Διατί αὐτὸ τὸ ἀπύθμενον μῖσος κατὰ τῆς Μόσχας;

Διατί αὐτὸ τὸ ἀπύθμενον μῖσος κατὰ τῆς Μόσχας;

Γράφει ὁ κ. Λέων Μπράνγκ, Θεολόγος

  «Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ Γεωπολιτικὴ σήμερα» ἦταν ὁ τίτλος τῆς Θεματικῆς Τράπεζας Λόγου πού ἔλαβε χώρα στὶς 28 Νοεμβρίου 2024 στὸ πλαίσιο τοῦ Συνεδρίου «Ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία στὸν 21ο αἰώνα. Προκλήσεις καὶ προοπτικές». Τὴ συζήτηση συντόνισε ὁ κ. Σταῦρος Γιαγκάζογλου, Καθηγητὴς τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΕΚΠΑ, ἀντὶ τοῦ κ. Δημητρίου Μόσχου, Προέδρου τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΕΚΠΑ, ὁ ὁποῖος ἀπεῖχε λόγῳ ἀσθενείας. 

Συμμετέχοντες στὴ συζήτηση ἦταν ἀπὸ τὸν πολιτικὸ χῶρο ὁ Βουλευτὴς κ. Ἄγγελος Συρίγος, Καθηγητὴς Διεθνοῦς Δικαίου καὶ Ἐξωτερικῆς Πολιτικῆς στὸ Παντεῖο Παν­επιστήμιο, καὶ ὁ πρώην Ἀντιπρόεδρος τῆς Κυβέρνησης καὶ Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν κ. Εὐάγγελος Βενιζέλος, Καθηγητὴς Συνταγματικοῦ Δικαίου τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ. Ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Θεολογίας συμμετεῖχαν ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος (Σαββάτος), Καθηγητὴς τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΕΚΠΑ, ὁ Μητροπολίτης Κωνσταντίας καὶ Ἀμμοχώστου Βασίλειος (Καραγιάννης), Διδάσκων στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καὶ Πρόεδρος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων, ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου Γρηγόριος (Παπαθωμᾶς), Καθηγητὴς τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΕΚΠA, ὁ Ἀρχιδιάκονος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Ἰωάννης Χρυσαυγῆς, Καθηγητὴς τῆς Ἑλληνορθόδοξης Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, Brookline, Μασαχουσέτης, ΗΠΑ, ὁ ἱερέας π. Νικόλαος Καζαριάν, ὑπεύθυνος τῶν διορθόδοξων καὶ διαχριστιανικῶν σχέσεων στὴν ἑλληνορθόδοξη ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς, ἀντὶ τοῦ Μητροπολίτου Χαλκηδόνος,   Ἐμμανουὴλ (Ἀδαμάκη), ὁ ὁποῖος ἀπεῖχε λόγῳ ἄλλων ὑποχρεώσεων, ὁ κ. Ἐμμανουὴλ Καραγεωργούδης, Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΕΚΠΑ καὶ ὁ κ. Svetoslav Ribolov, Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς «Ἅγιος Κλήμης Ἀχρίδος» τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Σόφιας, Βουλγαρίας.

  Ἐπειδὴ εἶναι δύσκολο ἢ μᾶλλον ἀδύνατο μέσα στὸ πλαίσιο ἑνὸς ἄρθρου ἐφημερίδας νὰ ἀποδοθοῦν, ἔστω πολὺ περιληπτικά, οἱ θέσεις ὅλων τῶν συμμετεχόντων, ἀναγκαστικὰ θὰ περιοριστοῦμε σὲ κάποιες γενικὲς ἐπισημάνσεις καὶ θὰ ἐπικεντρωθοῦμε μόνο σὲ ἕνα βασικὸ σημεῖο. Ἡ σχέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μὲ τὴν γεωπολιτικὴ θὰ μποροῦσε ἀρχικὰ νὰ ὁριστεῖ ὡς ἡ συνάντηση τῆς Ἐκκλησίας ὡς Μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν ἱστορία (Εὐάγγελος Βενιζέλος). Αὐτὴ βέβαια ἔχει πάρα πολλὲς ἐκφάνσεις καὶ ἀφορᾶ ὄχι μόνο στὴν ἑλληνικὴ ἀλλὰ καὶ στὴν οἰκουμενικὴ Ὀρθοδοξία. Ἔτσι πρέπει σὲ ὅλους, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴ θέση καὶ τὴν εὐθύνη ποὺ κατέχουν μέσα στὴν Ἐκκλησία, νὰ καλλιεργηθεῖ μία γεωπολιτικὴ εὐθύνη, μέσῳ τῆς ὁποίας οἱ ἄνθρωποι θὰ ἀναπτύξουν τὴν αἴσθηση τῆς ἀλληλεγγύης στὴν κοινὴ πραγματικότητα τῆς ζωῆς. (π. Ἰωάννης Χρυσαυγῆς). Ἡ κοινὴ ὀρθόδοξη πίστη λειτουργεῖ ὡς κοινὴ βάση τῆς ζωῆς. Αὐτὸ ἰσχύει ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα, ἡ ὁποία ἐξασφαλίζεται περισσότερο μὲ τὴν κοινὴ πίστη παρὰ μὲ τὴν κοινὴ γλώσσα (Μητρ. Κωνσταντίας). Σὲ ἐπίπεδο ὅμως διοίκησης τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν κατέχει σημαντικὸ ρόλο τὸ Πατριαρχεῖο Κων/πόλεως ὡς συντονιστὴς γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν διαφόρων θεμάτων. (Κοσμήτωρ).

  Κεντρικὸ θέμα σχετικὰ μὲ τὴν γεωπολιτικὴ εἶναι ἡ αὐτοκεφαλία. Τὸ φανερώνει ἰδιαίτερα σήμερα τὸ ζήτημα τῆς Οὐκρανίας. Μάλιστα, διαπιστώνεται συχνὰ σὲ ἕνα συγκεκριμένο γεωγραφικὸ χῶρο μία διαφορετικὴ ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ ζητήματος, ἀφενὸς ἐκ μέρους τοῦ κράτους, δηλ. τῆς πολιτικῆς πραγματικότητας, καὶ ἀφετέρου ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας. Π.χ. μέσῳ τῆς κρατικῆς ὀντότητας ἐκφράζεται ἡ ὑποστήριξη τῆς νατοϊκῆς πολιτικῆς ἔναντι τοῦ πολέμου στὴν Οὐκρανία καὶ μέσῳ τῆς ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητας, ναὶ μὲν δὲν διακόπτεται ἡ σχέση μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Κων/πόλεως, ἀλλὰ δὲν ἀναγνωρίζεται καὶ ἡ αὐτοκεφαλία ποὺ ἔδωσε τὸ Πατριαρχεῖο αὐτό, ἀντίθετα ὑποστηρίζεται ἡ θέση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καὶ διατηρεῖται ἡ κοινωνία μὲ τὸν Μητροπολίτη Κιέβου Ὀνούφριο. Ἄλλο πολὺ οὐσιαστικὸ θέμα εἶναι ἡ ἐκλογὴ Τρὰμπ ποὺ σίγουρα θὰ ἐπηρεάσει τὴν ὀρθοδοξία στὴν ἐσωτερική της διαίρεση καὶ στὴν ἐσωτερικὴ γεωπολιτικὴ σύγκρουση (Εὐάγγελος Βενιζέλος).

  Ὑπογραμμίστηκε ὅτι στὴν Οὐκρανία τὸ ἴδιο τὸ κράτος θέλει νὰ προωθήσει τὴν ἑνότητα τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν, προφανῶς μακριὰ ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας καὶ τὴν ἐπιρροή του. Κάτι παρόμοιο ἀναζητεῖται ἀπὸ τὸ κράτος τῶν Σκοπίων, μόνο ποὺ ἐκεῖ μέσῳ τῆς  αὐτοκεφαλίας καὶ τοῦ ὀνόματος τῆς Ἐκκλησίας ἐπιδιώκεται ἡ τελικὴ ὀνομασία τοῦ κράτους ἔξω ἀπὸ τὴ συνθήκη τῶν Πρεσπῶν (Μητρ. Μεσσηνίας).

Εἰδικὰ ὡς πρὸς τὴ Βουλγαρία ὑποστηρίχθηκε ὅτι ὑπάρχει διάσταση στὸ θέμα τῆς Οὐκρανίας ἀνάμεσα στὶς ἐπιδιώξεις τοῦ κράτους καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ κράτος σαφῶς τοποθετεῖται ὑπὲρ τῆς δυτικῆς καὶ νατοϊκῆς πολιτικῆς ἔναντι τῆς Οὐκρανίας, ἡ Ἐκκλησία ἀντίθετα ὑποστηρίζει τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας, χωρὶς ὅμως νὰ ἔχει φθάσει σὲ διάρρηξη σχέσεων μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Κων/πόλεως. Ἀλλὰ ἡ διάσταση αὐτή, ὅπως ἐκτιμᾶται, θὰ ὑπερνικηθεῖ σὲ 1 ἕως 2 χρόνια μὲ τὴν ἀναγνώριση τοῦ αὐτοκεφάλου ποὺ παρεῖχε τὸ Πατριαρχεῖο Κων/πόλεως. Ἐπίσης τονίστηκε ὅτι ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν Σκοπίων ἡ Ἑλλάδα κατὰ 90% ἔχει τὴν ὑποστήριξη τῆς βουλγαρικῆς κοινωνίας (Svetoslav Ribolov).

  Γιὰ νὰ γίνει κατανοητὴ ἡ ἀλληλεπίδραση ἐκκλησιαστικῆς καὶ πολιτικῆς πραγματικότητας προτάθηκε ὁ ὅρος γεω-ἐκκλησιαστικότητα ὡς παράλληλος τῆς γεωπολιτικῆς. Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς στὴ Δύση, ὁ ὁποῖος στὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα ἀρνήθηκε στὸν Λούθηρο αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι αὐτοκέφαλο, ὁδήγησε ἔτσι τὸ δυτικὸ χριστιανισμὸ μὲ τὴ δημιουργία τοῦ Προτεσταντισμοῦ στὴ διάσπαση. Ἀκολούθησαν στὴ γεωπολιτικὴ ἐμφύλιες διαμάχες μὲ ἀφορμὴ τὴ θρησκευτικὴ διάσπαση. Τὸ ἴδιο παρατηρήθηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰώνα καὶ  στὸν ὀρθόδοξο χῶρο μὲ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους καὶ τὸ συναντᾶμε καὶ σήμερα μὲ τὴ σύγκρουση στὴν Οὐκρανία (Μητρ. Περιστερίου).

  Ἡ διασπορὰ τῶν διαφόρων ὀρθόδοξων ἐθνικῶν κοινοτήτων, παρ’ ὅτι ἐξ ἀντικειμένου δημιούργησε δύσκολες καταστάσεις, ἐπέφερε γιὰ τὶς διάφορες ὀρθόδοξες δικαιοδοσίες τὸ θετικό, νὰ μάθουν στὴ συνεργασία, ὅπως παρατηρεῖται σήμερα στὶς ΗΠΑ μὲ τὴ Συνέλευση τῶν κανονικῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. Ἡ δημιουργία αὐτῆς τῆς Συνέλευσης τὸ 2010 βοήθησε στὴ ἀνάπτυξη μίας κοινῆς ὀρθόδοξης συνείδησης (π. Νικόλαος Καζαριάν).

  Μὲ τὴ συνεργασία αὐτὴ ἐπισημαίνεται φυσικὰ ἡ πραγματικὴ ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ καλλιεργήσει μία ὑπερεθνικὴ αὐτοσυνειδησία καὶ νὰ λειτουργεῖ πέρα ἀπὸ τὰ ἐθνικὰ ὅρια. Ταυτόχρονα ἡ ὀργάνωση σὲ τοπικὲς ἐκκλησίες σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Μεγάλου Φωτίου, ὅτι τὰ ὅρια τῶν ἐνοριῶν, δηλαδὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν διοικήσεων, νὰ συμμεταβάλονται ἀνάλογα μὲ τὶς πολιτικὲς διαιρέσεις, συμβάλλει στὴν ἐπίλυση τῶν εἰδικῶν προβλημάτων. (Ἐμμανουὴλ Καραγεωργούδης).

  Ἡ ἱστορικὴ πορεία τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ χῶρο τοῦ Πατριαρχείου Κων/πόλεως ἀκολούθησε ἕνα παρόμοιο δρόμο μὲ τὴ διάσπαση τοῦ χριστιανισμοῦ στὴ Δύση. Στὴν ἀνάδυση τῶν πολλῶν ἐθνικῶν συνειδήσεων καὶ κρατῶν τὸν 19ο καὶ 20ό αἰώνα στὰ Βαλκάνια ὁ Πατριάρχης ἀναγκάστηκε νὰ ἀνταποκριθεῖ μὲ τὴν ἀντίστοιχη παραχώρηση αὐτοκεφαλιῶν. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις στὴ συνέχεια αὐτὲς οἱ ἐθνικὲς Ἐκκλησίες, ὅπως π.χ. στὴν περίπτωση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, ὑποτάχθηκαν σὲ αὐταρχικὰ πολιτικὰ καθεστῶτα. Αὐτὴ ἡ ὑποταγὴ τώρα ἔχει ἀναβιώσει. Ἀντιμέτωποι μὲ τὶς ἀναταραχὲς στὴ Μέση Ἀνατολὴ ἰδίως δύο πατριαρχεῖα, τὸ Ἱεροσολύμων καὶ Ἀντιοχείας, θὰ ἐπηρεάζονται.  Ἀλλὰ καὶ γενικότερα μὲ δεδομένες τὶς ἐξελίξεις τοῦ παγκόσμιου Νότου, μὲ δεδομένο τὸν πολυπολικὸ κόσμο ποὺ ἀναδύεται στὴν ἐποχή μας, ἡ Ὀρθοδοξία καλεῖται νὰ ὁμολογήσει σὲ ποιὰ παράμετρο παραδείγματος θὰ ἀνήκει, σὲ ἐκείνη τῆς Ἀνατολῆς ἢ τῆς Δύσεως. Στὴν Ἀνατολὴ συγκαταλέγονται ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση καὶ σήμερα ὅλος ὁ παγκόσμιος Νότος. Ἐὰν ἡ ἀπάντηση τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ εἶναι ἡ Ἀνατολή, ὁ ρόλος της στὴ γεωπολιτικὴ θὰ εἶναι πολὺ μικρός, ἐὰν ὅμως ἡ ἐπιλογή της θὰ εἶναι ἡ Δύση, τότε θὰ ἔχει νὰ διαδραματίσει μεγάλο ρόλο. Ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτὸ εἶναι δογματική, πῶς θὰ ἐκφράσει τὴν πίστη της; Θὰ παραταχθεῖ μὲ τὴν Ἀνατολή, τὰ συγκρουσιακὰ ἔθνη, ἢ θὰ παραταχθεῖ μὲ τὴ Δύση, τὸ φιλελευθερισμό, τὸν πλουραλισμό, τὴν ἀνεκτικότητα; (Εὐάγγελος Βενιζέλος)

  Ὅταν αὐτὴ ἡ ἐπιλογὴ μεταφράζεται σὲ βίωση τῆς αὐτοκεφαλίας, ὑπάρχει ἡ ἐπιλογὴ τῆς ἀπομόνωσης καὶ ἡ ἐπιλογὴ τῆς σχέσης, τῆς κοινωνίας ποὺ ἐκφράζει καὶ ὑπηρετεῖ ἡ δομὴ τοῦ Πατριαρχείου Κων/πόλεως. Ἄλλωστε ἡ ἐπιλογὴ τῶν συγκρουσιακῶν ἐθνῶν, ὅπως εἶναι π.χ. καὶ ἡ Ρωσία, συμβαδίζει μὲ τὴν ἐπιλογὴ τοῦ ἱεροῦ πολέμου ποὺ προωθεῖ ἡ Μόσχα (Μητρ. Μεσσηνίας).

  Ἰδιαίτερη ἐντύπωση πάντως προκαλεῖ ὁ ἀπόλυτος συντονισμὸς τοῦ πάνελ στὸ θέμα τῆς ἀντιρωσικῆς τοποθέτησης ἀνεξαιρέτως ὅλων τῶν συμμετεχόντων. Καὶ ἀναρωτιέται κανείς, πῶς μία δημοκρατικὴ χώρα, ὅπως ἡ Ἑλλάδα καὶ μία σχολὴ ἀνθρωπιστικῶν καί… ἀσφαλῶς καὶ θεολογικῶν ἀξιῶν, τὶς ὁποῖες ὁ κ. Βενιζέλος ἔθεσε ὡς ἰδιαίτερα οὐσιαστικὲς γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ Θεολογία, ποὺ ἐκπροσωπεῖται ἐδῶ μὲ τὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ ΕΚΠΑ, δὲν κατάφεραν νὰ ἐντοπίσουν οὔτε ἕνα διαφορετικῆς τοποθέτησης πολιτικὸ ἢ ἐκκλησιαστικὸ ἄνδρα, ὥστε τουλάχιστον νὰ ἀκουστοῦν καὶ ἀντίθετες ἀπόψεις καὶ νὰ ἐμπλουτιστεῖ ὁ διάλογος; Μάλιστα ὁ κ. Κοσμήτορας μὲ τὸ εὐρύτερο περιβάλλον ποὺ ἔχει διαμορφώσει αὐτὸ τὸ συνέδριο, δίνοντας «τὴν δυνατότητα στὸ σύνολο σχεδὸν τῶν ὀρθοδόξων θεολογικῶν σχολῶν μὲ ἐξαίρεση βεβαίως τὴ Ρωσία νὰ βρίσκονται ἐδῶ νὰ ἀνταλλάσσουν ἀπόψεις … καὶ νὰ προωθοῦν συνεργασίες», τὸ διαφημίζει ὡς «φωτεινὴ ἐλπίδα». Ποιὰ φωτεινὴ ἐλπίδα ὅμως θὰ γεννηθεῖ ἀπὸ ἕνα συνέδριο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀποκλείονται ὄχι μόνο οἱ θεολογικὲς σχολὲς τῆς Ρωσίας, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ὅλοι οἱ διαφωνοῦντες μὲ τὴ δυτικὴ-νατοϊκὴ θεώρηση τοῦ κόσμου, στοὺς ὁποίους σήμερα συγκαταλέγονται παραπάνω ἀπὸ τὰ 2/3 ὅλων τῶν χωρῶν τοῦ ΟΗΕ. Οἱ χῶρες αὐτές, βέβαια, ὅπως μάθαμε προηγουμένως ἀπὸ τὸν κ. Βενιζέλο, θεωροῦνται Ἀνατολή, ἀνήκουν στὸ συγκρουσιακὴ πλευρά, καὶ προφανῶς δὲν ἔχουν θέση σὲ ἕνα Συνέδριο ποὺ προβάλλει τὸ φῶς τῆς Δύσεως.

  Καὶ ἀναφέρω στὴ συνέχεια κάποιες θέσεις ὡς πρὸς τὴν Ρωσία, γεμάτες ἐχθρότητα, ποὺ κρύβεται ἐπιδέξια πίσω ἀπὸ ἔντονα συγκινησιακὸ ὕφος: Ὁ π. Ἰωάννης Χρυσαυγῆς, ὁ ὁποῖος ὡς Ἀρχιδιάκονος τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ συγκρατεῖ τὸ ἀντιρωσικὸ μένος του, ἐκτρέπεται π.χ. σὲ φράσεις: «μὲ τί πρόσωπο μπορεῖ νὰ λειτουργεῖ ἕνας ἀρχιερέας τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου ὡς πατριάρχης Μόσχας σήμερα …; Μὲ τί πρόσωπο συνεχίζουν νὰ λειτουργοῦν οἱ ἱερεῖς συνάδελφοι, προκαθήμενοι συνάδελφοι τοῦ Κύριλλου, ὅταν γνωρίζουν ὅτι ὁ Κύριλλος εὐλογεῖ τὸν πόλεμο μὲ τὸν ἴδιο σταυρὸ πού ἀσπάζεται ὁ λαός; Δὲν συνιστοῦν ὅλα αὐτὰ ἐμπαιγμὸ τοῦ Θεοῦ ἐκ μέρους ἡμῶν τῶν ὀρθοδόξων;». Ἄλλοι, πολὺ πιὸ συγκρατημένοι, ὅπως ὁ Κοσμήτωρ κ. Ἐμμανουὴλ Καραγεωργούδης, κατηγοροῦν τὴ Ρωσία, τόσο ὡς πολιτικὴ ἡγεσία, ὅσο προφανῶς καὶ ὡς ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση γιὰ «χρησιμοποίηση τῆς ὀρθόδοξης πίστης καὶ τῆς Ἐκκλησίας προκειμένου νὰ ἐξυπηρετήσει τὴν ἐπεκτατική της πολιτικῆς», ποὺ βλέπουμε στὴν περίπτωση τῆς εἰσβολῆς στὴν Οὐκρανία. Στὸ δὲ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας «μὲ τὴν οἰκονομικὴ περισσότερο ἄνεση, τὴν ὁποίαν φαίνεται νὰ διαθέτει, ἐπηρεάζει, ἢ προσπαθεῖ νὰ ἐπηρεάσει τὰ πράγματα πρὸς ὄφελός της, ἐνῶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο στὸ πλαίσιο τοῦ συντονιστικοῦ ρόλου, τὸ ὁποῖο ἐπιβάλλεται νὰ ἔχει, προβάλλει ὡς ἕνας παράγων σταθεροποιητικός». Καὶ ἐδῶ βλέπουμε ἕνα σαφῆ ἐντοπισμὸ τοῦ διεφθαρμένου ρόλου ποὺ ἀσκεῖ­ται τόσο ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία τῆς Ρωσίας. Ὁ Μητρ. Μεσσηνίας ἀπὸ τὴν πλευρὰ του στιγματίζει τὴν «σκόπιμη ἐργαλειοποίηση τῆς ὀρθοδοξίας» ποὺ θεμελιώνεται σὲ «κάποια ἀφηγήματα τοῦ ρωσικοῦ κόσμου» ἢ σὲ «μία ἰδεολογία τῆς Τρίτης Ρώμης» μὲ σκοπὸ τὴν ἀλλοίωση «τῆς δομῆς καὶ λειτουργίας τῆς αὐτοκεφαλίας». Καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐντοπίζει «μία σχιζοφρενικὴ ἀντίληψη χρήσεως καὶ ἀντιλήψεως τοῦ ρόλου τῆς ὀρθοδοξίας» ἐκ μέρους τῆς Μόσχας. Μάλιστα καταγγέλλει τὴ Ρωσία, προφανῶς στὸ χῶρο τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ὅτι «χρησιμοποιώντας τὸ ὄχημα τῆς ὀρθοδοξίας προσπαθεῖ καὶ δημιουργεῖ δορυφόρους, οἱ ὁποῖοι λειτουργοῦν διασπαστικὰ μέσα στὸ σῶμα τῆς ἑνότητας τῆς ὀρθοδοξίας γιὰ τὶς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μὲ … ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται στὸ ἐπίπεδο τῆς συνοχῆς τῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν ἔναντι τῶν ἄλλων ὁμολογιῶν καὶ τῶν ἄλλων ἐκκλησιῶν». Γενικὰ καταγγέλλει τὴ Ρωσικὴ Ἐκκλησία γιὰ μία ἐθνοφυλετικὴ ἀντίληψη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς φορέα τῆς ἰδέας τοῦ ἱεροῦ πολέμου.

  Στὴν ἐκδοχὴ αὐτὴ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας συνέβαλε πολὺ καὶ ὁ κ. Συρίγος, ὁ ὁποῖος ἐπεσήμανε τὴν προσπάθεια αὐτοῦ τοῦ Πατριαρχείου γιὰ ἐπιβολὴ ὄχι μόνο στὴν Οὐκρανία, στὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ στὴν Ἀφρική, ἀλλὰ καὶ ἐδῶ στὸ χῶρο τῆς Ἑλλάδος καὶ στὴν Κύπρο, καταγράφοντας τὴν προσπάθεια διείσδυσης στὰ ἐσωτερικά τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς παραδείγματα ἀνέφερε στὰ Ἑπτάνησα τὴν προβολὴ καὶ τιμὴ τοῦ Ρώσου ναυάρχου Θεοδώρου Οὐσακώφ, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας ἔχει ἐνταχθεῖ τὸ 2001 στὸ ἁγιολόγιο, ὡς ἐλευθερωτὴ ἀπὸ τὴ γαλλικὴ κυριαρχία τοῦ Ναπολέοντα τὸ 1799, ὅπως καὶ στὶς Σπέτσες καὶ στὴ Λῆμνο. Ἐπίσης στὸ Ἅγιο Ὄρος παρατηρήθηκε προσπάθεια νὰ ἀσκήσουν ἐπιρροή, ἀκόμα δὲ καὶ σὲ κάποιες μητροπόλεις μὲ τὴν παροχὴ οἰκονομικῆς ὑποστήριξης. Στὴν Κύπρο ὑπῆρξε ἡ ἀπόπειρα νὰ συμμετάσχουν οἱ Ρῶσοι ἐκεῖ ὡς ὀρθόδοξοι στὴν ἀνάδειξη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου, κάτι ὅμως ποὺ ἀποτράπηκε τελικά, μὲ τὸ νὰ τεθεῖ ὡς προϋπόθεση τῆς ψήφου ἡ μόνιμη παραμονή, ΑΦΜ καὶ ἄλλα.

  Παρακολουθώντας κανεὶς τὴ θεματικὴ τράπεζα εἶχε γενικὰ τὴν ἐντύπωση, ὅτι οἱ ὁποιεσδήποτε παρεμβάσεις τοῦ Πατριαρχείου Κων/πόλεως, ὅπως π.χ. τὸ αὐτοκέφαλο ποὺ χορηγήθηκε στὴν Οὐκρανία, ἦταν σωτήριες, ἔκφραση τῆς ἀγάπης καὶ ταπείνωσης, στὸ πνεῦμα τῆς ὑπηρεσίας ὅλων τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, στὸ πνεῦμα τοῦ φιλελευθερισμοῦ, τοῦ πλουραλισμοῦ καὶ τῆς ἐγγύησης τῆς ἑτερότητας. Ἐκφράζει τὸ φῶς τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Δύσεως. Ὅταν φυσικὰ μιλᾶμε γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο Κων/πόλεως δὲν μπορεῖ νὰ γίνει οὔτε ὁ παραμικρὸς λόγος γιὰ ἐργαλειοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπὲρ τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ καὶ τοῦ ΝΑΤΟ. Σὰν νὰ μὴ ἀναγνώριζε τὸ Πατριαρχεῖο Κων/πόλεως ὅλα τὰ προηγούμενα χρόνια μέχρι τὸ 2018 τὴν εὐθύνη τῆς Μόσχας γιὰ τὴν Οὐκρανία, σὰν νὰ μὴ ἀναγνώρισε ποτὲ τὸν ἀφορισμὸ τοῦ Φιλαρέτου Κιέβου ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας! Ὁ Παναγιώτατος Κων/πόλεως παρουσιάζεται ὡς μέγας εἰρηνοποιός, καὶ αὐτὸ παρὰ τὸ γεγονός, ὅτι μὲ τὴν ἀντικανονικὴ παροχὴ τοῦ αὐτοκεφάλου στὴν Οὐκρανία προκάλεσε ἄνευ προηγουμένου διώξεις ἐναντίον τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (Πατριαρχεῖο Μόσχας), ποὺ κατέληξαν στὴν κρατικὴ ἀπαγόρευση αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας καὶ σὲ βίαιες καταλήψεις τῶν ἱερῶν ναῶν της. Ὅπως φαίνεται, δὲν τὸν συγκίνησε καθόλου τὸ ἠχητικὸ μήνυμα ποὺ τοῦ ἔστειλε ὁ Μητροπολίτης Τσερκάσι καὶ Κανὶβ Θεοδόσιος στὶς 17 Ὀκτωβρίου 2024 μετὰ τὴ δεύτερη προσπάθεια κατάληψης τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ στὸ Τσερκάσι. Τοῦ λέει στὸ μήνυμα αὐτό: «Τὰ πνευματικά σας παιδιὰ μᾶς κτυποῦν, καταλαμβάνουν τὶς ἐκκλησίες μας, λεηλατοῦν τὰ μοναστήρια μας καὶ προωθοῦν νόμους ποὺ θέτουν τὴν Ἐκκλησία μας ἐκτὸς νόμου… Διατάξτε τὰ πνευματικά σας παιδιὰ νὰ σταματήσουν!». Στὸ κήρυγμα τῆς 6ης Δεκεμβρίου στὴ θεία Λειτουργία γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὸν πανηγυρίζοντα φερώνυμο Ἱερὸ Ναὸ στὸ Τζιβαλὶ τῆς Κων/πόλεως ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος οὔτε μία λέξη συμπόνιας δὲν βρῆκε γιὰ αὐτοὺς τοὺς διωκόμενους. Χαρακτηριστικὰ εἶπε: «Σήμερον δέ, ἀπευθύνομεν ἰδιαιτέρας ἱκεσίας πρὸς τὸν ἑορταζόμενον Ἅγιον Νικόλαον καὶ ὑπὲρ ὅλων ἐκείνων τῶν Ρώσων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν τοὺς ἐν Οὐκρανίᾳ χειμαζομένους Ὀρθοδόξους ἀδελφούς τους καὶ ὑφίστανται ἀπηνεῖς διώξεις καὶ φυλακίσεις, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ὑψώνουν τὴν φωνὴ τους ἐναντίον τῆς ἀπανθρώπου πολιτικῆς τοῦ προέδρου Πούτιν καὶ τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ κηρύγματος τοῦ Πατριάρχου Κυρίλλου».

  Ἑπομένως ὁ μόνος κακὸς ποὺ ὑπάρχει σήμερα γιὰ ὅλους τούς φωτισμένους ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Δύσεως εἶναι ἡ ἄθλια  Μόσχα, ἡ ὁποία καὶ ὡς ἐκκλησιαστικὴ δομὴ ἀνήκει στὸ σκοταδισμὸ τῆς Ἀνατολῆς, προωθεῖ τὸν ἐθνοφυλετισμὸ καὶ τὴν ἔννοια τοῦ ἱεροῦ πολέμου καὶ θέλει νὰ κατακτήσει ὅλο τὸν κόσμο, ἔχει ἁπλώσει παντοῦ τὰ πλοκάμια της. Ἐὰν αὐτὸ τὸ Πατριαρχεῖο ἐκλείψει, θὰ ἠρεμήσει ἡ παγκόσμια Ὀρθοδοξία.

  Ἀπόλυτο ὑπόβαθρο, φυσικά, γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς θέσεις εἶναι ὁ λεγόμενος κατακτητικὸς πόλεμος τῆς Ρωσίας στὴν Οὐκρανία, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ἡ “δημοκρατικὴ„ Δύση στηρίζει τὴ μάχη τῆς Οὐκρανίας ὑπὲρ τῆς ἐπιβίωσής της. Καὶ αὐτὲς οἱ θέσεις ὑποστηρίζονται χωρὶς ἔστω τὴν παραμικρὴ ἐρυθρίαση, σὰν νὰ μὴ εἶχε δώσει ἡ Δύση ποτὲ στὰ πρόσωπα τῶν δύο Ὑπουργῶν Ἐξωτερικῶν τῆς  Γερμανίας Genscher καὶ τῶν ΗΠΑ Baker τὸ Φεβρουάριο τοῦ 1990 τὴν ὑπόσχεση γιὰ τὴν μὴ ἐπέκταση τοῦ ΝΑΤΟ πρὸς τὰ ἀνατολικά, προκειμένου νὰ μὴ ἀπειληθεῖ ἡ ἀσφάλεια τῆς Ρωσίας! Σὰν νὰ μὴ εἶχε προκληθεῖ τὸ 2014 ἡ ἔγχρωμη ἐπανάσταση στὸ Κίεβο μὲ τὴν καθοδήγηση τῆς Δύσης! Σὰν νὰ μὴ εἶχαν δημιουργηθεῖ οἱ δύο συμφωνίες τοῦ Μίνσκ, γιὰ νὰ δοθεῖ στὴν Οὐκρανία ὁ ἀπαραίτητος χρόνος ἐξοπλισμοῦ καὶ ὀργάνωσης τοῦ Στρατοῦ! Σὰν νὰ μὴ εἶχε σχεδιαστεῖ ὁ πόλεμος τῆς Οὐρανίας ἀπὸ τὴ Δύση, γιὰ νὰ ὑποστεῖ ἡ Ρωσία μία στρατηγικὴ ἧττα! Σὰν νὰ μὴ εἶχε σχεδιαστεῖ ὡς ἕνας πόλεμος «διὰ ἀντιπροσώπων» τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν καὶ τοῦ ΝΑΤΟ ἐναντίον τῆς Ρωσίας μέχρι καὶ τὸν τελευταῖο Οὐκρανό! Ὁ Γενικὸς Γραμματέας τοῦ ΝΑΤΟ κ. Rutte δὲν δήλωσε χαρακτηριστικὰ στὶς 4 Δεκεμβρίου 2024, ὅτι ἡ «Βορειοατλαντικὴ Συμμαχία χρειάζεται τὴν βεβαιότητα, ὅτι στὴν Οὐκρανία ὑπάρχουν ἀκόμα ἄνθρωποι γιὰ στρατολόγηση»;!!!

 orthodoxostypos