Το «δικαίωμα» της αυθαιρεσίας

ΤΟ «ΔΙΚΑΙΩΜΑ» ΤΗΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

   Ἡ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας πάντα ἐνοχλεῖ τοὺς πολιτικούς, τοὺς ἀνθρώπους τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν, τοὺς ἐπιστήμονες καὶ φυσικά τούς εἰδωλολάτρες καὶ ἄθεους. Δὲν ἀναγνωρίζουν στοὺς κληρικοὺς τὸ δικαίωμα νὰ ἐλέγχουν μὲ βάση τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ τὰ κακῶς κείμενα καὶ γενικὰ τὰ ἀντιχριστιανικά τους ἔργα. Οἱ ἴδιοι ὅμως ἔχουν κάθε δικαίωμα νὰ κρίνουν τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα! Ἀπὸ τοὺς κρινόμενους ὅμως ἀπαιτοῦν σιωπή.

  Οἱ πολιτικοί, γιὰ παράδειγμα, ψηφίζουν νόμους ἀντίθετους μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν θέλουν τὴν ἀντίδραση τῶν κληρικῶν, γιατί ὑπάρχει ὁ λαὸς ποὺ θρησκεύει κι ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες τους. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν δέχονται τὴν ἐλευθερία στοὺς ἀντιφρονοῦντες, θεωροῦν ὅτι τὰ ὅσα ὑποστηρίζουν οἱ ἴδιοι εἶναι ὀρθὰ καὶ δὲν ἐπιδέχονται καμιὰ ἀμφισβήτηση!

Μερικοὶ βέβαια ὑποκρίνονται πώς τάχα μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νά ὑπερασπίζεται τὴ διδασκαλία της, χωρὶς ὡστόσο νὰ τῆς ἐπιτρέπουν νὰ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ κρίνει τοὺς πολεμίους της. Λὲς καὶ περιμένουν οἱ κληρικοὶ τὴν ἄδεια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, γιὰ νὰ μιλήσουν γιὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὰ καθήκοντα τῶν χριστιανῶν καὶ φυσικὰ γιά τὴν ἀθλιότητα ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν κοινωνία μὲ πρωταγωνιστὲς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀρνοῦνται τὸ Θεό.

Στὴν ἐποχή μας τὰ ἤθη ἔχουν χαλαρώσει τόσο πολύ, γεγονὸς ποὺ ἀπογοητεύει τοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς. Διερχόμαστε ἡμέρες ποὺ ἡ κυριαρχία τοῦ διαβόλου ὑπάρχει σχεδὸν παντοῦ! Εἶναι σπάνιο φαινόμενο νὰ συναντήσει κανεὶς ἄνθρωπο μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ πνευματικὸ ἀγώνα κατὰ τῶν παθῶν καὶ μὲ συνέπεια στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν. Ὅπως ἐπίσης δὲν βλέπεις καὶ χριστιανοὺς ποὺ ἀρνοῦνται τὸ κοσμικὸ φρόνημα, δὲν ἐπιλέγουν τὶς κοινωνικὲς ἐκδηλώσεις καὶ τὰ ποικίλα «πολιτιστικὰ δρώμενα», ποὺ προβάλλουν ἀπίθανα θέματα καὶ δείχνουν περισσὴ ἀσέβεια σὲ κάθε ἱερὸ καὶ ὅσιο.

Οἱ κυβερνῶντες συνήθως δὲν ἔχουν ἦθος. Ἡ κύρια ἔγνοιά τους δὲν εἶναι ἡ εὐημερία τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ ἡ ἐπανεκλογή τους, γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο μένει πάντα στὰ λόγια καὶ στὰ χαρτιά. Καὶ ὅταν ἐμφανίζονται μερικοὶ ἄνθρωποι μὲ ἀρχὲς καὶ ἦθος καὶ θέλουν νὰ ἐργαστοῦν γιὰ τὴν πρόοδο τῆς πατρίδας, γρήγορα διαπιστώνουν ὅτι εἶναι ἀδύνατο νὰ πετύχουν κάτι σπουδαῖο, γιατί ἡ πλειονότητα τῶν συναδέλφων τους βρίσκεται σὲ πολὺ χαμηλὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο, ὑπηρετεῖ συμφέροντα ἰδιωτῶν καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ κοινὰ συμφέροντα καὶ τὴν πρόοδο τοῦ λαοῦ. Ἔτσι ἀναγκάζονται νὰ παραιτηθοῦν ἀπὸ κάθε πολιτικὴ δραστηριότητα.

Εἶναι ἀνάγκη κάποτε νὰ δεχθοῦμε ὅτι τὰ πρα-γματικὰ δικαιώματα θεμελιώνονται σὲ ἠθικὲς ἀρχές, γιὰ τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ ἀγωνίζονται οἱ ἄνθρωποι. Ἀντίθετα, τὰ «δικαιώματα» ποὺ στηρίζονται στὶς προσωπικὲς ἐπιθυμίες καὶ προτιμήσεις καὶ δὲν συμβάλλουν στὴν πρόοδο, οἱ συνετοὶ ἄνθρωποι τὰ ἀπορρίπτουν καὶ τοὺς πολιτικοὺς πού τὰ ὑπερασπίζονται καὶ τὰ νομοθετοῦν τοὺς καταψηφίζουν. Δὲν πρέπει οἱ ἄρχοντες τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας νὰ ἔχουν τὸ δικαίωμα τῆς αὐθαιρεσίας καὶ νὰ ὁδηγοῦν τὸ λαὸ στὴν πνευματικὴ ὑποβάθμιση καὶ τὴ δυστυχία.

orthodoxostypos