ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ
ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Ἡ ψυχή, ὡς πνοή τοῦ Πλάστου Τριαδικοῦ Θεοῦ, εἶναι κατά χάριν ἀθάνατη,
κτιστή. Λογική, αὐτεξούσια, μέ χάρισμα ἀρχικόν καί βασιλικόν. Δηλαδή, νά ἄρχει
καί νά βασιλεύει τῆς δημιουργίας. Ἁπλή στήν οὐσία, διακρίνεται σέ νοῦ, λόγο,
πνεῦμα, ἀδιαιρέτως διαιρούμενα.
Ὁ νοῦς, ὡς ἡ ἀνώτατη αἴσθησις τῆς ψυχῆς, δύναται κατά
προαίρεσιν καί χάριν νά κοινωνεῖ μέ τόν Τριαδικόν Θεόν, δεχόμενος τόν ἁγιασμόν
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τόν μεταδίδει
καί στό συνημμένο σῶμα, χαρίζοντάς του μακρότητα ἡμερῶν, χαρά καί εὐφροσύνη καθ’ὅσον
ἀφουγκράζεται, τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ, τόν
Μεσσίαν.
Ἡ διδασκαλία τῆς μίας, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου
Ἐκκλησίας, διά τῶν ἁγίων Προφητῶν, Ἀποστόλων καί Πατέρων, διαχρονικά ἀποκαλύπτει:
«Τήν ψυχή, τήν τέρπει ἡ προσευχή, τήν ἐξαγνίζει ἡ μετάνοια, τήν ἀνυψώνει ἡ
ταπείνωση, τήν λαμπρύνει ἡ φιλαδελφία, τήν ὀμορφαίνει ἡ ἀγάπη εἰς τόν Θεόν καί εἰς
τόν πλησίον». Ἡ ἐλεημοσύνη, τά σπλάχνα οἰκτιρμῶν, μέσα σέ ὅλες αὐτές τίς
περιεκτικές ἅγιες ἀρετές, καθιστοῦν τήν ψυχή κεκοσμημένη, θεόπνευστη, μακράν
πάσης σκληροκαρδίας καί μηχανῆς τοῦ πολεμήτορος ἀνθρωποκτόνου διαβόλου.