Τὸ τέλος ἐγγύς, φωνὴ οὐδαμοῦ

Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν τρέχουν πλέον μὲ τρελλὲς ταχύτητες.

Ὁ περιορισμένος πρὸς τὸ πα­ρὸν πόλεμος ξεκίνησε καὶ στὴ Μέση Ἀνατολὴ μὲ τὶς ἀνταλλα­γὲς ἐχθρικῶν ἐπεμβάσεων μέσα σὲ ξένα κράτη (Ἰράν – Ἰσραήλ).

Ὁ πάπας ἀρνεῖται δημόσια τὴ μοναδικότητα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀπὸ τοὺς δικούς μας ἄλ­λοι τὸν ἀκολουθοῦν κι ἄλλοι κοιτοῦν μόνον πῶς θὰ γιορτάσουν μαζί του τὸ Πάσχα προτάσσοντας τὴ λειτουργικὴ ἑ­νότη­τα (τὰ πανηγύρια) ἀπὸ «τὴν (οὐ­σιαστικὴ) ἑνότητα τῆς πίστεως» (θ. Λειτουργία).

Ἡ πατροπαράδοτη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας (μέχρι πρὸ ὀ­λίγου ἐπίσημη ἐκκλησία στὰ Δίπτυχά μας) διώκεται, καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μιλιά!

Ὁ πρωθυπουργός μας μαζὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους πρωθυπουργοὺς καὶ ἐπίσημα πρόσωπα (ἀπὸ χῶρες ποὺ ὑπακού­ουν στὶς ἑβραιο-ΗΠΑ καὶ στὸ ΝΑΤΟ) λαμβάνουν μέρος σὲ σύνοδο κορυφῆς τοῦ ΟΗΕ καὶ προετοιμάζουν τὸ λεγόμενο σύμ­φωνο τοῦ μέλλοντος, ὡς προοίμιο τῆς παγκόσμιας διακυβερνήσεως.

Ὁ ΛΟΑΤΚΙσμὸς μὲ τὶς πλάτες τῆς κυβερνήσεως μετὰ τὴν ψήφισι τοῦ διαστροφικοῦ γάμου εἰσβάλλει στὰ σχολεῖα. Τὰ παιδιά, μαθητευμένα μέσῳ τῆς δασκάλας – ὀθόνης σὲ μία ἀχαλίνωτη σεξουαλικὴ διαπαι­δαγώγησι καὶ ἕνα ἄθεο καταναλωτικὸ – καπιταλιστικὸ σύστημα, ἐξωθοῦνται στὴν βία.

Οἱ παιδεραστὲς ἀθωώνονται μὲ τὴν ἐπίκλησι τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως τῶν θυμάτων τους.

Τὸ κακὸ πομπεύει στοὺς δρό­μους. Τὸ καλὸ κρύβεται. Ἡ ἀ­θεΐα, στὴν πρᾶξι καὶ στὴν θεωρία, φαίνεται νὰ κυριαρχῇ. Ἡ πίστις φαίνεται νὰ ὑποχωρῇ.

Ὁ προφήτης, ἀντὶ νὰ κηρύ­ξῃ μετάνοια ἐνώπιον τοῦ τέλους, προτιμᾷ νὰ κοιμᾶται.

Ὁ Κύριος βέβαια δὲν κοιμᾶ­ται. Ἡ τρικυμία θὰ χτυπήσῃ τὸ σκάφος καὶ θὰ μᾶς ξυπνήσῃ. Ποιός ὅμως θ᾽ ἀντέξῃ καὶ θὰ περάσῃ σῶος ἀπὸ τὸ κόσκινο;

Χριστιανική Σπίθα