Εὐάγγελος Στ. Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ.
Κήρυγμα εἰς τά ἅγια πάθη καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ[1]
Σεβαστέ πάτερ, ἀγαπητό ἐκκλησίασμα, καί ἀγαπημένα μας παιδιά μαθητές τοῦ σχολείου μας,
γιά ἄλλη μιά φορά ἐφέτος προετοιμαζόμαστε κατά τή διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστής νά μεταβοῦμε στή Μεγάλη Ἑβδομάδα, νά τιμήσουμε τά πάθη καί νά ἑορτάσουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τά πάθη τοῦ Χριστοῦ, πού συνόδευσαν πολλούς χριστιανούς ὡς πάθη καί τῆς δικῆς τους ἐπίγειας ζωῆς κατά τούς εἴκοσι αἰῶνες ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. Διότι καμμιά ἄλλη πίστη δέν διώχθηκε, δέν ἀπαγορεύθηκε, δέν κηρύχθηκε παράνομη, δέν θεωρήθηκε ἔγκλημα ἀπό τούς δυνατούς τοῦ κόσμου. Καμμιᾶς ἄλλης πίστεως οἱ πιστοί δέν ἐξοντώθηκαν ἀνά τούς αἰῶνες, σάν νά μήν ἦσαν ἄνθρωποι.
Κι ὅμως ἡ πίστη, ἡ χάρη καί ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ στήριξε τήν Ἐκκλησία, καί γι΄ αὐτό δέν ἐξαλείφθηκε ἀπό προσώπου γῆς. Ἔγινε ἡ Ἐκκλησία μητέρα γιά ὅλους τούς χειμαζόμενους χριστιανούς, ὅπως ἡ Παναγία Θεοτόκος ἔγινε μητέρα γιά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη, ἀφοῦ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός τοῦ ἀνέθεσε τή φροντίδα της ὄντας ὁ ἴδιος καρφωμένος στό σταυρό τοῦ πάθους κι ἑτοιμοθάνατος.
Πάνω στό σταυρό τοῦ πάθους φρόντισε γιά τή μητέρα του, γιά ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχει ἕνας γιός, καί ἀνέθεσε τή φροντίδα της στόν μαθητή του, τόν ἀγαπημένο μαθητή του, ἐκεῖνον πού οὐδέποτε πρόφερε λόγια ἄρνησης, λόγια δυσπιστίας ἤ ἀκόμη καί προδοσίας, ὅπως ὁρισμένοι ἄλλοι. Τόν μαθητή πού στάθηκε πιστός ἀπ΄ τήν ἀρχή ἕως τό τέλος, τόν Ἰωάννη, τόν Εὐαγγελιστή καί Θεολόγο. Καί τό τέλος δέν ἦταν γιά τόν Ἰωάννη παύση τῆς δράσεως, λήξη τῆς διδασκαλίας. Μᾶς διδάσκει μέχρι καί σήμερα μέ τόν ἀνεξίτηλο ἀνά τούς αἰῶνες λόγο του.
Ὅμως ὁ ἀναστηθείς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, δέν λησμόνησε τούς μαθητές του, κι ὅσους εἶχαν ἤδη πιστεύσει σέ ἐκεῖνον, διότι γιά ἐκείνους εἶχε ἔλθει, γιά νά πιστεύσουν καί νά φθάσουν στή σωτηρία. Ἐμφανίσθηκε, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, στούς δώδεκα μαθητές, τούς ἀποστόλους του, καί σέ περισσότερους ἀπό πεντακόσιους ἀδελφούς[2]. Κι ἡ πρώτη του φράση πρός αὐτούς ἦταν "εἰρήνη ὑμῖν"[3], "νά ὑπάρχει εἰρήνη σέ ἐσᾶς".
Ἔχουμε σήμερα σκεφθεῖ, τί σημαίνει "εἰρήνη"; Εἰρήνη δέν σημαίνει ἀδράνεια. Ἡ εἰρήνη εἶναι δημιουργικότητα, δημιουργικότητα ὄχι καταστροφή. Εἰρήνη εἶναι ἐργασία, ἐργασία χωρίς πλεονεξία καί ἀπληστία. Εἰρήνη εἶναι νά μή μᾶς κυριεύει τό μίσος, νά τό διώχνουμε ἀπό τή ζωή μας σάν κάτι ξένο, κι ὄχι μόνο ξένο, ἀλλά κάτι πού μᾶς φθείρει, μᾶς τρώει μέσα μας σάν τό σαράκι καί μᾶς ἀφήνει κενούς.
Καί γιά νά μή μείνουμε κενοί, ἄς γεμίζουμε τήν καρδιά μας, τίς πράξεις μας, τή ζωή μας ὁλόκληρη ἀπό Χριστό, ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Κι ἄν γεμίσουμε ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, δέν θά καταλήξουμε ποτέ στά ναρκωτικά, ὁ Χριστός ξεναρκώνει γεμίζοντάς μας τή ζωή μέ τόν καρπό τοῦ Πνεύματος, ὅλες τίς ἀρετές, τίς ὁποῖες μᾶς διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή του: ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἀγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, ἐγκράτεια[4].
Δέν θά καταντήσουμε ἐπαναστάτες χωρίς αἰτία, οὔτε βίαιοι εἰς βάρος ἀδυνάτων, ὅπως συμβαίνει ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει τήν ἄγκυρα τῆς πίστεως νά τόν συγκρατεῖ. Κι ὅπως, δυστυχῶς, ἔχουμε ἰδεῖ νά πράττουν κατά τά τελευταῖα χρόνια ἄνθρωποι ἀρκετά νέοι, οἱ ὁποῖοι δέν θά ἔπρεπε νά ἔχουν μολυνθεῖ ἀπό τόν ἰό τοῦ μίσους. Δέ χρειαζόμαστε ἐπανάσταση χωρίς αἰτία, διότι ἔχουμε τήν ἀνάσταση, τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας νά δίνει στή ζωή μας νόημα, κίνητρο καί αἰτία, αἰτία γιά δημιουργία καί γιά σεβασμό πρός ὅλους καί ὅλα.
Καί τοῦτο συμβαίνει, καί ποτέ δέ θά παύσει νά συμβαίνει, ἐπειδή ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ποτέ δέ θά μᾶς προδώσει, και ἄς τόν πρόδωσαν κάποιοι. Ποτέ δέ θά μᾶς ἐγκαταλείψει, κι ἄς τόν ἐγκατέλειψαν κάποιοι. Ἡ ἀγάπη πού τρέφουμε γι΄ αὐτόν ποτέ δέν θά πέσει στό κενό. Εἶναι θεμελιωμένη πάνω στήν πέτρα, στήν πέτρα πού δέν σαπίζει, δέ θρυμματίζεται, δέν ὑποχωρεῖ, σέ αὐτή τήν πέτρα πού, ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, εἶναι ὁ ἴδιος Χριστός[5].
[1] Τό κήρυγμα αὐτό ἐκφωνήθηκε στόν ἱερό ναό τῶν Ἁγίων Πάντων Ἀμπελοκήπων στήν Ἀθήνα στίς 22/4/2024.
[2] Α΄ Κορ. 15,5-6.
[3] Λκ 24,36.
[4] Γαλ. 5,22.
[5] Α΄ Κορ. 10,4.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου