Επιστολή μιας μητέρας προς την Επίτροπο Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού.

Προς:

Κυρία Επίτροπο Προστασίας Δικαιωμάτων Παιδιού(ΚΥΠΡΟΣ)

Δέσπω Μιχαηλίδου

  Με αφορμή τη σημερινή σας δήλωση «Τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς» παίρνω το θάρρος για να σας αποστείλω την εν λόγω επιστολή, όχι για να σας κρίνω, εξάλλου αυτό το δικαίωμα το έxει μόνο ο πλάστης μας, αλλά για να εκφράσω την απέραντη λύπη μου που πρωτίστως ως άνθρωπος και εργαζόμενη στη συγκεκριμένη θέση αλλά κυρίως ως μανούλα εκφράζεστε με αυτό τον τρόπο. Καταρχάς, θα ήθελα να σας αναφέρω με πολλή αγάπη πως στο δωμάτιο του σπιτιού μου βρίσκονται κρεμασμένα πτυχία, μεταπτυχιακά, αριστεία και διαπρέψεις που όμως ποτέ κανένα μέλος της οικογένειας δεν χρειάστηκε να γονατίσει μπροστά τους να τα παρακαλέσει ή να τα ευχαριστήσει. Αντιθέτως, δίπλα σε μια άλλη γωνιά του δωματίου βρίσκονται οι εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων μας που μας βλέπουν καθημερινά να γελάμε, να κλαίμε, να απογοητευόμαστε αλλά ουδέποτε να φοβόμαστε. Ίσως να διερωτάστε ΓΙΑΤΙ… γιατί απλά έτσι μας έμαθαν αυτοί οι γονείς μας, που κατά την ταπεινή σας άποψη ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΑΜΕ.

  Αγαπητή κυρία επίτροπε, στα δώδεκα μου χρόνια έχασα τον πατέρα μου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Αυτό είχε ως συνέπεια να μετακινηθώ από το ιδιωτικό σχολείο που πήγαινα, στο δημόσιο, έπρεπε επίσης να διαχειριστώ την απώλεια του πατέρα μου, τον χωρισμό από τους συμμαθητές και φίλους μου, τις οικονομικές δυσκολίες που περνούσαμε ως οικογένεια και πολλά άλλα. Δυστυχώς ή ευτυχώς καμιά επίτροπος δεν μας στήριξε, δεν ήταν εκεί στον πόνο και στις δυσκολίες μας. Φαντάζομαι είναι εύκολα αντιληπτό να διακρίνετε ποιο άτομο μας στήριξε. Μας στήριξε η ΜΑΝΑ που ΔΕΝ ΤΗΣ ΑΝΗΚΑΜΕ. Αυτἠ παρακαλούσε νυχθημερόν για το καλό μας, αυτή άκουγε τον πόνο μας, αυτή ήταν εκεί σαν βράχος να μας λέει « ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ, Ο ΘΕΟΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΕΙ ΜΙΑ ΚΑΜΑΡΟΠΟΡΤΑ», αυτή μας σταύρωνε κάθε πρωί και βράδυ, αυτή μας έμαθε πώς να προσέχουμε από τους επιτήδειους της κοινωνίας, αυτή μας έμαθε να προσευχόμαστε και να παρακαλούμε τον Θεό, αυτή μας έμαθε να έχουμε ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ.

  Με αυτή λοιπόν την ελάχιστη, ίσως κριτική σκέψη που διαθέτω, αντιλαμβάνομαι τις πιέσεις που δέχεστε από τα μεγάλα στρώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να υλοποιήσετε ένα μάθημα που δεν ανήκει στις αρμοδιότητες κανενός άλλου παρά μόνο των γονέων. Ξέρετε κυρία επίτροπε, σε τι διαφέρουν τα παιδιά από εμάς; Τα παιδιά έχουν ΑΓΝΟΤΗΤΑ, κάτι που εμείς δεν έχουμε, και όμως κάποιοι παλεύουν με νύχια και με δόντια για να την απωλέσουν από αυτά τα παιδιά. Σας ερωτώ με το χέρι στην καρδιά, νιώσατε ποτέ τους χτύπους από την καρδούλα των μικρών παιδιών όταν τα αναγκάζατε να κάνουν τέστ κορονοϊού… Δεν νομίζω!!!!! Θα σας απαντήσω εγώ που ήμουν εκεί κρατώντας το χεράκι τους και μιλώντας τους για να τους αποσπάσω την προσοχή τους. Η καρδιά τους ήταν έτοιμη να σπάσει από τον φόβο, τα μάτια τους πέταγαν σπίθες από την αγωνία και η φωνή τους τρεμόσβηνε όταν τα αναγκάζατε να υποστούν όλο αυτό. Πού ήταν τότε τα δικαιώματα του παιδιού;

  Στο σημείο αυτό θέλω να σταθώ και να σας ρωτήσω, ως συνάδελφο και ως συνάνθρωπο. Ξέρετε πόσοι συνάνθρωποί μας πάλεψαν, γονατιστοί μπροστά από μια εικόνα για να αποκτήσουν αυτά τα παιδιά; Ξέρετε πόσοι συνάνθρωποί μας παλεύουν, γονατιστοί μπροστά από μια εικόνα για να μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά; Ξέρετε πόσοι συνάνθρωποί μας βρίσκονται στο προσκέφαλο εκατοντάδων καρκινοπαθών παιδιών και γονατιστοί μπροστά από μια εικόνα για να δουν τα παιδιά τους να τρέχουν στους δρόμους ξανά;

Ξέρετε τι σημαίνει ΜΑΝΑ; ΠΑΤΕΡΑΣ; ΠΑΠΠΟΥΣ; ΓΙΑΓΙΑ; Ξέρετε τι χαρακτηρίζει έναν ελληνοκύπριο ορθόδοξο Χριστιανό γονιό; Δεν χρειάζεται να σας απαντήσω, είμαι σίγουρη ότι γνωρίζετε την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα. Το ζητούμενο αγαπημένη μας κυρία επίτροπε είναι εάν θα πάτε κόντρα στους κινδύνους της παγκοσμιοποίησης και θα παραμείνετε πρόσωπο με ΑΝΘΡΩΠΙΑ ή θα μετατραπείτε σε πιόνι; Όλοι μας θα δώσουμε λόγο ενώπιον Θεού και ανθρώπων για τις πράξεις μας και αυτό πρέπει να το έχουμε βαθιά μέσα μας.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση,

ΘΧ