Κυριακή Στ΄ Λουκά- Στη χώρα των Γαδαρηνών

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Λουκ. η΄ 27-39

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ : Εφεσ. β' 4 - 10

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ

1. «Καμία σχέση μ᾿ Ἐσένα»!

Στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς ἀκοῦμε τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονιζομένου τῶν Γαδαρηνῶν. Στὴ χώρα αὐτὴ ὑπῆρχε ἕνας δαιμονισμένος ποὺ εἶχε κυριευθεῖ ἀπὸ πολλὰ δαιμόνια καὶ ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς: Γύριζε γυμνὸς καὶ κατοικοῦσε στὰ μνήματα. Τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες καὶ δεσμά, ἀλλὰ αὐτὸς τὰ ἔσπαζε καὶ ἔφευγε στὴν ἔρημο. Μόλις λοιπὸν εἶδε τὸν Κύριο, ἔπεσε στὰ πόδια Του καὶ φώναξε – δηλαδὴ φώναξαν τὰ δαιμόνια ποὺ ἦταν μέσα του:

–«Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς». Τί σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σ᾿ ἐμένα καὶ σ᾿ Ἐσένα, Ἰησοῦ Υἱὲ τοῦ ὕψιστου Θεοῦ; Σὲ παρακαλῶ, μὴ μὲ βασανίσεις. Δηλαδή: Μὴ μοῦ ἐπιβάλεις ἀπὸ τώρα τὴν τιμωρία νὰ κλειστῶ στὸν Ἅδη.

Τὸ εἶπε αὐτό, διότι ὁ Κύριος εἶχε δώσει ἐντολὴ νὰ βγοῦν τὰ δαιμόνια ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο.

Οἱ δαίμονες ἀναγνωρίζουν τὴ θεότητα τοῦ Κυρίου καὶ τὴν ἀπόλυτη κυριαρχία Του ἐπάνω τους· γνωρίζουν ὅτι τελικὰ θὰ τιμωρηθοῦν· καὶ ὅμως δὲν μετανοοῦν, ἀλλὰ ἀναφωνοῦν: «Τί ἐμοὶ καὶ σοί;». Τί σχέση ἔχουμε μὲ Σένα; Δηλαδὴ δὲν θέλουμε νὰ ἔχουμε καμία σχέση μαζί Σου. Μὲ αὐτὴ τὴν κραυγή τους ἐκφράζουν τὴν ἀθεράπευτη πλέον ἀμετανοησία καὶ ὑπερηφάνειά τους, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπελπισία τους. Γνωρίζουν, ἀλλὰ δὲν διορθώνονται.

Τὸ ἴδιο φρόνημα – ἀλίμονο! – ἔχουν καὶ ὅσοι συνειδητὰ ἀρνοῦνται τὸν Θεὸ καὶ τὸν Νόμο Του. «Ἀπόστα ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι», λέει ὁ ἀσεβὴς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη (Ἰὼβ κα´ [21] 14). Φύγε ἀπὸ μένα, Θεέ· δὲν θέλω νὰ ξέρω τὸ θέλημά Σου.

Ἐμεῖς μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ δὲν εἴμαστε ἄθεοι οὔτε ἀσεβεῖς· πέφτουμε ὅμως καθημερινὰ σὲ ἁμαρτίες, καὶ εἶναι δυνατὸν κάποτε, ἂν δὲν προσέξουμε, νὰ ἐπιμείνουμε στὴν πτώση μας, εἴτε εἶναι αὐτὴ ὁ θυμός ἢ ἡ μνησικακία, ἡ κατάκριση, ἡ ἀδικία, ἡ κλοπή, ἡ ἔκτρωση… Τὸ συντομότερο νὰ μετανοοῦμε γιὰ τὴν πτώση μας καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴ διόρθωσή μας, μὴν τυχὸν ἡ πληγή μας γίνει ἀθεράπευτη.

2. Ἡ θαυμαστὴ μεταβολὴ

Ὁ Κύριος ἔδωσε ἄδεια στὰ δαιμόνια νὰ κυριεύσουν τοὺς χοίρους, οἱ ὁποῖοι ἐκτρέφονταν παρὰ τὴ ρητὴ ἀπαγόρευση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Πράγματι, ἐκεῖνα μπῆκαν σ᾿ αὐτούς, καὶ οἱ χοῖροι ὅρμησαν στὸν γκρεμό, ἔπεσαν στὴ λίμνη καὶ πνίγηκαν. Οἱ βοσκοὶ ἀνήγγειλαν παντοῦ τὸ γεγονός. Ὅλοι ἔτρεξαν ἐκεῖ· καὶ εἶδαν τὸν γνωστὸ σὲ ὅλους δαιμονισμένο «ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα», ντυμένο καὶ σωφρονισμένο, νὰ κάθεται κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Κυρίου· «καὶ ἐφοβήθησαν».

Αὐτὸ ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ ἐπιτύχουν οἱ ἁλυσίδες καὶ τὰ σιδερένια δεσμὰ τῶν κατοίκων, τὸ ἐνήργησε ἡ θεία Χάρις. Μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ μεταβάλει τὸν ἄνθρωπο: τὸν δαιμονισμένο νὰ τὸν ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ ἐπήρεια, ἀλλὰ καὶ τὸν ἁμαρτωλὸ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία του καὶ νὰ τὸν καταστήσει Ἅγιο. Καμία ἄλλη δύναμη, οὔτε ἡ φιλοσοφία, οὔτε ἡ ψυχολογία, οὔτε ἄλλη ἐπιστήμη, οὔτε ἡ βία καὶ τὰ ὅπλα μποροῦν νὰ ἀλλάξουν τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν ἐλευθερώσουν ἀπὸ τοὺς φόβους, τὰ πάθη, τὶς προκαταλήψεις του καὶ νὰ τὸν καταστήσουν ἀληθινὰ εὐτυχισμένο. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ κάτοικοι ὅταν εἶδαν τὴ θαυμαστὴ μεταβολή, φοβήθη­καν. Αἰσθάνθηκαν τὴν παρουσία καὶ ἐνέργεια ὑπερφυσικῆς δυνάμεως.

Αὐτὴ ἂς εἶναι καὶ ἡ δική μας ἐλπίδα: ὁ Κύριος, ἡ Χάρις Του· ἡ μόνη δύναμη ποὺ μπορεῖ νὰ μεταμορφώσει καὶ νὰ ἀνακαινίσει τὸ ἐσωτερικό μας.

3. Μάρτυρες τῶν θαυμασίων Του

Ἡ θεία Χάρις εἶναι βέβαια παντοδύναμη, δὲν παραβιάζει ὅμως τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ κάτοικοι τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν παρακάλεσαν τὸν Κύριο νὰ φύγει ἀπὸ τὸν τόπο τους. Ἔδιωξαν τὸν Φιλάνθρωπο, ἀπώθησαν τὴν Χά­ρι, τὴν ἀνεκτίμητη εὐκαιρία ν᾿ ἀλλάξει ριζικὰ ἡ ζωή τους! Τί φοβερό! Ἀπὸ τὴν ἄλλη, αὐτὸς ποὺ ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς, ὁ πρώην δαιμονισμένος, παρακαλοῦσε τὸν Κύριο νὰ τὸν πάρει μαζί Του. Ἐκεῖνος ὅμως τοῦ ἀπάντησε:

–«Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός». Γύρισε πίσω στὸ σπίτι σου καὶ νὰ διηγεῖσαι ὅσα σοῦ ἔκανε ὁ Θεός.

Πράγματι, ἐκεῖνος ἔφυγε καὶ διακήρυττε ὄχι μόνο στοὺς δικούς του ἀλλὰ σὲ ὁλόκληρη τὴν πόλη ὅσα τοῦ ἔκανε ὁ Κύριος. Κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ ἐκεῖνον νὰ μὴ διστάζουμε νὰ διακηρύττουμε ταπεινὰ τὰ θαυμαστὰ ποὺ μᾶς ἔκανε ὁ Κύριος, κάποιο θαῦμα ποὺ ζήσαμε, τὴν ἐμπειρία τῆς θείας Πρόνοιας στὴ ζωή μας ἢ τὸ πόσο ζωντανὴ εἶναι ἡ Πίστη μας, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι παρὼν στὴ ζωή μας καὶ ὅλους μᾶς καλεῖ καὶ μᾶς θέλει κοντά Του. Ἴσως κάποια συνείδηση ἔτσι ξυπνήσει, κάποια ψυχὴ ἴσως βρεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴ σωτηρία της.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”