Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού

ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Ὁ Σταυρός Σου Κύριε, ζωή καί ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῷ σου·…». Ὑψώνεται λοιπόν ὁ Τίμιος Σταυρός, φανερούμενος ἀπό τά σπλάχνα τῆς γῆς, ὅπου ἐκρύπτετο λόγω φθόνου. Ὑψοῦται ὁ δοξασμένος Σταυρός, ἀφοῦ ἐπάνω εἰς αὐτόν ἐσταυρώθη ὁ Χριστός, ὁ Βασιλεύς ἡμῶν. Γιά νά χαρίσει τήν σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς στόν λαό Του, στό πλάσμα Του.

Ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, προσκυνοῦντες τόν Ἐσταυρωμένον Χριστόν, ἐμβαθύνουμε τήν σκέψη μας καί τήν καρδιά μας, μέσα στό μέγεθος τῆς ἀπείρου δυνάμεώς Του καί σέ ὅλα ἐκεῖνα τά σωτήρια θαύματα πού οἰκονόμησε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, γιά τήν σωτηρία μας.

Ὑψώνεται σήμερα, σεβαστή γερόντισσα, γιά νά εἶναι «σημεῖον» ὁρατόν, πού ἀπό τό ὕψος τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ, φέγγει εἰς τό νοητό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης-Χριστός καί οἱ θεϊκές Του ἀκτῖνες καταργοῦν τόν Ἅδη· ὥστε νά γνωρίζουν οἱ λαοί τῆς γῆς τό μυστήριον τῆς δυνάμεώς Του, στά ἐπίγεια, στά οὐράνια καί στά καταχθόνια.

Ἔτσι διδαχθήκαμε νά σκεφτόμαστε καί νά φρονοῦμε γιά τήν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πού ἑορτάζουμε σήμερα. Προσκυνοῦμε δέ τιμητικά, ὄχι μόνο τήν θεία εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀλλά καί τοῦ Σταυροῦ Του, τόν τύπο· διότι Αὐτός εἶναι σημεῖο μεγίστης δυνάμεως καί τρόπαιον, τοῦ Θεανθρώπου, ἐναντίον τοῦ διαβόλου καί ὅλης τῆς ἀντίθετης φάλαγγας[1]· γι’ αὐτό καί φρίττουν καί τρέπονται σέ φυγή, βλέποντας τόν τύπον αὐτόν.

Ὁ τύπος αὐτός τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί προτοῦ γίνει τό πρωτότυπο, πολύ δοξάστηκε ἀπό τούς προφῆτες. Ἀλλά καί πολλά «σημεῖα» καί δυνάμεις ἐποίησε.

Εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν, ὅτι καί κατά τήν Δευτέρα Παρουσία, θά προηγεῖται αὐτή ἡ μεγάλη καί φριχτή σημαία Του, μέ πολλή δύναμη καί δόξα.[2] Ἐν τούτοις ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, προαναγγελόταν καί προτυπωνόταν μυστικά ἀπό παλαιές γενεές καί κανείς ποτέ δέν συμφιλιώθηκε μέ τόν Θεό, χωρίς τήν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Μάρτυρας ἀδιάψευστος ὁ Μέγας Μωϋσῆς. «Λύσε λοιπόν», λέγει, «τό ὑπόδημα ἀπό τά πόδια σου· διότι ἡ γῆ ἐπάνω στήν ὁποία στάθηκες ἐσύ, εἶναι γῆ ἁγία».

Ἀδελφοί μου, σαφῶς καί σήμενε ὁ λόγος αὐτός, τόν ἁγιασμό πού ἐπρόκειτο νά συντελεσθεῖ ἐπάνω στή γῆ, διά τοῦ Σταυροῦ, μέ τήν ἐπιφάνεια τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διότι ὁ Μωϋσῆς τότε, προέβλεψε τήν μέλλουσα παρουσία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, παρατηρώντας τό μεγάλο ἐκεῖνο θέαμα, δηλαδή τήν μέσα στό πῦρ δροσιζομένη βάτο· ὥστε καί ἡ ἐν Θεῷ θεωρία τοῦ Σταυροῦ, εἶναι μυστήριο, μεγαλύτερο ἀπό τό προηγούμενο ἐκεῖνο μυστήριο. Μέ αὐτόν λοιπόν τόν Τίμιον Σταυρόν, ἡ πίστις τῶν χριστιανῶν ἀνθεῖ καί ἀκμάζει καί ἐπεκτείνεται παντοῦ. Μέ τόν Σταυρόν, οἱ ἐχθροί φεύγουν νικημένοι. Οἱ ἐνάντιες δυνάμεις, ἐξαφανίζονται καί συντρίβονται, δύο χιλιάδες καί πλέον  τώρα χρόνια, ἀλλά καί  ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Ἔτσι, χριστιανοί μου, καί ἡ θεωρία κατά τό θεῖο μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, δέν ἀπομακρύνει μόνο ἀπό τά πονηρά πάθη καί τούς δημιουργούς τους δαίμονες, ἀπό τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν, ἀλλά ἐπιπλέον καί τίς κακόδοξες γνῶμες τῶν πλανεμένων καί αἱρετικῶν, καί τούς ἀπομακρύνει ἀπό τόν περίβολο τῆς ἱερᾶς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἁγίας ἡμῶν Παραδόσεως τῶν Πατέρων μας.

Δυστυχῶς στήν ἄλλη πλευρά, στόν ἀντίποδα  τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς,  ὑπάρχει  ἡ χωρίς καί ἐκτός Αὐτοῦ ζωή. Σέ αὐτήν βρίσκουμε τούς πολεμίους τοῦ Χριστοῦ, «τούς ἐχθρούς τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ»[3]. Μά, ὑπάρχουν; Εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχουν;

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο, τήν κόλαση. Ὁ Τίμιος Σταυρός εἶναι «ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ», καί ἡ δόξα Του, συνεπῶς, ἡ δύναμη καί ἡ δόξα τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλου τοῦ κόσμου. Ὁ Σταυρός, ὁ Τίμιος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἄξονας τῆς καινῆς ζωῆς, τῆς αἰωνίου ζωῆς· ὁ στῦλος τῆς Ἀποστολικότητας, τοῦ Μαρτυρίου, τῆς Ὁμολογίας, τῆς Ἀθλήσεως, μέ μιά λέξη, ὁ στῦλος παντός Εὐαγγελικοῦ: τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος, τῆς ἀγάπης, τῆς προσευχῆς, τῆς ταπεινοφροσύνης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς πραότητας, τῆς ἀπαθείας, καί μέ μία λέξη τῆς θεώσεως.

Ναί, ἁγία γερόντισσα, εἶναι, «ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ».[4] Ὁ Κύριός μας σταυρώθηκε καί ἐμεῖς ἀναζητοῦμε - τί κρίμα! - ψυχοφάρμακα καί κάθε εἴδους χάπια; Δέν εἶναι ἐντροπή; Πόσο ἄραγε μᾶς προβληματίζει ὁ τόσος βόρβορος, ἡ ἀτιμία, καί ὁ δόλος τῆς Ν. Ἐποχῆς!!!

Ἐν τούτοις ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, ὅσοι βαδίσαμε ἤ βαδίζουμε μέσα στό φῶς τοῦ Σταυροῦ, ἐν Χάριτι, θά δοξασθοῦμε μαζί Του καί θά συμβασιλέψουμε μέ τόν Χριστόν, τόν Κύριον, ὑμνοῦντες μαζί μέ τούς Ἀγγέλους, τήν Ἁγία Τριάδα, ἡ Ὁποῖα, προσκυνεῖται ἐν Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

---

[1] «Κύριε, ὅπλον κατὰ τοῦ Διαβόλου τὸν Σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας· φρίττει γὰρ καὶ τρέμει, μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τὴν δύναμιν...» (Σάββατον Διακαινησίμου, εἰς τούς αἴνους)

[2] «Καί τότε φανήσεται τό σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ  οὐρανῷ καί τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς καί ὄψονται τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὺρανοῦ μετά δυνάμεως καί δόξης πολλῆς».(Ματθ. 24, 30)

[3] (Φιλιπ. 3, 18)

[4] (Ρωμ.1, 16)