Δήλωση Διακοπῆς Μνηµμοσύνου Κρητών ιερέων

  05.03.2017 

Θέμα:  Δήλωση  Διακοπῆς  Μνηµμοσύνου

Σεβασμιώτατοι, 

Μετὰ  λύπης, ἀλλὰ καὶπολλῆς πνευματικῆς χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης, ἐπιθυµούμε διὰ  τοῦ παρόντος νὰ σᾶς γνωστοποιήσουμε ὅτι, ἀκολουθώντας τὴν Ἀποστολικὴ καὶ   Πατερικὴ  Παράδοση στὸ θέμα τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικούς, διακόπτουμε τὴ µνημόνευση τοῦ   ὀνόματός σας στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, γιατὶ σεῖς καὶ πολλοὶ ἄλλοι συνεπίσκοποί σας  ἐγκαταλείψατε αὐτὴν τὴν θεία Παράδοση καὶ εὑρίσκεσθε ἐκτὸς τῆς ὁδοῦ τῶν Ἁγίων  Πατέρων. 

Ἡ θεάρεστη καὶ ἀπὸτοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ἐπαινούμενη αὐτὴ ἐνέργεια συμβολικὰ θὰ  γίνει τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας (05.03.2017), ὁπότε ἑορτάζουμε τὴν ἀναστήλωση τῶν  ἱερῶν εἰκόνων καὶ διαβάζουµε τὸ«Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας» µὲ τὰ ἀναθέματα ἐναντίον  ὅλων τῶν αἱρετικῶν, ὥστε νὰ δηλώσουµε καὶ µέσα στὸν ἱερὸχῶρο τῆς Θείας Λατρείας ὅτι  καταδικάζουμε τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀπορρίπτουμε τὴν ψευδοσύνοδο  τοῦ Κολυμπαρίου, ἡ  ὁποία ἀναγνώρισε τὶς αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες καὶἀποδέχθηκε τὸν  συγκρητιστικὸκαὶ καταστροφικὸ Οἰκουμενισµό. 

Εἰκονομαχία  καὶ  Οἰκουμενισµός

Μετὰ ἀπὸ ἑκατὸ περίπου χρόνια ποὺ ἐπιτρέψαμε τὸνέφος  τῶν αἱρέσεων νὰ θολώνει καὶνὰ σκοτεινιάζει τὸν καταγάλανο οὐρανὸτῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, νὰδιαιρεῖ καὶ νὰ σχίζει τὸ ὀρθόδοξο πλήρωµμα, νὰ  διασπᾶ  τὴν ἀδιάσπαστη  ἀκολουθία  καὶ διαδοχὴ τῶν ὀρθοδόξων  δογµάτων, τώρα µὲ τὴ Χάρη καὶ συνέργεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς  πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκουκαὶ τῶν θεοδιδάκτων καὶ θεοφωτίστων Ἁγίων Πατέρων θὰ συντελέσουµε μὲτὴν θερμὴ ὀρθόδοξη Ὁμολογία µας,  ὥστε νὰ πνεύσει ἡ Χάρη τοῦἉγίου Πνεύματος ἰσχυρότερα καὶνὰ σκορπίσει τὸ νέφος τοῦπαναιρετικοῦ  Οἰκουµενισµοῦ, ὅπως ἐσκόρπισε τὸ νέφος τῆς Εἰκονοµαχίας, ἡ ὁποία ταλαιπώρησε καὶτότε τὴν Ἐκκλησία  περισσότερο  ἀπὸ  ἕνα  αἰώνα. Ἐμεῖς  κάνουμε τὴν ἀρχὴμαζὶμὲ  ἄλλους Πατέρες, μερικοὶἀπὸ τοὺς ὁποίους δὲν ἄντεξαν τὴν σκοτεινιὰ καὶ βγῆκαν ἤδη στὸ  ξέφωτο,  ὅπως ἔκαναν γιὰ τὴν Εἰκονομαχία καὶοἱ µοναχοὶ τοῦ Ὀλύµπου τῆς Βιθυνίας, καὶ  ἐλπίζουμε ὅτι  θὰ  ἀναστήσει  καὶ  θὰ  ἀναδείξει ὁ Θεός, ὅπως καὶ τότε, πατριάρχας καὶ  ἐπισκόπους,  γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὸν νέον θρίαµβο τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον τῶν νέων κρυφῶν καὶ  ἐπικίνδυνων δυνάμεων τοῦ σκότους. 

Καὶ γιὰ νὰμὴθεωρηθεῖἄστοχη ἡσύγκριση Εἰκονομαχίας καὶ Οἰκουµενισµοῦ  προλαβαίνουμε ἐδῶνὰ ποῦμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι χειρότερος κατὰπολὺ τῆς  Εἰκονομαχίας, διότι, ἐκτὸς τῶν ἄλλων σοβαρῶν δογματικῶν παρεκλίσεων, ἀπορρίπτει  τὴν  προσκύνηση τῶν Ἁγίων Εἰκόνων στὸν χῶρο τοῦ Προτεσταντισμοῦκαὶ προσβάλλει καὶ   ὑποτιµᾶτὸ ὑπέρτιµο καὶμοναδικὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶτὴν τιμὴτῶν   λοιπῶν Ἁγίων. Μὲαὐτοὺς τοὺς εἰκονοµάχους καὶ ἁγιοµάχους, τοὺς ἐχθροὺς τῆς  Παναγίας  καὶ τῶν Ἁγίων, συναγελαζόμαστε καὶ συνυπάρχουμε μέσα στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο   Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ἐξευτελίζοντες τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ   Ἐκκλησία καὶμεταβάλοντάς  την ἀπὸ  «στύλο καὶἑδραίωµα τῆς Ἀληθείας»^[1],ἀπὸ   Νύμφη   Χριστοῦ καὶ Σῶμα Χριστοῦ^[2],σὲ ἰσάξια καὶ ἰσότιμη μὲτὴν πιὸ μικρὴ καὶ ἄθλια  προτεσταντικὴ αἵρεση^[3]. Καὶ µόνο αὐτὸ ἀρκεῖ γιὰ  νὰ  ἀπορρίψουµμετὴν ψευδοσύνοδο τῆς  Κρήτης, ἡὁποία ἐπαινεῖ τὸ προτεσταντικὸ αὐτὸ συνονθύλευµμα τῶν αἱρέσεων καὶ  συνιστᾶ νὰ ἐξακολουθήσουμε τὴν συμετοχή μας σ᾽αὐτὸκαὶ τὸν ἐξευτελισμὸ τῆς  Ἐκκλησίας. 

Ἐπὶ  δεκαετίες  ἀποδοκιµάζεται ὁ Οἰκουμενισµός

Δὲν πρόκειται ἐδῶνὰ παρουσιάσουμε ὅσα ἀντικανονικά, ἀντορθόδοξα,  ἀντιπατερικά,   ἀντισυνοδικὰ συνέβησαν  καὶ συμβαίνουν στὶς σχέσεις μας μὲτὶς παλαιὲς καὶ τὶς νέες  αἱρέσεις, τὰ  ὁποῖα ἔπρεπε νὰεἶχαν ὁδηγήσει σὲ καθαιρέσεις τοὺς παραβάτες τῶν Ἱερῶν  Κανόνων καὶ Παραδόσεων καὶ σὲ συνοδικὴ καταδίκη τους.Ἐπὶ πολλὲς δεκαετίες Ἅγιοι  Γέροντες, ὁµολογητές, ἀρχιερεῖς καὶ λοιποὶ κληρικοὶ καὶ µοναχοί, σοφοὶκαὶνουνεχεῖς  καθηγηταὶ καὶ μεγάλο μέρος τοῦὑγιοῦς ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, ἰδιαίτερα τὸ Ἅγιον   Ὄρος, ζητοῦσαν  καὶζητοῦν νὰἀποχωρήσουµε ἀπὸτὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο   Συµβούλιο   Ἐκκλησιῶν», δηλαδὴ αἱρέσεων, καὶ νὰ καταδικάσουμε τὴν παναίρεση τοῦ  Οἰκουμενισμοῦ,  ὅπως ἀξιεπαίνως τὸ ἔπραξαν οἱ ἐκκλησίες Βουλγαρίας καὶ Γεωργίας. Ἀκόμη καὶ   πρόσφατα τὸ θέμα αὐτὸ ταράσσει τὶς συνειδήσεις ὅσων γνωρίζουν τὸ μέγεθος αὐτῆς τῆς  ἐκκλησιολογικῆς ἐκτροπῆς. 

Γιὰτὸν λόγο αὐτὸἡ «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶΜοναχῶν» ἐκφράζοντας  αὐτὴ τὴν μακροχρόνια ἀνησυχία καὶἀγωνία, συνέταξε καὶἐκυκλοφόρησε τὸ 2009 τὴν   «Ὁμολογία   Πίστεως   κατὰ   τοῦ   Οἰκουμενισμοῦ»,ἕνα ἱστορικὸὄντως κείµενο, ποὺτὸ   ὑπέγραψαν εὐάριθμοι ἀρχιερεῖς, ἑκατοντάδες κληρικῶν καὶμοναχῶν καὶ χιλιάδες   πιστῶν, στὸὁποῖο οἱ τίτλοι τῶν σχετικῶν ἑνοτήτων λέγουν τὰἑξῆς:

1) Φυλάττουµε  ἀμετακίνητα  καὶ ἀπαραχάρακτα ὅσα οἱ Σύνοδοι καὶ οἱ Πατέρες θέσπισαν. 

         2)  Διακηρύσσουμε ὅτι ὁ Παπισµὸς εἶναι μήτρα αἱρέσεων καὶ πλανῶν. 

3) Τὰἴδια  ἰσχύουν, σὲ μεγαλύτερο βαθµό, γιὰτὸν Προτεσταντισµό, ὁὁποῖος ὡς  τέκνο τοῦ Παπισµοῦ κληρονόμησε πολλὲς αἱρέσεις, προσέθεσε δὲ πολὺ  περισσότερες. 

         4) Ὁ µόνος τρόπος γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ κοινωνία μας μὲτοὺς αἱρετικοὺς  εἶναι ἡ ἐκ μέρους τους ἀποκήρυξη τῆς πλάνης καὶἡ µετάνοια, ὥστε νὰ ὑπάρξει   ἀληθινὴ ἕνωση καὶεἰρήνη· ἕνωση μὲτὴν ἀλήθεια καὶ ὄχι μὲτὴν πλάνη καὶτὴν  αἵρεση. 

          5) Ἐφ᾽ὅσον οἱ αἱρετικοὶ ἐξακολουθοῦν νὰ παραµένουν στὴν πλάνη,  ἀποφεύγουµε τὴν µετ᾽αὐτῶν  κοινωνία, ἰδιαίτερα τὶς συμπροσευχές.  

          6) Μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἡἘκκλησία εἶχε σταθερὰκαὶ ἀμετάβλητα  ἀπορριπτικὴ καὶ καταδικαστικὴ στάση ἔναντι ὅλων τῶν αἱρέσεων. 

          7) Ὁ διαχριστιανικὸς συγκρητισµὸς ποὺ υἱοθέτησε καὶ ἐνεθάρρυνε τὸ  Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρῶτο, διευρύνθηκε τώρα καὶσὲ διαθρησκειακὸ   συγκρητισµό, ὁ ὁποῖος ἐξισώνει ὅλες τὶς θρησκεῖες μὲ τὴ μοναδικὴ θεόθεν  ἀποκαλυφθεῖσα ἀπὸ τὸν Χριστὸ θεοσέβεια καὶζωή. 

          8) Ἐμεῖς πιστεύουµε καὶ ὁµολογοῦμε ὅτι μόνον ἐν τῷ Χριστῷ ὑπάρχει ἡ  δυνατότης σωτηρίας.  Οἱ  θρησκεῖες τοῦ κόσµου καὶοἱαἱρέσεις ὁδηγοῦν στὴν  ἀπώλεια. 

          9) Ὑπάρχουν βέβαια καὶ συλλογικὲς εὐθύνες, καὶ κυρίως τῶν οἰκουμενιστικῶν  φρονηµάτων Ἱεραρχῶν καὶ Θεολόγων μας, ἀπέναντι στὸ ὀρθόδοξο πλήρωµμα καὶ  στὸ ποίμνιότους^[4]. 

Ὁ  Οἰκουμενισµὸς  νομιμοποιεῖται  καὶ εἰσάγεται  στὴν Ἐκκλησία.

      Ὁ πολεµούμενος προηγουµένως Οἰκουµενισμὸς καὶ καταδικαζόμενος ἀπὸ τὴν  ἀγρυπνοῦσα ὀρθόδοξη συνείδηση, ἔχει ἀποκτήσει γιὰ πρώτη φορὰ συνοδικὴ   κατοχύρωση,   ἡ ὁποία βέβαια ἀλλάσει ὁλοκληρωτικά τὸ ἐκκλησιολογικὸ τοπίο καὶ θέτει ὅλους πρὸτῶν  εὐθυνῶν μας. Δὲν εἶναι ἴδια ἡ κατάσταση πρὶν ἀπὸ τὴν «Σύνοδο» καὶμετὰ ἀπὸ αὐτήν.   «Δὲν εἶναι ὁπερσινὸς καιρὸς ὁφετεινὸς χειµώνας», ὅπως ἔλεγαν οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ 1821  µπροστὰστὴν ἐπικίνδυνη στρατιὰ τοῦ Δράμαλη. Μὲ νύχια καὶμὲ δόντια προσπαθοῦν οἱ  ὑποστηρικτὲς τῆς «Συνόδου» νὰ  δικαιολογήσουν τὰἀδικαιολόγητα. Καὶἐπειδὴδὲν  διαθέτουν θεολογικὰ ἐπιχειρήματα, γιὰ νὰκαλύψουν τὰ θεολογικὰ καὶ κανονικὰ  ἀτοπήματα, ὑβρίζουν, συκοφαντοῦν καὶ διώκουν ὅσους ἀντιδροῦμε, ἐξωτερικεύοντας  τὴν  ἐσωτερική τους σύγχυση καὶ  ἐμπάθεια. 

Ἡ ἀποδοχὴ τῆς «Συνόδου» μεταφέρει τὸν Οἰκουμενισµὸ μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν  ἀρκεῖ ἡἀποσιώπηση ἢἡ ἀπόκρυψη τῶν ἀποφάσεών της, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται ἡσυνοδικὴ  καταδίκη  τους. Ἀς σημειωθεῖ ἐπίσης ὅτι ἡ µνημόνευση τῶν ἐπισκόπων «ἐπ᾽  ἐκκλησίαις»  δὲν εἶναι ἀπροϋπόθετη, ἀλλὰ συναρτᾶται πρὸς  τὴν  ὀρθόδοξη  πίστη τους καὶ δείχνει ὅτι   ὁ μνηµονευόμενος καὶ οἱ μνημονεύοντες ἔχουν τὴν ἴδια πίστη^[5]. 

Τί δέον γενέσθαι; Διακοπὴ Μνημοσύνου.

Καὶ τώρα ποῦ βρισκόμαστε; Τί δέον γενέσθαι; Θὰ ἀφήσουµε τὴν ἀσθένεια τοῦ  Οἰκουμενισμοῦνὰ λυµμαίνεται τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας; Ἤδη ἔχει προσβάλει ἀπὸ καιρὸ  µεγάλο µέρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας καὶ τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης μὲ   πρωταγωνιστὴ στὴ διάδοση τῆς νόσου τὸ ΟἰκουμενικὸΠατριαρχεῖο. Δικαιολογηµμένα οἱ  Ἁγιορεῖτες καὶ κάποιοι ἀρχιερεῖς τῶν λεγοµένων «Νέων Χωρῶν» διέκοψαν τὸ  µνηµόσυνο  τοῦ  ὀνόματος τοῦ Ἀθηναγόρα κατὰτὰ ἔτη 1969-1972, τὸὁποῖο καλῇ τῇ πίστει  ἐπανέλαβαν  τὸ 1973  μὲ τὴν ἄνοδο στὸ θρόνο τοῦ σεμνοῦ  καὶ ταπεινοῦ Δημητρίου, διαψευσθέντες  ὅµως,  διότι καὶ αὐτὸς ἀκολούθησε τὰ βήματα τοῦ προκατόχου του. Ὁ  σημερινὸς οἰκουµενικὸς  πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ξεπέρασε τοὺς προκατόχους του σὲ αἱρετικὰκαὶ  ἀντορθόδοξα τολµήµατα.Φρίττει καὶ ἰλιγγιᾶ κανείς, ὅταν ἀναγινώσκει αἱρετικὲς   δηλώσεις του ἢστὴν πράξη ἱεροκανονικὲς παραβάσεις μὲ συµπροσευχὲς καὶ ἄλλα.

Ὅ,τι ὅμως μέχρι τώρα καὶ ἂν ἔλεγαν καὶ ἔπρατταν ὁ πατριάρχης καὶ οἱ σὺν αὐτῷἦσαν  προσωπικές τους γνῶμες, δὲν εἶχαν ἐκκλησιαστικὴ ἐπικύρωση. Ἀδυνατοῦσαν νὰ τὶς  παρουσιάσουν ὡς διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Μὲτὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης αὐτὸἔχει  ἀνατραπῆ. Στὸ ὑψηλότερο ἐπίπεδο αὐθεντίας καὶ περιφανείας, ἐπ᾽ὄρους ὑψηλοῦκαὶ  ἐπηρμένου, στὸ συνοδικὸ ἐπίπεδο, οἱ αἱρέσεις γαυριοῦν καὶ καυχῶνται ὅτι εἶναι  ἐκκλησίες, ὁ διαχριστιανικὸς καὶ διαθρησκειακὸς Οἰκουμενισµὸς τοῦ Ἀντιχρίστου, τὸ  µυστήριο τῆς ἀνοµίας θρονιάστηκε στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ, τὰ κελεύσµατα τῆς συνόδου διαβάστηκαν μέσα στοὺς ναοὺς καὶ διανεµήθηκαν ἀπὸ χέρια ἐπισκόπων καὶ ἱερέων. 

Ἁγιορεῖτες  μοναχοὶ σὲ Μοναστήρια, σκῆτες καὶσὲ κελλιά, ἀφοῦεἶδαν ὅτι ἡἐπίσημη Ἁγιορειτικὴ Κοινότητα σιωπᾶ καὶ συμπορεύεται, διέκοψαν ἤδη τὸ μνηµόσυνο τοῦ πατριάρχου   Βαρθολομαίου, ἀκολουθοῦντες τὴν σταθερὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἀντιμετώπιση τῶν  αἱρέσεων. Δὲν ἄντεχε ἡ συνείδησή τους νὰ μνημονεύουν τὸ ὄνομα τοῦ Βαρθολοµαίου ὡς  ἀρχιεπισκόπου στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες καὶ νὰ δηλώνουν μὲαὐτὸ ὅτι ἔχουν τὴν ἴδια πίστη,   ὅτι  συµμφωνοῦν  μὲ τὰ αἱρετικά του φρονήματα καὶμὲ τὴν  ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. 

Ἀπαραίτητη  προϋπόθεση γιὰ τὴν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐπισκόπου εἶναι νὰ  ὀρθοδοξεῖ, νὰ ὀρθοτομεῖ τὸν λόγοτῆς ἀληθείας.

Ἀσφαλῶς εἶναι σηµαντικὴ καὶ ἐπιφανὴς ἡθέση τοῦ ἐπισκόπου στὴν Ἐκκλησία, καὶ ὅλοι  τὴν σεβόμεθα καὶ τὴν ἀναγνωρίζουμε, καὶδὲν χρειάζεται νὰμᾶς ἀραδιάζουν οἱ  οἰκουμενιστὲς γνωστὰ  κείμενα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες. Ὅλα  αὐτὰ ἰσχύουν ὑπὸ τὴν ἀπαραίτητη προϋπόθεση ὅτι ὁ ἐπίσκοπος ὀρθοδοξεῖ, ὅτι ὀρθοτομεῖ  τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, ὅτι δὲν κηρύσσει αἵρεση. Ὅταν κηρύσσει αἵρεση, διακόπτουμε  κάθε  σχέση μαζί του καὶ κοινωνία καὶ δὲν τὸν μνημονεύουμε στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες. Ἂς ξεκολλήσουν κάποιοι ἀπὸ τὴν καινοτοµία τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ· τὰ μυστήρια  τελοῦνται στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶὄχι στὸ ὄνομα τοῦ ἐπισκόπου, κατὰ τὴν ἀµάρτυρη καὶ βλάσφηµη ζηζιούλια ἐκκλησιολογία. Δὲν ὑπάρχει ὑποχρέωση καὶ καθῆκον ὑπακοῆς στὸν αἱρετικὸ ἐπίσκοπο· ὑπάρχει κακὴ ὑπακοὴ καὶ  ἁγία ἀνυπακοή.  Ἂν συνέβαινε τὸ ἀντίθετο, δὲν θὰὑπῆρχε σήμερα ἡἘκκλησία, διότι οἱ  κατὰκαιροὺς αἱρετικοὶ πατριάρχες, ἐπίσκοποι καὶ λοιποὶ κληρικοὶ θὰ εἶχαν ἐπιβάλει μὲ τόσες αἱρετικὲς συνόδους ποὺ συνεκάλεσαν, μὲ τὴν βοήθεια µάλιστα αἱρετικῶν  αὐτοκρατόρων, τὴν αἵρεση, καὶ θὰἐθριάμβευε τὸ σκότος τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀγνωσίας τοῦ  Θεοῦ. Αὐτὸἐπιθυμοῦν ὅσοι καὶ σήμερα διώκουν, ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἐπικρίνουν τοὺς δῆθεν  ἀνυπάκουους καὶἀπείθαρχους κληρικούς. Ἂς ξαναδιαβάσουν προσεκτικὰ τοὺς Κανόνες, τὸν 31^ο καί 33^ο Ἀποστολικὸ, τὸν 2^ο τῆς ἐν Ἀντιοχείας συνόδου, τόν 33^ο τῆς ἐν Λαοδικείας συνόδουκαὶτὸν 15^ο τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ Μ. Φωτίου, καὶἂς μὴ ἐπικαλοῦνται ἄσχετους κανόνες, ἀποδεικνύοντες καὶ τὴν θεολογική τους ἀµάθεια. Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς  Κρήτης καὶ ὅσοι τὴν  ὑποστηρίζουν φανερὰ καὶ ἀπροκάλυπτα, «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ»,  ἐμπίπτουν στὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας. Σὲ αὐτὸν ἀντὶνὰ τιμωροῦνται, ἐπαινοῦνταν καὶ τιµῶνται  οἱ  ἱερεῖς ποὺ διακόπτουν τὸ µνηµόσυνο τοῦ αἱρετικοῦ  ἐπισκόπου^[6]. 

Δὲν  πρέπει  νὰ  λέμε ψέµματα μπροστὰστὴν Ἁγία Τράπεζα.

Ὡς πρὸς τὸν πατριάρχη Βαρθολοµαῖο καὶ πρὸ τῆς «Συνόδου»  ἦταν δικαιολογηµένη ἡ   διακοπὴ μνημοσύνου, πολὺ περισσότερο μετὰἀπὸαὐτήν, διότι αὐτὸς ἦταν ὁπρωτουργὸς  καὶ πρωτεργάτης. Εἶναι συγκλονιστικὸκαὶ ἀκαταµάχητο τὸ ἐπιχείρημα τῶν Ἁγιορειτῶν  Πατέρων στὴν ἐπιστολὴποὺ ἔστειλαν πρὸς τὸν αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Η´ Παλαιολόγο, ὁ  ὁποῖος μετὰ τὴν ψευδοένωση τῆς Λυὼν (1273) τοὺς ἐπίεζε νὰ μνηµονεύουν στὴν Θ.  Λειτουργία τὸ ὄνομα τοῦ πάπα. Ἀποκρούοντες αὐτὴν τὴν ἀπαίτηση ἀντιτείνουν: Πῶς εἶναι  δυνατόν, ἐνῶἡἉγία Γραφὴμᾶς συνιστᾶοὔτε στὸν δρόµο νὰ χαιρετοῦμε τοὺς  αἱρετικούς,   οὔτε νὰ τοὺς δεχόμαστε σὲ κοινὲς οἰκίες, ἐμεῖς νὰ τοὺς εἰσάγουμε μέσα στοὺς ναούς, ὅταν  στὴν φρικτὴ καὶ μυστικὴ τράπεζα θύεται καὶ σφαγιάζεται ἀθύτως ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ;  Μόνον  ἀπὸ τὸν Ἅδη θὰ µποροῦσε νὰ ἐκπορεύεται φωνὴ ποὺμνηµονεύει τὸν ἐχθρὸ τοῦ  Θεοῦ, τὸν   πάπα. Ἄν ὁἁπλὸς χαιρετισμὸς τῶν αἱρετικῶν μᾶς κάνει κοινωνοὺς τῆς αἱρέσεως, πόσο  περισσότερο ἰσχύει αὐτὸγιὰτὴν  φωνητικὰ ἰσχυρὴ μνηµόνευσή του, ὅταν τελοῦνται τὰ  θεῖα καὶ φρικτὰ μυστήρια; Καὶἂν ὁ Χριστός, ὁἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης κείµενος, εἶναι ἡ  αὐτοαλήθεια, πῶς θὰ δεχθεῖ τὸ μεγάλο ψεῦδος, τὸ νὰ συµμπαραθέτουμε τὸν πάπα ὡς  ὀρθόδοξο πατριάρχη μὲ τοὺς λοιποὺς ὀρθοδόξους πατριάρχες; Τὴν ὥρα τῶν φρικτῶν  μυστηρίων θὰ παίζουµμε θέατρο καὶ θὰ παρουσιάζουμε τὸἀνύπαρκτο ὡς ὑπαρκτό, τὴν  αἵρεση ὡς Ὀρθοδοξία; Πῶς θὰτὰἀνεχθεῖ αὐτὰ ἡ ὀρθόδοξη ψυχὴ καὶ δὲν θὰ διακόψει τὴν  κοινωνία πρὸς αὐτοὺς ποὺ μνημονεύουν καὶ δὲν θὰτοὺς θεωρήσει ὡς καπήλους καὶ  ἐκμεταλευτὲς τῶν θείων;^[7] Καὶστὸ  σηµεῖο αὐτὸ οἱἉγιορεῖτες Πατέρες ἐξηγοῦν γιὰ ποιό   λόγο μνημονεύουμε τὸὄνοµα τοῦ ἀρχιερέως κατὰτὴν Θεία Λειτουργία. Αὐτὸ γίνεται, ὄχι  γιατὶ χωρὶς τὴν μνηµόνευση τοῦὀνόµατος τοῦ ἀρχιερέως δὲν ἐπιτελεῖται τὸ μυστήριο,   κατὰ τὴν σφαλερὴ γνώμη μερικῶν συγχρόνων, ἀλλὰγιὰ νὰ φανεῖ ἡ «τέλεια   συγκοινωνία», ἡ ταυτότητα πίστεως τοῦ μνημονεύοντος καὶ τοῦ μνημονευομένου.   Ἀναφέρουν μάλιστα καὶτὴν ἐξήγηση τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Θεοδώρου Ἀν δίδων,  σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ ἱερουργὸς ἀναφέρει τὸ  ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως γιὰ νὰ δείξει ὅτι  κάνει ὑπακοὴ στὸν προϊστάμενό του, ὅτι ἔχει τὴν ἴδια πίστη μὲαὐτὸν καὶὅτι εἶναι  διάδοχος  τῶν θείων μυστηρίων^[8]. 

Ὀρθῶς, λοιπόν, καὶ σύµφωνα μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὴν Παράδοση τῆς  Ἐκκλησίας οἱ Ἁγιορεῖτες διέκοψαν παλαιὰ τὸ µνηµόσυνο τοῦἐπισκόπου τους, τοῦ   Ἀθηναγόρα, καὶ οἱ σημερινοὶ κελλιῶτες τὸ μνηµόσυνο τοῦ Βαρθολοµαίου. Ὀρθῶς ἐπίσης   ἔπραξαν τὸ 1970 οἱ τρεῖς ἀρχιερεῖς τῶν«Νέων Χωρῶν», δηλαδὴ οἱ μητροπολίτες   Ἐλευθερουπόλεως Ἀµβρόσιος, Φλωρίνης Αὐγουστῖνος καὶ Παραµυθίας Παῦλος, ποὺ  διέκοψαν ἐπίσης τὸ μνηµόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα, χωρὶς νὰ ἐλεγχθοῦν ἢνὰἐπιτιμηθοῦν ἀπὸ  τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τότε. Τώρα τρέμουν καὶ δειλιοῦν καὶ δὲν θέλουν οὔτε νὰ ἀκούσουν τὴν   λέξη Διακοπὴ Μνηµοσύνου ἢ Ἀποτείχιση, τὴν ὥρα ποὺ ὁ Βαρθολομαῖος ὑπερέβη ὅλα τὰ  ἐκκλησιολογικὰὅρια καὶεἰσήγαγε μὲτὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης τὴν παναίρεση τοῦ  Οἰκουµενισμοῦ μέσα στὸν ἱερὸχῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἰσήγαγε τὸν πάπα καὶ ἄλλους  αἱρετικοὺς μέσα στὸ θυσιαστήριο τὴν ὥρα τῆς Ἐπιτελέσεως τῆς Θείας Μυσταγωγίας. 

Στὴν  κατηγορία  αὐτὴτῶν οἰκουµενιστῶν ἐπισκόπων ἀνήκετε ὁλοφάνερα καὶσεῖς,  Σεβασμιώτατε κ. Δαμασκηνέ. Ὅση προσπάθεια καὶ ἂν καταβάλλετε, σεῖς καὶ οἱ ἄλλοι  ἐπίσκοποι, νὰ ἐξωραΐσετε τὴν ψευδοσύνοδο, δὲν πρόκειται νὰτὸ ἐπιτύχετε, διότι αὐτὴ δὲν  εἶναι οὔτε ἁγία, οὔτε μεγάλη, οὔτε σύνοδος, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὴν ἀληθῆ  μαρτυρία  τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐπειδὴ  λοιπὸν ἐµπίπτετε σὲ ὅσα περὶἐπισκόπων ποὺ κηρύσσουν αἵρεση  διαλαµβάνει  ὁ 15ος Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ Μ.Φωτίου(861), συνοψίζοντας τὴν  Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση, γι᾽ αὐτὸ διακόπτουμε τὴν μνηµόνευση τοῦ  ὀνόματός  σας κατὰ τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες συμβολικὰ ἀπὸσήμερα Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν   ἀνέχεται ἡ ἱερατική μας συνείδηση  ἡ µὲν Ἐκκλησία διὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν  Ἁγίων Συνόδων νὰ καταδικάζει σήμερα ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς εἰκονομάχους, σεῖς  ὅμως νὰ ἀναγνωρίζετε τὶς αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες καὶνὰσυναποτελεῖτε μὲτοὺς εἰκονοµάχους Προτεστάντες τὸ«Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Μνηµονεύοντας τὸ ὄνοµά σας δηλώνουμε ὅτι εἶµαστε καὶ ἐμεῖς οἰκουμενιστές, ὅτι ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη  μὲ  σᾶς  καὶ  ψευδόμαστε ἐνώπιον τῆς Ἀληθείας, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ  θύοντος  καὶ θυοµένου ἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὅπως ψεύδονται τώρα καὶ ὅλοι οἱἐπίσκοποι παλαιᾶς καὶ νέας Ἑλλάδος ἰσχυριζόμενοι ἐκφώνως ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὀρθοτοµεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας. 

Θὰ χαρούμε  πολύ,   ἄν,  ἐφαρµόζοντας  καὶ σεῖς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἰδιαίτερα τὸν 15ο  τῆς Πρωτοδευτέρας, μάς ἐπαινέσετε γιὰ τοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας  ἢ  τουλάχιστον   µάς ἀφήσετε νὰ ἐπιτελούμετὸ λειτουργικὸ ἔργο στίς ἐνορίεςμας. Ἔτσι ἔπραξε ὁ  πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὅταν οἱ Ἁγιορεῖτες τοῦ ἔκοψαν τὸ µνηµόσυνο. Δὲν ἔλαβε   κανένα   µέτρο ἐναντίον τους καὶ ἔτσι ἀποφεύχθηκαν τὰ σχίσματα, τὰὁποῖα θὰ εἶχαν ἀποφευχθεῖ  καὶ ἄν, μετὰ τὴν μεταρύθμισητοῦ Ἡµερολογίου, ἡ Ἐκκλησία ἄφηνε ὅσους ἤθελαν νὰ   ἀκολουθοῦν τὸ παλαιὸἩμερολόγιο µέσαστοὺς κόλπους της, ὅπως ἄφησε καὶπολλὲς  τοπικὲς ἐκκλησίες καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος.Ἂν ἀρχίσετε τὶς διώξεις, σεῖς θὰ εἶσθε παραβάτης  τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ δηµιουργὸς σχισματικῶν καταστάσεων. Ἐμεῖςδὲν θὰ  προκαλέσουμε  σχίσµα, διότι δὲν θὰ προσχωρήσουμε σὲ σχισματικὴὁµάδα, οὔτε θὰ  µνημονεύουμε ἄλλον ἐπίσκοπο. Θὰ  ἀναµμένουμε µετὰ καλῶν ἐλπίδων νὰ  ἐπαναλάβουμε  τὸ μνηµόσυνό σας, ὅταν δημοσίως καὶ «ἐπ᾽ ἐκκλησίαις» καταδικάσετε τὶς αἱρέσεις τοῦ  Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενι-σμοῦκαὶ ἀπορρίψετε τὴν σύνοδο τῆς Κρήτης. Ἂν παραµείνετε στὰ οἰκουμενιστικά σας φρονήματα, δὲν θέλουμε τοῦ λοιποῦ νὰ ἔχουμε καµμία κοινωνία μαζί σας, ἀκολουθώντας τὸν ἄτλαντα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν Ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, ὁ ὁποῖος συνοψίζοντας τὴν συνοδικὴ καὶπατερικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἔλεγε ὅτι «ὅλοι οἱ διδάσκαλοι τῆς ἐκκλησίας, ὅλες οἱ  σύνοδοι  καὶ ὅλη ἡ Ἁγία Γραφὴμᾶς παρακινοῦν νὰ  ἀποφεύγουμε τοὺς ἑτεροδόξους καὶ νὰμὴν ἔχουμε κοινωνία μαζί τους»^[9]. Συνιστοῦσε νὰ ἀποφεύγουμε τοὺς λατινόφρονες, ἀντίστοιχους τῶν σηµερινῶν οἰκουµενιστῶν, ὅπως φεύγει κανεὶς ἀπὸ τὰ φίδια^[10].  Εἶχε τὴν πεποίθηση ὅτι ὅσο ἀποµακρύνεται ἀπὸτὸν  λατινόφρονα  πατριάρχη  καὶ τοὺς ὁµοίους του τόσο προσεγγίζει πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς Ἁγίους, καὶὅταν χωρίζεται ἀπὸαὐτούς, ἑνώνεται μὲτὴν ἀλήθεια καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ Θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας^[11]. 

Ἐμεῖς ὡς µικροὶ ποιμένες πράξαμε τό καθῆκον μας. Εὐχόμαστε  καὶ  σεῖς  ὡς  μεγαλοποιµένας νὰ πράξετε ὅ,τι σᾶς φωτίσει ὁ Θεός. 

Μὲ  σεβασµὸ  στὴν  ἀρχιερωσύνη  σας.

ΠρωτοπρεσβύτεροςΓαβριήλ Μαζανάκης

Πρεσβύτερος Ἐμμανουήλ Σαρρῆς

Πρεσβύτερος Σπυρίδων Δαμανάκης

Πρεσβύτερος Παῦλος Μαζανάκης                                                                                                     

            (ἡ ἐπιστολὴ δόθηκε στοὺς ἐπισκόπους ὅπου ὑπάγονται οἱ πατέρες, δηλαδὴ στόν Σεβ. Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ.Δαμασκηνό, στόν Σεβ. Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ.Εὐγένιο, καί στόν Σεβ. Λάμπης καί Σφακίων κ. Εἰρηναῖο.)

---

[1] .  Α´  Τιµμ.  3,  15. 

[2] .  Α´  Κορ.  12,  27.  Ἐφ.  1,  23  καὶ  Ἐφ.  κεφ.  4  καὶ  5. 

[3] .    Βλ.  Ἀπολογία  πατριάρχου  Ἰωσὴφ  πρὸς  τὸν  αὐτοκράτορα  Μιχαὴλ  Η´  Παλαιόγον,  ἐν  V.LAURENT  –J.DARROUZES,Dossier  Grec  de  l’  Union  de  Lyon  1273-­‐‑1277),  Paris  1976,  σ.  289:  «Διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς,   ἡτοῦΧριστοῦἐκκλησία,   ἣνἑαυτῷνύμφην   “ἄµμωμον”   καὶ ἀμίαντον ἐμνηστεύσατο,   φυλάξασθε ἀπὸ τοῦ μιάσματος τούτου,   παρακαλῶ,   τοῦτῶν Ἰταλῶν·∙   μὴ προσάψωµεν ἑαυτοῖς τὸν ἐκ τούτου μιασµόν,  καὶ ἀποστραφῆ ἡμᾶς ὁ τῶν ψυχῶν νυμφίοςκαὶ αἰωνίως καταισχυνώμεθα. “Μὴ δῶμεντόπον τῷ διαβόλῳ”».  Ὁ πατριάρχης Ἰωσὴφ εἶναι ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἑορτάζει στὶς  30  Ὀκτωβρίίου. 

[4] .   ΣΥΝΑΞΗ   ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ   ΚΛΗΡΙΚΩΝ   ΚΑΙ   ΜΟΝΑΧΩΝ,Ὁµμολογία   Πίστεως   κατὰ   τοῦ   Οἰκουμενισμοῦ,  Ἰούλιος  2009.   

[5] .  Τὸ  κείμενο εἰς Θεοδροµία 18 (2016) 495‑502.

[6].               Κανὼν 31ος Ἁγίων Ἀποστόλων: Εἴ τις Πρεσβύτερος, καταφρονήσας τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου, χωρὶς   συναγάγει, καὶ θυσιαστήριον ἕτερον πήξει, µηδὲν κατεγνωκὼς τοῦ Ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ, καὶ δικαιοσύνῃ, καθαιρείσθω, ὡς  φίλαρχος. Τύραννοςγάρ ἐστιν· ὡσαύτως δὲν καὶ οἱ λοιποὶ Κληρικοί, καὶ ὅσοι ἂν αὐτῷ προσθῶνται, οἱ δὲ λαϊκοὶ  ἀφοριζέσθωσαν.Ταῦτα δὲ μετὰ μίαν,καὶ δευτέραν καὶ τρίτην παράκλησιν τοῦ Ἐπισκόόπου,γινέσθω». 

Κανὼν 15ος Πρωτοδευτέρας Συνόδου:«Τὰ ὁρισθέντα περὶ Πρεσβυτέρων  καὶ Ἐπισκόπων καὶ Μητροπολιτῶν,   πολλῷ μᾶλλον ἐπὶΠατριαρχῶν ἁρμόζει. Ὥστε εἴ τιςΠρεσβύτερος, ἤἘπίσκοπος, ἤ Μητροπολίτης τολµήσοι ἀποστῆναι   τῆς πρὸς τὸν οἰκεῖον Πατριάρχην κοινωνίας, καὶμὴ ἀναφέρει τὸ ὄνομα αὐτοῦ, κατὰ τὸ ὡρισµένον καὶ τεταγµένον, ἐν τῇ  θείᾳ Μυσταγωγίᾳ, ἀλλὰ πρὸἐµφανείας συνοδικῆς καὶ τελείας αὐτοῦ κατακρίσεως, σχίσµα ποιήσοι· τοῦτον ὥρισεν ἡ  ἁγία  Σύνοδος πάσης ἱερατείας παντελῶς ἀλλότριον εἶναι, εἰ  µόνον ἐλεγχθείη τοῦτο παρανοµήσας.Καὶ ταῦτα μὲν  ἐσφράγισταί  τε καὶ ὥρισται περὶ τῶν προφάσει τινῶν ἐγκληµμάτων τῶν οἰκείων ἀφισταµένων προέδρων, καὶσχίσµα ποιούντων, καὶ   τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων.Οἱ γὰρ δι᾽αἵρεσίν τινα παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων, ἢ Πατέρων,   κατεγνωσμένην, τῆς  πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τὴν αἵρεσιν  δηµμοσίᾳ κηρύττοντος,καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾽ Ἐκκλησίας  διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ   ἐπιτιµήσει οὐχ ὑπόκεινται πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούµενον ἐπίσκοπον κοινωνίας  ἀποτειχίζοντες,ἀλλὰκαὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ  ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ  σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι». 

[7] .  Ἐπιστολὴ ὁμολογητικὴ τῶν Ἁγιορειτῶν πρὸς τὸν βασιλέα Μιχαὴλ Παλαιολόγον,ἐν  V. LAURENT – J.DARROUZES,  Dossier  Grec,  ἔνθ᾽  ἀνωτ.,  σελ.  397-­‐‑399. 

[8] .  Αὐτόθι,  σελ.  399:  «Ἄνωθεν  γὰρ  ἡ  τοῦ  Θεοῦ  ὀρθόδοξος  ἐκκλησία  τὴν  ἐπὶ  τῶν  ἀδύτων  ἀναφορὰν  τοῦ  ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξατο τοῦτο·  γέγραπται γὰρ ἐν τῇ ἐξηγήσει τῆς θείας   λειτουργίας ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τὸ τοῦ ἀρχιερέως ὄνοµα,“δεικνύων καὶ τὴν πρὸς τὸ ὑπερέχον  ὑποταγὴν καὶ ὅτι κοινωνὸς αὐτοῦ τῆς πίστεως καὶ τῶν θείων μυστηρίων διάδοχος”». ΘΕΟΔΩΡΟΥ  ἐπισκόπου  Ἀνδίδων,  Προθεωρία  κεφαλαιώδης περὶ τῶν ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ γινοµμένων  συµμβόλων καὶ  μυστηρίων  32,    PG  140,  460‐461: «Εἶτα ἡ ἐκφώνησις· Ἐν πρώτοις µνήσθητι  Κύριε τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν∙ ἀφ᾽ ἧς  δείκνυται ὑποταγὴ ἡ πρὸς τὸ ὑπερέχον καὶ ὅτι τούτου μνηµονευοµένου τοῦ ἀρχιερέως κοινωνός ἐστι καὶ ὁ  προσφέρων τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεως τῶν μυστηρίων διάδοχος, ἀλλ᾽οὐχὶ καινὸς τις μύστης ἢ εὑρετὴς  τῶν παρ᾽ αὐτοῦ προσφεροµένων συμβόλων».

[9] .  ΜΑΡΚΟΥ  ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ,Ὁµμολογία τῆς ὀρθῆς πίστεως ἐκτεθεῖσα ἐν Φλωρεντίᾳ 5, Patrologia Orientalis  17,  442: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαὶ φεύγειν τοὺς   ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι». 

[10] Τοῦ  αὐτοῦ,  Ἐγκύκλιος τοῖς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς καὶ τῶν νήσων εὑρισκομένοις Χριστιανοῖς 6, ἐν  ΙΩΑΝΝΟΥ  ΚΑΡΜΙΡΗ,Τὰ Δογµατικὰ καὶ Συµβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Ἀθῆναι 1960 ,τόµος  Α´, σελ.427: «Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως, ὡς αὐτοὺς ἐκείνους ἢ κακείνων πολλῷ χείρονας, ὡς  χριστοκαπήλους καὶ χριστεμπόρους». 

[11] .Τοῦ αὐτοῦ, Λόγοι ἐν τῇ τελευτῇ  αὐτοῦ, Patrologia Orientalis 17,485: «Πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον   ἀποδιίσταµαι τούτου  καὶ  τῶν  τοιούτων ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς Ἁγίοις, καί, ὥσπερ τούτων  χωρίζοµαι,  οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καὶ τοῖς Ἁγίοις Πατράσι καὶ Θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας».