21 Νοεμβρίου 2021
E. Douglas Clark
«Η παλιά παραδοσιακή αλήθεια της παρουσίας ενός πατέρα, μιας μητέρας και του παιδιού δεν μπορεί να αγνοηθεί. Εάν όμως αγνοηθεί, θα καταστρέψει εκείνους τους πολιτισμούς που την περιφρονούν».
Στις 4 Σεπτεμβρίου 2021, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλύστηκαν από τη φωτογραφία δύο ανδρών που κάθονταν δίπλα-δίπλα και χαμογελούσαν ο ένας στον άλλο καθώς καθένας τους κρατούσε από ένα βρέφος στην αγκαλιά του. Ήταν ο υπουργός Μεταφορών των ΗΠΑ Pete Buttigieg και ο "σύζυγός του", Chasten, που κρατούσαν τα πρόσφατα υιοθετημένα νεογέννητα δίδυμά τους. Το γεγονός ότι η εικόνα επικροτήθηκε ευρέως και έντονα δεν μπόρεσε να αλλάξει το γεγονός ότι κάτι ουσιαστικό έλειπε από αυτή την φωτογραφία, όπως ακριβώς στο διάσημο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα».
Όπως το βρίσκουμε στη Wikipedia,
«Δύο απατεώνες φτάνουν στην πρωτεύουσα και προσεγγίζουν έναν αυτοκράτορα που ξοδεύει σπάταλα σε ρούχα, εις βάρος του κρατικού προϋπολογισμού. Παριστάνοντας τους ράφτες, του προσφέρουν «υπέροχα ρούχα» που όμως είναι αόρατα σε όσους είναι ανόητοι ή απαίδευτοι. Ο αυτοκράτορας τους προσλαμβάνει και αυτοί στήνουν αργαλειούς και αρχίζουν τη δουλειά. Μια σειρά αξιωματούχων, και ο ίδιος ο αυτοκράτορας, τους επισκέπτονται για να ελέγξουν την πρόοδό τους. Ο καθένας βλέπει ότι οι αργαλειοί είναι άδειοι, αλλά προσποιείται το αντίθετο για να αποφύγει να θεωρηθεί ανόητος. Τέλος, οι μόδιστροι αναφέρουν ότι το κοστούμι του αυτοκράτορα έχει τελειώσει. Κάνουν ότι τον ντύνουν και ξεκινά μια πομπή επίδειξης μπροστά σε όλη την πόλη. Οι κάτοικοι της πόλης βρίσκονται σε δύσκολη θέση και κάνουν πως συμφωνούν με την προσποίηση γιατί δε θέλουν να φανούν ανίδεοι ή ανόητοι, μέχρι που ένα παιδί ξεστομίζει ότι ο αυτοκράτορας δεν φοράει απολύτως τίποτα. Ο κόσμος τότε συνειδητοποιεί ότι όλοι τους έχουν ξεγελαστεί. Ο αυτοκράτορας ξαφνιάζεται αλλά συνεχίζει την πομπή, περπατώντας πιο περήφανος από ποτέ».
Για όσους παρασύρονται από την εικόνα των δύο ανδρών που χαμογελούν ο ένας στον άλλο καθώς στερούν από τα δύο αβοήθητα βρέφη τη μητέρα τους, η φωνή της Κέιτι Φάουστ είναι σαν τη φωνή του παιδιού στο παραμύθι του Άντερσεν. Η Κέιτι στερήθηκε τον πατέρα της κατά τη διάρκεια της ανατροφής της από δύο λεσβίες «μητέρες» και κοινοποίησε την εμπειρία της με μια ανοιχτή επιστολή προς τον δικαστή Kennedy καθώς το Ανώτατο Δικαστήριο συζητούσε για την υπόθεση Obergefell.
«Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω για αυτό το θέμα, γιατί αγαπώ τη μητέρα μου. Οι περισσότεροι από εμάς τα παιδιά με γκέι γονείς αισθανόμαστε έτσι. Αγαπάμε επίσης τους συντρόφους τους. Δεν ακούτε συχνά για εμάς γιατί, όσον αφορά τα μέσα ενημέρωσης, είναι αδύνατο να πιστέψουν πως αγαπούμε τους γκέι γονείς μας και συγχρόνως αντιστεκόμαστε στον γάμο των ομοφυλοφίλων. Πολλοί έχουν την άποψη ότι δεν πρέπει να υπάρχω. Αλλά το κάνω, και δεν είμαι η μόνη…. Αυτή η συζήτηση, στον πυρήνα της, αφορά ένα πράγμα. Πρόκειται για τα παιδιά….
Όταν δύο ενήλικες που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν θέλουν να μεγαλώσουν μαζί παιδιά, από πού προέρχονται αυτά τα μωρά; Κάθε παιδί συλλαμβάνεται από μια μητέρα και έναν πατέρα προς τους οποίους αυτό το παιδί έχει φυσικό δικαίωμα. Όταν ένα παιδί τοποθετείται σε ένα νοικοκυριό με επικεφαλής άτομα του ίδιου φύλου, θα χάσει τουλάχιστον τη μια μία πολύ ουσιαστική γονεϊκή σχέση αλλά και την ζωτική εμπειρία της αλληλεπίδρασης των δύο φύλων. Η φύση της ομόφυλης σύνδεσης των ενηλίκων εγγυάται αυτήν την απώλεια. Είτε μέσω υιοθεσίας, είτε από διαζύγιο ή μέσω της αναπαραγωγής με τη βοήθεια τρίτων, οι ενήλικες σε αυτό το σενάριο ικανοποιούν τις ρομαντικές τους επιθυμίες, ενώ το παιδί επιβαρύνεται με το πιο σημαντικό κόστος: την απώλεια ενός ή περισσότερων από τους βιολογικούς του γονείς….
Τώρα που είμαι γονιός, μπορώ να δω ξεκάθαρα τις όμορφες διαφορές που προσφέρουμε εγώ με τον άντρα μου στην οικογένειά μας. Βλέπω την συμπληρωματικότητα και την υγεία που έχουν τα παιδιά μου επειδή έχουν και τους δύο γονείς τους που ζουν μαζί και τα αγαπούν. Βλέπω πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του πατέρα τους και πόσο αναντικατάστατη είμαι ως μητέρα τους. Παίζουμε συμπληρωματικούς ρόλους στη ζωή τους και κανένας από τους δύο δεν μπορεί να είναι προαιρετικός. Στην πραγματικότητα, είμαστε και οι δύο απαραίτητοι. Φαίνεται πως η «φύση» έχει διεκπεραιώσει πολύ σωστά όλη αυτή την διαδικασία της αναπαραγωγής.
Το συμπέρασμα της Katy απηχεί αυτό που διακήρυξαν τα Ηνωμένα Έθνη στη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού του 1989: «το παιδί, για την πλήρη και αρμονική ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, πρέπει να μεγαλώνει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, σε μια ατμόσφαιρα ευτυχίας, αγάπης και κατανόησης», εφόσον η οικογένεια είναι «η θεμελιώδης ομάδα της κοινωνίας και το φυσικό περιβάλλον για την ανάπτυξη και την ευημερία όλων των μελών της και ιδιαίτερα των παιδιών».
Νωρίτερα στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού του 1959, ο ΟΗΕ είχε ομοίως τονίσει ότι «το παιδί, για την πλήρη και αρμονική ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, χρειάζεται αγάπη και κατανόηση. Θα μεγαλώσει, όπου είναι δυνατόν, με τη φροντίδα και την ευθύνη των γονιών του.»
Αυτά τα θεμελιώδη έγγραφα του ΟΗΕ, με διαφορά τριών δεκαετιών, εγκρίθηκαν και τα δύο από τη Γενική Συνέλευσή του στις 20 Νοεμβρίου - ημερομηνία που ορίστηκε επίσης από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού. Είναι μια αντικειμενική υπενθύμιση ότι όπως τονίζεται στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού, «η ανθρωπότητα οφείλει στο παιδί ό,τι καλύτερο έχει να δώσει».
Αλλά πώς μπορείτε να ονομάσετε τη κίνηση κατά την οποία οι ενήλικες εν γνώσει τους πάρουν τη λάθος απόφαση τοποθετώντας ένα παιδί σε νοικοκυριό με γονείς του ίδιου φύλου; Ο Αυστραλός συνεργάτης μας Dr. David van Gend αποκαλεί τη κίνηση «κλοπή από ένα παιδί». Στο συναρπαστικό βιβλίο του με αυτό ακριβώς τον τίτλο, ο van Gend αναφέρει τη φρικτή προειδοποίηση του G. K. Chesterton σχετικά με το αναντικατάστατο τόσο της μητέρας όσο και του πατέρα: «Αυτή η παλιά παραδοσιακή αλήθεια της παρουσίας ενός πατέρα, μιας μητέρας και ενός παιδιού, δεν μπορεί να καταστραφεί. Εάν όμως καταστραφεί, θα καταστρέψει εκείνους τους πολιτισμούς που την αγνοούν».
Αναλογιζόμενοι τα παραπάνω ας σταματήσουμε να κλέβουμε από τα παιδιά και να δώσουμε στο καθένα ό,τι καλύτερο έχει να δώσει η ανθρωπότητα: την ευκαιρία να μεγαλώσει και από μητέρα και από πατέρα. Κάθε παιδί το χρειάζεται — και ο πολιτισμός μας εξαρτάται από αυτό.
https://ifamnews.com/en/stealing-from-a-child-on-world-childrens-day
https://mumdadandkids.gr/oikogeneia/stealing-from-a-child-on-world-childrens-day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου