Σκέψεις ἐπὶ τῷ νέῳ ἐκκλησιαστικῷ ἔτει

 

Η 1Η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ εἶναι, γιὰ τὴν ἐκκλησιαστική μας παράδοση, πρωτοχρονιά. Ἀρχὴ μίας νέας ἱεραποστολικῆς περιόδου. Μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, φτάσαμε καὶ ἐφέτος στὸ κατώφλι τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Τὸ γεγονὸς ὅτι βιώνουμε πρωτοφανεῖς προκλήσεις καὶ καλούμαστε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τεράστια προσωπικά, κοινωνικὰ καὶ ἐθνικὰ προβλήματα, θὰ πρέπει νὰ προβληματιστοῦμε καὶ νὰ προετοιμαστοῦμε γιὰ νέους ἀγῶνες. Νὰ κάνουμε τὸν ἀπολογισμό μας γιὰ τὴν περασμένη χρονιὰ καὶ νὰ προγραμματίσουμε τὴ νέα.

Βρισκόμαστε σὲ ἐποχὲς δύστηνες, ἐσχατολογικές, ἀποκαλυπτικές. Ζοῦμε μία πρωτόγνωρη ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατάπτωση, ὅπου οἱ παν­ανθρώπινοι κώδικες τῆς ἠθικῆς ἔχουν ἀνατραπεῖ. Ἡ πίστη μας στὸ Χριστό, λοιδορεῖται, καὶ πολεμεῖται μὲ δαιμονικὴ σφοδρότητα. Ἀόρατοι ἐχθροὶ σχεδιάζουν ἕνα ἐφιαλτικὸ μέλλον γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Σφυρηλατοῦν τὶς ἠλεκτρονικές μας ἁλυσίδες, γιὰ νὰ μᾶς στερήσουν κάθε ἴχνος ἐλευθερίας. Οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἡγέτες, ἐκτὸς ἐξαιρέσεων, ἔχουν ἁλωθεῖ ἀπὸ τὴν παν­αίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ ἔγιναν οἱ διαπρύσιοι κράχτες τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ. Σ’ ἐμᾶς τοὺς πιστοὺς λείπει τὸ φρόνημα τῆς ἑνότητας, τῆς ἀγωνιστικότητας καὶ τῆς ἀγάπης. Ὁ λαὸς μας παραπαίει στὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ στὶς περιρρέουσες δοξασίες τοῦ ἀποκρυφισμοῦ τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Τέλος ἡ «ἐπιδημία» ἔφερε νέες πρωτόγνωρες καὶ ὀδυνηρὲς προκλήσεις ἀνελευθερίας. Κοντολογίς, ἡ κατάσταση εἶναι τραγική. Ὡς ἐκ τούτου ἔχουμε ἱερὴ ὑποχρέωση καὶ ἐπιτακτικὸ καθῆκον νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ δρόμο τοῦ ἀγώνα. Καλὴ καὶ εὐλογημένη νέα ἐκκλησιαστικὴ χρονιά!

Tοῦτο δὲν παρακωλύουν τὶς ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα «λιτανεῖες» της! Οἱ σκληρὲς ἀπαγορεύσεις ἰσχύουν μόνο γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ ὄχι γιὰ τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ τοὺς ντόπιους ὑποστηρικτές τους! Διερωτόμαστε: ποῦ ὁδηγεῖ τό Ἔθνος τὸ σάπιο καὶ χριστιανομάχο πολιτικὸ κατεστημένο; Ὁλοταχῶς στὸν ἀφανισμό του, κατ’ ἐντολὴν τῶν ἀφανῶν ἐντολοδόχων του!

Ορθόδοξος Τύπος