Ἀπογοητευτικές καί ἀποκαλυπτικές οἱ παρεμβάσεις Μητροπολιτῶν ὑπέρ τῆς ἀπαραδέκτου καί ἀδικαιολογήτου ἀλλαγῆς εἰς τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα

Ἀπογοητευτικές καί ἀποκαλυπτικές οἱ παρεμβάσεις Μητροπολιτῶν ὑπέρ τῆς ἀπαραδέκτου καί ἀδικαιολογήτου ἀλλαγῆς εἰς τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα

τοῦ Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Λυπούμεθα διότι ἀναγκαζόμεθα τέτοιες ἅγιες ἡμέρες νά ἀσχοληθοῦμε μέ τίς ἀπογοητευτικές ἀλλά καί ἀποκαλυπτικές παρεμβάσεις ὁρισμένων Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι μάλιστα θεωροῦνται (μᾶλλον ἐπιπολαίως, ὡς ἐκ τῶν πραγμάτων προκύπτει) παραδοσιακοί, ὑπέρ τῶν ἀδικαιολογήτων ρυθμίσεων τῆς Πολιτείας σέ βάρος ἤ τουλάχιστον ἄνευ τοῦ στοιχειώδους σεβασμοῦ πρός τήν Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς Πατρίδος μας.

Δέν θά ἀσχοληθοῦμε μέ τίς ἐλαφρότητες τῶν σχετικῶν δηλώσεων τοῦ ἐκπροσώπου Τύπου τῆς Διαρκοῦς Συνόδου. Θά ἀντιπαρέλθουμε ἀκόμη καί τίς σύντομες καί χαρακτηριστικές γιά τήν ἁπλουστευτική καί ἐν τέλει μή σοβαρή προσέγγιση σχετικές δηλώσεις τοῦ Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ἱερεμίου, ἐκτός ἀπό ἕνα σημεῖο αὐτῶν. Θά ἐπικεντρωθοῦμε στήν ἐνδεικτική καί χαρακτηριστική παρέμβαση τοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης κ. Ἰωήλ, ὁ ὁποῖος ἀτυχῶς ἔσπευσε νά ὑποστηρίξει τή σχετική Συνοδική Ἀπόφαση, μέ τήν ὁποία "νομιμοποιεῖται" ἡ αὐθαιρεσία, ἡ πρόκληση καί ἡ ἀσέβεια ἑνός ἐπί τῆς οὐσίας ἀλιβάνιστου Καίσαρος ἔναντι τοῦ λαμπρότερου ἑορτασμοῦ γιά τόν Ὀρθόδοξο Ἑλληνισμό, τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πάσχα!

Πρίν ἔλθουμε στίς δηλώσεις τοῦ κ. Ἰωήλ, λοιπόν, ἄς σταθοῦμε στό προαναφερθέν "ἕνα σημεῖο" τῶν δηλώσεων τοῦ κ. Ἱερεμίου, τό ὁποῖο (καί δέν εἶναι τό μόνο) ὄντως εἶναι ἄξιο Ἱερεμιάδος (δηλαδή θρήνου)! Εὐελπιστοῦμε βεβαίως ὅτι ὁ γνωστός γιά τίς παλινωδίες του ἐπί σοβαρῶν θεμάτων Πίστεως Μητροπολίτης διετύπωσε ἐκ παραδρομῆς  τήν ἐν συνεχεία παρατιθεμένη τοποθέτησή του. Ἐπειδή ὅμως προφανῶς τήν εἶδε δημοσιευομένη καί μέχρι στιγμῆς δέν ἔσπευσε νά τήν ἀνακαλέσει, ὀφείλουμε καθηκόντως νά τήν ἐπισημάνουμε καί στιγματίσουμε, ὡς ἀπαράδεκτη καί ἀδικαιολόγητη.

Ἀναφέρει, λοιπόν, μεταξύ ἄλλων ὁ κ. Ἱερεμίας ὅτι  "Κανείς δέν ξέρει, ἀδελφοί μου, ποιά ὥρα ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, κανείς δέν τόν εἶδε ἀναστάντα μετά τήν Ἀνάστασή του. Τά Εὐαγγέλια σιωποῦν στό θέμα αὐτό." Γράμματα γνωρίζει ὁ κ. Ἱερεμίας, ὡς πρώην Πανεπιστημιακός Δάσκαλος, καί ἑπομένως δέν δικαιολογεῖται νά διατυπώνει αὐτή τή θέση. Νά ἐννοοῦσε κάτι ἄλλο; Νά ἤθελε νά διατυπώσει διαφορετικά αὐτά πού ἐννοοῦσε; Δηλαδή ὅτι οὐδείς εἶδε τόν Κύριο νά ἀνίσταται; Προφανῶς! Ἐλπίζουμε τουλάχιστον. Διότι ὅλα τά ἔχουμε ἀκούσει ἀπό τούς συγχρόνους Ἀρχιερεῖς καί δυστυχῶς ὅλα πρέπει νά τά περιμένουμε! Πάντως τόν Κύριο "ἀναστάντα μετά τήν Ἀνάστασή του" τόν εἶδαν πολλοί! Περισσότερα ἀπό πεντακόσια συνολικῶς πρόσωπα, ὅπως μαρτυρεῖται στό Ἱερό Εὐαγγέλιο εἶδαν τόν Ἀναστάντα καί μεταξύ αὐτῶν πρῶτες οἱ ἅγιες Μυροφόρες γυναῖκες, πρώτη δέ τῶν πρώτων μεταξύ αὐτῶν ἡ Κυρία Θεοτόκος!

Καί ἐρχόμεθα τώρα στόν κ. Ἰωήλ, ὁ ὁποῖος φαίνεται ὅτι μιμεῖται ἤ ἀντιγράφει ἤ ἀκολουθεῖ τό κακό παράδειγμα τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου, ὅσον ἀφορᾶ στήν αὐτόκλητη ὑπεράσπιση καινοτομιῶν καί αὐθαιρεσιῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως. Ἔτσι, βλέπουμε τόν ἐν λόγω, συνετό κατά τά ἄλλα, Μητροπολίτη νά ἀναλαμβάνει ρόλο ὑπερασπιστοῦ τῆς διαβοήτου Ἀποφάσεως τῆς Διαρκοῦς Συνόδου τῆς Ἐκκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διά τῆς ὁποίας ἐνεδύθη συνοδικό ἔνδυμα ἐκκλησιαστικῆς ἀποφάσεως ὁ ἀσεβής "συμψηφισμός", ὅπως χαρακτήρισε ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τήν ἀποδοχή ἐκ μέρους του τῆς ἀποφάσεως τοῦ Καίσαρος (Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ). Συμψηφισμός, ὁ ὁποῖος προέκυψε ἀπό τήν προσωπική συνάντηση καί διαπραγμάτευσή των, καί δηλώνει τήν ὑποχώρηση δηλαδή τόν συμβιβασμό τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς παραχωρήσεως τοῦ Κράτους νά "ἀνοίξουν" οἱ Ναοί γιά τούς πιστούς (ὑπό δρακόντεια ὑγειονονικά μέτρα)  μέ («ἀνταλλαγή») τήν ἀλλαγή στήν ὥρα ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα δηλαδή τήν ἄρνηση ἐκ μέρους τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους νά σεβαστεῖ τόν καθιερωμένο καί πατροπαράδοτο ἐκκλησιαστικό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, δῆθεν λόγῳ τῆς σοβούσης ἐπιδημίας.

Δέν θά προβοῦμε στήν ἀναλυτική ἐξέταση τῶν ὅσων διαλαμβάνει ἡ παρέμβαση τοῦ κ. Ἰωήλ, ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε ὡς διαφωτιστική πρός τό χριστεπώνυμο πλήρωμα περί τοῦ χρόνου ἑορτασμοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ καθένας ἄλλωστε μπορεῖ νά τήν διαβάσει καί μελετήσει σέ γνωστό θρησκευτικό ἱστολόγιο, ὅπου εἶναι ἀναρτημένη. Τοῦτο δέ, διότι δέν ἔχουμε στόχο νά ἀντιλέξουμε στήν ἀκρίβεια τῶν περισσοτέρων (ἄν καί ὑπάρχει ζήτημα) ἀπό ὅσα ἀναφέρει καί ἐπικαλεῖται ὁ σεβαστός Ἱεράρχης.

Ἡ ἔνσταση καί διαφωνία μας καί συνάμα ἡ ἀπογοήτευσή μας ὅσον ἀφορᾶ στήν παρέμβαση τοῦ κ. Ἰωήλ εἶναι βαθύτερη καί ἐπί τῆς οὐσίας ἐν προκειμένῳ. Ἔγκειται στόν σκοπό, τό πνεῦμα καί τή συλλογιστική τῆς παρεμβάσεώς του. Δηλαδή, σέ ὅ,τι προκύπτει καί διακρίνεται σέ αὐτήν ὡς θεώρηση καί στάση τοῦ ἐν λόγῳ Μητροπολίτου ἔναντι μιᾶς προκλητικῆς καί ἀδικαιολογήτου ἀρνήσεως τῶν κυβερνώντων νά ἐπιτρέψουν τόν καθιερωμένο καί παραδοσιακό ἑορτασμό τῆς Ἀναστάσεως, ὅπως τουλάχιστον τόν γνωρίζουμε ὅλοι οἱ ἐν ζωῆ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες. Ἀλλά καί ἔναντι τῆς σχετικῆς Συνοδικῆς Ἀποφάσεως, ἡ ὁποία ἀπεδέχθη (καί) αὐτή τήν ἀσεβή ἐπέμβαση τοῦ Κράτους στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐνέκρινε Συνοδικῶς!

Τά ὅσα ἀναφέρονται ὑπό τοῦ κ. Ἰωήλ εἶναι ἐνδιαφέροντα, ἄν καί ἐν πολλοῖς γνωστά. Ὡστόσο ξενίζει τό γεγονός ὅτι δι' αὐτῶν ἀντί νά ἐπικρίνεται ἡ ὑπεύθυνη γιά τήν ὅλη ἀναστάτωση κοσμική ἐξουσία, τελικά ἐμμέσως πλήν σαφῶς ἐπικρίνονται καί μάλιστα μέ ὀξεῖς χαρακτηρισμούς (ὡς ἐνεργοῦντες «ἐν ζύμῃ» κακίας, ἀλληλοκατηγορίας ἢ καὶ φαρισαϊκῆς τυπολατρείας) ὅσοι Χριστιανοί  εὐλόγως σκανδαλίστηκαν ἀπό τίς περιττές καί ἀπαράδεκτες ἐπεμβάσεις καί μεθοδεύσεις.

Ὅμως, ἡ κοινή λογική ἀλλά καί ἡ διαμορφωμένη ἐκκλησιαστική συνείδηση καί παράδοση θεωρεῖ καί ἀναγνωρίζει ὅτι ὁ ἑορτασμός πού μέχρι τώρα γνωρίσαμε εἶναι ὄχι μόνον ὁ ἰδανικότερος, ἀλλά μᾶλλον καί ὁ ἀκριβέστερος ἀπό κάθε ἄποψη. Ἄν ἀκούσουμε τόν Σεβ/το καί συντονιστοῦμε στή συλλογιστική του θά πρέπει ὄχι μόνο νά μή διαμαρτυρόμαστε γιά τήν κατ' οὐσίαν ἐπιβαλλομένη ἀλλαγή καί δή ἔξωθεν, ἀλλά καί νά χρεωστοῦμε καί χάρη στήν Κυβέρνηση καθώς καί τήν συμμορφωθεῖσα πρός τίς μεθοδεύσεις τῆς τελευταίας Διαρκή Σύνοδο πού μᾶς ἐπαναφέρουν στήν...αὐθεντική Παράδοση!

Ἀρκεῖ ὅμως ἡ σύγχυση, ἡ ταραχή, ὁ σκανδαλισμός καί οἱ ἀντιδράσεις πού προκλήθηκαν στούς πιστούς, ἀλλά καί στούς εὐλαβεῖς Κληρικούς καί τούς μοναχούς ἀνά τήν Ἑλλάδα καί ὅπου γῆς γιά νά ἐννοήσει κανείς ὅτι τό δένδρο αὐτῆς τῆς «ἀποφάσεως» εἶναι σαπρό, ἐφ’ ὃσον τέτοιοι εἶναι καί οἱ καρποί του!

Ἐπιπλέον, μέ τήν προσέγγισή του ὁ Σεβ/τος ἐξάγει ἤ ὁδηγεῖται σέ κάποια προσωπικά καί μᾶλλον ἐπιπόλαια συμπεράσματα ἐπικαλούμενος ἀποσπασματικά κάποιες Πατερικές διατυπώσεις. Ἀποφεύγει, ὅμως, κάποιες ἄλλες προφανῶς καταλληλότερες καί ἀναλυτικότερες σχετικές πηγές καί παραπομπές, οἱ ὁποῖες προσφέρουν μία συνολικότερη εἰκόνα περί τῶν ζητουμένων. Καί μία τέτοια ἀποτελεῖ ἡ ἐξαιρετική συνδυαστική ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ἐπί τῶν σχετικῶν μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου διηγήσεων ὅλων τῶν ἱερῶν Εὐαγγελιστῶν, σέ ὁμιλία του περί τῶν πρώτων μαρτύρων τῆς Ἀναστάσεως πού εἶναι οἱ Μυροφόρες.

Βάσει αὐτῆς, τῆς ἐξαιρετικῆς καί Γραφικῶς ἐμπεριστατωμένης ἑρμηνείας τοῦ Θεοφόρου Πατρός, προκύπτει μόνον μία βεβαιότης ὅσον ἀφορᾶ τήν ὥρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί αὐτή εἶναι ὅτι ἔγινε πρό τῆς 3ης πρωϊνῆς ὥρας («ἐνάτη ὥρα τῆς νυκτός»). Ἑπομένως, ἡ δύση του ἡλίου συνιστᾶ μέν ὅριο ἐνάρξεως τῆς ἡμέρας, ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως, ὅμως δέν συνιστᾶ (ἡ δύση τοῦ ἡλίου) τό μόνο ἀπαραίτητο καί ἀναγκαῖο ὅριο γιά τόν ἑορτασμό, ἀμέσως μετά ἀπό αὐτό, τῆς Ἀναστάσεως, ἀπό χρονικῆς ἀπόψεως, οὔτε βεβαίως γιά τήν κατάλυση τῆς νηστείας, ὅπως ἀφήνει νά ἐννοηθεῖ ὁ κ. Ἰωήλ.

Τό πυκνό σκοτάδι, τό ὁποῖο οἱ Μυροφόρες περίμεναν γιά νά ἐπιχειρήσουν στή συνέχεια τήν ἐπίσκεψη στόν Τάφο τοῦ Κυρίου ὥστε συγχρόνως νά μή δώσουν στόχο στούς τότε κρατοῦντες, δέν μπορεῖ νά προσδιορίζεται χρονικά ὡς ὁ ἀμέσως μετά τή δύση τοῦ ἡλίου χρόνος, ὅπως φαίνεται νά ἐκλαμβάνει ὁ κ. Ἰωήλ στήν ἑρμηνευτική προσέγγισή του. Καί ἐνῶ σαφῶς καί ὀρθῶς θεωρεῖται ἡ ἐπίσκεψη τῶν Μυροφόρων (τῆς πρώτης ὁμάδος αὐτῶν) ὡς τό χρονικόν ὅριον τό ὁποῖο προσδιορίζει τήν Ἀνάσταση ὡς ἤδη γενομένη, ὅμως αὐτό τό χρονικό ὅριο εὐρίσκεται χρονικῶς μακράν τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου. Εἶναι δέ σημαντικό τό ὅτι ὁ ἀστραπόμορφος λευκοφόρος ἄγγελος τότε εὐαγγελίζεται τήν Ἀνάσταση καί παραγγέλει στίς γυναῖκες "εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν"(Ματθ. κη΄, 7)![Σημείωση: Εὐλόγως λοιπόν τότε, χρονικῶς, μποροῦμε νά ποῦμε ὃτι ἁρμόζει καί οἱ πιστοί νά ἀκοῦνε τό χαρμόσυνον ἄγγελμα καί νά πανηγυρίζουν.]

Πρός τί, λοιπόν, οἱ ἀναφορές τοῦ κ. Ἰωήλ καί οἱ ἀποσπασματικές ἐπικλήσεις περί "τὸ τέλος τῆς ἡμέρας καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ἑπομένης ταυτίζονται μὲ τὴν δύση τοῦ ἡλίου καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς νύχτας", "μετὰ τὴν δύση τοῦ ἡλίου [τὴν ἑσπέρα] τοῦ Σαββάτου ἦταν ἡ ὥρα τῆς Ἀναστάσεως", καί μάλιστα νά προσθέτει πρός πλήρη σύγχυση τῶν πιστῶν ὅτι "ἀπὸ τὴν ὥρα αὐτὴ σταματοῦμε καὶ τὴν νηστεία";! Ἔστω καί ἄν δέν ἦταν στίς προθέσεις τοῦ κ. Ἰωήλ, ὁ ἀποσπασματικός τρόπος παραθέσεως τῶν ἐπικλήσεων πού κάνει σέ κείμενα τῶν Πατέρων καί κυρίως ἡ προφανής "ἐκβίαση" συμπερασμάτων, μάλιστα ἐπί τῆς οὐσίας πρός στήριξη μιᾶς πρωτοφανοῦς αὐθαιρεσίας καί ἀσεβείας τῶν κυβερνώντων, καταντᾶ καί ἀποδεικνύεται παραπειστική!

Ὡστόσο, τελικῶς, ὅποιος διακρίνει τά ἀνωτέρω καί ἀνατρέχει στά κείμενα τῶν Γραφῶν καί τῶν Πατέρων καταλήγει σέ ἐντελῶς διαφορετικά συμπεράσματα ἀπό ἐκεῖνα τοῦ κ. Ἰωήλ. Ἐπιβεβαιώνεται δέ περισσότερον ὅτι ὁ καθιερωμένος τρόπος καί οἱ ὥρες πού μέχρι σήμερον ἑορτάζουμε τήν κοσμοχαρμόσυνη Ἑορτή τῶν Ἑορτῶν εἶναι  ὁ πλέον ἐνδεδειγμένος, μέ δεδομένο βεβαίως πάντοτε τό ἄγνωστον τῆς ἀκριβοῦς ὥρας τῆς Ἀναστάσεως. Ἐναλλακτικῶς, ἰδανικός θά ἦταν καί ὁ τρόπος ἑορτασμοῦ ὁ ὁποῖος τηρεῖται στό Ἅγιον Ὄρος καί βεβαίως ὄχι τό νέο "Τυπικό" τῆς συμφορᾶς, τό ὁποῖο προέκυψε ἐκ τῆς συνεργασίας Καίσαρος καί ΔΙΣ.

Αὐτή ἡ καινοτομία, ἡ ὁποία θά μείνει στήν νεώτερη ἐκκλησιαστική ἱστορία ὡς μελανό στίγμα, πέραν τῆς ἀναστατώσεως πού προκάλεσε, ἄνευ λογικοῦ λόγου καί αἰτίας, ἄν καί δέν χωρεῖ σέ τέτοια θέματα καμμία δικαιολογία, προσβάλλει τήν εὐσέβεια μέ μία νέας κοπῆς σχετικοποίηση τῶν πάντων. Καί, δυστυχῶς, δέν φαίνεται νά ὑπάρχει καμμία συναίσθηση τῆς εὐθύνης τῶν ἐμπλεκομένων, ὥστε τουλάχιστον ἡ ἐκκλησιαστική διοίκηση νά ἀπέσειε τήν τρομακτική εὐθύνη της γιά τό σκάνδαλο πού δημιουργεῖ! Θά εἶναι δέ ἀναπολόγητη καί ἀδικαιολόγητη ἐάν ἐπιμείνη στά γνωστά «περί οἰκονομίας» καί «λόγῳ ἐκτάκτου ἀνάγκης», διότι δέν εἶχε τήν παρρησία καί τήν εὐθύτητα τουλάχιστον νά ἀποφασίσει, πρός ἔλεγχο τῆς ἀδιαλλαξίας καί ἀσεβείας τῶν κυβερνώντων, τήν κανονική ἐπιλογή τῆς τελέσεως τῆς Πασχαλινῆς Θείας Λειτουργίας τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα τό πρωΐ. [Σημείωση: Πληροφορούμαστε ὅτι κάτι ἀνάλογο συνέβη κατά τήν περίοδο τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς.]

Ἀκόμη καί ἠ εὐσεβής παράδοση τῶν 33 ὡρῶν, ὅσον ἀφορᾶ στήν παραμονή τοῦ Κυρίου στόν Τάφο σωματικῶς,  ἀπαξιώνεται ἀπό τόν κ. Ἰωήλ, διότι δέν συνάδει στήν στρατευμένη ἐπιχειρηματολογία του ὑπέρ τῆς ἀποδοχῆς καί τῆς κανονικότητος ἑνός ἀλλοιωμένου ἑορτασμοῦ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί στήν ἀπεγνωσμένη προσπάθειά του νά δικαιολογήσει (καί) ἐκκλησιαστικῶς-κανονικῶς τά ἀδικαιολόγητα. Κρίμα, ὅμως, διότι ὁ κ. Ἰωήλ προτίμησε (καί) δι' ὅλων τῶν ἀνωτέρω, ἀφ' ἐνός μέν, νά «ἐνοχοποιήσει» καί ψέξει οὐσιαστικά τόν πιστό λαό ὡς ἀθεολόγητο, ἀγνοοῦντα τήν Παράδοση καί ἀδίκως διαμαρτυρόμενο, ἀφ' ἑτέρου δέ νά "καλύψει" τήν Σύνοδο ὑποστηρίζοντας τήν ἀπόφασή της, ἡ ὁποία μέ τή σειρά της φρόντισε και προτίμησε νά σεβαστεῖ ἀντί τῆς Παραδόσεως μία οὕτως ἤ ἄλλως ἀντισυνταγματική, ὡς καταχρηστικά περιοριστική τῶν ἐλευθεριῶν καί δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν, ΚΥΑ.

Ἀλλά ὁ κ. Ἰωήλ δέν παρέλειψε νά "ἁποδομήσει" καί "καταρρίψει" ὡς ἐσφαλμένη, ὅπως ἐπίσης ἀφελῶς καί αὐθαιρέτως θεωρεῖ, (καί) τήν ἐπίκληση πολλῶν πιστῶν γιά τό ἀπαράδεκτο τοῦ χρονικοῦ συνεορτασμοῦ τοῦ δικοῦ μας Πάσχα, ἐφ' ὅσον γίνει δεκτή ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτασμοῦ του, κατά τά συμπεφωνημένα Κρατικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως, μέ τό συμπίπτοντα κατά τό Μέγα Σάββατο Νομικόν Φάσκα (δηλαδή τό Πάσχα τῶν Ἑβραίων). Ἐπ' αὐτοῦ, ὁ Μητροπολίτης ἐγκαταλείπει τίς ἐπικλήσεις του ὅσον ἀφορᾶ στόν ὑπολογισμό τῆς ἡμέρας ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως καί καταφεύγει στό διαδεδομένο σαθρό ἐπιχείρημα περί τοῦ ἤδη ἑορτασθέντος ὑπό τῶν Ἑβραίων Πάσχα. Καί ἐδῶ ὅμως ἐκτίθεται!

Βάσει τοῦ παραδοσιακοῦ ὑπολογισμοῦ τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Ἑβραϊκοῦ Πάσχα αὐτό ἐφέτος ὄντως συμπίπτει τό Μέγα Σάββατο. Τό πότε τό ἑώρτασαν οἱ Ἑβραῖοι δέν πρέπει νά μᾶς ἀπασχολεῖ, διότι ὁλόκληρος ὁ ὑπολογισμός καί προσδιορισμός τοῦ ἡμετέρου Πάσχα δέν λαμβάνει ὑπ' ὄψιν τούς νεωτερισμούς τῶν συγχρόνων Ἑβραίων, ἀλλά τόν ὑπολογισμό βάσει τοῦ ὁποίου προσδιορίζεται τό Πάσχα πού ἑώρτασε ὁ Κύριος ἐπί γῆς πρό τοῦ πάθους καί τῆς Ἀναστάσεώς Του καί τόν ὁποῖο ἔλαβον ὑπ’ ὂψιν των οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ἐκτός ἐάν (καί) ὁ κ. Ἰωήλ ἀποδέχεται καί ἐνδίδει στή συλλογιστική τῶν οἰκουμενιζόντων οἱ ὁποῖοι στήν προσπάθειά τους νά προχωρήσουν στόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα μαζί μέ ὅλους τούς αἱρετικούς, τίς σύμφωνα μέ τήν σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου "Χριστιανικές Ἐκκλησίες", δέν διστάζουν νά κάνουν λόγο ἀκόμη καί περί δῆθεν ἐπανόδου στόν ἀκριβή καί ὀρθό προσδιορισμό τοῦ Πάσχα σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδο!

Εἶναι ἐκπληκτικό τό γεγονός ὅτι σέ κάθε ἀλλαγή, ἐπαναπροσδιορισμό καί ἐκσυγχρονισμό σέ ζητήματα καί θέματα πού ἅπτονται τῆς Παραδόσεως καί τῆς Τάξεως τῆς Ἐκκλησίας, οἱ θιασῶτες τους καί οἱ ἀφελεῖς ὑποστηρικτές ἤ συνοδοιπόροι τους, ποτέ δέν ὁμολογοῦν, οὔτε παραδέχονται εὐθέως καί εἰλικρινῶς τήν πραγματική πρόθεση καί τόν ἀντικειμενικό σκοπό τους. Ἔτσι, ἐνῶ ἐνδιαφέρονται γιά τήν ἕνωση, σύμφωνα μέ τήν λογική τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μετά τῶν αἱρετικῶν, ἡ ἐπιχειρηματολογία τους εἶναι, γιά εὐνόητους λόγους ἐξαπατήσεως, ἤ ἐκ δαιμονικῆς πλάνης, ἐντελῶς διαφορετική καί ἀσφαλῶς παραπειστική. 

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι γιά τήν προβλεπομένη ἀπό τήν αἱρετική Πατριαρχική «Ἐγκύκλιο τοῦ 1920» ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου "πρός κοινό ἑορτασμό τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῆς Χριστιανοσύνης ὑφ' ὅλων τῶν Χριστιανῶν" (δηλαδή τῶν ὁπαδῶν ὅλων τῶν Δογμάτων καί "Ὁμολογιῶν") ἀντ' αὐτοῦ τοῦ πραγματικοῦ λόγου προπαγανδίστηκε καί ἐπιβλήθηκε ἡ ἀλλαγή ὡς δῆθεν ἀνάγκη διορθώσεως τοῦ ἐσφαλμένου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, ἐνῶ ταυτοχρόνως κατηγοροῦνταν οἱ ἀπορρίπτοντες τήν ἀλλαγή πιστοί ὡς χρονολάτρες!

Οὐσιαστικῶς, ὅμως, ἐκεῖνο πού ἰσχύει, ὅπως τό ὑπαινιχθήκαμε ἀνωτέρω, εἶναι μία δαιμονική πλάνη, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό τό πονηρό πνεῦμα, τό ὁποῖο δέν ἀνέχεται, ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες, τά ἀρχαῖα, δηλαδή τά παραδεδομένα, ἀλλά ἀναπαύεται στίς καινοτομίες και, βεβαίως, στά σκάνδαλα καί τίς διαιρέσεις τῶν πιστῶν. Αὐτό ἐπιβεβαιώνεται καί στήν προκειμένη περίπτωση καί, ὅπως συνήθως γίνεται, οἱ ἀντιδρῶντες καλοῦνται νά ταπεινωθοῦν καί ὑπακούσουν δῆθεν χάριν τῆς ἑνότητος, ἐνῶ οὐσιαστικῶς ἡ ὑπακοή τους αὐτή ἀποβαίνει ὑπέρ τῆς ἀλλοιώσεως τῶν παραδεδομένων, διά τῆς ἀνοχῆς καί ἐνόχου σιωπῆς των.

Μητροπολίτα Ἰωήλ, ὁ Κύριος ἀναφερόμενος στούς Ἑβραίους καί τήν ἄρνησή τους νά τόν ἀναγνωρίσουν ὡς ἀληθινό Μεσσία καί Υἱό τοῦ Θεοῦ καί νά τόν ἀκολουθήσουν εἶπε τό περίφημο ἐκεῖνο "εἰ γὰρ ἐπιστεύετε Μωϋσεῖ, ἐπιστεύετε ἂν ἐμοί· περὶ γὰρ ἐμοῦ ἐκεῖνος ἔγραψεν." (Ἰω. ε΄, 46), παρότι στήν Πεντάτευχο τοῦ Μωϋσέως δέν ὑπάρχουν, ὡς γνωστόν, Μεσσιανικά χωρία. Τό εἶπε, διότι αὐτός ἦταν ὁ ἀποκαλυπτόμενος, ὡς ἄσαρκος Λόγος, Θεός τῶν Προφητῶν, Πατριαρχῶν καί Δικαίων.

Μήπως καί ὑμεῖς, οἱ σύγχρονοι Ποιμένες ἀνεχόμενοι τίς ἀλλεπάλληλες ἀλλοιώσεις τῆς Πίστεως καί τῆς Παραδόσεως Ἰουδαΐζετε, ὑπό τήν ἔννοιαν ὅτι τιμᾶτε καί σέβεσθε μέν τό ὄνομα τῶν Ἁγίων Πατέρων, διά τῶν ὁποίων μᾶς ὡδήγησε Χριστός ὁ Θεός πρός τήν ἀληθινή Πίστη, πλήν ὅμως, διαφοροποιούμενοι ἐκ τῆς ἀναλόγου στάσεως καί συμπεριφορᾶς τῶν Ἁγίων Πατέρων, οὐσιαστικῶς δέν ἀναγνωρίζετε τόν Χριστόν ὡς αἰωνία Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί κατ' ἐπέκταση κηρύττετε ἕναν ἄλλον Θεό;

Βαρύς ὁ λόγος, ἀλλά βαρέα καί ὅσα πολλά συμβαίνουν καί δέν πρέπει οὔτε εἶναι πλέον δυνατόν νά γίνονται ἀνεκτά! Ἄλλωστε, «Παρ' ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἠδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὑπερασπιστὴς τῆς Θρησκείας ἐστὶ αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῶν Πατέρων αὐτοῦ» (Ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν Πάπα Πῖον τὸν Θ΄ τὸ 1848).