Ενοχοποιούμε την αγία λαβίδα;

Μερικοί ἄνθρωποι ἔχουν ἄποψη ἐπί παντός ἐπιστητοῦ πράγματος.

Καί ἐνώ γιά θέματα λ.χ. ἰατρικά, ἄν ἐξέφραζε ἄποψη γιά κάποιο σοβαρό πρόβλημα ἐπιστήμων ἄλλης εἰδικότητας, σύσσωμη ἡ ἰατρική κοινότητα θά ἀντιδροῦσε, ὡστόσο γιά θέματα ἐκκλησιαστικά καί θεολογικά ἔχει ἄποψη ἀκόμη καί ὁ κάθε συριζαῖος ἤ μή ψευδοκουλτουριάρης ἄθεος.

Τελευταῖα προέκυψε, ὡς μή ὄφειλε, θέμα μετάδοσης τῆς Θείας Κοινωνίας.

Δέν θά ὑπεισέλθουμε σέ θέματα τῆς θεολογίας, τῆς λειτουργιολογίας ἤ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας.

Θά θέσουμε ἁπλῶς μία ἀπορία. Ἡ ἀποστείρωση, ἡ ἀπολύμανση, τό καυτό νερό, τό ἀντισηπτικό, ἡ σαπουνάδα... εἶναι πιό δυνατά ἀπό τό Αἶμα τοῦ Χριστοῦ μας; Δηλαδή ὁ Χριστός, «ὁ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν» εἶναι ἀνήκανος νά ἐξαλείψει ἕναν ἰό;

Ἄν ὄχι, τότε γιατί ἐνοχοποιοῦμε τήν ἁγία λαβίδα; Ἄν ναί, τότε ποῦ εἶναι ἡ πίστη μας καί γιατί ἀφήνουμε τούς ἄγευστους Θείας Χάριτος νά ἐκφέρουν ἄποψη καί νά βλασφημοῦν;

Πηνελόπη