Άγιος Νεκτάριος και Αγιορείτες

 

Ο λόγιος και ενάρετος μοναχός Νείλος (Μητρόπουλος) ο Σιμωνοπετρίτης (1871-1911), ο «τόσον λόγιος όσον ταπεινός», αναχώρησε για το Άγιον Όρος μαζί με τον μακαριστό Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο (1884-1980). Με ιδιαίτερη χάρη περιγράφει ο Γέροντας Φιλόθεος την ιεραποδημία τους: «Πριν αναχωρήσωμεν με τον αδελφόν Νικόλαον Μητρόπουλον, εξομολογηθέντες αμφότεροι εις τον Άγιον Πενταπόλεως Νεκτάριον και λαβόντες την ευχήν και ευλογίαν του ετελέσαμεν ολονύκτιον αγρυπνίαν εις το εκκλησίδιον του Προφήτου Ελισσαίου την 8ην Μαΐου, εορτήν του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, και μετέσχομεν των Αχράντων Μυστηρίων την πρωΐαν…». Με τις ευχές και ευλογίες του θεοφόρου Νεκταρίου ήλθε ο μακαριστός Νείλος στη Σιμωνόπετρα και μετά από τετράχρονη ευδόκιμη διακονία και βαρειά ασθένεια αναπαύτηκε εν Κυρίω.

Ο Άγιος προέβλεψε την αλλαγή του ημερολογίου κι έλεγε στον Αγιορείτη Γέροντα Θεοφύλακτο: «Θα γίνει ένα κακό στην Εκκλησία. Αλλοίμονον όμως εις αυτούς που θα κάνουν το κακό αυτό». Μετά την κοίμησή του ο Άγιος παρουσιαζόταν στα πνευματικά του τέκνα “ως ζων” και τους συμβούλευε – είχε γίνει η αλλαγή του ημερολογίου: «Θα ακολουθήσετε την Εκκλησίαν. Ανταρσίες δεν θέλω εγώ».

……………………………………………

Ο Νεοσκητιώτης Γέρων Ιωακείμ (Σπετσιέρης, 1860-1943), απ’ τον πόθο του να φτάσει στο Περιβόλι της Παναγίας, μόλις 18 ετών, δεν ένοιωσε το περπάτημα απ’ τη Θεσσαλονίκη ως τη Νέα Σκήτη. Η Παναγία τού έγινε στοργική σύντροφος σε όλη του τη ζωή. Σαν λειτουργός δεν πατούσε στη γη. Η ολόθερμη προσευχή του θαυματουργούσε. Κοιμήθηκε ύπνο γαληνό έχοντας στο στόμα του τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Υπήρξε μαθητής της Ριζαρείου με δάσκαλο τον άγιο Νεκτάριο. Μετά την κοίμησή του αισθανόταν να βγαίνει απ’ τον τάφο του στην Αίγινα ευωδία ως εκλεκτό θυμίαμα.

………………………………………..

Ο άγιος Σάββας ο Νέος της Καλύμνου (1862-1948) δωδεκάχρονος ήλθε στη Σκήτη της Αγίας Άννας, όπου με μεγάλους αγώνες έζησε συνολικά μια δεκαπενταετία. Από εδώ απέρχεται σε διάφορα μέρη, για να καταλήξει στην Κάλυμνο, μεταφέροντας το άρωμα της αγιορειτικής ερήμου. Μόνο μ’ ένα πρόσφορο περνούσε μια βδομάδα. Απέκτησε φήμη άριστου πνευματικού και λειτουργού. Αποτέλεσμα των ασκήσεών του σωματικές ασθένειες, αλλά και εκφορά ευωδίας απ’ το σώμα του. Ευωδία που διατήρησε και μετά την κοίμησή του το άφθορο λείψανό του. Ο θαυματοδότης Κύριος του έδωσε το μέγα χάρισμα πλούσια να θαυματουργεί. Δεύτερος θαυματουργός άγιος του αιώνος μας, μετά τον άγιο Νεκτάριο, μαζί με τον οποίο έζησε και ασκήθηκε. Είναι θεατής του πρώτου θαύματος του αγίου Νεκταρίου: Νεκρός ο άγιος έσκυψε το κεφάλι του για να του φορέσουν το πετραχήλι του και το επανέφερε στη θέση του. Επί τρεις ημέρες μετά την κοίμηση του αγίου ο θαυμαστός Σάββας συνομιλούσε στον τάφο του. Και επί σαράντα ημέρες κλείστηκε στο κελλί του αγίου και τεχνούργησε την πρώτη εικόνα του. Ύστερα από νηστεία και προσευχή έλαβε αδιάψευστη πληροφορία περί αγιότητος του ιεράρχου και ζήτησε να τεθεί η εικόνα του στο προσκυνητάρι προς συνεχή προσκύνηση. Επί πενταετία ανέλαβε την πνευματική καθοδήγηση των μοναζουσών της Ι.Μ. Αγίας Τριάδος. Το έργο αυτό παρέδωσε σ’ έναν άλλο άξιο Αγιορείτη, τον Γέροντα Ιερώνυμο τον Σιμωνοπετρίτη.

………………………………….

Ο Σιμωνοπετρίτης ηγούμενος Γ. Ιερώνυμος (1871-1957) είναι μια απ’ τις πιο αξιόλογες σύγχρονες αγιορείτικες μορφές. Οι σχέσεις του με τον άγιο Νεκτάριο χρονολογούνται απ’ το 1898, τότε που ο άγιος επισκέφθηκε το Άγιον Όρος. Συχνά όμως ο Γ. Ιερώνυμος τον επισκεπτόταν στην Αθήνα και την Αίγινα. Του έλεγε ο άγιος: «Χθες είδα τον άγιο Διονύσιο Ζακύνθου και μου είπε· Εγώ εποίμανα την Αίγινα αλλά εσύ θα την δοξάσεις». Άλλοτε: «Είδα την νύκτα την Κόλαση και τον Παράδεισο… Τι ωραία που ήταν στον Παράδεισο… Όμως, εγώ είμαι για την Κόλαση… Ελπίζω πάντως στο έλεος του Θεού…». Όταν ο Γ. Ιερώνυμος τον επισκέφθηκε για τελευταία φορά στο νοσοκομείο, του είπε ανάμεσα στα πολλά άλλα ο άγιος: «Αν ο Θεός μου δώσει την υγεία μου θα ξαναέλθω εις Άγιον Όρος». Μετά την κοίμηση του αγίου, οι μοναχές της Αιγίνης παραχωρούσαν στον Γέροντα το κελλί και τα ενδύματα του αγίου. Ο Γ. Ιερώνυμος είχε τη φωτογραφία του αγίου ανάμεσα στις εικόνες του πριν από την κοίμησή του, τον αποκαλούσε πατέρα του και δάκρυζε.

Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 7 (1982), σελ. 36. koinoniaorthodoxias.org