Ο θρησκευτικός οικουμενισμός διαβρώνει τις θρησκείες και προωθεί τη δημιουργία μιας παγκόσμιας θρησκείας

Ο θρησκευτικός οικουμενισμός διαβρώνει τις θρησκείες και προωθεί τη δημιουργία μιας παγκόσμιας θρησκείας

΄Αρθρο από Γεώργιο Βλάχο (ερευνητής)

      Ο Θρησκευτικός Οικουμενισμός είναι ένα επικίνδυνο κίνημα για όλες τις θρησκείες και επιτυγχάνει το σκοπό του, μέσω του θρησκευτικού συγκρητισμού. Θρησκευτικός συγκρητισμός σημαίνει ένωση και συνάφεια παρά τις θρησκευτικές διαφορές. Περαιτέρω, με τον ίδιο όρο χαρακτηρίζονται οι τάσεις συμφιλίωσης, ανάμιξης και ενοποίησης των θρησκειών.

     Η διάβρωση των θρησκειών, με απώτερο στόχο τη δημιουργία μιας Παγκόσμιας Θρησκεί-ας, προωθείται από τις κάτωθι οργανώσεις :

Α)  Το Κοινοβούλιο των Παγκόσμιων Θρησκειών (Parliament of the World’s Religions)

Β)  Το Βατικανό, με επικεφαλής τον Πάπα

Γ)  Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (World Council of Churches)

Δ)  Την Πρωτοβουλία Ενωμένων Θρησκειών  (United Religions Initiative)

            Παρά τις μεγάλες διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των χριστιανικών δογμάτων, των μονοθεϊστικών και πολυθεϊστικών θρησκειών, οι θρησκευτικοί ηγέτες και θεολόγοι αυτών των οργανώσεων πραγμα-τοποιούν το σκοπό τους, με : α) συμπροσευχές και συλλειτουργίες, β) διαχριστιανικούς και διαθρη-σκειακούς διαλόγους, γ) ανοικοδόμηση πανθρησκειακών ναών, δ) προώθηση κοινής συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ ομολογιών καὶ θρησκειών, όσον αφορά την αντιμετώπιση παγκόσμιων κοινω-νικών προβλημάτων, ε)  προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης.

Α)  Το  Κοινοβούλιο των Παγκόσμιων Θρησκειών

      Πριν ξεκινήσουν οι διαχριστιανικές και διαθρησκειακές συναντήσεις από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (το οποίο ιδρύθηκε το 1948), διεξήχθη ένα Συνέδριο θρησκειών στο Σικάγο των Η.Π.Α, από 11 έως 16 Σεπτεμβρίου το 1893, το οποίο ονομάστηκε ‘’Κοινοβούλιο των Παγκόσμιων Θρη-σκειών’’ (Parliament of the World’s Religions). Αυτή ήταν η πρώτη θρησκευτική, οικουμενική εκ-δήλωση. Σήμερα, το Κοινοβούλιο των Παγκόσμιων Θρησκειών είναι αναγνωρισμένο για διαλόγους, μεταξύ διαφόρων θρησκειών παγκοσμίως και περιλαμβάνει ευρεία ποικιλία θρησκειών και νέα θρη-σκευτικά κινήματα.

      Το δεύτερο Συνέδριο του Κοινοβουλίου των Παγκόσμιων Θρησκειών, έγινε εκατό χρόνια μετά, δηλαδή το 1993, ξανά στο Σικάγο των Η.Π.Α. Το τρίτο Συνέδριο έγινε το 1999, στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Το τέταρτο έγινε το 2004, στη Βαρκελώνη Ισπανίας. Το πέμπτο έγινε το 2009, στη Μελβούρνη Αυστραλίας. Το έκτο έγινε το 2015, στις Βρυξέλλες του Βελγίου. Το έβδομο Συνέδριο έγι-νε το 2018, στο Τορόντο του Καναδά και αναμένονται τα επόμενα.   

Β)   Το Βατικανό, με επικεφαλής τον Πάπα

     Ο Πάπας της καθολικής εκκλησίας, είναι πάντοτε θερμός υποστηρικτής όλων των διαχριστιανικών και διαθρησκειακών συναντήσεων. Η συμμετοχή του, όσον αφορά τις συμπροσευχές και συλ-λειτουργίες με διάφορα χριστιανικά δόγματα είναι καθοριστική. Τις περισσότερες φορές έχει ως  μεγά-λο συμπαραστάτη τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη.

     Μερικές από τις διαθρησκειακές εκδηλώσεις του Βατικανού, με τον Πάπα :

1.  Την περίοδο της Β’ Βατικανής Συνόδου 1962-1965, ο Παπισμός προέβη σε θεαματικό άνοιγμα και προς τις άλλες θρησκείες.

2.  Το Συνέδριο στο Κάντυ της Κεϋλάνης, το 1967, θεωρήθηκε σταθμός. Έλαβαν μέρος Παπικοί αντι-ρόσωποι, έγινε αναφορά στις αποφάσεις της Β’ Βατικανής Συνόδου και εγκρίθηκε ο διαθρησκειακός διάλογος.

3.  Μία από τις κορυφαίες εκδηλώσεις ήταν η ‘’Α΄ Συνάντηση των Θρησκειών για την Ειρήνη του κό-σμου’’, τον Οκτώβριο του 1986, στην Ασσίζη της Ιταλίας, κατόπιν πρωτοβουλίας του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β΄. Εκεί, ηγέτες 12 θρησκειών (Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Διαμαρτυρόμενοι, Μουσουλμάνοι, Ιουδαίοι, Βουδιστές, Σιντοϊστές, Σιχ, Ζωροαστριστές μέχρι και Ινδιάνοι), συγκεντρώθηκαν στον ίδιο χώρο (στην Βασιλική της Αγίας Μαρίας των Αγγέλων)  για ‘’αυτοσυγκέντρωση’’ (βλ. διαλογισμό) και προσευχή ‘’υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου’’.

4.  Απόσπασμα από άρθρο του διαδικτύου, της 26 Οκτωβρίου 2011 ‘’Πανθρησκειακή συνάντηση στην Ασίζη Ιταλίας, συγκαλεί Ο Πάπας για την Ειρήνη’’. Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ ' κάλεσε 300 θρη-σκευτικές ηγέτες σε μια συνάντηση στην Ασίζη της Ιταλίας για να καταγγείλουν ‘’τη βία στο όνομα του Θεού’,’ εν μέσω αυξανόμενων εντάσεων που τροφοδοτούνται από φονταμενταλιστές σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ημέρα του διαθρησκειακού Συμβουλίου, το οποίο θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη στην γενέτειρα του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, προορίζεται  να είναι ένα ‘’ταξίδι προβληματισμού, δια-διαλόγου και προσευχής για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη στον κόσμο’’, αναφέρει το Βατικανό. Πάνω από 50 εκπρόσωποι του Ισλάμ αναμένεται να παρακολουθήσουν τις συνομιλίες από αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν. Στην εκδήλωση θα συμμετάσχουν Ραβί-νοι, Ινδουιστές, Βουδιστές, Ζαϊνιστές, Σιχ, ένας Ζωροάστρης, ένας Μπαχάι και εκπρόσωποι του Ταοϊσμού και του Κομφουκιανισμού, καθώς και άλλων ‘’παραδοσιακών θρησκειών’’ από την Αφρική και την Αμερική.

Γ)  To Παγκόσμιο Συμβουλίο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.)

     Το αρχικό όραμα του θρησκευτικού οικουμενισμού ήταν η ένωση των διηρημένων χριστιανών της οικουμένης. Κατά την πορεία όμως αυτής της οικουμενικής κίνησης, παρατηρείται μία σταδιακή διεύ-ρυνση. Η οικουμενική αυτή προσπάθεια περιλαμβάνει στους κόλπους της και τις άλλες θρησκείες του κόσμου.

    Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών  (World Council of Churches), το οποίο ιδρύθηκε το 1948, στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, υπό την μορφή μίας διαχριστιανικής Ομοσπονδίας (με συμμετοχή και ορθοδόξων), αποτέλεσε το πρωταρχικό βήμα για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας θρησκείας. Η αρχή ουσιαστικά είχε γίνει με τη λεγόμενη ‘’Πατριαρχική Εγκύκλιο’’ του 1920, όπου ο τότε Πατριάρχης Κων/πόλεως πρότεινε την ίδρυση μίας ‘’Κοινωνίας Εκκλησιών’’, κατά το πρότυπο της τότε ‘’Κοινωνίας των Εθνών’’ (πρόδρομος του σημερινού Ο.Η.Ε.).

     Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, το Π.Σ.Ε. βγήκε από τα στενά όρια του ‘’διαχριστιανικού δια-λόγου’’ και έκανε αμέσως άνοιγμα και σε άλλες θρησκείες (τις οποίες τις αποκάλεσε ‘’ζωντανές πί-στεις’’). Σύντομα, άρχισαν να γίνονται το ένα μετά το άλλο τα διάφορα λεγόμενα "διαθρησκευτικά" συ-νέδρια ή συναντήσεις.  

     Από το 1928, μέχρι σήμερα, έχουν γίνει πολλές διαχριστιανικές και διαθρησκειακές συναντήσεις, μέσω του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Αναφέρω μερικές, που θεωρούνται σημαντικές : 

1. Στην Γ΄ Γενική Συνέλευση του Π.Σ.Ε., στο Νέο Δελχί της Ινδίας, το 1961 (19 Νοεμβρίου-5 Δεκεμ-βρίου), υπήρξε διάχυτος ο τρόπος της αντιμετώπισης των άλλων ανατολικών θρησκειών, και συζητή-θηκε ευρέως το μεγάλο πρόβλημα της σχέσεως του χριστιανισμού με τις άλλες θρησκείες.

2.   Το 1969 άρχισαν οι επαφές του Π.Σ.Ε. με το Ισλάμ, οι οποίες συνεχίστηκαν μέχρι το 1989.

3.  Το Μάρτιο του 1970, στο Ατζαλτούν του Λιβάνου και υπό την αιγίδα του Π.Σ.Ε., συγκλήθηκε  για πρώτη φορά διαθρησκειακή συνάντηση κατά την οποία έλαβαν μέρος Ινδουιστές, Βουδιστές, Μου-σουλμάνοι και Χριστιανοί, οι οποίοι δεσμεύτηκαν σε διάλογο.

4.   Το 1971 (10-21 Ιανουαρίου), συνήλθε στην Αντίς Αμπέμα της Αιθιοπίας, η Κεντρική Επιτροπή του Π.Σ.Ε. με κύριο θέμα ‘’Διάλογος με ανθρώπους άλλων θρησκευτικών πεποιθήσεων’’. Η Κεντρική Επιτροπή θεώρησε το Διαθρησκειακό Διάλογο, ως μία ‘’Οικουμενική προτεραιότητα’’.

5.  Τον Ιούλιο του 1972, στην Μπρουμάνα του Λιβάνου, πραγματοποιήθηκε συνάντηση από το Π.Σ.Ε., στην οποία συμμετείχαν χριστιανοί και μουσουλμάνοι από είκοσι χώρες. 

6.  Τον Απρίλιο του 1974, στο Κολόμβο της Κεϋλάνης, διοργανώθηκε διαθρησκειακή συνάντηση όπου έλαβαν μέρος χριστιανοί, μουσουλμάνοι κι εκπρόσωποι άλλων θρησκειών.

7.  Το 1975, στην Ε΄ Γενική Συνέλευση του Π.Σ.Ε.  που έγινε στο Ναϊρόμπι της Κένυας (23 Νοεμ-βρίου έως 10 Δεκεμβρίου), για πρώτη φορά προσκλήθηκαν σε μία Γενική Συνέλευση πέντε πρόσωπα άλλων θρησκειών (Ιουδαϊσμού, Ισλαμισμού και Ινδουϊσμού), ως φιλοξενούμενοι, για συνεργασία σε διαθρησκειακό διάλογο.

8.  Μετά την Ε΄ Γενική Συνέλευση του Π.Σ.Ε. αρχίζει η δεύτερη περίοδος διαλόγου με το Ισλάμ (1975 με 1983), κατά την οποία η συμμετοχή των μουσουλμάνων ήταν πιο ενεργή. Την περίοδο αυτή έγιναν συνολικά τέσσερεις συσκέψεις.

9.  Το Μάρτιο του 1979, στο Τσιαμπεσύ της Ελβετίας προωθήθηκε η ιδέα της Διεθνούς Συσκέψεως, με θέμα ‘’Συμβίωση χριστιανών και μουσουλμάνων’’.

10. Το 1983 (24 Ιουλίου – 10 Αυγούστου), στην ΣΤ’  Γενική Συνέλευση του Π.Σ.Ε., στο Βανκούβερ  του Καναδά, τονίστηκε η ανάγκη για συνέχιση του Διαθρησκειακού Διαλόγου.

11. Τον Αύγουστο του 1988, η Κεντρική Επιτροπή του Π.Σ.Ε. συνήλθε στο Ανόβερο της Δυτ. Γερμανίας και ασχολήθηκε με την προετοιμασία της Ζ΄ Γενικής Συνέλευσης. Στη Συνέλευση αυτή που έγινε στην Καμπέρα της Αυστραλίας, από 7 έως 20 Ιανουαρίου του 1991, αποφασίστηκε η συνέχιση  του Διαθρησκειακού Διαλόγου κι έγινε πρόταση να συμμετέχουν και εκπρόσωποι άλλων θρησκειών. Στη διάσκεψη της Καμπέρας, έλαβαν μέρος χριστιανοί, βουδιστές, κομφουκιονιστές, ινδουϊστές, ιου-δαίοι, μουσουλμάνοι, σιχιστές, ένας ζωροάστρης, ένας σιντοϊστής και ένας ταοϊστής. 

12.  Το 1990 ( 9 έως 15 Ιανουαρίου), το Π.Σ.Ε. οργάνωσε μία διαχριστιανική συνάντηση στο Μπάαρ της Ελβετίας, στην οποία έλαβαν μέρος εικοσιένα  θεολόγοι (ορθόδοξοι, καθολικοί και προτεστάντες) και ειδικοί από δεκαπέντε χώρες.

13. Το 1990 (5 έως 12 Μαρτίου), το Π.Σ.Ε. συνεκάλεσε στη Σεούλ της Κορέας Παγκόσμια Συνέλευση, στην οποία παρίσταντο οκτώ φιλοξενούμενοι διαφόρων θρησκειών και αντιπρόσωποι τεσσάρων θρησκευμάτων (Ιουδαϊσμού, Ισλαμισμού, Σιχισμού και Βουδισμού), με θέμα ‘’Απειλές στην ειρήνη’’.

      Και μετά το 1990, οι διαθρησκειακές και οι διαχριστιανικές συναντήσεις, συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό.

Δ)  Η Πρωτοβουλία Ενωμένων Θρησκειών

      To 2001, ο Αμερικανός διαμαρτυρόμενος επίσκοπος Γουίλιαμ Σουίνγκ, προχώρησε στην ίδρυση της ‘’Πρωτοβουλίας Ενωμένων Θρησκειών’’ (United Religions Initiative), μιας κίνησης που αποσκοπεί στη σύσταση ενός σώματος ενωμένων θρησκειών όλου του κόσμου.

            Στον ιστότοπο αυτής της οργάνωσης  www.uri.org  στην αρχική σελίδα, διαβάζουμε ‘’Ενωνόμαστε, για να γεφυρώσουμε τις διαφορές μεταξύ ανθρώπων όλων των πίστεων, για να δημιουργήσουμε  μία κοινότητα και να λύσουμε τοπικές και παγκόσμιες προκλήσεις’’. Στη στήλη ‘’ποιοι είμαστε / κύκλοι συνεργασίας’’, διαβάζουμε : ‘’Κύκλοι συνεργασίας. ΄Ενας κύκλος συνεργασίας είναι μία αυτοοργανω-μένη ομάδα με τουλάχιστον επτά μέλη από τουλάχιστον τρεις θρησκείες, πνευματικών εκφράσεων ή αυτόχθονων παραδόσεων, περιλαμβάνοντας αθεϊστές και αγνωστικιστές’’. Ένα άλλο σημείο του ιστό-τοπου δείχνει ότι, οι κύκλοι συνεργασίας είναι 1.071 και εργάζονται σε 112 χώρες, που σημαίνει ότι το δίκτυο δραστηριοτήτων της οργάνωσης είναι πολύ μεγάλο.

    Ο Θρησκευτικός Οικουμενισμός διαβρώνει τις θρησκείες, προωθεί την Παγκόσμια Θρησκεία και αποτελεί κίνδυνο για την ορθοδοξία μας.

    Κατόπιν όλων αυτών, προκύπτει ένα καίριο ερώτημα. Ως ορθόδοξοι διερωτόμαστε : Τι προσφέ-ρουμε, παραμένοντας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών ;

    Το ίδιο ακριβώς ερώτημα απευθύνουμε στους ορθόδοξους οικουμενιστές : Τι θέση έχει η Αγία Ορθοδοξία σ’ένα παναιρετικό οργανισμό, που έχει μετατραπεί σε λέσχη θρησκευόμενων ανθρώπων και ομάδων στην οποία δεν είναι απαραίτητο να είναι μόνο χριστιανοί ; Eίναι δυνατόν να φανταστούμε τους Αγίους Αποστόλους να συμπροσεύχονται με τους αιρετικούς και ειδωλολάτρες της εποχής των ;

Θα υπήρχε σήμερα χριστιανισμός, εάν οι ΄Αγιοι Απόστολοι εφήρμοζαν αντί του κηρύγματος της μετά-νοιας, τους Διαθρησκειακούς Διαλόγους και τη συνεργασία με τους ειδωλολάτρες, για το καλό δήθεν του κόσμου ; 

     Ως ορθόδοξη χριστιανική Εκκλησία δεν χρειάζεται να συμμετέχουμε σ’ ένα συνοθύλευμα χριστια-νικών αιρέσεων και θρησκειών, εντός του Π.Σ.Ε, και πρέπει να αποχωρήσουμε από αυτό. Η συμ-μετοχή μας στο Π.Σ.Ε. και σε άλλες οικουμενιστικές οργανώσεις, ακυρώνει το Ευαγγέλιο, προσβάλλει τους μάρτυρες, είναι ενάντια στους ΄Αγιους Πατέρες και αποτελεί προσβολή στη ζωή της Εκκλησίας. Οι ορθόδοξοι ιεράρχες μας και ιδιαίτερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι, συμμετέχοντας σε όλες αυτές τις διαχριστιανικές και διαθρησκειακές εκδηλώσεις, προδίδουν την ορθοδοξία μας.