Ευδοξία Αυγουστίνου, Καρποί της Νέας Εποχής

Καρποί τῆς Νέας Ἐποχῆς

Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος - Θεολόγος 

«Αἰδοῦ σαὐτόν, καὶ ἄλλον οὐκ αἰ­σχυν­θή­σῃ», ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. Σεβάσου τόν ἑαυτό σου καί κανέναν δέν θά ντραπεῖς. Πόσο δίκαιο εἶχαν! Στίς πρόσφα­τες, ὅμως, λεγόμενες παρελάσεις περη­φά­νιας πα­ρα­τηρήθηκαν εἰκόνες πού ἀποδει­κνύουν ὅτι ὁ αὐτοσεβασμός γιά κάποιους εἶναι χα­μέ­νη ὑπόθεση.

  Ὅλα ὅσα συνέβησαν στήν Ἀθήνα παρα­πέμπουν ὄχι ἁπλῶς σέ παρακμή, ἀλλά σέ μία ξέ­φρενα ἐπιταχυνόμενη ἔκπτωση τοῦ ἀν­θρώ­πινου εἴ­δους. Ἐμφάνιση καί συνθήματα πού προ­κα­­λοῦν πόνο καί φρίκη: Ἀ­σχη­μο­σύνες μπρο­­στά στό μνημεῖο τοῦ Ἀ­γνώ­στου Στρα­τιώτου· τό ἱερό μας σύμβολο, ἡ σημαία, πε­ριέ­βαλε γυμνό σῶμα, ἀποκα­λύπτοντας ἔτσι τί σημαίνει «παρέλαση ὁ­μοφυλόφιλης ὑ­πε­ρη­φάνιας» καί ποῦ ὁδη­γεῖ τόν πολιτισμό μας ἡ κτηνώδης Νέα Τάξη! Ἀλλά καί στήν ἁ­γιο­τόκο Θεσ­σα­λο­νίκη τά συνθήματα στά πανό ἀποδει­κνύ­ουν ὅτι δρέπουμε τούς καρ­πούς τῶν μετα(ἀπο)ρρυθμίσεων στήν παι­δεία καί τῆς ἰσοπέδωσης τῶν ἀξιῶν καί ἰδανικῶν τοῦ Γένους μας. Οἰστρηλατημένοι μάλιστα ἀπό τή μανία τῆς ἰσοπέδωσης κάποιοι... «ὑπερήφανοι» βε­βήλωσαν καί προτο­μές μέ ἀνθελληνικά πα­ραλη­ρή­ματα!

 Εἶναι πασιφανές ὅτι οἱ φωστῆρες τοῦ Διαφωτισμοῦ ἐμφορούμενοι ἀπό ἀβυσ­σα­λέο μίσος κατά τοῦ χριστιανισμοῦ καί κατά τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας προσπα­θοῦν νά ἀ­ποδείξουν ὅτι δέν ἰσχύει τό «ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς» (Γέ 1,27). Καί αὐτό, γιατί, ὅπως τονίζει ἡ γαλλίδα Ἐ­σθήρ Πιβέ, ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων χρει­άζεται ἀν­θρώ­πους ἀνδρείκελα καί ὄχι προσωπικότητες ἱκανές νά τήν ἀμφισβη­τήσουν, στόχος πού ἐπι­τυγ­χά­νεται μέ τήν ἀποδόμηση τῶν γε­νε­τή­σιων στερεοτύπων καί ἰδιαίτερα στή νέα γενεά (βλ. θεματική ἑβδομάδα στά Γυ­μνά­σια).

   Ἄς ἔρθουμε καί στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο: Μέ ἔμπονη ἀγωνία ὁ ὀρθόδοξος κόσμος παρακολουθεῖ τίς ἐξελίξεις στήν Οὐκρανική Ἐκκλησία. Προσευχόμαστε ὁ Θεός νά φωτίσει τούς ἰθύνοντες, ὥστε «ἑ­πό­μενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι» νά δώσουν τή λύση πού ἀναπαύει τόν Δομήτορα τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀποφευχθοῦν τά σχί­σματα!

   Παράλληλα παραθρησκεῖες καί αἱρε­τικοί δροῦν ἀνεξέλεγκτα, ἐνῶ ὁ Οἰκου­με­νι­σμός κερδίζει ἔδαφος. Μάλιστα, «ἐπίσημα ὀρθόδοξα χείλη» παραπλανητικά διακη­ρύτ­τουν: «Ἕνα τέμενος, ἕνας ναός, μία συνα­γωγή, ἕνα τζαμί, ὅλα αὐτά δημιουρ­γοῦν τήν ἴδια κατάνυξη στήν ψυχή καί μποροῦν νά τήν ὁδηγήσουν στήν ἕνωση μέ τό θεῖο». Ἀλλά γιά τόν Οἰκουμενισμό ὁ μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος ἔλεγε: «Ὁ Οἰ­κου­μενισμός εἶναι ἕνας δού­ρειος ἵππος, ὁ ὁποῖος κουβαλᾶ τόν Ἀν­τί­χριστο. Ναί, ναί! Καί ὅµως τό σύνθηµα, παρακαλῶ, τοῦ Οἰ­κουµενισµοῦ εἶναι: ἀ­γά­πη! ἀγάπη!... Ὁ µακαριστός πατήρ Ἰου­στῖνος Πόποβιτς ἔλεγε ὅτι ὁ Οἰκουµενισµός δέν εἶναι µία αἵ­ρεση, ἀλλά εἶναι παναίρεση, δηλαδή ἔχει µέσα ὅλες τίς αἱρέσεις! Στήν πραγμα­τικό­τητα εἶναι µία κατάργηση τοῦ Χριστια­νι­σμοῦ... Ἔ, λοι­πόν γι᾽ αὐτό πρέπει, κάτω ἀπ᾽ αὐ­τούς τούς δούρειους ἵππους, νά ξε­χω­ρίσου­με, ἀγαπητοί μου, τόν Ἀντί­χρι­στο... Τά ση­- ­μά­δια μόνο ἀρχίζουν νά γί­­νον­ται πολλά. Δέν ἔχει σημασία ἄν ἁλωθοῦμε ἀπό τόν Ἀν­τίχριστο ἤ τούς προ­δρόμους του. Ἐάν σήμε­ρα χαθοῦμε ἀπό τούς προ­δρόμους τοῦ Ἀντι­- χρίστου, εἶναι σάν νά χα­θήκαμε ἀπό τόν Ἀν­τίχριστο, εἶναι τό ἴδιο. Δηλαδή, σωτηρία δέν ἔχουμε!».

   Ὅλα αὐτά, πού μᾶς προβληματίζουν καί μᾶς ἀπασχολοῦν, εἶναι πλοκάμια καί καρποί τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Τή βλέπουμε ἐγκατεστημένη πιά σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ζωῆς νά δραστηριοποιεῖται, νά κινεῖ τά νήματα καί νά ἀπειλεῖ ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχουμε: τήν ὀρθόδοξη πίστη μας. Σήμερα ἡ Ὀρθοδοξία ἔρχεται ἀντιμέτωπη μέ τήν πλάνη τῆς «Νέας Ἐποχῆς», πού εἶναι ἡ χει­ρότερη ὅλων τῶν προηγουμένων, γιατί πε­ριλαμβάνει σχεδόν ὅλες τίς αἱρέσεις τῶν προηγουμένων ἐποχῶν. Ἐπιπλέον, προσ­φέρεται μέ τό σχῆμα τῆς συναδέλφωσης τάχα τῶν λαῶν, μία ἰδέα πού συγκινεῖ τήν ἀνθρωπότητα, τήν κουρασμένη ἀπό τούς πολέμους καί τίς συρράξεις τῶν ἐθνῶν.

   Ὁ ἐχθρικός σκοπός τῆς νέας αὐτῆς πλάνης φαίνεται ἀπό τήν ὀνομασία της. Λέ­γεται «Νέα Ἐποχή», γιατί ἔτσι χα­ρα­κτη­ρί­ζουν τή δισχιλιετία πού διανύουμε κάποιοι ἀστρολόγοι -βασικά στελέχη της- ἐπειδή κα­τά τή διάρκειά της ὁ ἥλιος εἰσ­έρχεται στόν ζω­διακό κύκλο τοῦ Ὑ­δρο­χό­ου. Ἔτσι, πι­στεύουν, θά δοθεῖ τέλος στήν «Ἐποχή τοῦ Ἰχθύος», πού εἶναι ἡ ἐ­ποχή τοῦ Χριστια­νι­σμοῦ. Στή συνέχεια θά μᾶς φέρουν, ἰσχυ­ρίζονται, τήν ἐποχή τοῦ Ὑδρο­χόου, στήν ὁποία θά ἐπικρατεῖ μία παγκό­σμια εἰρήνη καί οἱ ἄνθρωποι θά πορεύονται μέ ἑνωμένες ὅλες τίς θρησκεῖες τους καί τούς πολιτισμούς τους. Ἡ θρη­σκεία τῆς «Νέας Ἐποχῆς» θά ἔχει στοι­χεῖα ἀπό τόν Βουδισμό, τόν Μω­α­μεθανισμό, τόν Χρι­στιανισμό, τόν Ἰν­δουϊ­σμό, τόν Ἰουδαϊσμό.

   Ἀκόμη ἡ «Νέα Ἐποχή» ἀποτελεῖ καί κίνημα ἀποκρυφιστικό, μέ τίς δικές του γραμμές, τελετές καί σκοπούς. Ἐπιπλέον, οἱ ὀπαδοί της πιστεύουν στόν πανθεϊσμό, ὅτι δηλαδή καθετί γύρω μας καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἔχουμε τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ μέσα μας. Γιά νά κάνουν τόν ἄν­θρωπο νά τό ἀποδεχτεῖ αὐτό, τόν πείθουν νά ὑποβάλλεται σέ ἀσκή­σεις γιόγ­κα καί σέ διαλογισμό, προκειμένου νά βρεῖ τάχα μέ αὐτά τά τεχνάσματα τήν ἐντός του θεϊκή οὐ­σία. Ὁ κόσμος, ὅμως, δέν δημιουργήθηκε ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἀπό τίς θεῖες ἄκτιστες ἐνέργειες.

   Πολλές τηλε­ο­πτι­κές ἐκ­πομπές, ἀ­κό­μη καί παιδικές, κινη­ματο­γρα­φικές παρα­γωγές καί θεατρικές παραστά­σεις εἶναι ζυ­μωμένες μέ ἰδέες τῆς «Νέας Ἐποχῆς», μέ τόν παν­θεϊ­σμό, τή με­τενσάρ­κωση, τό νιρ­βά­να, τόν δια­λογισμό, τή γιόγ­κα, τή μαγεία κ.ἄ. Τό σέξ, ἐπίσης, θεο­ποιεῖται χωρίς πε­ριορισμούς. Ὅλα αὐ­τά τά βλέπουμε γύρω μας νά ὑλο­ποι­οῦνται μέ τυμπανοκρουσίες καί ταχεῖς ρυθμούς.

   Στό ἴδιο πλαίσιο ἐντάσσεται ἡ ἀπο­κα­θήλωση τῶν ἱερῶν Συμβόλων ἀπό τίς αἴ­θου­σες διδα­σκαλίας τῶν σχολικῶν μονά­δων, ἡ κατάργηση τῆς πρωϊνῆς προσευχῆς, ἡ με­ταβολή τοῦ μαθήματος τῶν θρη­σκευ­τικῶν ἀπό ὁμολογιακό σέ θρησκειο­λογικό, ἡ ἐν­σωμάτωση στή γυμναστική καί στά γυ­μνα­στήρια μα­θημάτων «γιόγκα γιά τή μαμά καί τό παιδί». Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, ἡ πολυπο­λιτισμι­κότητα, ἡ ἀμνή­στευση τῶν ἀκραίων σεξουα­λικῶν προσανατο­λι­σμῶν συμπλη­ρώ­νουν τή δέσμη καί τό φά­σμα τῆς πολιορκίας πού δέχονται οἱ νέοι σήμερα. Τί νά ποῦμε γιά τά κόμικς καί τά πάσης φύσεως περιο­δικά, προγράμ­ματα, παι­χνί­δια πού κι­νοῦν­ται στό ἴδιο μῆκος κύ­μα­τος;

   Ἡ «Νέα Ἐποχή» ἐπιχειρεῖ, ἐπίσης, νά καταρ­γήσει καί τίς παραδοσιακές μορφές τῶν ἐθνικῶν κρατῶν, νά πολ­το­ποιήσει τά ἐπί μέρους κράτη καί νά τά ρίξει μέσα στή χοάνη τῆς συγχώνευσης. Δέν τήν ἐνδια­φέρει ἡ γλῶσσα, ἡ θρησκεία, ἡ ἱστορία, τά ἤθη καί τά ἔθιμα. Νοιάζεται μόνον γιά τήν κοινή οἰκονο­μία, τήν πανθρησκεία, τόν κοι­νό παγ­κό­σμιο πολιτικο-θρησκευτικό ἀρ­χηγό. Γιά τήν πατρίδα μας, μάλιστα, ἔ­χουν ἐκφρασθεῖ πολύ ἀρνητικά δικοί μας καί ξέ­νοι πολιτικοί, ὅτι εἴμα­στε προσκολ­λημένοι στίς πα­ραδό­σεις μας καί πρέπει νά ἰσοπε­δώσουν τίς ἀντιστάσεις μας καί νά τίς ξερι­ζώσουν ἀπό τήν καρδιά καί τή ζωή μας.

   Μπροστά σέ αὐτό τό κατακλυσμιαῖο κύμα πού ἀπειλεῖ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς καί τῆς πίστης μας χρειάζεται προ­σοχή! Νά κρατήσουμε ἀκέραια κι ἀλώβητη τήν ὀρ­θόδοξη πίστη πού μᾶς παρέδωσαν οἱ ἅ­γιοι Πατέρες μας! Ἐπι­βάλλεται ἐπα­γρύπνηση καί εὐλογημένη ἀντίσταση! Ἐν­θαρρυντική ἀκούγε­ται ἡ φωνή τοῦ Κυρίου: «Φυλάσσετε ἐπάλξεις... ἐὰν ζητῇς, ζήτει καὶ παρ᾽ ἐμοὶ οἴκει» (Ἠσ 21,11-12).