Τι προσδοκούμε από τις Αρχιεπισκοπικές και Προεδρικές εκλογές στην Κύπρο

 

Τι προσδοκούμε από τις Αρχιεπισκοπικές και Προεδρικές εκλογές στην Κύπρο

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου η Κύπρος θα έχει νέο Αρχιεπίσκοπο. Και στις αρχές του Φεβρουαρίου θα εκλεγεί ο νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά από δύο πενταετείς θητείες του Νίκου Αναστασιάδη. Οι εκλογές αφορούν ευρύτερα τον Ελληνισμό και εμείς που δεν είμαστε Κύπριοι πολίτες έχουμε κάθε λόγο να παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις δύο αυτές εκλογές, στις οποίες συμμετέχει και ο λαός.

Ο Ελληνισμός είναι ενιαίος. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ανεξάρτητο κράτος, αλλά είναι κομμάτι του Έθνους. Όταν πληγώνεται ένα μέλος του σώματος όλο το σώμα πάσχει. Και όταν ευημερεί ένα μέλος η θετική επίδραση εξαπλώνεται σε όλο το σώμα. Αν η Κύπρος δεχθεί μία κακή λύση, η οποία θα νομιμοποιεί την τουρκική εισβολή του 1974, τότε θα αποθρασυνθεί ο νέος Οθωμανισμός των γειτόνων και θα κινδυνεύσει το Αιγαίο και γενικότερα η Ελλάς. Δεν είναι μόνον θέμα προσώπων, αλλά είναι ζήτημα αρχών, ιδεών και προτάσεων. Ο νέος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου θα έχει και πρέπει να έχει λόγο στο εθνικό θέμα δεδομένου ότι το 37% της Μεγαλονήσου βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή. Ο δε νέος Πρόεδρος καλείται να κάνει επιλογές με γνώμονα το συμφέρον του Κυπριακού Ελληνισμού και όχι κάτω από το άγχος “μην μας χαρακτηρίσουν αδιάλλακτους”.

Πιστεύω ότι ο νέος Αρχιεπίσκοπος και ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου πρέπει να δώσουν έμφαση στα εξής τέσσερα σημεία, τα οποία αφορούν θέματα εθνικής επιβιώσεως:

1. Να τονίζουν με κάθε τρόπο και προς πάσα κατεύθυνση ότι το Κυπριακό είναι ζήτημα εισβολής και κατοχής και όχι απλώς μία μεθοριακή διαμάχη Ελλήνων και Τούρκων. Η παρουσία του στρατού κατοχής δεν διευκολύνει τη οποιαδήποτε λύση. Απορρίπτεται η λύση των δύο κρατών καθώς και η χαλαρή συνομοσπονδία που θέλει ο Ερντογάν. Δεν συζητούμε επί της λογικής του σχεδίου Ανάν, το οποίο νομιμοποιούσε την εισβολή. Όσο παραμένει ο τουρκικός στρατός είναι δικαίωμα της Κύπρου να ενισχύει την άμυνά της σε στενή συνεργασία με την Ελλάδα.

2. Η Παιδεία στην Κύπρο πρέπει να είναι ελληνορθόδοξη και όχι εθνοαποδομητική. Ο Κυπριακός Ελληνισμός επιβίωσε επί αιώνες δια πυρός και σιδήρου. Ουδείς έχει δικαίωμα να τον αποκόψει από τα θεμέλιά της εθνικής υπάρξεώς του. Ορθοδοξία, αρχαία και νέα ελληνική γλώσσα, Ιστορία του ενιαίου και διαχρονικού Ελληνισμού, είναι ορισμένα από τα μαθήματα, τα οποία πρέπει να συνεχίσουν να διδάσκονται και μάλιστα με ιδιαίτερη έμφαση. Αλλά και ευρύτερα, πέραν της εκπαιδεύσεως, η ελληνική συνείδηση πρέπει να ενισχύεται και όχι να υπονομεύεται.

 3. Ο Κυπριακός Ελληνισμός απειλείται με δημογραφική συρρίκνωση. Η Τουρκία εργαλειοποιεί ταλαίπωρους παράτυπους μετανάστες και τους προωθεί μέσω της γραμμής Αττίλα στο ελεύθερο τμήμα της Νήσου. Η αύξηση του αριθμού των ανθρώπων με διαφορετικές θρησκευτικές και πολιτιστικές αντιλήψεις θα δημιουργήσει πρόβλημα λόγω αδυναμίας ενσωμάτωσης. Και μάλιστα σε ένα νησί ημικατεχόμενο.

4. Ο απελευθερωτικός αγώνας του 1955-59 και όλοι οι πρωταγωνιστές του πρέπει να τιμώνται και να προβάλλονται στα σχολεία. Οι Έλληνες είμαστε υπερήφανοι για τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ που θυσιάσθηκαν ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο και δεν φοβήθηκαν τη βρετανική αποικιοκρατία. Προσδοκούμε ότι η Εκκλησία και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα διαφυλάξουν την ιστορική μνήμη.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 17.12.2022