Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ψεύστης καί ἀνθρωποκτόνος ὁ Σατανᾶς, σέ ὅποιον ἀφελῆ τοῦ ἀφήσει περιθώρια εἰσόδου, εἰσέρχεται στήν ψυχή του, τήν καταβάλλει, τήν ὑποδουλώνει καί στή συνέχεια μέ τό δηλητηριῶδες κεντρί, τόν βασανίζει.

Ὁ θαυμαστός Ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ, θαυμαστῷ τῷ τρόπῳ, ἐξῆλθε καί δύναται νά ἐλευθερώσει τόν ὅποιον δυστυχῆ περιπέσει στά δίχτυα τοῦ μισόκαλου, ὥστε νά θαυμάζουν οἱ καλοπροαίρετοι καί νά προσκυνοῦν τόν Κύριο, ὡς τόν μοναδικόν εὐεργέτη τῶν ἀνθρώπων.

Ἐν τούτοις, σεβαστή γερόντισσα, ὑπάρχουν καί οἱ κακοπροαίρετοι, οἱ ὁποῖοι ἐν τῇ κακίᾳ τους, βλασφημοῦν τόν Ἰησοῦν καί τήν ἀλήθειαν, ὑβρίζοντες τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἰσχυρίζονται οἱ ταλαίπωροι ὅτι: «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια» ὁ Μεσσίας. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τούς ἀπαντᾶ: «”Πᾶσα βασιλεία μερισθεῖσα, καθ’ἑαυτήν ἐρημοῦται”. Καί ἄν ὁ Σατανᾶς, Σατανᾶ ἐκβάλλει, καταστρέφεται ἡ κοσμοκρατορία του. Ἐάν ὅμως Ἐγώ ἐκβάλλω τά δαιμόνια, μέ τόν δάκτυλο τοῦ Θεοῦ, τότε ἐσεῖς (Φαρισαῖοι) εἶστε βλάσφημοι, κατά τοῦ Παρακλήτου  καί ἀσυγχώρητοι καί ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι».

Ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, γνωρίζουμε ὅτι ὁ κάθε δαιμονισμένος, καταντᾶ κτῆμα, περιουσία τοῦ Βελζεβούλ; Μέ ὑπαιτιότητα τήν ἁμαρτία, δέχεται τό δηλητήριο τῆς πλάνης, ἀπό τό κέντρισμα τοῦ ψεύστη· γίνεται ἔτσι τό αἷμά του ὅμοιο μέ τοῦ διαβόλου καί οἱ καρποί άπό τό σαπρό δέντρο, οἱ πράξεις δηλαδή καί οἱ σκέψεις, ἀποδεικνύονται σατανοκίνητοι. Καί γεννᾶται αἴφνης τό ἐρώτημα: Πῶς ὁ Σατανᾶς θά ἀρπάξει τήν περιουσία, τό κτῆμα, ἤτοι τόν δαιμονισμένο, πού ἀνήκει στόν ἴδιο ἀδελφό, τοῦ ἰδίου τάγματος τοῦ πεπτωκότος Ἑωσφόρου;

Ἡ αἰτιολογία, λοιπόν, αὐτή τῶν Φαρισαίων, εἶναι κατά πάντα ἀνόητη· δέν στέκεται λογικά· διότι εἶναι παράλογη. Συνεπῶς ἐάν ὁ Ἰησοῦς, ὁ Ἐνανθρωπήσας Θεός, θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί ἀρρωστίαν, ψυχικήν καί σωματικήν, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα, τότε ἔφθασεν ἡ ὥρα, γιά κάθε διεστραμμένον υἱόν διαβόλου, πού διαστρέφει τάς ὁδούς τοῦ Κυρίου, τάς εὐθείας, νά λογοδοτήσει γιά τήν ἀπιστία καί σκληροκαρδία του.

Ἡ τύφλωσις πού ἀκούσαμε σήμερα στό Εὐαγγέλιο θεραπεύεται μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ (Ἰησοῦ, Υἱέ Δαβίδ, ἐλέησον ἡμᾶς),(Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με). Τότε ἀπλώνει ὁ Μεσσίας τά πανάχραντα χέρια Του[1] καί θεραπεύεται ἡ τύφλωσις, σωματική καί πνευματική. Διώκονται οἱ δαίμονες καί θρηνοῦν τήν καταστροφή τους. Ἐπιθυμία ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀδελφοί, εἶναι νά καταστρέψουν, νά ἀφανίσουν καί νά νικήσουν τόν θάνατο. Αὐτό ὅμως σημαίνει, ὅτι ὀφείλουν νά καταστρέψουν τήν ἁμαρτία, πράγμα πού δέν μπορεῖ νά κατορθώσει καμμία ἀνθρώπινη δύναμη, παρά μόνον ὁ Χριστός.

Ὁ Θεάνθρωπος τό ἔπραξε ἤδη καί ἀδιαλλείπτως τό πράττει στούς αἰῶνες, γιά κεῖνους πού προσέρχονται μέ πίστη σ’ Αὐτόν, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του. Αὐτός εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, «τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου»[2].

Προφανῶς, χριστιανοί μου, ἀπό τη στιγμή πού ἐνοικεῖ στήν ψυχή μας ὁ Χριστός, ὁλόκληρος ὁ Θεός, πῶς εἶναι δυνατόν νά βιώνουμε ὁποιαδήποτε τύφλωση; Ἤ νά παραμένουν στήν καρδιά ὁ Σατανᾶς καί ἡ συνοδεία του; Σαφῶς καί ὅλα αὐτά βασίλευαν στόν κόσμο πρίν τόν Χριστό· ἕως τήν ἐμφάνιση καί τήν θαυμαστή Θεανθρώπινη οἰκονομία τῆς σωτηρίας. Οἱ ἄνθρωποι, πράγματι πορεύονταν μέσα στήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο. Τώρα ὅμως ὁ Σωτῆρας Ἰησοῦς,  «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ».

Δοξάζουμε τόν Σωτῆρα Χριστό ἀδελφοί, πού ἦλθε, περπάτησε μαζί μας, θαυματούργησε καί μᾶς ἀπήλλαξε ἀπό τήν τύφλωση καί τήν ἀπάτη τῶν κακούργων· καί μέ τά ὀρθόδοξα μυστήρια μᾶς χάρισε ὅλην τήν αἰωνιότητα, τήν ἀθανασία καί τά κάλλη τοῦ Παραδείσου.

 Στήν πραγματικότητα, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μέ κεφαλή τόν Μεσσία Ἰησοῦ, εἶναι ὁ αἰώνιος Παράδεισος, ἡ αἰώνια Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· καί ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ἡ μοναδική ἐλπίδα γιά νά ἀνανήψει ὁ κόσμος, νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν πλάνη καί νά γλυτώσει ἀπό τήν τύφλωση καί τήν εἰδωλολατρεία, πού συνεπάγεται δαιμονοποίηση τῶν πάντων, ἀνοησία εἰς τέλος.

Πορευόμαστε, ἀδελφοί μου καί τώρα καί πάντοτε, ἐν Χάριτι, ὡς υἱοί τῆς Ἀναστάσεως, ἀποκτῶντας ἔτσι τήν αἰώνιον ζωήν, τήν αἰώνιον δικαιοσύνην, τήν αἰώνιον ἀγάπη καί ὅλον τόν Θεανθρώπινον πλοῦτον τοῦ πολυελαίου Σωτῆρος, ἠγαπημένου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σ’ Αὐτόν ἡ Δόξα, τό Κράτος καί ἡ Βασιλεία εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1] (Ψαλμός 103), «Ἀνοίξαντός Σου τήν χεῖρα, τά σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος· ἀποστρέψαντος δέ Σου τό πρόσωπον, ταραχθήσονται».

[2](Ἐφεσ.1, 23)