Θα υπάρξει άραγε συνέχεια;

 

ΘΑ ΥΠΑΡΞΗ ΑΡΑΓΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ;

Τοῦ κ. Γεωργίου Τραμπούλη, θεολόγου

Οἱ ἐθνικές ἐπέτειοι κατέχουν βαρύνουσα θέση στήν κοινωνία, καθώς δίνουν τήν δυνατότητα στήν Πολιτεία μέσα ἀπό «ἕνα γεγονός, συγκεκριμένα χρονολογημένο, νά δηλώση ἀλλά καί νά φανερώση αὐτό πού θέλουμε νά εἴμαστε, τήν συλλογική μας ταυτότητα. Τουλάχιστον ὡς ἐπιθυμία καί στόχο». Ἡ Πολιτεία μέσα ἀπό τό συγκεκριμένο γεγονός ἀποσκοπεῖ νά συμβάλλη καί κατ’ ἐπέκταση νά παιδεύση καί νά ἐμπεδώση στό κοινωνικό σύνολο ἐκείνη τήν συλλογική ταυτότητα πού αὐτή θέλει καί ταυτόχρονα νά ἀκυρώση ἐκεῖνα τά στοιχεῖα πού τήν ἐνοχλοῦν. Γιά τόν λόγο αὐτό οἱ ἐθνικές ἐπέτειοι ἀποτελοῦν πολύτιμες ἐνδείξεις γιά τήν δημόσια χρήση τῆς ἱστορίας.

Οἱ πολιτικοί ποτέ δέν ἔσκυψαν μέ ταπείνωσιν νά γνωρίσουν καί νά ἐκφράσουν τήν παράδοσιν τοῦ λαοῦ μας

Ἡ προσπάθεια νά ἀποξενωθῆ ὁ λαός μας ἀπό τήν ἑλληνορθόδοξη Χριστοκεντρική ἐκκλησιαστική παράδοσή του καί νά δυτικοποιηθῆ, νά φραγκέψη δηλαδή, ἄρχισε ἤδη ἀπό πολύ νωρίς, ἀπό τότε πού δημιουργήθηκε ὡς κράτος, ἀπό τό 1821 καί μετέπειτα, μέ τίς εὐλογίες βέβαια καί τίς πιέσεις τῶν ξένων φίλων καί προστατῶν μας καί συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Οἱ πολιτικοί, μέ ἐξαίρεση τόν πρῶτο κυβερνήτη τῆς Χώρας, τόν Ἰωάννη Καποδίστρια, ποτέ δέν ἔσκυψαν μέ ταπείνωση νά γνωρίσουν καί νά ἐκφράσουν αὐτήν τήν παράδοση τοῦ λαοῦ μας, ἐξ ὀνόματος βέβαια τοῦ ὁποίου καί ἐνεργοῦσαν. Ἀντίθετα καθ’ ὅλη τήν ἱστορική περίοδο τῶν διακοσίων χρόνων σκοπό εἶχαν καί ἔχουν νά ἐπιβάλλουν στόν λαό -κάτι τό ὁποῖο τό ἐπέτυχαν σέ συντριπτικό ποσοστό- τίς δυτικές κοσμοθεωρίες τους, οἱ ὁποῖες ὅμως εἶναι ξένες πρός τό ἦθος πού παρέλαβαν ἀπό τούς πατέρες μας.

Αὐτό γίνεται καταφανές καί ἀπό τούς ἑορτασμούς πού ἑτοιμάσθηκαν πρίν ἕνα αἰώνα γιά τά ἑκατό χρόνια τῆς Ἑλληνικῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821 ἀλλά καί ἀπό αὐτούς πού ἑτοιμάζονται τώρα γιά τά διακόσια χρόνια. Τό δυτικόπληκτο κακέκτυπο ἑλληνικό κράτος ἀπό τήν ἵδρυσή του βασικό σκοπό εἶχε καί ἔχει τόν ἐξοβελισμό καί περιθωριοποίηση τῆς Ἑκκλησίας. Ποτέ δέν ἀποδέχθηκε, ἀλλά πολέμησε μέ σφοδρότητα τήν πραγματικότητα ὅτι «ἡ Ἐκκλησία εἶναι αὐτή μόνη πού διετήρησε καί διοίκησε τόν λαό μας σέ συνθῆκες θείας κιβωτοῦ, ὥστε νά ἐξέλθη τό Γένος μας ἀπό τήν ὑποδούλωσή του σέ βαρβάρους ἀλλόφυλους, ἄσπιλο καί ἀλώβητο». Καί αὐτό τό γνώριζαν πολύ καλά οἱ πατέρες μας, ἀφοῦ τό βίωναν, γιά τόν λόγο αὐτό ἡ ὀρθόδοξος πίστη τους συνιστοῦσε καί τήν ἐθνική τους αὐτοσυνειδησία καί ἡ πίστη τους ἦταν ταυτόσημη μέ τήν ἑλληνικότητα.

Ἡ συνειδητή βεβαιότητά τους ὅτι ὁ ἀγώνας τους θά εἶχε αἴσιο τέλος τήν ἀντλοῦσαν ἀπό τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα στήν θεία πρόνοια. Ἔτσι, τά πολεμικά κατόρθωματά τους τά ἀπέδιδαν στήν θεία βοήθεια. Ὁ ἀγώνας τους εἶχε πρῶτα θρησκευτικό χαρακτήρα καί κατόπιν ἐθνικό, σέ ἀντίθεση μέ τίς ἐπαναστάσεις στήν Δύση ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, πού ὄχι μόνον εἶχαν ἐθνικό χαρακτήρα ἀλλά καί ἔντονο ἀντιθρησκευτικό. Καί ὄχι μόνον ἡ συμμετοχή τοῦ κλήρου καί τῶν μοναχῶν εἶναι μία ἀδιάψευστη πραγματικότητα, ἀλλά καί ἡ ἔκβαση τοῦ ἀγώνα δέν γνωρίζουμε ποιά θά ἦταν, ἐάν δέν ὑπῆρχε ἡ κινητή καί ἀκίνητη ἐκκλησιαστική περιουσία πού δόθηκε ὑπέρ τοῦ ἀγῶνος. Τέλος, ὁ ἔντονος ἰδιωτικός καί δημόσιος θρησκευτικός βίος τῶν ἀγωνιστῶν μαρτυρεῖ ὅτι οἱ σημερινοί Ἕλληνες ἀγνοοῦμε ἤ θέλουμε νά ἀγνοοῦμε ὄχι μόνον πολλά στοιχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821, ἀλλά καί ποιό ἦταν τό κέντρο ἀναφορᾶς ἐκείνου τοῦ ἀγώνα, δηλαδή ὁ Τριαδικός Θεός.

Σκοπός νά πλήξουν εἰς τήν αὐτοσυνειδησίαν τοῦ λαοῦ τήν ταύτισιν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως μέ τήν ἑλληνικότητα

Οἱ προσπάθειες τῶν πολιτικῶν νά πλήξουν στήν αὐτοσυνειδησία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ τήν ταύτιση τῆς ὀρθόδοξης πίστης μέ τήν ἑλληνικότητα, πού γίνονται μέ τίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις γιά τά διακόσια χρόνια τῆς Ἑλληνικῆς ἐπανάστασης, εἶχαν προηγηθῆ καί στίς ἀντίστοιχες ἑορταστικές ἐκδηλώσεις τῆς ἑκατονταετηρίδος. Οἱ λίγες πληροφορίες πού ἔχουμε καί οἱ ὁποῖες ἀντλοῦνται ἀπό τόν Τύπο τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἀναφέρουν ὅτι οἱ ἐπιπλοκές τῆς Μικρασιατικῆς ἐκστρατείας ἦταν ἡ αἰτία τῆς ἀποτροπῆς τῶν ἑορτασμῶν τό 1921 γιά τά ἑκατό χρόνια, μέ ἀποτέλσμα νά μετατεθοῦν οἱ ἑορτασμοί μέ τόν νόμο 3009/1922 γιά τό 1930.

Ἀπό τόν τότε Τύπο πληροφορούμαστε ὅτι ἡ κυβέρνηση τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου τό 1930 πρα-γματοποίησε ἑορτασμούς σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια, κυρίως ὅμως στήν Ἀθήνα. Διήρκησαν περίπου ἕνα μήνα. Ἡ ἐπίσημη ἔναρξή τους ἔγινε στίς 25 Μαρτίου, ὅπου πραγματοποιήθηκε δοξολογία στήν Μητρόπολη, ἀκολούθησαν μαζικές καί ἐντυπωσιακές τελετές στό Παναθηναϊκό Στάδιο στίς 6 Ἀπριλίου. Γενικά ὅμως ἡ θεματική τῶν ἑορτασμῶν εἶχαν ὡς κέντρο ἀναφορᾶς τους τήν ἑλληνική ἀνεξαρτησία καί ὄχι τήν ἔναρξη τῆς ἐπαναστάσεως. Δέν θά πρέπει νά μᾶς διαφεύγη ὅτι εἶχαν προηγηθῆ: πρίν ὀκτώ χρόνια ἡ Μικρασιατική καταστροφή καί πρίν δέκα ἑπτά ἡ προσάρτηση τῆς Βορείου Ἑλλάδος μέ τούς Βαλκανικούς πολέμους. Πράξεις πού καθορίζουν καί οἱ δύο ἀφενός τήν ὁμογενοποίηση τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, ἀφετέρου δέ τήν πολιτισμική ἑνοποίησή του. Μάλιστα, ὁ ἴδιος ὁ Βενιζέλος, στά πλαίσια τοῦ ἑορτασμοῦ στήν Ἁγία Λαύρα, εἶχε τονίσει ὅτι κατά τόν αἰώνα πού εἶχε περάσει ἡ Ἑλλάδα εἶχε ξεπεράσει τήν παιδική ἡλικία, καί εἶχε εἰσέλθει στήν ἐφηβική.

Ἀπό τήν 25η Μαρτίου τοῦ 1921, ὅταν εἶχαν συμπληρωθῆ τά 100 χρόνια ἀπό τήν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως, εἶχαν περάσει μόλις 8 μῆνες ἀπό τήν ὑπογραφή τῆς Συνθήκης τῶν Σεβρῶν. Ἐκείνη τήν περίοδο σοβοῦσε κυβερνητική κρίση μέ τόν τότε πρωθυπουργό Νικόλαο Καλογερόπουλο, τοῦ Λαϊκοῦ κόμματος, νά βρίσκεται ὑπό παραίτηση, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στίς 26 Μαρτίου 1921, ὅπου νέος πρωθυπουργός τῆς Χώρας ὁρκίσθηκε ὁ Δημήτριος Γούναρης. Κάτι τό ὁποῖο ὑπονοεῖ ὅτι στό μέτωπο τά πράγματα δέν ἔβαιναν καί τόσο καλά. Καί ἐνῶ οἱ κυβερνητικές ἐφημερίδες συνέδεαν τότε τήν ἐκστρατεία τοῦ 1921 μέ τούς ἀγῶνες γιά τήν ἐλευθερία τοῦ 1821, οἱ φιλοβενιζελικές ἐφημερίδες κρατοῦσαν χαμηλούς τόνους, δημοσιεύοντας πληροφορίες γιά τίς πρῶτες νίκες τῶν δυνάμεων τοῦ Κεμάλ κατά τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ στό μέτωπο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί “προειδοποιοῦσαν” γιά τόν κίνδυνο τῆς καταστροφῆς. Πληροφορίες οἱ ὁποῖες δέν ἐπιβεβαιώνονταν οὔτε καί διαψεύδονταν ἐπισήμως ἀπό τήν ἑλληνική κυβέρνηση. Ἐπίσης, οἱ φιλοκυβερνητικές ἐφημερίδες ἔκαναν λόγο γιά “ἄφιξη τραυματιῶν” ἀπό τό μέτωπο τοῦ πολέμου.

Στόχος ἡ συμμετοχή εἰς τήν προβλεπομένην λείαν

Δεκαοκτώ μῆνες μετά ἀπό τήν ἑκατοεντηρίδα τῆς Ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως πραγματοποιεῖται ἡ κατάρρευση τοῦ μετώπου στήν Μικρά Ἀσία καί ἡ τραγωδία τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς. Τό ξεκίνημα τῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, σύμφωνα μέ τόν Ἐλευθέριο Βενιζέλο, σημαδεύεται ἀπό τήν περαιτέρω σύσφιξη τῶν ἑλληνικῶν κυβερνήσεων καί τοῦ πολιτικοῦ κόσμου μέ τούς δυτικούς πάτρωνές τους μέ ἀπώτερο στόχο τήν συμμετοχή τους στήν προβλεπόμενη λεία.

Ἡ Μικρασιατική καταστροφή θά ἐπιφέρη τό τέλος στήν κυρίαρχη παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ, -πνευματική, πολιτιστική, οἰκονομική, ἐμπορική-, σέ μία περιοχή πού ξεκινοῦσε στήν Βαλκανική ἀπό τόν Δούναβη καί ἐπεκτεινόταν στόν Πόντο, τήν Καππαδοκία, τήν Μικρά Ἀσία ὥς τήν Κύπρο. Ὅμως ἔμειναν πίσω ζωντανά 25 ἑκατομμύρια Κρυπτο-Χριστιανοί καί κρυπτο-Ρωμιοί, τμῆμα ἀπό τά 60 ἑκατομμύρια Ἑλλήνων στήν οἰκουμένη. Μέ τήν Μικρασιατική καταστροφή, τήν Συνθήκη τῆς Λωζάννης τό 1923 καί τίς ἀνταλλαγές τῶν πληθυσμῶν ἡ Ἑλλάδα μέ τό ἑνάμισυ ἑκατομμύριο τῶν μικρασιατῶν πού διασώθηκαν ἀπό τίς σφαγές ἀπόκτησε τήν ἐθνική ὁμοιογένειά της, ἐνισχύθηκε ἡ οἰκονομία της, ἀλλά βέβαια καί ἡ πνευματική καί πολιτιστική ταυτότητά της. Γιά τήν Τουρκία ἀπόρροια τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς ὑπῆρξε ἡ ἀποδομή τῆς πολυεθνικῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας καί ἡ δημιουργία τοῦ ἐθνικοῦ κράτους, μέ τήν ἐθνική ὁμοιογένειά του νά βασίζεται στήν θρησκευτική κυριαρχία τοῦ Ἰσλάμ. Ἡ Μικρασιατική καταστροφή συνδέεται καί μέ τό τέλος τῶν αὐτοκρατοριῶν, ἀφοῦ μέ τόν Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, ἡ ἰδεολογία τοῦ ἔθνους – κράτους ὁλοκλήρωνε τήν διάλυση τῶν τελευταίων αὐτοκρατοριῶν, Αὐστροουγγαρίας, Ρωσίας καί τώρα τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Τέλος, ἡ ἀφετηρία τῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους στιγματίσθηκε, ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως, μέ τό παλαιοημερολογιακό ζήτημα, τό ὁποῖο ἀκόμα δέν ἔχει ἐπουλωθῆ ἀπόρροια καί αὐτό τῶν πιέσεων τῶν δυτικόπληκτων πολιτικῶν.

Ἡ συναίσθησις τῆς καταστροφικῆς πορείας, καί ἡ ἐπιστροφή μας εἰς τό ἦθος τῶν πατέρων μας

Ἡ ἐπέτειος τῶν 200 χρόνων ἀπό τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821 βρίσκει τήν Χώρα μας ξεπουλημένη στούς πιστωτές της, τήν κοινωνία παρηκμασμένη, μὲ ἕνα ἐδαφικό ἀκρωτηριασμό πρό τῶν πυλῶν, μέ ἀλλοιωμένη τὴν πληθυσμιακή ὁμοιογένεια μέ τήν ἐγκατάσταση ἑκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστῶν, πρόβλημα πού ἐγκυμονεῖ τεράστιους κινδύνους γιά τήν συνοχή καί ἐπιβίωση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ἡ ἀποδόμηση τῆς ἐθνικῆς συν­είδησης, ἡ κατάργηση τοῦ ἔθνους κράτους τῶν Ἑλλήνων καί τῶν ἐθνικῶν του συνόρων, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς συμμετοχῆς της ὡς μέλος στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί τῆς πλήρους προσαρμογῆς της στήν ὁλοκλήρωση τῆς παγκοσμιοποιημένης ἀγορᾶς, εἶναι μία πραγματικότητα. Ἡ ἐπέτειος τῶν 200 χρόνων βρίσκει τόν ἑλληνικό λαό πνευματικά ἀλλοτριωμένο, πλήρη ἀποστασιοποιημένο ἀπό κάθε ἔννοια χριστιανική, ψυχραμένο θανάσιμα ἀπέναντι στά θεῖα.

Τό προφανές ἐπακόλουθο τοῦ λόγου τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, πώς τό 1921 τό Ἑλληνικό κράτος εἰσῆλθε στήν ἐφηβική του ἡλικία, εἶναι ὅτι ὁ ἑπόμενος αἰώνας, δηλαδή αὐτός πού ξεκινάει στίς ἡμέρες μας, θά ἀποτελέση τήν ἐνήλικη ζωή τῆς Χώρας. Ὁ μόνος τρόπος πού μπορεῖ νά ἀνατρέψη ὅλες τίς ἀρνητικές ἐξελίξεις εἶναι ἡ συναίσθηση τῆς καταστροφικῆς πορείας πού ἔχουμε πάρει, ἡ ἐπιστροφή μας στό ἦθος τῶν πατέρων μας, ἡ ἀνάδειξη ἀνθρώπων πού θά ὑπερασπισθοῦν τό ἦθος καί τό ἔθνος κράτος τῶν Ἑλλήνων καί θά ἐξασφαλίσουν τήν ἐπιβίωση καί τήν προοπτική του.

Ορθόδοξος Τύπος