Η Αγία Σοφία τζαμί της… παραφροσύνης!

Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΖΑΜΙ ΤΗΣ… ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ!

Ἠνοίξαμεν τὴν «κερκόπορταν» εἰς τὴν ἠθικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν ἅλωσιν τῆς Ρωμηοσύνης καὶ τώρα ἀλλόφρονες θρηνοῦμεν διὰ τὰ ἐπίχειρα τῶν πράξεών μας!

Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος

Συγκλονισμένη παραμένει ἡ παγκόσμια κοινότης ἀπὸ τὴν ἀπόφασιν τοῦ Προέδρου τῆς Τουρκίας κ. Ρ. Τ. Ἐρντογὰν νὰ μεταποιήση τὴν Ἁγίαν Σοφίαν Κωνσταντινουπόλεως εἰς τζαμί. Βεβαίως, οἱ περισσότεροι ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν αὐτὸ ποὺ μόνον οἱ Ἕλληνες καὶ Ὀρθόδοξοι κατανοοῦμεν: βιώνομεν ἕνα νέον ξεριζωμόν, μίαν νέαν Ἅλωσιν! 

Ἡ παγκόσμια κοινὴ γνώμη ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα ὡς πολιτιστικόν. Εἶναι «παγκόσμιον μνημεῖον» καὶ δὲν πρέπει νὰ γίνη χῶρος θρησκευτικῆς λατρείας καὶ μάλιστα τοῦ Ἰσλάμ, τοῦ ὁποίου ἕνα κομμάτι ἔχει κηρύξει πόλεμον κατὰ τῆς Δύσεως μέσῳ τῆς τρομοκρατίας τοῦ ISIS. Τὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ χρησιμοποιοῦν καὶ πολλοὶ ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ πολιτικῆς ἡγεσίας μας. Πιστεύουν ὅτι δροῦν κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ὀρθῶς «διπλωματικά», ὥστε νὰ δημιουργήσουν ἕνα κοινὸν μέτωπον μὲ τοὺς Εὐρωπαίους, τοὺς Ἀμερικανοὺς κ.λπ. Προφανῶς καὶ ἀποτελεῖ ἕνα ναὸν παγκοσμίου ἀκτινοβολίας ἡ Ἁγία Σοφία, ποὺ χρήζει προστασίας καὶ διεθνοῦς ἀναγνωρίσεως. Ὡστόσον, δι’ ἡμᾶς, τοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνας, δὲν εἶναι ἁπλὰ πολιτισμός, ἀλλὰ ἱστορία μας, κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ μας, τῆς συνειδήσεώς μας, τῆς ταυτότητός μας. Διατί; Ἂν κάτι ἀπέμεινεν ἀπὸ τὸ ὑπερένδοξον καὶ ὑπερχιλιόχρονον Βυζάντιον εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν εἶναι αὐτὸς ὁ ναός. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἐξεδιώχθησαν καὶ τοιουτρόπως δὲν ἐχάθη μόνον ὁ ἑλληνισμὸς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀλλὰ καὶ τὸ ποίμνιον τῶν Πατριαρχείων, καταλεῖπον ἕνα δυσαναπλήρωτον κενὸν καὶ ἕνα ἀποστεωμένον ἐκκλησιαστικὸν «θεσμόν». Μόνον αἱ σκιαὶ ἀπέμειναν εἰς τὴν Πόλιν καὶ ἡ θαμπωμένη, ἀλλὰ ἀπαστράπτουσα Ἁγία Σοφία καὶ τώρα ἐπιδιώκουν νὰ μᾶς στερήσουν καὶ αὐτήν!

Ἐγράφησαν πλῆθος σελίδων τὰς παρελθούσας ἡμέρας διὰ τὴν ἀξίαν τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ τὴν ἱστορίαν της εἰς τὸ διάβα δυσχειμέρων καιρῶν. Δὲν ἀναλογιζόμεθα ὅμως διὰ τὰ πραγματικὰ αἴτια ποὺ ὁδηγοῦν, ὥστε ὁ Θεὸς νὰ ἐπιτρέψη τοιούτου μεγέθους βεβήλωσιν. Οἱ πρόγονοί μας, οἱ Βυζαντινοί, πάντοτε, εἰς κάθε περίστασιν δὲν ἀνέλυον μόνον τὰ γεγονότα ἀλλὰ καὶ τὴν «μεταφυσικὴν» τῶν γεγονότων, δηλαδὴ τοὺς πνευματικοὺς λόγους ποὺ συνέτεινον εἰς τὰς καταστροφὰς καὶ τὰς ἐπιδημίας, διὰ τοῦτο καὶ ὠνόμαζον αὐτὰς «θεομηνίας», μηνύματα τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ. Αὐτὰ εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ διερευνήσωμεν.

Τὰ κροκοδείλια δάκρυα τῶν πολιτικῶν μας

«Θρῆνος καὶ ὀδυρμὸς» ἀπὸ τοὺς πολιτικούς, ὄχι βεβαίως ἀπ’ ὅλους· ἄλλοι εἶναι παγεροὶ καὶ ἄλλοι θεωροῦν ὅτι τὸ χρέος τους ἐξαντλεῖται εἰς μίαν ἀνακοίνωσιν, ὄντες πεπεισμένοι ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι ἀποκυήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ ὄχι προϊόντα τοῦ Βυζαντινισμοῦ μας, αὐτοῦ τοῦ ἐνδόξου, ὅπως λέει καὶ ὁ ποιητής. «Ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι»; ΟΧΙ! Φθάνει πλέον μὲ τὰς πολιτικὰς «μαινάδας», ποὺ ὑποκρίνονται μὲ ἐπίπλαστα δάκρυα ὅτι θίγονται ἀπὸ τὴν καταπάτησιν τοῦ unicum (μοναδικοῦ) τῆς βυζαντινῆς ἀρχιτεκτονικῆς. Ποία ἦτο ἡ μέριμνά των τόσα ἔτη; Ἐνδιαφέρθησαν ποτὲ νὰ ὑπάρξη ἄδεια ὥστε νὰ τελῆται ἔστω μίαν φορὰν κατ’ ἔτος Θ. Λειτουργία, ὡς καὶ εἰς τὴν Ἱ. Μ. Σουμελᾶ, ἐντὸς ἢ πλησίον τῆς Ἁγίας Σοφίας; Κανένα μέλημα, καθὼς οὔτε οἱ ἴδιοι ἐκκλησιάζονται, πλὴν μόνον ὅταν ἀναμεταδίδη ἡ τηλοψία τὴν Δοξολογίαν τῶν ἐθνικῶν ἑορτῶν. Θὰ ἰσχυρισθοῦν βεβαίως, ὅτι μία τέτοια ἄδεια θὰ ἦτο ἀκατόρθωτον νὰ ἐκδοθῆ. Μήπως, ὅμως ἔπραξαν καὶ τίποτε εἰς τὸ ἐσωτερικόν τῆς Πατρίδος μας; Διατί δὲν καθιέρωσαν τὴν 29ην Μαΐου ὡς ἡμέραν μνήμης ἢ σχολικὴν «ἑορτήν»; Ἂν ὄχι αὐτὴν τὴν «ἀποφράδα ἡμέρα», τότε κάποιαν ἄλλην ὡς ἡμέρα διὰ τὴν βυζαντινὴν κληρονομίαν. Ἠρκέσθησαν νὰ περικλείσουν αὐτὴν εἰς ἐλάχιστα μουσεῖα καὶ παραλλήλως νὰ κατασυκοφαντήσουν ἢ νὰ περιθωριοποιήσουν τὰ βυζαντινὰ σύμβολα καὶ τὴν βυζαντινὴν μουσικήν, ἐπειδὴ εἶναι συνδεδεμένα μὲ τὴν Ἐκκλησίαν!

Ἐνοχλοῦνται τώρα διὰ τὴν Ἁγίαν Σοφίαν, ὅταν οἱ ἴδιοι τὰ τελευταῖα ἔτη ὄχι μόνον ἀνοικοδόμησαν τέμενος εἰς τὰς Ἀθήνας ἀλλὰ καὶ ἐνίδρυσαν εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Θεσσαλονίκης Κατεύθυνσιν Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν. Ἰδού, ποῖος ἁλώνει τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐκ τῶν ἔσω! Ἂς μὴ ἀναφερθῶμεν καὶ εἰς ἄλλα νομοσχέδια καταπατήσεως τοῦ Ἱ. Εὐαγγελίου, σύμβολο τοῦ ὁποίου εἶναι καὶ ἡ Ἁγία Σοφία. Ἐνοχλοῦνται πραγματικὰ διὰ ἕναν ναόν, ὅταν δεκάδες Ἱ. Ναοὶ παραμένουν κλειστοὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἐπειδὴ ἠρνήθη τὸ Κράτος νὰ διορίση κληρικούς; Μήπως ἐπιθυμοῦν καὶ αὐτοὶ οἱ Ἱ. Ναοὶ νὰ λειτουργοῦν ὡς μουσεῖα καὶ ὄχι ὡς τόποι λατρείας τοῦ Θεοῦ; Διότι τελικῶς ἐκεῖ καταλήγομεν: ἡ ὑποτιθεμένη προασπιστικὴ γραμμὴ διὰ τὴν Ἁγίαν Σοφίαν αὐτὸ ἐπιδιώκει, νὰ παραμείνη μουσεῖον καὶ ὄχι νὰ ἀποδοθῆ διὰ Ὀρθόδοξον λατρείαν! ΟΧΙ, δὲν συμφωνοῦμεν μὲ αὐτό! Ἡ Ἁγία Σοφία κακῶς παρέμενε μουσεῖον. Δὲν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία ἕνα μέγεθος τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ ὁ φωτισμὸς τοῦ παρόντος καὶ ὁ προσανατολισμὸς τοῦ μέλλοντος.

Ἱεράρχαι ποὺ ἀναμένουν τὴν σωτηρίαν ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς

Εἶναι ἀπορίας ἄξιον ὅτι πολλοὶ ἐκ τῶν Ἱεραρχῶν, ἀκόμη δὲν ἔχουν ἐκδώσει οὔτε ἕνα δελτίον τύπου τριῶν ἔστω γραμμῶν, εἰς τὸ ὁποῖον μὲ παρρησίαν νὰ διαλαλοῦν τὸ ἔγκλημα, ἔστω τὸ πολιτισμικόν. Τί νὰ ὑποθέσωμεν παρὰ μόνον ὅτι ἀναμένουν ὁδηγίας ἀπὸ τὴν πολιτικὴν διακυβέρνησιν τῆς χώρας μας. Βολιδοσκοποῦν πρὸς τὰ ποῦ θὰ κινηθῆ ὁ ἄνεμος, διὰ νὰ ἀνοίξουν πανιά; Δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ συγκληθῆ ἡ Ἱεραρχία εἰς μίαν τόσον ἱστορικὴν στιγμήν; Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὰ τελευταῖα ἔτη τὰ ἐκκλησιαστικὰ γεγονότα «καλπάζουν» καὶ εἶναι γεγονότα ποὺ δὲν ἀφοροῦν τὸν μικρόκοσμον τῶν ἐνοριῶν ἢ κάποιαν Τοπικὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ ὁλόκληρον τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὴν διεθνῆ σκηνήν. Κολυμβάριον, Οὐκρανικόν, παῦσις τῶν ἱ. μυστηρίων λόγῳ κορωνοϊοῦ καὶ τώρα ἕνα ἀκόμα πλῆγμα. Ἂς διερωτηθῆ καθένας ποία ἡ στάσις τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας εἰς ὅλα αὐτὰ τὰ ζητήματα. Τί ἄλλο θὰ ἐπακολουθήση;

Οἱ σαλπιγκταὶ τῆς πίστεως, οἱ ἐπὶ τὴν σκοπίαν, οἱ Ἱεράρχαι μας, ὄχι βεβαίως ὅλοι, ἀντὶ νὰ ἀναμένουν τὴν σωτηρίαν τῆς Ἁγίας Σοφίας ἀπὸ τοὺς πολιτικούς, τοὺς βουτηγμένους εἰς τὴν ἀνομίαν θὰ ἔπρεπε νὰ διαλαλήσουν παντοῦ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἐγράφετο ἐπὶ τῆς κρήνης τῆς Ἁγίας Σοφίας «Νῖψον ἀνομήματα μὴ μόνην ὄψιν»! Ἡ καρκινικὴ αὐτὴ ἐπιγραφὴ μᾶς ὑπενθυμίζει πάντοτε τὸν καρκίνον ποὺ ἀπειλητικὰ μεθίσταται εἰς τοὺς πιστούς, τὴν ἠθικὴν καὶ πνευματικὴν κατάπτωσιν ποὺ ἔχει ἐπιφέρει ὁ οἰκουμενισμός. Δὲν ἀπειλεῖ τὸ Ἰσλὰμ τὴν Ὀρθοδοξίαν περισσότερον ἀπ’ ὅ,τι κινδυνεύει ἡ ἰδία ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν μετατόπισιν ἀπὸ τὰ οὐσιώδη εἰς τὰ ἀνούσια ἢ ἀπὸ τὴν δογματικὴν παραχάραξιν.

Ἀπεκοιμήθη ὁ πιστὸς λαὸς μὲ τὰ οἰκολογικὰ συνέδρια δῆθεν διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ περιβάλλοντος, μὲ τὸ νὰ ἐπιτρέπωνται εἰς αὐτὸν τὰ πάντα (ἐφήμεροι σχέσεις, ὁμοφυλοφιλία, ἀπληστία, ἐκτρώσεις κ.λπ.) χωρὶς νὰ ὑπάρχη ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδρασις, μὲ κηρύγματα περὶ ἀγάπης χωρὶς νὰ συμπληρώνεται ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ὅτι ἀγάπη εἶναι ἡ τήρησις τῶν ἐντολῶν κ.ἄ. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔφερεν ὁ οἰκουμενισμός, διὰ νὰ ρίψη εἰς ὕπνον βαθὺ τοὺς πιστούς, ὥστε ὁ ἴδιος νὰ «κάνη τὴν δουλειά του», νὰ ποιήση τὰ ἔργα τοῦ σκότους.

Ὅσον καὶ νὰ ἀκουσθῆ προκλητικὸν (δυσ­τυχῶς δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νὰ ἀφυπνίσωμεν συνειδήσεις), δὲν εἶναι τὰ «ντουβάρια» τῆς Ἁγίας Σοφίας ὁ πολύτιμος θησαυρὸς τῆς πίστεως! Αὐτὰ ἄνθεξαν καὶ τὰς ἐπιθέσεις καὶ τὰς λεηλασίας ὄχι μόνον τῶν μουσουλμάνων ἀλλὰ καὶ τῶν παπικῶν. Δὲν ἐδῃώθη, μία φορὰν, ἡ Ἁγία Σοφία, ἀλλὰ πολλὰς καὶ ἡ εὐθύνη δὲν ἦτο ἀποκλειστικὴ τῶν πολεμίων, ἀλλὰ τῶν διαχειριζομένων τὰ ἐκκλησιαστικά. Μὴ λησμονοῦμεν τὸ χιλιοειπωμένον: ἕξ μῆνας πρὶν τὴν ἅλωσιν τοῦ 1453 οἱ ἴδιοι οἱ Ὀρθόδοξοι «μαγάρισαν» τὸν Ἱ. Ναὸν ἀπὸ τὸ μιαρὸν συλλείτουργον μὲ τοὺς βλασφημοῦντας τὸ Ἅγιον Πνεῦμα παπικούς! Ἐσκέφθημεν πόσος καιρὸς διῆλθεν ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἔδωσε τὸν λειτουργικὸν ἀσπασμὸν εἰς τὸν Πάπαν; Πόσαι συμπροσ­ευχαὶ ἔχουν ἤδη γίνει καὶ μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός; Τί ἀναμένομεν δηλαδή, νὰ κρατήσωμεν τὴν Ἁγίαν Σοφίαν, ὥστε νὰ ἐπιτραπῆ ἐντός της νὰ συλλειτουργήσουν οἱ Φαναριῶται μὲ τοὺς Παπικούς; Διότι μὲ βεβαιότητα αὐτὸ θὰ συνέβαινε καὶ πάλιν!

Τί λοιπὸν πρέπει νὰ νίψωμεν τὰ ἀνομήματα ἢ τὴν ὄψιν; Ἀντὶ διὰ τὰ ἀνομήματα νίπτουν τὰ χεῖ­ρας τους ὡς Πόντιοι Πιλᾶτοι ἐνώπιον τῶν κρισίμων θεμάτων τῆς πίστεως, τῆς ἠθικῆς διδασκαλίας καὶ τῆς κανονικῆς τάξεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἀντὶ διὰ τὰ ἀνομήματα τοὺς ἐνδιαφέρει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον ἡ ὄψις τῆς Ἁγίας Σοφίας, ἂν θὰ εἶναι μουσεῖον ἢ τζαμί. Ἀντὶ διὰ τὰ ἀνομήματα ποὺ διαπράττονται ἀπὸ τὸν κάθε πιστὸν ποὺ εἶναι «ναὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» μὲ τὴν εὐλογίαν τῶν νόμων τῆς Πολιτείας, τοὺς ἀπασχολεῖ ὁ ναὸς ποὺ εἶναι ἀφιερωμένος εἰς τὴν «Θεοῦ Σοφίαν», τὸν Σαρκωθέντα Λόγον τοῦ Θεοῦ.

Δὲν ἐδίδαξε τίποτε τοὺς Ἱεράρχας μας ἡ πρώτη καταστροφὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας; Εἰς τὸ ἴδιον σημεῖον πρὶν ἀπὸ τὸν Ἰουστινιανόν, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος εἶχεν ἀνοικοδομήσει Ἱ. Ναὸν τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὁ ὁποῖος ἐκάη τὸ 404 μ.Χ. μετὰ τὰς πολιτικὰς διώξεις τῶν ὑπερασπιστῶν τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Δὲν ἦσαν σιμωνιακοὶ οἱ Ἀρχιερεῖς ποὺ κατεδίκασαν τὸν Ἱ. Πατέρα; Δὲν ἦσαν ψευδοσύνοδοι μὲ συμμετοχὴ μόνον τοῦ ἥμισυ τῶν Ἐπισκόπων, αὐταὶ ποὺ ἐδίωξαν τὸν Χρυσορρήμονα; Ἡ κάθε καταστροφὴ ἢ βεβήλωσις τῆς Ἁγίας Σοφίας ἦτο ἀποτέλεσμα ἐκκλησιαστικῶν ἐγκλήματων! Ποῦ εὑρίσκονται ὅμως σήμερα οἱ καταδικάσαντες τὸν ἕνα ἐκ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καὶ ποῦ ἐκεῖνος; Ἂς ἀναζητήσουν καὶ οἱ Ἱεράρχαι μας τὰ πραγματικὰ αἴτια, διότι εἶναι πολὺ «βολικὸν» νὰ εὐθύνεται δι’ ὅλα ἡ μεγαλομανία τοῦ Ἐρντογάν, ἀλλὰ ὄχι «πνευματικόν»…

Τὸ μέλλον ἄδηλον ἢ γνωστόν; 

Συμφώνως πρὸς ἱστορικὰς ἀναφορὰς τὸ ἀπόγευμα τῆς ἡμέρας τῆς Ἁλώσεως ὁ ἴδιος ὁ Μωάμεθ ὁ Πορθητὴς ἀνέβη εἰς τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ ἐκεῖ ἐτέλεσε τὴν πρώτην ἰσλαμικὴν προσευχὴν μετατρέπων τοιουτοτρόπως τὸν ναὸν εἰς τέμενος. Αὐτὰς τὰς μνήμας τῆς φοβερᾶς ἀτιμώσεως τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων ἀνασύρουν ἀπὸ τὴν συλλογικὴν συνείδησιν τοῦ γένους μας αἱ φιλοδοξίαι τοῦ νέου Σουλτάνου τῆς Τουρκίας. Ποῖος ὅμως θὰ τὸν ἐμποδίση; Δὲν ὑπάρχει πλέον Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, διότι αὐτὸς πρὶν τὴν μάχην ἔσπευσε καὶ προσευχήθη καὶ ἔπειτα εἶπεν εἰς ὅλους τὸ ἱστορικὸν «Ἂς πεθάνουμε γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν πατρίδα», τὴν φράσιν ποὺ θὰ ἐπανελάμβανον οἱ ἀγωνισταὶ τοῦ 1821 μετὰ 400 ἔτη. Ποῦ εἶναι οἱ σημερινοὶ πολιτικοί μας ποὺ ἀπηγόρευσαν τὴν προσευχὴν κατὰ τὴν μάχην μὲ τὸν κορωνοϊὸν καὶ κατεργάζονται τὴν ἀποτυχίαν τῶν ἐκδηλώσεων διὰ τὰ 200 ἔτη ἀπὸ τὴν Ἐθνεγερσίαν; Μόνον ὁ «θρῦλος» σχετικῶς μὲ τὸν ἱερέα ποὺ ἔλαβε τὸ Ἅγιον Δισκοπότηρον κατὰ τὴν διακοπεῖσαν Θ. Λειτουργίαν καὶ ἐκλείσθη εἰς μία κρύπτην, ἕως ὅτου νὰ «πάρουμε τὴν Πόλη» καὶ νὰ συνεχισθῆ ἡ Θ. Λειτουργία. Καὶ αὐτὸν τὸν «θρῦλον» ὅμως τὸν ἀπηγόρευσαν πολλοὶ καὶ Ἐπίσκοποι λέγοντες εἰς σχολεῖα, κατηχητικά, κατασκηνώσεις «μὴ τραγουδᾶτε τὰ Δώδεκα Εὐζωνάκια ἢ Τὸ Δισκοπότηρο», ἀλλὰ μοντέρνα ἄσματα! Δὲν κατενόησαν ποτὲ ὅτι ὁ «θρῦλος» ὡμίλει διὰ τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ διατηροῦν ζωντανὴν τὴν φλόγα εἰς τὰ ἐπερχομένας γενεάς, ἕως ὅτου «ἀναστηθῆ» ἕνας νέος ἥρωας! Πῶς θὰ γεννηθῆ αὐτός, ὅταν διεκόψαμεν μόνοι μας τὰς Θ. Λειτουργίας καὶ ἠνέχθημεν τὰς προσβολὰς ὅτι τὸ Ἅγιον δισκοπότηρον μεταδίδει ἀσθενείας; Πῶς λοιπὸν θὰ ἐμπνεύσωμεν ἡρωϊκὰς γενεὰς νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν Ἁγίαν Σοφίαν ὄχι μόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ κάθε γειτονιᾶς; Αὐτὸ ἂς προβληματίση Ἱεράρχας, πολιτικοὺς καὶ κάθε Ὀρθόδοξον, ὅταν βλέπη ὅτι οἱ ταγοί μας εἶναι παθητικοὶ παρατηρηταὶ τῶν ἐξελίξεων ἀπὸ τὴν τηλοψίαν καὶ ὁ παραμυθητικός τους λόγος δὲν διαφέρει εἰς τίποτε ἀπὸ τοὺς ἐνδοτισμοὺς τῶν Ἑνωτικῶν παραμονὰς τῆς Ἁλώσεως. Ἐπικροτοῦν ὅσους Πατριάρχας καὶ Μητροπολίτας διανέμουν Κοράνια, ἐκπορθίζοντες τὰς ψυχὰς τῶν πιστῶν μὲ τὸ σύνθημα «ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας» ἀλλὰ τώρα (ἀλήθεια;) δακρύζουν ὄχι διὰ τὰς ἁμαρτίας των, ἀλλὰ διότι ἡ Ἱστορία θὰ γράψη ὅτι αὐτὸ συνέβη ἐπὶ τῶν ἡμερῶν των!

«Ζεῖ Κύριος ὁ Θεὸς» καὶ πιστεύομεν ὅτι ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ δύναται (καὶ παρακαλοῦμεν καὶ εὐχόμεθα) νὰ ἐπέμβη σωστικῶς. Διατί ὅμως νὰ τὸ πράξη, ὅταν ἐμεῖς ὅλοι ἀπὸ τὴν «κεφαλὴν» ὥς τὸν ἔσχατον πιστὸν ἀναζητοῦμεν τὸ θαῦμα ποὺ θὰ ἱκανοποιήση τὸν μεγαλοϊδεατισμόν μας καὶ θὰ ἐπικροτήση τὴν ἀμετανοησίαν μας; Ἂν ἠσθανόμεθα τὴν Ἁγίαν Σοφίαν ὄχι παγκόσμιον μνημεῖον ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἶναι, σύμβολον τῆς Ὀρθοδοξίας (καὶ ὄχι «χριστιανικὸν» γενικῶς καὶ ἀορίστως), τότε πρωτίστως θὰ εἴχομεν ἐνδιαφέρον νὰ προφυλάξωμεν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴν ἅλωσιν καὶ ἔπειτα ὁ Θεὸς θὰ ἐπελαμβάνετο τὴν προστασίαν τῆς «Μεγάλης Ἐκκλησίας».

Νὰ διαμαρτυρηθῶμεν παντοιοτρόπως διὰ τὸ κακὸν αὐτό, νὰ τελέσωμεν λιτανείας, νὰ κινήσωμεν «γῆν καὶ οὐρανόν», ἀλλὰ ἡ μετάνοια ἤλλαξε τὴν βούλησιν τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν κατέστρεψε τὴν Νινευή, αὐτὴν ποὺ εἶχε καταντήσει χειροτέρα ἀπὸ τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρέα ἢ τὴν Ἑλλάδα μας.

Ορθόδοξος Τύπος