Γιώργος Παπαθανασόπουλους,Ηθικός ξεπεσμός πρώην αξιωματούχων

Ηθικός ξεπεσμός πρώην αξιωματούχων

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ παρακολουθούν με αισθήματα αποστροφής τον ηθικό ξεπεσμό πρώην αξιωματούχων της Πολιτείας και της Εκκλησίας. Η αποστροφή αφορά όσους, όπως αποδεικνύεται, προσκολλήθηκαν σε πολιτικούς και εκκλησιαστικούς ηγέτες για να αποκτήσουν υψηλή θέση και εξ αυτής κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά οφέλη. Όσο κατείχαν τις συγκεκριμένες υψηλές θέσεις έδειχναν ότι υποστήριζαν τους ηγέτες και ευεργέτες τους στις σκληρές επιθέσεις, που δέχονταν. Φαίνονταν ότι ενδιαφέρονταν γι’ αυτούς. Όλα αυτά κράτησαν όσο αυτοί ζούσαν ή είχαν την εξουσία. Τότε τους κολάκευαν. Μετά αποδείχθηκε ότι είχαν μόνο εγωκεντρισμό και ωφελιμιστικές βλέψεις.

            Όταν έφυγαν από την ζωή ή από την εξουσία οι συγκεκριμένοι ηγέτες οι ευεργετηθέντες από αυτούς χωρίς αιδώ και με εντυπωσιακή ευκολία  προσκολλήθηκαν στους θανάσιμους αντιπάλους ή και εχθρούς τους. Με την ελαστικότητα της συνειδήσεως τους, με την μανία τους στην προβολή  και με την ικανότητά τους στην κολακεία επιτυγχάνουν να διατηρούν θέσεις και να αποκτούν την εύνοια των νέων ισχυρών, πολιτικών και εκκλησιαστικών.

            Όσοι εξακολουθούν να παραμένουν πιστοί στους ηγέτες και στις ιδέες, που αυτοί υπηρετούσαν, έχουν απομακρυνθεί από  τους καιροσκόπους. Πολλοί από τους επικριτές τους πιστεύουν ότι και κατά την περίοδο, που, υποτίθεται, ότι εργάζονταν υπέρ αυτών,  διατηρούσαν γέφυρες και έδιναν πληροφορίες προς τους αντιπάλους τους, ως επένδυσή τους για το μέλλον. Από την άλλη πλευρά   οι άλλοτε θεωρούμενοι αντίπαλοί τους μπροστά τους δείχνουν χαρούμενοι, που τώρα προσκολλήθηκαν σε αυτούς. Πίσω τους όμως τους κουτσομπολεύουν, οικτίροντας την ενέργειά και τον χαρακτήρα τους.

            Ο τρόπος της ζωής των σύγχρονων ασυνείδητων ωφελιμιστών και θεσιθήρων περιγράφεται από τον Κωνσταντίνο Καβάφη στο ποίημά του «Ας φρόντιζαν» (1930). Ο ανώνυμος, πιθανότατα φανταστικός, πρωταγωνιστής έζησε περί το τέλος του 2^ου αιώνα π.Χ. Στην αρχή αυτοδιαφημίζεται:

«Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα, κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων. Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά. Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες πέρσι. Κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί: του Κακεργέτη βλέψεις και παληανθρωπιές, και τα λοιπά». Κουτσομπολιά και πασαλείμματα τα προσόντα του...

            Όμως, τρομάρα του, πίστευε ότι όποιος πολιτικός ηγέτης, που κανέναν δεν εκτιμούσε, τον έπαιρνε κοντά του και τούδινε αξίωμα «θα ήταν στην χώρα ωφέλιμος». Και εξηγεί: «Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα, κι αν ο μωρός αυτός δεν με εκτιμήσει θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό. Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει, πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό» (Σημ. Ο Υρκανός βασιλιάς των Ιουδαίων, εχθρός των Ελλήνων). Και συνεχίζει ο άγνωστος καιροσκόπος:

«Θα με θελήσει πάντως ένας από τους τρεις. Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής. Βλάπτουν και οι τρεις τους τη Συρία. Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος τι φταίω εγώ. Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλοθώ. Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό. Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν».-