Τις τελευταίες δεκαετίες κάποιοι στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο έκριναν ότι το πνεύμα του Κωστή Παλαμά για «το αθάνατο κρασί του 21» χρειαζόταν εμπλουτισμό ή αντικατάσταση
«Γραικικό όνειρο» αποτελεί η ένταξη μιας συρρικνωμένης – αφελληνισμένης επαρχίας Γραικών στο κοσμικό υπερκράτος της Ε.Ε. Επιχειρείται μέσα από διαρκή επίθεση του κράτους στο έθνος. Τμήμα της πορείας προς το όνειρο αποτελεί η κατάργηση εθνικών-χριστιανικών εορτών.*
Παλιές και ποικίλες είναι οι κωμικοτραγικές προσπάθειες των «εκσυγχρονιστών» να καταργήσουν τη μνήμη της 28ης Οκτωβρίου. Ιδού μερικά «επιχειρήματα», κάποια από τα οποία έχουν περιληφθεί στη «σχολική ύλη»:
- Να γιορτάζουμε την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων όχι την έναρξη του πολέμου
- Να μην τραγουδούμε «Κορόιδο Μουσολίνι» γιατί προσβάλλουμε τους συμμάχους μας και καλλιεργούμε το μίσος προς τους Ιταλούς
- Το «ΟΧΙ» το είπε ο Μεταξάς χωρίς πεποίθηση, ακολουθώντας τη λαϊκή απαίτηση
- Δεν είπε «ΟΧΙ» ο Μεταξάς, είπε «Alors, c’est la guerre»
- Κανένα κράτος δεν έχει δυο εθνικές γιορτές. Να καταργηθεί η 28η Οκτωβρίου
- Οι μαθητικές παρελάσεις είναι φασιστικά κατάλοιπα και προάγουν το μιλιταρισμό. Πρέπει να καταργηθούν
- Στις 28/10/1940 τρέξαμε θυμωμένοι, αγριεμένοι, φοβισμένοι να κρυφτούμε στο υπόγειο και να σηκώσουμε τις δραχμές από τις τράπεζες
Από το 1975 διακρίνονταν οι τάσεις ανακαθορισμού του «έθνους». Το 1979, στο Ζάππειο, ο Καραμανλής υποσχέθηκε «διατήρηση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας», χωρίς να εξηγήσει και χωρίς να ερωτηθεί «γιατί η ένταξη στην ΕΟΚ επέφερε θέμα κατάργησης». Ο Καραμανλής επανέλαβε τις απόψεις του Κοραή, δείχνοντας ότι δίκαια πήρε το βραβείο Καρλομάγνος, το οποίο νωρίτερα είχαν λάβει ο Γκουντενχόβε-Καλλέργης και ο Τσώρτσιλ. Όμως το μεγάλο ξεσάλωμα της εθνικής κατεδάφισης ξεκίνησε από τους εθνικούς λίγο πριν τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Τότε θεώρησαν ότι μπορούν να παρακάμψουν το συνταγματικό άρθρο 16 §2 που συνέδεε το Σχολείο με την εθνική ταυτότητα. Δεν ήταν μόνο η Ρεπούση. Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο σημερινός πρωθυπουργός το 2007. Έφτασαν έως την άρνηση του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού οι νεοκοραϊστές εθνικοί, δηλαδή εκείνοι που στην πραγματικότητα ήταν κοσμικοί διεθνιστές. Κι αν η θέση τους είχε κάποια ιστορική βάση, αν εξέφραζαν ειλικρινή άποψη, πάει καλά.
Αλλά δεν επρόκειτο περί αυτού! Δεν έβαλαν ποτέ το ερώτημα «Γιατί ο φασισμός-εθνικισμός του Μεταξά δεν προσχώρησε στον άξονα Μουσολίνι-Χίτλερ;» Όπως, δεκαετίες τώρα, δεν τίθενται καίρια ερωτήματα: Πού βρήκε χρήματα η ηττημένη-χρεωμένη του Α΄ παγκ. πολέμου Γερμανία; Πότε και γιατί κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα ο Χίτλερ; Ποιοι πολέμησαν μεταξύ τους στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και τι δουλειά είχε στον πόλεμο αυτό η Ελλάδα; Μπορεί κάποιος να πεθάνει από τις αμυγδαλές του;
Εθνική συρρίκνωση και αφελληνισμός έχουν ως όχημα και την καλλιεργούμενη ηττοπάθεια-αδιαφορία και την αντίστροφη ιστορία
Ντελόπουλος και Σαρή αντί Παλαμάς και Ζαλοκώστας
Το ζήτημα κατ’ αρχήν ανάγεται στο «ποιο έθνος έκανε την επανάσταση του 21», άρα, ποια δύναμη νομιμοποιείται έκτοτε να ορίζει την εθνική πορεία μέσω του κράτους. Το 1821 δεν δείχνει μόνο σύγκρουση και αμφισημία. Εμφανίζει και τεράστια κενά. Δεν αντιμετωπίζεται με δυο γραμμές. Όμως, ευδιάκριτη ήταν και τότε η πλήρης διαφωνία στο θέμα «Μακεδονία» μεταξύ παραδοσιακών και νεοτερικών. Η σημερινή υποβάθμιση / κατάργηση του εορτασμού της 26ης-28ης Οκτωβρίου με κέντρο τη Θεσσαλονίκη βάλλει όχι μόνο κατά του 1940, αλλά και κατά του 1912. Αναμενόμενο, αφού μεγάλο τμήμα του αριστερού χώρου θεωρεί «ελληνικό επεκτατισμό» τον «Μακεδονικό Αγώνα» και τους «Βαλκανικούς Πολέμους».
Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν το δεύτερο βήμα ελληνικής υποχώρησης στην Μακεδονία. Θράκη, Κύπρος, Ήπειρος, Αιγαίο, νησιά, τελούν υπό διεκδίκηση. Η βίαιη πληθυσμιακή αλλοίωση που συνεχίζεται, φανερώνει την επιθυμία ενός προσεχούς «νόμιμου εθνικού αυτοπροσδιορισμού». Όλα δείχνουν ότι η -εν μέσω κλίματος διαρκούς εθνικής απειλής- αλλοίωση ή κατάργηση των εορτασμών και των παρελάσεων 25ης Μαρτίου και 28ης Οκτωβρίου 2020 με το πρόσχημα της «πνευμονίας» είναι τμήμα της πραγματοποίησης του γραικικού ονείρου που συρρικνώνει ποσοτικά και ποιοτικά το κράτος των Ελλήνων στα όρια που το 1824 η Μ. Βρετανία ως «φίλη» ζητούσε. Αρχικά, ως «ουδέτερη», ήταν φανερά φιλική προς τους Οθωμανούς και η συνολική της στάση είναι μη αμφισβητήσιμη, ενώ η «αλλαγή» οφειλόταν στα Δερβενάκια, όχι στον G. Canning. Έτσι, σήμερα το κράτος που δεν υπερασπίζεται σύνορα, κυριαρχία, κυριαρχικά δικαιώματα, το κράτος που διδάσκει τη θνητότητα της ψυχής, την ηττοπάθεια, τον υλισμό και την προτεραιότητα στη διάσωση των χρημάτων μπορεί και πείθει αρκετούς ότι νοιάζεται για τη σωματική υγεία των πολιτών του.
Βέβαια, στο σημερινό σημείο δεν φτάσαμε ξαφνικά. Η χιονόμπαλα της περιόδου 1950-60 έγινε χιονοστιβάδα μετά το 2000. Η κοινή γνώμη προετοιμάστηκε μεθοδικά και ως συνήθως, σημαντικό ρόλο είχε η τηλεόραση. Ας κάνουμε ένα μικρό «αναδρομικό ζάπινγκ» κι ας δούμε τι παρουσίαζαν στις 28/10/2007 κρατικά και ιδιωτικά τηλεοπτικά μέσα την ώρα της παρέλασης.
* Υπάρχει μνημονιακή υποχρέωση της Ελλάδας να καταργήσει τέτοιες γιορτές; Το θέμα είτε διαψεύδεται από το νεοσύστατο πολιτικό οργανισμό πιστοποίησης της «αλήθειας», είτε δεν απαντάται στη Βουλή για λόγους διαδικαστικούς, είτε δεν ερωτάται η κυβέρνηση. Κι αν το μαθαίναμε; Θα είχε, βέβαια, κάποια σημασία, δεν θα διέγραφε όμως ούτε το όνειρο του Καρλομάγνου χάρη στο οποίο από «Ρωμαίοι» γίναμε «Γραικοί», ούτε την πίστη του Κοραή στον -διάδοχο του Καρλομάγνου- «γίγαντα Ναπολέοντα», ούτε τη χειμαρρώδη τάση αφελληνισμού στην οποία πρωταγωνιστεί η εγχώρια διακομματική θνητοψυχία. Να ρωτήσουμε αν οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο & η Φρανκφούρτη διαφωνούν με την τάση αυτή;
Στέργιος Ζυγούρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου