Κυριακή Ε΄Λουκά

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΛΟΥΚΑ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ὑπέφερε ὁ πλούσιος ἐξαιτίας τῆς ἐπιθυμίας τῶν ὀφθαλμῶν, τῆς ἐπιθυμίας τῆς σαρκός καί τῆς ἀλαζονείας τοῦ βίου του. Ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς ἐποχές διεστραμμένοι ἄνθρωποι πού ὁ διάβολος τούς συστρατεύει γιά τά σχέδιά του· «εὐφραινόμενοι» δῆθεν «λαμπρῶς», προσπαθώντας νά κρύψουν τό ἄγχός τους.

Ὁ πτωχός Λάζαρος ἐν ἀδυναμίᾳ καί ἀσθενείᾳ, εὑρισκόμενος δίπλα στόν πλούσιο «καί ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπό τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου», ἀσκοῦνταν ἐν ὑπομονῇ. Χάσμα μέγα χώριζε τούς δύο ἄντρες ἕως καί τόν θάνατό τους· ὑπαιτιότητι τοῦ πλουσίου. Ἔτσι ἡ κατάστασις ἡ πνευματική πού εὑρίσκοντο οἱ ψυχές τους, τήν ὥρα τοῦ θανάτου, αὐτή καί τούς ἀκολούθησε στήν αἰωνιότητα. Συνεπῶς καί τό χάσμα παρέμεινε καί στήν ἄλλη ζωή.

Αὐτός πού ἠδύνατο νά τό γεφυρώσει, δέν τό ἔπραξε, ἀλλά στεκόταν μακρόθεν ἀπό τόν πόνο τοῦ ἀδελφοῦ του, Λαζάρου. Μόνο, πού μετά τόν θάνατο καί τῶν δύο, οἱ ὅροι ἀντιστράφηκαν καί οἱ ἀποστάσεις οἱ χαώδεις παραμένουν γιά πάντα ἀγεφύρωτες· ὀδύνη γιά τόν πλούσιο και χαρά γιά τόν Λάζαρο.

Σ’ αὐτόν ἐδῶ τόν κόσμο, στούς χρόνους πού χαρίζει ὁ Θεός στόν καθένα, ὥστε νά διαχειριστοῦμε μέ μετάνοια καί ἀγάπη, τά τῆς σωτηρίας μας, ὁ πλούσιος δυστυχῶς, ἀπέτυχε. Ἀντίθετα, ὁ πτωχός Λάζαρος, μέ ἀνδρικό φρόνημα, μέ σταθερότητα, ὑπέμεινε τίς δοκιμασίες, χωρίς ποτέ νά γογγύσει ἐναντίον τοῦ Πλάστη ἤ ἐναντίον τοῦ πλουσίου. Θεωρῶ, ἀδελφοί, ἐξάγεται αὐτό ἀπό τό Εὐαγγέλιο, ὅτι ὁ Λάζαρος καθημερινά ἔψαλλε, συνοδεία ἀγγέλων, εὐχαριστηρίους ὕμνους στόν Τριαδικό Θεό, ἐνθυμούμενος τόν αἰώνιο προορισμό του, τόν Παράδεισο. Ἐδικαιώθηκε πλήρως· «ἐγένετο δέ ἀποθανεῖν τόν πτωχόν, ἀπενεχθεῖναι αὐτόν ὑπό τῶν ἀγγέλων, εἰς τόν κόλπον Ἀβραάμ».

Ὄντως, σεβαστή γερόντισσα, εἶναι ἀνάξια τά παθήματα τοῦ αἰῶνος τούτου, μπροστά στή δόξα πού μέλλει νά ἀποκαλυφθεῖ στούς ἐργαζομένους τήν ἀρετή. «Ὑμᾶς παναοίδιμοι, Κυρίου ἀθληταί, οὐ θλῖψις, οὐ κίνδυνος,… ἐχώρισεν ὅλος τῆς ἀγάπης Χριστοῦ, τοῦ δι’εὐσπλαχνίαν ἡμᾶς ἠγαπηκότος».[1]

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔχοντας αὐτήν τήν γνώση, ἐμπειρικά, ἔγραφε: «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ  Χριστοῦ;… πέπεισμαι γάρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωή οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαί οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστώτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν».[2]

Συνεπῶς, ἀπό τήν ἀνάγνωση τῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς, σαφῶς συμπεραίνουμε ὅτι ὁ Λάζαρος ἀσκοῦνταν στήν ὑπομονή τοῦ Χριστοῦ, ἔχοντας βοηθούς τούς ἀσωμάτους ἀγγέλους καί δέν διαψεύστηκε. Γιατί στήν ἐξόδιο ἀκολουθία, τήν ψυχή του συνόδευαν ψάλλοντες καί θεολογοῦντες ἅγιοι Ἄγγελοι. Δηλαδή οἱ οὐράνιες δυνάμεις, πού πρωτίστως ἀπό ὅλη τή δημιουργία δίδαξαν καί διδάσκουν τήν ὀρθόδοξον Θεολογία καί Τριαδολογία.

«Ἅγιος Ἅγιος Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανός». Ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ μαρτυρεῖ τοῦ λόγου τό ἀληθές, ὅταν ἀξιώθηκε καί φιλοξένησε τήν Ἁγία Τριάδα, τά τρία πρόσωπα σέ μιά ἁπλή καί ἀδιαίρετον οὐσία, προσφωνῶντας τόν Θεό, στόν ἑνικό, «Κύριε»· παρ’ ὅτι μπροστά του εὑρίσκοντο Τρεῖς, τούς Ὁποίους προσκύνησε μέ τήν συμβία του, περιποιήθηκε, ἐπίστευσε, λαμβάνοντας ὡς δῶρο τῆς πίστεως, τόν Ἰσαάκ.

Ἀντίθετα, οἱ ἀλαζόνες(βλέπε πλούσιο τῆς παραβολῆς), παραμένουν στήν ἰσχυρογνωμοσύνη τους καί στήν σκληροκαρδία, ἔναντι τῶν συνανθρώπων καί ζοῦν ἐδῶ, ὡς ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ. Σκληρόκαρδοι καί ἀμετανόητοι ὄντες , αὐτή τήν ἀπάνθρωπη κατάσταση, στό χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, τήν κουβαλᾶνε μαζί τους καί στόν Ἅδη.

Ἐκεῖ ὀδυνόμενοι ζητοῦν ἔλεος, «σταγόνα νεροῦ», μή δυνάμενοι νά σηκώσουν αὐτό τό βαρύ φορτίο τοῦ πόνου. Ὅμως, ἀδελφοί, εἶναι πλέον ἀργά. Ἡ ζωή αὐτή ἡ σύντομη, μᾶς ἐδόθη γιά νά πιάσουμε τή βάση μέ καλωσύνη καί δικαιοσύνη.(Ἅγιος Παΐσιος).Οἱ παρακλήσεις καί τά ἐλεεινά δάκρυα, δέν ἔχουν καμμίαν ἀπήχησιν μετά θάνατον. Τήν κατάσταση ἀπονιᾶς, κατά τό χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα τήν παίρνει προῖκα στήν ἄλλη ζωή, ἡ ἄπονη ψυχή.

Χριστιανοί μου, ἀδελφοί, ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ ἔδωσε σήμερα καί μιά ἄλλη ἰσχυρή ἀπάντηση, σέ ὅσους ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Τριαδικός Θεός ὡς πρός τήν προσφορά του στήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ὑπολείπεται. Ἀνόητα οἱ ἄνθρωποι αὐτοί βλασφημοῦντες, ὑποστηρίζουν: «Μποροῦσε ὁ Θεός περισσότερα νά προσφέρει ἀποδεικτικά στοιχεῖα, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νά ἀποφεύγουν τήν κόλαση». Μέ αὐτήν τήν σκέψη δικαιολογήθηκε ἀνοήτως καί ἐγωϊστικῶς, ὁ πλούσιος στήν συνομιλία του μέ τόν Πατριάρχη.

Ἐν τούτοις, ὁ Πατριάρχης-Πατέρας μας Ἀβραάμ, ἤρεμα καί μέ ἀγάπη, ἀπεφάνθη ἀψευδῶς, ὅτι ὁ Θεός προσέφερε καί προσφέρει τά πάντα στούς ἀνθρώπους, γιά νά σωθοῦν. Μετά τούς προφῆτας καί Πατριάρχας, ἀκόμη καί τόν Υἱό Του τόν Μονογενή ἔδωκε καί ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, στήν ἁγία Του Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, δωρίζει ὅλα ἐκεῖνα τά πνευματικά «ἐργαλεῖα» πού συντελοῦν στή σωτηρία μας.

Ἀπομένει σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους, σ’ αὐτή τή ζωή, νά τά δεχτοῦμε μέ εὐχαριστία μήν ἀντιλέγοντας στόν λόγο τοῦ Θεοῦ.  Νά μελετᾶμε τίς Ἅγιες Γραφές, πού φέρουν τό αἰώνιο νέκταρ στίς ψυχές καί νά τίς ἐφαρμόζουμε. Ἐπειδή στίς Ἅγιες Γραφές κρύβεται ὁ οὐράνιος πλοῦτος, ἡ αἰώνια Σοφία, ὁ πολύτιμος Μαργαρίτης, ὁ προσφερόμενος καί μηδέποτε δαπανόμενος, Μεσσίας, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ.

Ἡ μία παναγία Ὑπόστασις τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρ. «Ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν, μή ἀπόλλυται· ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον».

Σεβαστή γερόντισσα, μέ πόνο καρδιᾶς, βλέπουμε καί σήμερα ὅτι οἱ ἀλαζόνες καί οἱ ἰσχυρογνώμονες, ἀμετανόητα ἀπαντοῦν στήν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ καθ’ ἡμέραν, ἀντίθετα. «Οὐχί Πάτερ Ἀβραάμ», ἀλλά, ἀλλά, ἀλίμονον, ἀλλά! Ἐν τούτοις, ἀδελφοί μου, ἡ ἀπάντησις τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ προφήτου Του, εἶναι σαφής· δέν ἐπιδέχεται παρερμηνεία. «Εἰ Μωϋσέως καί τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδέ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται».

 Στόν Μόνον Ἀληθινόν, Τριαδικόν Θεόν καί ὄν ἀπέστειλε Σωτῆρα καί Λυτρωτήν Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Μαρτυρικό, α’ ἦχος, ὄρθρος Τρίτης,η’ ὠδή)

[2][2](Ρωμ.28, 39)