Το έλεος του Θεού (Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου).

 

ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

π. Δημητρίου Μπόκου

Στον δρόμο του Χριστού βρέθηκαν κάποτε δύο τυφλοί. Όταν αντιλήφθηκαν τον Χριστό, έτρεξαν πίσω του φωνάζοντας δυνατά: «Ελέησον ημάς, Υιέ Δαυΐδ». Ο Χριστός τους ρώτησε αν πιστεύουν πραγματικά ότι έχει τη δύναμη να τους δώσει το φως. Και εκείνοι απάντησαν θετικά, ότι πιστεύουν στη δύναμή του. Τότε ο Χριστός τους θεράπευσε (Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου).

Οι δυο τυφλοί, αν και τυφλοί, είχαν φως στην ψυχή τους. Και κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν όχι απλώς με κάποιον απόγονο του Δαυΐδ, υπήρχαν πολλοί άλλωστε τέτοιοι, αλλά με τον ένα και κατά μοναδικό τρόπο προφητευμένο και αναμενόμενο απόγονο «εκ σπέρματος Δαυΐδ», που θα ήταν ταυτόχρονα και Υιός του Θεού. Και κατά συνέπεια, ο μοναδικός Σωτήρας του κόσμου. Και κατάλαβαν πολύ σωστά ότι το παν είναι να επιρρίψουν τον εαυτό τους στο έλεος του Χριστού. Γι’ αυτό και δεν προβάλλουν καν το συγκεκριμένο αίτημα για θεραπεία της τύφλωσής τους, αλλά επιζητούν με επιμονή το θείο έλεος. «Ελέησον ημάς». Μέσα στο έλεος του Θεού βρίσκει ο άνθρωπος τα πάντα.

Έτσι λοιπόν η εκζήτηση του ελέους του Θεού έγινε πάγια τακτική στην εκκλησιαστική ζωή. Το «Κύριε, ελέησον» αποτελεί την πιο άμεση, την πιο γρήγορη, την πιο σύντομη προσευχή του Χριστιανού. Η επίκληση του θείου ελέους γίνεται στο όνομα του Χριστού. Είναι κάτι που ο ίδιος ο Χριστός υπέδειξε στους μαθητές του. Μετά τον Μυστικό Δείπνο, κατά τον τελευταίο αποχαιρετισμό του προς τους αποστόλους, ο Κύριος είπε: «Όσα αν αιτήσητε τον Πατέρα εν τω ονόματί μου, δώσει υμίν». Μέχρι τώρα, τους λέει, δεν ζητήσατε τίποτε στο όνομά μου. Στο εξής όμως να ζητάτε και θα λάβετε ό,τι ζητάτε. Όσο χρόνο ο Νυμφίος ήταν ανάμεσά τους, Εκείνος φρόντιζε για τα πάντα. Οι μαθητές δεν είχαν ανάγκη να ζητήσουν τίποτε. Όταν ήμουν μαζί τους στον κόσμο, λέει ο Χριστός προς τον Πατέρα του, «εγώ ετήρουν αυτούς εν τω ονόματί σου» (Ιω. 16, 23-24. 17, 12). Τώρα που σωματικά ο Χριστός τους αφήνει, οι μαθητές και όλοι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν χρήση του αγίου ονόματός του.

Στο όνομα του Χριστού οι μαθητές ευαγγελίζονται τη Βασιλεία του Θεού, θεραπεύουν τους ασθενείς, εκδιώκουν τους δαίμονες. «Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματί σου», λένε γεμάτοι χαρά οι εβδομήκοντα απόστολοι στον Χριστό (Λουκ. 10, 17). Η φύση του ονόματος του Χριστού, η βαθύτατη σημασία του, αποκεκρυμμένη από τους δικούς μας οφθαλμούς ένεκα της πνευματικής μας ατέλειας, είναι απολύτως καταλυτική για κάθε έργο πνευματικό. Με το όνομα του Χριστού κατορθώνονται τα πάντα, κάθε καλό, «παν δώρημα τέλειον» που κατέρχεται σε μας από τον Πατέρα των φώτων, η όλη μας σωτηρία. «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ όνομα εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις, εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πραξ. 4, 12).

Η μακρά θεόπνευστη πνευματική ζωή της Εκκλησίας, ερειδόμενη στην αποστολική αυτή διδαχή, αποκρυστάλλωσε και μας παρέδωσε τον τέλειο τύπο προσευχής, με την οποία εκζητούμε το θείο έλεος επικαλούμενοι το όνομα του Χριστού: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Τί μας εμποδίζει να τη λέμε αδιαλείπτως, σε κάθε καιρό, σε κάθε τόπο;

Καλή ευλογημένη εβδομάδα! Καλό Δεκαπενταύγουστο!