Οἱ ἐφήμεροι κλυδωνισμοὶ τῆς Ἐκκλησίας

 

Οἱ ἐφήμεροι κλυδωνισμοὶ τῆς Ἐκκλησίας

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Ἀπὸ τὰ ἔργα τῶν ἀντίχριστων ἀνθρώπων δὲν κινδυνεύει ἡ Ἐκκλησία. Οἱ πιστοί, βέβαια, περνοῦν δοκιμασίες, χωρὶς νὰ ἀπογοητεύονται. Ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν κακότητα ἐκείνων καὶ ἐνοχλοῦνται, γιατί ἐκεῖ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εὐγνωμονοῦν τὴν Ἐκκλησία, τὴ διώκουν καὶ πιστεύουν ὅτι θὰ τὴν περιθωριοποιήσουν, γιὰ νὰ μὴ ἐπηρεάζει τὸ λαό! Μάταια ὅμως κοπιάζουν. Ὅσο ἐκεῖνοι κτυποῦν, τόσο λαμπρύνεται ἡ Ἐκκλησία. Φανερώνεται ὅτι εἶναι ἀνίκητη κι ἂς νομίζουν οἱ πολέμιοί της ὅτι πλησιάζει τὸ τέλος της. Τελικὰ αὐτοὶ παρέρχονται, λησμονοῦνται καὶ ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει τὸ σωτήριο ἔργο της.

  Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἔλεγε σχετικά: Ἡ πίστη μας εἶναι ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸ θάνατο. Ἡ πίστη μας εἶναι ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ νίκησε μέχρι τώρα ὅλους τοὺς ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς. Χιλιάδες φορὲς στοὺς αἰῶνες ποὺ πέρασαν, νόμισαν οἱ ἄνθρωποι ὅτι τὸ σκάφος τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ βουλιάξει. Μὰ οὔτε βούλιαξε οὔτε καὶ θὰ βουλιάξει. Εἶναι τέτοιο τὸ σκαρὶ καὶ τέτοιος ὁ Τιμονιέρης, ποὺ εἶναι ἀδύνατο νὰ βουλιάξει».

  Ὑπάρχουν, ὡστόσο, ἐφήμεροι κλυδωνισμοὶ στὴν Ἐκκλησία, ποὺ προκαλοῦνται ἀπὸ ἀπρόσεκτους κληρικοὺς καὶ ἐπιπόλαιους καὶ πονηροὺς λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι δραστηριοποιοῦνται στὸ χῶρο της ὡς ἄπληστοι ἐπαγγελματίες, δίνοντας τὴν ἀφορμὴ στοὺς κοσμικοὺς νὰ λένε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας ὀργανισμὸς μὲ ἀδυναμίες καὶ ἀποτελεῖ καταφύγιο ἀνθρώπων ἀμφιβόλου πνευματικῆς καθαρότητας.

  Βέβαια, πολλὲς φορὲς τὰ πράγματα δὲν εἶναι ὅπως φαίνονται. Τὰ ἀρνητικὰ γεγονότα δὲν βαραίνουν τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ μερικὰ ἀπρόσεκτα μέλη της, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζονται πρῶτα μὲ ἀγάπη, γιὰ νὰ συναισθανθοῦν τὰ σφάλματά τους καὶ ὅταν αὐτὸ δὲν ἐπιτυγχάνεται, μὲ ἀποφασιστικότητα νὰ ἀπομακρύνονται, χωρὶς νὰ κλείνει ὁριστικὰ ἡ θύρα τῆς Ἐκκλησίας γι’ αὐτούς. Πάντα ὑπάρχει ἡ δυνανότητα τῆς ἀναθεώρησης τῶν διαφόρων ἰδεῶν, ποὺ ἀντιστρατεύονται τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς μετάνοιας γιὰ τὶς ἁμαρτωλὲς πράξεις τους.

  Πολλοὶ χριστιανοί, στὶς δύσκολες ὧρες τῶν διαφόρων κλυδωνισμῶν τῆς Ἐκκλησίας, προσ­παθοῦν νὰ βροῦν ἀνθρώπους ποὺ μὲ τὴν κατὰ κόσμον σοφία τους, ἀλλὰ καὶ τὴ δύναμη τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας ποὺ ἔχουν, νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ τὴ διευκολύνουν νὰ ξεπεράσει τὰ διάφορα προβλήματά της. Αὐτὴ εἶναι μία προσπάθεια ποὺ δὲν ἀποδίδει, ἀφοῦ τὰ συγκεκριμένα πρόσωπα δὲν ἔχουν οὐσιαστικὴ σχέση μὲ τὴν πίστη στὸ Θεὸ καὶ βλέπουν τὴν Ἐκκλησία σὰν ἕνα θεσμὸ ποὺ ἐπηρεάζει τὸ λαὸ καὶ τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ ἐμπιστοσύνη του στὸ πρόσωπό τους, γιὰ ἴδιον ὄφελος.

  Οἱ ἀνωτέρω καλοπροαίρετοι χριστιανοὶ λησμονοῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀνάγκη νὰ τὴ βοηθήσουν ἄσχετοι ἄνθρωποι. Μπορεῖ μόνη της νὰ ἀντιμετωπίσει δυσάρεστες καταστάσεις, νὰ ἐπουλώσει πληγὲς τῶν μελῶν της καὶ τὸ σημαντικότερο, νὰ διατηρήσει τὸ περιεχόμενο τῆς πίστης ἀνόθευτο. Γιὰ τὴν πραγματικότητα αὐτὴ μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ἅγιος Νικόλαος τῆς Σερβίας: «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη στὸν κόσμο ποὺ διατήρησε τὴν πίστη στὸ Εὐαγγέλιο σὰν τὴ μόνη ἀπόλυτη ἀλήθεια, ἡ ὁποία δὲν χρειάζεται ὑπεράσπιση μήτε καὶ ὑποστήριξη ἀπὸ καμιὰ φιλοσοφία ἢ κοσμικὴ ἐπιστήμη».

  Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς κάνει πολὺ διστακτικοὺς ἡ βοήθεια τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου καὶ ὅταν ἀκόμα εἶναι ἀκαδημαϊκοὶ δάσκαλοι τῆς θεολογίας. Πάντα ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νὰ διαστρεβλώσουν τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀποδυναμώσουν τὴν ἐπίδραση ποὺ ἀσκεῖ στὴ ζωὴ τῶν πιστῶν. Στοχεύουν ἐπίσης καὶ στὴν περιφρόνηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης καὶ μᾶς προτρέπουν νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο τοῦ νεωτερισμοῦ, τῆς ἐκκοσμίκευσης καὶ τῆς ἀποδοχῆς «ἀθῴων» ἁμαρτιῶν, ὅπως χαρακτηρίζουν τὴν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν τῆς φιλοδοξίας, τῆς φιλαργυρίας, τῆς φιληδονίας καὶ πολλῶν ἄλλων ἀπολαύσεων τῆς παρούσης ζωῆς.

  Χρειάζεται ἰδαίτερη προσοχὴ καὶ ἐγρήγορση ἀπὸ τοὺς ἄξιους κληρικοὺς καὶ τοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς.

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος