Κυριακή της Κρίσεως

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Τά λόγια τοῦ Κυρίου, λόγια ἁγνά, ἀργύριον πεπυρωμένον, δοκίμιον τῇ γῇ, κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως». Διδασκαλία ἁγνή θεϊκή· ἀπευθύνεται σέ κάθε ἄνθρωπο ἐπί τῆς γῆς πού ἀκούει καί ἐν καθαρωτάτῃ καρδίᾳ κρούει, ζητᾶ καί αἰτεῖ πνευματικῶς, τήν αἰώνιον ζωήν. Οὐδέν θαυμασιώτερον τοῦ Παραδείσου, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

«Ὅταν ἔλθει ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ…»· σαφῶς καί θά ἔλθει· ἄν καί μακροθυμεῖ καί ἀναμένει τόν ἁγιασμόν πάντων ἡμῶν. Ὁ ἁγιασμός, τά σπλάχνα οἰκτιρμῶν, καί ἡ ἐλεημοσύνη, ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, σηματοδοτοῦν τό φρόνημα τοῦ Θεοῦ Πατρός καί ἀναδεικνύουν τόν πιστό ὀρθόδοξο χριστιανό, ζωντανή εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καί τόν κόσμο, Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Οἱ Πατέρες διδάσκουν· ὅ,τι προσφέρουμε στόν πλησίον, ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ, μένει εἰς τόν αἰῶνα· ὅ,τι σπαταλοῦμε γιά τόν ἑαυτό μας, καταλήγει στήν κοπριά.

Προσοχή, σεβαστή γερόντισσα, «οἱ τά ἐπίγεια φρονοῦντες»[1], ἐγκλώβισαν τόν θεοειδῆ νοῦ τους στό χῶμα, τόν μετέτρεψαν σέ πηλό, σέ δέσμιο τοῦ πηλοῦ. Ἡ καρδιά τους εἶναι ἐξίσου δέσμια, οἱ σκέψεις τους ἕλκονται ἀπό τή γῆ, ἀνίκανες νά ἀνασηκωθοῦν, νά ἐλεήσουν· δίνουν τήν αἴσθηση ἔντονης ὀσμῆς σάπιου χώματος. Λέγουν, θά χτίσουμε οἰκίες· θά ἀγοράσουμε κτήματα, θά ἀποκτήσουμε ἐξουσία, δόξα ἀνθρώπινη σέ βάρος τῆς δόξας καί ἐξουσίας τοῦ Χριστοῦ. «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς λέγει ὁ Κύριος». Ὡς ἐκ τούτου, σ’ ἐκείνους ὅπου «ὧν ὁ Θεός ἡ κοιλία καί ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν»[2], τούς θεωρεῖ ξένους· ἀρνεῖται νά τούς ὀνομάσει ἀδελφούς.

 Ἀντίθετα, τούς ἔχοντας σπλάχνα οἰκτιρμῶν, ἐλεημοσύνης καί φιλανθρωπίας, αὐτούς ἐξύψωσε, μέ τόσο κραταιό τρόπο, στήν μοναδική καί ἄπειρη σωτήρια ὑπέρβαση, ὅπου τούς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς· ἴσους κατά Χάριν, μἐ τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον, μέ τόν Θεόν Πατέρα, μέ τόν Θεό Παράκλητον. Σαφῶς σήμερα ἀποκαλύφθηκε ὅλη ἡ πορεία τῆς φύσεως τοῦ ἐλεήμονος πιστοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ. Πορεία πνευματική, οἰκτιρμῶν, ἐλεημοσύνης πού ἀνυψώνει ἀπό τήν ἄβυσσο τοῦ Ἅδη, ἕως τήν κορυφή τῶν οὐρανῶν, ἀπό τόν διάβολο ἕως τόν Θεόν. Τό φριχτό καί ἐκπληκτικό τῆς ὑπόθεσης, τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς εἶναι ἡ αἰωνιότης.

Ὁ ἄσπλαχνος, δέν θά ἔχει καμμία ἀναψυχή ἐν ὅσῳ βρίσκεται στήν σκληροκαρδία, ἐνώπιον τῶν ἀδυνάτων πτωχῶν ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ, καθήμενος ἐκ δεξιῶν τοῦ διαβόλου. Συνεπῶς, ἀντίθετα ὁ πιστός, ὄντας ἐν Χριστῷ καί σύν Χριστῷ, εὐεργετῶν ποικιλοτρόπως τούς ἀδελφούς τοῦ Ἰησοῦ, ἐξυψώνεται ἕως τῆς ἡτοιμασμένης Βασιλείας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ· καί κάθεται αἰωνίως ἐν χαρᾴ καί ἀγαλλιάσει ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ, συγκοινωνός τῶν Ἀγγέλων.

Ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησία, ὁ Μεσσίας μᾶς κληροδότησε καί τό παράδειγμα ἀλλά καί τίς δυνάμεις· μέ τά ἄχραντα ἑπτά μυστήρια, ἑπταπλασίως. Τά ἑπτά χαρίσματα, πού ὡς τέλειος Θεός δώρισε· πρῶτος ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὁ Θεάνθρωπος, διήνυσε καί παρέδωσε σύν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, χάριν ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Γιατί μόνον Αὐτός προσφέρει ἐκεῖνες τίς χαρισματικές δυνάμεις, γιά ἕναν τόσο φοβερό καί μεγαλειώδη ἄθλο.

Τοῦτ’ἔστιν κληρονομίαν αἰώνιον γιά ὅλους, στά Δεξιά Του, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τώρα, ἄν παρ’ ἐλπίδα, κάποιοι ἀνοήτως πορεύονται στήν ὁδό τῆς ἀπωλείας μέ φρόνημα τοῦ ψεύστη καί ἀνθρωποκτόνου Σατανᾶ, μακράν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἐπιλογή δική τους καί μόνον δική τους. Συνεπῶς, ὅσοι δέν μετενόησαν ἐδῶ, τότε θά στερηθοῦν καί τῆς θεϊκῆς ἀνοχῆς καί μακροθυμίας καί τῆς ἀπολαύσεως τῆς ἡτοιμασμένης Βασιλείας·  ἀφοῦ ἔτσι θά βρεθοῦν μακριά ἀπό τόν Θεόν, χωρίς ἐλπίδα καί θά παραδοθοῦν στήν αἰώνια κόλαση.

Ὅπως εἴπαμε, θά βρεθοῦν ἐξώτερα· στό ἐξώτερο σκότος, τῷ ἡτοιμασμένῳ τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ· καί στήν ἀπαρηγόρητη θλίψη καί στενοχώρια ἀτελεύτητα. Τήν δέ ὀργή τοῦ Κυρίου ἐκείνη τήν ὥρα, ποιός θά ὑποφέρει; Ποιός θά ὑπομείνει τότε τόν ἔλεγχο καί τήν αἰσχύνη, ἐκείνη τήν ὁποία μᾶς ὑπέδειξε ὁ Κύριος στό σημερινό Εὐαγγέλιο μέ τήν ἀποκάλυψη ἀπό τόν Ἴδιο, κατά τήν Δευτέρα Παρουσία, τήν ἑσχάτην ἡμέρα τῆς κρίσεως; Καλύτερα ἀδελφοί μου, τέτοιοι ἄνθρωποι νά μήν εἶχαν γεννηθεῖ. Εἶναι λοιπόν ὁ κλαυθμός καί βρυγμός τῶν ὀδόντων ἀπό τίς ἐπιβαλλόμενες, ἀφόρητες ὀδύνες πού ἐγγίζουν καί ψυχή καί σῶμα, ἀπό τίς ἀτελεύτητες κραυγές· ἀπό τήν ἀτέλειωτη καί ἀνώφελη ἐκεῖ μεταμέλεια.

Προφανῶς, σεβαστή γερόντισσα, ἀπό πουθενά ἀλλοῦ νομίζω, δέν γίνεται τόσο γρήγορα καί σύντομα ἡ προκοπή τῆς ψυχῆς, ὅσο ἀπό μόνη τήν ὀρθόδοξη πίστη· τήν ὀρθόδοξη δογματική ἀλήθεια. Δέν ἐννοοῦμε ἐδῶ τήν πίστη μόνο στό Θεό καί στόν μονογενή Υἱό Του, ἀλλά αὐτή πού εἶναι ριζωμένη βαθιά στήν ψυχή, μέ τήν ὁποία πιστεύουμε ὅτι εἶναι ἀληθινές οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Χριστοῦ, τίς ὁποῖες ὑποσχέθηκε καί ἑτοίμασε γιά ὅσους Τόν ἀγαποῦν· [3] καθώς καί οἱ ἀπειλές καί οἱ κολάσεις πού εἶναι ἑτοιμασμένες γιά τόν διάβολο καί τούς ἐργάτες του[4].

Εἴτε, λοιπόν, πρόκειται γιά ἁγία ἀλλοίωση πού προκάλεσε ἡ Δεξιά τοῦ Ὑψίστου[5], εἴτε πάλι ἀναγεννήθηκαν, οἱ πιστεύσαντες καί ἔγιναν φῶς καί ἅλας, στούς πλησίον, στούς ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ «ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» καί κατενόησαν τό : «Αὐτόν λοιπόν μόνον τόν Κύριον καί Δημιουργόν τοῦ παντός θά δοξάσεις καί σ’ Αὐτόν θά μετανοεῖς ἡμέρα καί νύκτα γιά τίς ἑκούσιες καί ἀκούσιες ἁμαρτίες σου· γιατί Αὐτός εἶναι σπλαχνικός καί ἐλεήμων καί αἰώνιος ἀγαθοποιός, ἀλλά καί δίκαιος. Αὐτός ἔχει ὑποσχεθεῖ καί δίνει τήν Βασιλεία τήν οὐράνια, τήν ἀθάνατη ζωή καί τό ἀνέσπερο φῶς, γιά νά τό ἀπολαμβάνουν ὅσοι Τόν σέβονται καί Τόν προσκυνοῦν καί Τόν ἀγαποῦν καί τηροῦν τά προστάγματά Του, νήφοντες».

Ἀλλά ὁ Ἴδιος εἶναι καί Θεός ζηλωτής[6] καί δίκαιος Κριτής· καί σ’ ἐκείνους πού ἀσεβοῦν καί ἀπειθοῦν σ’ Αὐτόν, παραχωρεῖ-ἐπιτρέπει κόλαση αἰώνια, φωτιά ἄσβηστη, ὀδύνη ἀκατάπαυστη, ἔνδυμα ζόφου, χώρα σκοτεινή καί ἄλλα πολλά, πού εἶπε τό ἀψευδές στόμα τοῦ Ἰησοῦ, τά ὁποῖα ἔχει ἑτοιμάσει γιά τόν πρῶτο ἀντάρτη, τόν διάβολο[7] καί μαζί γιά ὅλους ὅσους πλανήθηκαν, ἔζησαν ἀμελῶς καί ἀθέτησαν, ἀλίμονον, τόν Ποιητή καί Πλάστη τους· μέ τά λόγια, τά ἕργα καί τά νοήματά τους.

Στόν μόνον Κριτήν, Χριστόν Ἰησοῦν, ἡ Βασιλεία, ἡ Δύναμις καί ἡ Δόξα στούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Φιλιπ. 3, 19)

[2](Φιλιπ. 3, 19)

[3](Α’ Κορινθ. 2,9)

[4](Ματθ. 25, 41)

[5](Ψαλμ. 76, 11)

[6](Ἐξοδ. 20,5)

[7](Ματθ.25,41)