Κυριακή των Βαΐων

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ.

Εν κυθήροις τη 12η Απριλίου 2025

   Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Θεολόγου- συγγραφέως, Ι. Μ. Κυθήρων και Αντικυθήρων

    Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η Κυριακή των Βαΐων, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία μας εορτάζει την θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα. Το αποστολικό ανάγνωσμα που ακούσαμε προηγουμένως είναι μια περικοπή από την προς Φιλιππησίους επιστολή του αποστόλου Παύλου, ενώ το ευαγγελικό μια περικοπή από το 12ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην ευαγγελίου. Στο πρώτο μέρος της περικοπής αυτής ο ευαγγελιστής μας περιγράφει το περιστατικό του δείπνου, που παρέθεσαν οι αδελφές Μάρθα και Μαρία στη Βηθανία, για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στον Κύριο, που ανέστησε τον αδελφό τους, τον Λάζαρο. Στο δεύτερο μας περιγράφει αυτό το ίδιο το γεγονός της εισόδου του Κυρίου στην αγία Πόλη και όλα όσα γεγονότα συνδέονται μ’ αυτήν.

    Σύμφωνα με τη διήγηση του ευαγγελιστού έξι ημέρες πριν από το εβραϊκό Πάσχα ήλθε ο Ιησούς στη Βηθανία στο σπίτι του Λαζάρου, τον οποίο ο Κύριος ανέστησε εκ νεκρών. Κατά τη διάρκεια του δείπνου που παρέθεσαν οι αδελφές του Λαζάρου, η μεν Μάρθα διακονούσε για την ετοιμασία του δείπνου, η δε Μαρία, προκειμένου να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της προς τον Κύριο, έκανε κάτι άλλο, άξιο πολλής προσοχής. Όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής: «Η ούν Μαρία, λαβούσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικής πολυτίμου, ήλειψε τους πόδας του Ιησού και εξέμαξε ταις θριξίν αυτής τους πόδας αυτού· η δε οικία επληρώθη εκ της οσμής του μύρου». Δηλαδή η Μαρία, αφού αγόρασε πολυτίμο μύρο, άλειψε με αυτό τα πόδια του Ιησού και έπειτα σπόγγισε με τις τρίχες της κεφαλής της τα πόδια του. Ολόκληρο δε το σπίτι γέμισε από την ευωδία του μύρου.  

    Βλέπουμε εδώ τη λατρευτική διάθεση της Μαρίας, η οποία δεν λογαριάζει ούτε αν χρειάζονται πολλά χρήματα να ξοδέψει για να αγοράσει αυτό το μύρο, ούτε τι εντύπωση θα κάνει με την πράξη της αυτή και τι θα πουν οι γύρω. Με την πράξη της αυτή η Μαρία θέλει να εκφράσει την απέρανη αγάπη, τη λατρεία της και τον θείον έρωτα που έχει στην καρδιά της για τον Χριστό. Θέλει να εκφράσει το ολοκληρωτικό δόσιμό του εαυτού της στον Χριστό. Είναι ένα δόσιμο και ένας έρωτας τόσο μεγάλος και τόσο ισχυρός, που εμείς δεν μπορουμε να τον κατανοήσουμε, αλλά μόνο ψυχές που αγάπησαν με θείον έρωτα τον Χριστό, όπως ήταν οι ψυχές των αγίων.

    Αυτός ο θείος έρωτας, αυτή η απεριόριστη  λατρεία προς τον Θεό, αυτό το δόσιμο του εαυτού της προς τον Θεό, είναι κατά βάθος η βαθύτερη αυτή φλόγα που υπάρχει στην ψυχή, αυτός ο πόθος να έχει κοινωνία με τον Θεόν, να απολαύσει η ψυχή τον Θεόν. Να νιώσει ότι την δέχεται ο Θεός και εκείνη δίδεται απεριόριστα σ’ αυτόν και απολαμβάνει την αγάπη του Θεού, απολαμβάνει αυτό που δεν μπορούμε να εκφράσουμε με λόγια, διότι είναι καταστάσεις που μόνο όταν κανείς τις βιώσει μπορεί να έχει μια γεύση και γνώση εκ πείρας.

    Το έρωτημα είναι: Άραγε εμείς που υποτίθεται ότι πιστεύουμε στο Χριστό, που θέλουμε να είμαστε καλοί χριστιανοί, αληθινοί και συνειδητοί χριστιανοί, έχουμε αξιωθεί άραγε να πάρουμε μια κάποια, έστω μικρή γεύση αυτής της αγάπης, αυτής της λατρείας, αυτού του θείου έρωτος προς τον Χριστόν; Ή μήπως εξακολουθούμε να παραμένουμε εγκλωβισμένοι στη φιλαυτία μας, στον εγωκεντρισμό μας; Διότι ψυχή που είναι εγκλωβισμένη στη φιλαυτία της, που αγαπάει με έναν αρρωστημένο τρόπο τον εαυτό της, είναι αδύνατον να αγαπήσει με θείον έρωτα τον Χριστό.

     Ένα ακόμη σημείο της περικοπής που θα ήθελα να σχολιάσουμε είναι αυτό που παρακάτω αναφέρει ο ευαγγελιστής: «Έγνω ουν όχλος πολύς εκ των Ιουδαίων ότι εκεί εστί, και ήλθον ου δια τον Ιησούν μόνον, αλλ' ίνα και τον Λαζαρον ίδωσιν ον ήγειρεν εκ νεκρών». Δηλαδή έμαθε πολύς λαός από τους Ιουδαίους ότι ο Χριστός είναι στη Βηθανία και πήγαν όλοι αυτοί εκεί όχι μόνον για τον Ιησούν, αλλά να δουν και τον Λάζαρο, τον οποίον ο Χριστός ανέστησε εκ νεκρών. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ξεσηκώθηκαν να πάνε στη Βηθανία από περιέργεια, να δουν με τα μάτια τους, αν πράγματι αναστήθηκε ο Λάζαρος. Ενώ το παν είναι ο Χριστός, δεν πηγαίνουν να τον προσκυνήσουν, να εκφράσουν την πίστη και τη λατρεία τους στο Χριστό, όπως προηγουμένως είδαμε στη Μαρία. Δεν τους συγκλονίζει το θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου, ώστε να αποτελέσει γι’ αυτούς, αφετηρία μιάς καινούργιας ζωής με κέντρο τον Χριστό και το θέλήμά του. Όχι. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους.

    Δυστυχώς πολλοί χριστιανοί σήμερα και πολλοί από μας δυστυχώς, που θέλουμε να είμαστε καλοί χριστιανοί, έχουμε την ίδια νοοτροπία με τους Ιουδαίους της εποχής εκείνης. Άλλα πράγματα και όχι ο ίδιος ο Χριστός είναι αυτά που τραβούν την προσοχή μας, που μας συγκινούν, μας ξεσηκώνουν, προκαλούν την περιέργειά μας και τρέχουμε σ’ αυτά και μας απορροφούν όλα αυτά και περνάει έτσι, δηλαδή ανώφελα, ο καιρός της ζωής μας. Και είναι πιθανόν να φύγουμε από αυτόν τον κόσμον ενδιαφερόμενοι για άλλα πράγματα και όχι για τον ίδιο τον Χριστό. Και θάχουμε βρεί πολλά και θάχουμε ίσως μάθει πολλά, αλλά Χριστόν δεν θα έχουμε. Σε πόσους άραγε από μας υπάρχει αυτός ο πόθος να συναντηθούμε με τον Χριστό, να αγαπήσουμε τον Χριστό, ώστε να έχουμε ήδη από την παρούσα ζωή αληθινή κοινωνία με τον Χριστό;

    Ας περάσουμε τώρα και σε ένα τρίτο σημείο, που θα ήθελα να σχολιάσουμε. Καθώς τώρα ο Κύριος εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα επί πόλου όνου καθήμενος, κόσμος πολύς, νέοι, μικροί και μεγάλοι, βγαίνουν με τα βαΐα και τις δάφνες για να προϋπαντήσουν τον Χριστό. Στρώνουν τα ενδύματά τους στο δρόμο και ζητοκραυγάζουν: «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ». Είναι αυτός ο ίδος ο λαός,  ο οποίος μετά από λίγες ημέρες θα κραυγάζει κάτω από το Πραιτώριο «άρον, άρον σταύρωσον αυτόν» και θα ζητάει την θανατική καταδίκη του Κυρίου. Έτσι είναι ο άνθρωπος! Αυτός που τώρα μπορεί να σε θαυμάζει, μετά από λίγο καιρό μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος εχθρός σου. Ένας αρχαίος φιλόσοφος είπε κάποτε ένα πολύ σοφό λόγο: «Να φοβάσαι από την εκδίκηση εκείνων που ευεργέτησες». Σε πάμπολλες περιπτώσεις στην παρούσα ζωή μπορεί να συναντήσει κανείς την αχαριστία των ανθρώπων. Ενδεχομένως και εμείς κάποτε να γευθούμε την αχαριστία ανθρώπων, τους οποίους εμείς ευεργετήσαμε. Γι’ αυτό χρειάζεται να προσέχουμε, ώστε αν συμβεί κάτι τέτοιο, να μην οργισθούμε, αλλά να τους συγχωρήσουμε από καρδίας, μιμούμενοι το παράδειγμα του Κυρίου.

    Αυτές τις άγιες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος, στην οποία εισερχόμεθα από απόψε το βράδι, καθώς καλούμεθα να συμπορευτούμε με τον Κύριο στο άγιο πάθος και την ανάστασή Του, ας αγωνιστούμε, αδελφοί μου, κάπως έτσι, όπως η Μαρία, να αγαπήσουμε τον Χριστό, κάπως έτσι να δοθούμε στον Χριστό, χωρίς υπολογισμούς, χωρίς ιδιοτέλεια, απαρνούμενοι όσο μπορούμε περισσότερο τη φιλαυτία μας. Ας μη γίνει ο φετινός εορτασμός των αγίων ημερών της Μεγάλης Εβδομάδος και του Πάσχα ένα τυπικό θρησκευτικό καθήκον, μια συνήθεια, ένα θρησκευτικό κατεστημένο, που όμως δεν αγγίζει το βάθος της καρδιάς μας. Ας προσπαθήσουμε όλες αυτές τις άγιες ημέρες να συμμετέχουμε στις ιερές ακολουθίες με ευλάβεια, με κατάνυξη, με φόβο Θεού, χωρίς να συζητούμε με τους γύρω μας, χωρίς να παρασυρόμαστε σε κατακρίσεις και σχολιασμούς, με  τέτοια διάθεση, όπως αυτή της Μαρίας. Με τη διάθεση δηλαδή να αγαπήσουμε τον Χριστό απόλυτα και ολοκληρωτικά, αληθινά και έμπρακτα. Πολλές φορές, ακόμη και μέσα στο ναό, εξαντλείται η όλη πίστη μας, η όλη ευλάβειά μας σε πρόσκαιρους συναισθηματισμούς, που όμως δεν επηρεάζουν ριζικά τη ζωή μας και δεν γίνονται αφορμή αληθινής μετανοίας.  Ας αγωνιστούμε να ανταποκριθούμε στην αγάπη του Κυρίου μας, μια αγάπη υπέροχη, μοναδική, που φανερώθηκε με ένα τόσο μεγαλειώδη τρόπο με τη θυσία της ζωής Του πάνω στο σταυρό, προκειμένου να μας χαρίσει την αφθαρσία και την αθανασία. Πράγμα το οποίο εύχομαι να γίνει σε όλους μας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου και όλων των αγίων, αμήν.