Κυριακή Β΄ Νηστειών (Κήρυγμα Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά)

 

Β’ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΚΗΡΥΓΜΑ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ἔχοντες τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἑστιάτορα πλούσιον τῶν αὑτοῦ χαρισμάτων  καί τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ ἑορτάζοντα καί συλλειτουργοῦντα ἡμῖν, ὅπως καί στήν Ἁγία Τράπεζα τόν Θεάνθρωπον Χριστόν πρός ἀληθῆ βρῶσιν καί πόσιν τῶν χριστιανῶν ἐκ βάθους καρδίας, ἐντρυφῶμεν ἀνυμνοῦντες καί εὐχαριστοῦντες τόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλεν Σωτήρα Ἰησοῦν Χριστόν.

Πράγματι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Μέγας θεολόγος καί φωστήρας τῆς οἰκουμένης, Ἅγιος Γρηγόριος, ἑπόμενος τῶν Ἁγίων Πατέρων, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί ἄλλων, μύστης καί συνεχιστής τῆς, αὐτῶν τῶν οὐρανοφρόνων, Θεολογίας καί Χριστολογίας ἀνέπτυξε μέ τόν θεῖον φωτισμόν, πᾶσαν δέ ἀκρίβειαν, τήν διδασκαλία τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας, περί τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν. Ὅπως οἱ Ἅγιοι αὐτοί Πατέρες δίδαξαν ὅτι οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνουσι, ἔτσι καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος θεολόγησε ὅτι ἡ κοινωνία μέ τόν Τριαδικόν Θεόν καί τόν Χριστόν, πραγματώνεται διά τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας.

Ὅπου ἡ ἄκτιστος ἐνέργεια, ἐκεῖ καί ὁ ὅλος Θεός. Ἡ ἀκριβής ὀρθόδοξος πίστις καί οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ ἑνώνουν ἀφ’ ἑνός τήν ἐλευθέρα βούληση, τό αὐτεξούσιο, τοῦ θέλοντος σωθῆναι πιστοῦ, μέ τό θέλω τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά τήν τοῦ κόσμου σωτηρίαν.^[1] Χρειάζεται ἐντούτοις ὁ καθένας πού στέκεται παράλυτος στό κρεβάτι τῆς ἁμαρτίας ψυχῇ τε καί σώματι νά ζητήσει βοήθεια, ἀπό τίς τέσσερις δυνάμεις τῆς ἀληθοῦς ὀρθοδόξου πίστεως ὥστε νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τίς κακίες τῆς ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας.

Αὐτές εἶναι κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο: ἡ φρόνησις, ἡ σωφροσύνη, ἡ ἀνδρεία καί ἡ δικαιοσύνη, πού συνιστοῦν σύμφωνα καί μέ τόν σοφό Σολομῶντα ὅ,τι πολυτιμότερο, ἁγιότερο καί εὐγενέστερο μπορεῖ  νά ἀποκτήσει ὁ ἄνθρωπος στήν παροῦσα ζωή. Ὁ σοφός Σολομών μέ θαυμασμό διδάσκει ὅτι οἱ ἅγιες αὐτές δυνάμεις καί ἀρετές εἶναι πολυτιμότερες χρυσίου ἤ ἀργυρίου ἤ πολυτίμων λίθων, διότι καθιστοῦν τόν κατέχοντα πιστόν, ἀμέριμνον, σοφόν καί συνετόν προσθέτοντάς του, ὑγείαν ψυχῆς καί σώματος, βίον μακροχρόνιον, καθώς καί ὑψηλά νοήματα γνώσεως καί σοφίας σάν τήν Γεύση τῶν ἀπορρήτων, τή λύση αἰνιγμάτων καί προφητειῶν, τήν εὐτυχία καί τήν ἀγαλλίαση τοῦ νά γίνεσαι διάκονος τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια πρόκειται γιά μία ζωή ἁγία, τελεία, εἰρηνική, κατά χάριν, μέσα στόν τέλειο  καί ἅγιο κατά φύσιν Τριαδικό Θεό καί τόν Σωτῆρα Χριστό. Ἔτσι πνευματικά ἑρμηνεύει ὁ μυστικός Θεολόγος Ἅγιος Γρηγόριος, τήν βοήθεια πού προσφέρουν μέ τήν παρουσία τους οἱ τέσσερις φίλοι, δηλ. οἱ τέσσερις Εὐαγγελιστές πού μέ τήν πίστη τους καί τήν θεόπνευστη διδασκαλία τους, ὅπως ἀκούσαμε στό σημερινό Εὐαγγέλιο, σηκώνουν τόν παράλυτο μέ τόν κράβατον, τόν ἀνεβάζουν στή στέγη, γιατί ἐμπόδιζε ὁ ὄχλος, οἱ σκοτοῦρες, οἱ μέριμνες, χαλοῦν τή στέγη, δηλ. γκρεμίζουν κάθε γήϊνη προσκόλληση, κάθε κοσμικό φρόνημα, ἀφαιροῦν ἀπό  τό νοῦ τοῦ παραλύτου τίς σοφιστεῖες καί δεισιδαιμονίες τοῦ διαβόλου καί τόν κατεβάζουν, κίνηση ταπεινῆς στάσεως, ἐμπρός στά πόδια τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ.

Ἀλήθεια σεβαστή γερόντισσα, γι’ αὐτό δέν ἦλθε ὁ Χριστός μας στόν κόσμο; Ναί, ἀδελφοί μου. Ἐνηνθρώπησε ὁ Κύριος γιά νά ξεσκεπάσει τά ἔργα καί τήν πονηρία τοῦ Σατανᾶ, νά τοῦ λύσει τά ἔργα καί νά σώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν πλάνη τό πλάσμα του. Ἀποκαλύπτοντας στόν κόσμο, ὅτι ὁ Θεός στήν οὐσία Του εἶναι Ἀκατάληπτος. Γίνεται δέ καταληπτός, ἀπό τίς ἄκτιστες ἐνέργειές Του.

« Τέκνον,ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου ».^[2] Αὐτός εἶναι ὁ ἁγιώτατος καί παρηγορητικότατος λόγος πού ἔχει ἀκουστεῖ ποτέ ὑπό τόν ἥλιον, σέ ὅλους τούς κόσμους. Ἐντούτοις οἱ ὑποκριτές Φαρισαῖοι, τή μοναδική αὐτήν ἀλήθεια τήν θεώρησαν βλασφημία. Εἶναι αὐτή τους ἡ ἁμαρτία πού δέν συγχωρεῖται οὔτε στόν νῦν αἰῶνα, οὔτε στόν μέλλοντα. Ἄν εἶχαν σωφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, ὑπομονή καί ἀγάπη τότε θά ἦταν καθαρό τό ἔσωθεν τοῦ ποτηρίου καί τῆς παροψίδος. Δηλαδή ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά τους. Καί θά μποροῦσαν νά καταλάβουν τήν οὐσία τῶν λέξεων τοῦ Χριστοῦ. Τό ἴδιο δέν συμβαίνει καί σήμερα μέ τούς ὁμοίους τους πού πολεμοῦν τήν ἁγίαν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί ὑβρίζουν τά μυστήριά της, βλασφημώντας τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἀρνούμενοι τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ;

Μακάρι νά θελήσουν οἱ ἄνθρωποι σέ ὅλους τούς κόσμους καί σήμερα νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια ὅτι ἡ χαρά γιά τό ἀνθρώπινο γένος καί ἡ προσφορά τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι μοναδική. Οἱ ἄνθρωποι, διά τῆς πίστεως, ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἐξυψωνόμαστε στόν οὐρανό καί ἀκόμη περισσότερο καί ἀκόμη ὑψηλότερα, ἕως τόν Παράδεισο. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ἦλθε χάριν τοῦ Χριστοῦ καί διά τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο καί ἔγινε ἡ ψυχή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Προσφέρεται μέ τήν εὐδοκία τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, μόνο χάριν τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί δι’ Αὐτοῦ. Τοῦτο σημαίνει ὅτι μόνον χάριν τοῦ Χριστοῦ καί διά τοῦ Χριστοῦ ζεῖ στήν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὅπου προσφέρονται οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες στούς πιστούς της. Ἑπομένως, ὅπου δέν ὑπάρχει ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ἐκεῖ δέν ὑπάρχει οὔτε τό Ἅγιον Πνεῦμα, δέν ὑπάρχει οὔτε ὁ Θεός, ἐπειδή δέν ὑπάρχει ἡ Τριαδική θεότητα, ἡ Τριαδική ἄκτιστος Χάρις. Μ’ αὐτήν τήν θεολογικήν θεώρηση κατανοεῖται πλήρως ἡ μία καί μοναδική ἀλήθεια ὑπό τόν ἥλιον, ὅτι δηλαδή ἐκτός τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία.

Τέλος θα λέγαμε, ἐν κατακλεῖδι, σεβαστή γερόντισσα, ἀδελφοί μου, ὅτι τό σημερινό Εὐαγγέλιο καί ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ἀναμφίβολα μᾶς διδάσκουν ὅτι τό σῶμα καί ἡ ψυχή μας, ἀνήκουν στόν Κύριο Ἰησοῦ, ὅπου μᾶς ἐξηγόρασε μέ τό Τίμιον Αἷμα Του καί μᾶς δικαίωσε μέ τήν λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του. Γνωρίζουμε ἐπίσης ὅτι ἦλθε στόν κόσμο, νά μᾶς λυτρώσει μέ τά Ἅγια Πάθη Του, ἀπό τήν παράλυση, πού ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας, ἔπαθε ἡ ψυχή καί τό σῶμα μας. Ἔτσι κατανοοῦμε καί γνωρίζουμε τό αἰώνιο μυστήριο τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος.

Πράγματι ὁ Χριστός ὡς κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι Σωτήρας ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρώπου, ὄχι μόνο τῆς ψυχῆς ἀλλά καί τοῦ σώματος. Γι’ αὐτό καί τό σῶμα καί ἡ ψυχή τοῦ πιστοῦ χριστιανοῦ, μέ τήν μετάνοια καί τήν κατάνυξη, ὅπως καί τήν ἁγιαστική μυστηριακή ζωή ὀφείλει νά εἶναι ναός ἅγιος, στόν ὁποῖο ἐνοικεῖ καί ἐμπεριπατεῖ ὁ Θεός. Ζεῖ στόν κόσμο τοῦτο, ἀλλά καί θά ζήσει μετά τήν Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, αἰώνια στή δόξα καί βασιλεία τοῦ Πατρός, καί  τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος : « Ὁ δέ Θεός καί τόν Κύριον ἤγειρε καί ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διά τῆς δυνάμεως αὐτοῦ ».^[3] 

Πρός Αὐτόν τό Κράτος καί ἡ προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.      

---

[1] « Ὅς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν ».( Τιμ. Α’, β΄,4 )

[2] Μάρκ. β’, 6

[3] Α’ ΚΟΡ. στ΄,14