προσευχή εισερχόμαστε στη θεία ζωή. Γι’ αυτό δεν είναι αίτηση για παροχές κατά τρόπο που να μετατρέπουμε τον Θεό σε υπηρέτη μας και μέσο για ικανοποίηση των θελημάτων μας. Πραγματική προσευχή είναι να μη ζητά ο άνθρωπος τίποτε άλλο παρά μόνο τον Χριστό και τη Βασιλεία Του. Έτσι, με τη ζωή της προσευχής παρά τις δοκιμασίες και τα οδυνηρά αδιέξοδα που μας ζώνουν καθημερινά, η παρουσία του Κυρίου θα παραμένει πάντοτε στην καρδιά μας ως ειρήνη και πλημμύρα φωτοφόρων βιωμάτων.

Αγαπητοί αδελφοί, σήμερα η Εκκλησία μας θυμάται την πρόοδο του Τιμίου Σταυρού. Μας δίνεται λοιπόν η ευκαιρία ν’ αναλογισθούμε τη δύναμη που πηγάζει από το αήττητο αυτό τρόπαιο, μπροστά στην οποία εξανεμίζονται οι καταστροφικές συνέπειες των διαβολικών παρεμβολών στη ζωή μας, αλλά κυρίως οικοδομείται η πίστη εκείνη που σώζει τον άνθρωπο. Ας γνωρίζουμε ότι ο Σταυρός κατέστη σύμβολο σωτηρίας, πανίσχυρο και ακαταμάχητο πνευματικό όπλο. Έτσι τον κατέστησε το τίμιο αίμα του Χριστού. Μπορούμε να στηριχθούμε στη χάρη του για να μη λυγίζουμε ούτε να ολιγοπιστούμε στη ζωή μας, αλλά να βαδίζουμε με σταθερά βήματα για την εκπλήρωση του αιώνιου στόχου στον οποίο μας έταξε η αγάπη του Κυρίου.

Εκκλησία Κύπρου - Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος