σ.σ. ακολουθεί σύντομο σχόλιο
Μία συνέντευξη[1] του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ) παρουσιάζει τον Μητροπολίτη Ιώβ του Οικ. Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, αναπληρωτή συντονιστή της Επιτροπής Πίστης και Τάξης του ΠΣΕ.
Εξετάζει την σημασία της Νίκαιας στον θεολογικό διάλογο και σε άλλες πτυχές της ζωής στην Εκκλησία.
«Η Σύνοδος της Νίκαιας εδραίωσε την αρχή της συνοδικότητας», λέει ο Μητροπολίτης Ιώβ. «Δεύτερον, η ενότητα φυσικά δεν ήταν απλώς ένας πολιτικός συμβιβασμός».
Δεν ήταν επίσης ένας θεολογικός συμβιβασμός, προσθέτει ο μητροπολίτης.
«Η συζήτηση αυτή καθιέρωσε ένα Σύμβολο της Πίστεως, που σημαίνει ότι για να βρούμε την ενότητα πρέπει να συμμετάσχουμε σε θεολογικές συζητήσεις για να κατανοήσουμε το πρόβλημα και επίσης να βρούμε συναίνεση για την θεολογική έκφραση της πίστης μας», αναφέρει. «Η Ορθόδοξη Εκκλησία εκτιμά τον θεολογικό διάλογο ως μια πολύ σημαντική πτυχή, μια θεμελιώδη πτυχή του οικουμενικού κινήματος».
Πάντα ο διάλογος της αλήθειας προϋποθέτει έναν διάλογο αγάπης, συνεχίζει ο Μητροπολίτης Ιώβ.
«Ο Σταυρός και η Ανάσταση είναι άρρηκτα συνδεδεμένα και δεν μπορείς να κατανοήσεις το ένα Μυστήριο δίχως το άλλο», λέει. «Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο όψεις του ίδιου μοναδικού μυστηρίου».
Φυσικά και βλέπουμε βάσανα και πολέμους σήμερα, παραδέχεται ο Μητροπολίτης Ιώβ.
«Το Μυστήριο του Σταυρού και της Ανάστασης μας άνοιξε το δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού», λέει. «Η Νίκαια είναι η στιγμή να θυμηθούμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού που έγινε άνθρωπος για να μπορέσουν οι άνθρωποι να γίνουν παιδιά του Θεού».
_______________
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:
Ο μητροπολίτης Πισιδίας Ιώβ επικαλείται την Α’ Οικουμενική Σύνοδο για να πει ότι «η συζήτηση αυτή καθιέρωσε ένα Σύμβολο της Νίκαιας, που σημαίνει ότι για να βρούμε την ενότητα πρέπει να συμμετάσχουμε σε θεολογικές συζητήσεις»!
Η κύρια αφορμή διατυπώσεως του Συμβόλου της Νίκαιας ήταν η φρικτή αίρεση του Αρειανισμού που ταλάνιζε την αρχαία Εκκλησία, όχι κάποια ενότητα με μία άλλη ομάδα. Η ενότητα με την αλήθεια απασχολούσε τους Πατέρες όλων των Οικουμενικών Συνόδων και όχι η ενότητα με τους αιρετικούς -ακόμη και τους αλλόθρησκους- που απασχολεί τους σημερινούς οικουμενιστές. Είναι σίγουρος ο αξιωματούχος του ΠΣΕ ότι εάν βρισκόταν στην Α Οικουμενική Σύνοδο δεν θα δεχότανε και αυτός ένα χαστούκι από τον Άγιο Νικόλαο στην προσπάθειά του να «βρει συναίνεση για την θεολογική έκφραση της πίστης» του Αρείου και των Πατέρων;
Ο αγαπημένος μας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος πολύ ωραία μας λέει ότι ο διάλογος με τους αιρετικούς είναι εκατό τοις εκατό εκ του πονηρού.[2] Δεν χρειάζεται διαλεκτική αλλά μετάνοια. Τι διάλογος να γίνει όταν τα δόγματα έχουνε ξεκαθαρισθεί από τους εμπειρικούς Θεοφόρους Πατέρες; Αλλά ποιος να καλέσει τους αιρετικούς σε μετάνοια; Οι εκ των Ορθοδόξων οικουμενιστές που δεν πιστεύουνε οι ίδιοι; Στην Αγία Γραφή μας λέει ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, ο διάλογος έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα για να αγρευθεί ο υποψήφιος πιστός. Δεν σκόπευε να υποχωρήσει σε κάτι ο Κύριος όταν άνοιξε κουβέντα με την Σαμαρείτιδα. Δεν έψαχνε να βρει «κοινά σημεία» και «συναινέσεις» με όσους έκανε διάλογο όπως κάνουν σήμερα οι οικουμενιστές.
Επικαλέσθηκε μάλιστα την Ψευδοσύνοδο της Κρήτης ο μητροπολίτης Ιώβ για να μας πει ότι εκεί αναγνωρίσθηκε ότι «η Ορθόδοξη Εκκλησία εκτιμά τον θεολογικό διάλογο ως μια πολύ σημαντική πτυχή, μια θεμελιώδη πτυχή του οικουμενικού κινήματος». Εμ βέβαια. Για αστείο την λέμε ψευδοσύνοδο; Και για να καταλάβουμε πόσο εκ του πονηρού είναι αυτοί οι διάλογοι, ενθυμούματε ότι έκανε και κάτι άλλο αυτή η ψευδοσύνοδος. Αναβάθμισε τους αιρετικούς σε «εκκλησίες» για να κάνει διάλογο μαζί τους!
Αυτοί λοιπόν βαδίζουνε σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση και είναι εξωφρενικό το ότι επικαλούνται την Σύνοδο στη Νίκαια. Ξεκινάνε από το μηδέν, σα να μην κατάλαβε ποτέ κανείς τί είπε και τί έκανε ο Χριστός. Χρησιμοποιούνε τις ίδιες διαδρομές αλλά με άλλο περιεχόμενο. Πιάνουν το νήμα πάλι από την αρχή, θα έλεγε κανείς, με τους αιρετικούς για να ανακαλύψουν έναν νέο «Χριστό». Όμως και αυτό έχει την εξήγησή του. Ως πρόδρομοι του Αντιχρίστου αντιγράφουν τους μεγάλους σταθμούς των Πατέρων όπως θα αντιγράφει τον Χριστό ο Αντίχριστος.
Για την συνοδικότητα που αναφέρει τί να πει κανείς; Δράμα. Την θυμούνται να μας την πούνε μόνο όταν θέλουν να ανοίξουν τις αγκάλες τους στους αλλόδοξους και στους αλλόθρησκους. Το πόσο σέβονται την συνοδικότητα το είδαμε στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης.
Τέλος, γέλωτα προκαλεί ο λεγόμενος «διάλογος της αγάπης». Πάντα ο διάλογος της αλήθειας προϋποθέτει έναν διάλογο αγάπης, μας είπε. Πώς γίνεται αυτός; Διότι πολύ μας μιλάνε για αυτόν. Βάζουν τις καρδιές τους να χτυπούν η μία δίπλα στην άλλη; Τουκουτούκου, τουκουτούκου γελοιότητες. Χωρίς Χριστό, όσο υπάρχει «διάλογος της αγάπης» άλλο τόσο υπάρχει «διάλογος της αλήθειας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου