Ευδοξία Αυγουστίνου, Σημείον του Αντιχρίστου

Σημεῖον τοῦ Ἀντιχρίστου

Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος - Θεολόγος 

Σκοτεινές, ταραχώδεις, πονηρές ἡμέρες! Δέν εἶναι ὑπερβολή ἄν ποῦμε ὅτι ἡ τρομερή σκιά τοῦ Ἀντιχρίστου, γιά τόν ὁποῖο μιλοῦν οἱ Γραφές, πλανᾶται τώρα ἐπάνω στή γῆ... Ὁ Ἀντίχριστος μαίνεται καί ὁ πλανήτης σείεται. Ἕνα ἀπό τά πρῶ­τα σημεῖα τῆς ἐμφανίσεως καί τῆς καταστροφικῆς μανίας του εἶναι ὅτι ἀ­νοίγει τό στόμα του νά βλασφημήσει τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, γκρεμίζει τόν σεβασμό γιά τόν Δημιουργό τοῦ παντός καί διδάσκει τούς ἀνθρώπους νά βλασφημοῦν• «τὸ ὄνομα αὐ­τοῦ καὶ τὴν σκηνὴν αὐτοῦ, τοὺς ἐν τῷ οὐ­­ρανῷ σκηνοῦντας» (Ἀπ 13, 6). Ἔτσι μέ τίς ἐνέργει­ές του ἡ βλασφημία τελευταῖα αὐ­ξήθηκε καταπληκτικά, γράφει ἐπίκαιρα καί προφητικά ὁ ἀείμνηστος μητρο­πολίτης Φλωρίνης π. Αὐ­γουστῖνος Καντιώτης στό βιβλίο του «Ἀν­τιβλασφημικός Ἀγών», ἀπ᾽ ὅπου καί ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου.

Ἡ κυβέρνηση τῶν 145 βουλευτῶν ἑτοιμάζει -κον­τά στά τό­σα- καί σειρά ἀλ­λαγῶν μέ τήν κατάργηση τῶν πταισμάτων τοῦ σχεδίου Νόμου γιά τόν νέο Ποινικό Κώδικα. Συγκεκριμένα σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στήν πίστη καί στήν Ἐκκλησία καταργοῦνται τά ἄρθρα πού ἀναφέρονται στήν κακόβουλη βλασφημία καί τήν καθύβριση μέ ὁ­ποιονδήποτε τρόπο τοῦ Θεοῦ καί τῆς Θρη­­σκείας (ἄρθρα 198-199), καθώς καί στήν περιύβριση νεκροῦ, μελῶν του ἤ τῆς τέφρας του (ἄρθρο 201). 

Πρακτικά, οἱ προωθούμενες ἀλλαγές σημαίνουν ὅτι θά μπορεῖ ὁ ὁποιοσδήποτε δημόσια, χωρίς νά κινδυνεύει νά τοῦ ἐπιβληθεῖ κάποια ποινική κύρωση, νά βρίζει μέ ὁποιονδήποτε τρόπο τόν Θεό• νά βλασφημεῖ τά θεῖα• νά καθυβρίζει κακόβουλα μέ ὁποιονδήποτε τρόπο τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἤ ἄλλη ἀναγνωρισμένη θρησκεί­α• νά προβαίνει σέ περιύβριση νεκροῦ, τά­φου καί σέ ἄλλες παραβατικές συμ­πε­ρι­­φορές, πού μέχρι σήμερα τουλάχιστον θεωροῦνται κολάσιμες καί ἐπιφέρουν ποινι­κές κυρώσεις.

Γιά τίς ἐπιχειρούμενες ἀλλαγές μᾶς ἔχει προειδοποιήσει ὁ θεῖος λόγος: «Ἐν ἐσχάταις ἡμέραις... ἔσονται οἱ ἄνθρωποι ... βλάσφημοι» (Β΄ Τι 3, 1-2). Ἡ Δ.Ι.Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σέ πρόσφατη Συνεδρία της γιά τό ἀναφυέν θέμα ἀποφάσισε νά παρέμβει σημειώνοντας σέ σχετικό Δελτίο Τύπου: «... τό γεγονός αὐτό θά ἔχει ἀρνητικά ἀποτελέσματα γιά τό ἀγαθό τῆς θρησκευτικῆς καί κοινωνικῆς εἰρήνης, θέ­μα πού ἀφορᾶ καί ὅλες τίς δραστηριοποιούμενες στόν τόπο μας γνωστές θρη­σκεῖ­ες».

Γιατί γινόμαστε ἐπιλήσμονες τῶν παραδόσεών μας; Ὁ σεβασμός στόν νεκρό -κε­κοιμημένο κατά τήν Ἐκκλησία- ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό τοῦ ἀξιακοῦ συστήματος τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας, χρέος στά «ἄ­γραπτα κἀσφαλῆ θεῶν νόμιμα», τά ὁποῖα δέν ἰσχύουν σήμερον μόνον ἤ χθές «ἀλλ᾽ ἀείποτε ζῇ ταῦτα κοὐδεὶς οἶδεν ἐξ ὅτου ᾽φάνη» (Σοφοκλέους, Ἀντιγόνη, 454ἑ.). Δέν πρόκειται μόνον γιά ἕνα ἁπλό ἔθιμο, πού χρήζει «ἐκσυγχρονισμοῦ» καί ἀποκα­θη­λώσεως!

Ἀξίζει νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀνεξάρτητα ἀπό τόν ἰσχύοντα Ποι­­νικό Κώδικα ὑβρίζεται εὐκαίρως ἀκαίρως. Εἶναι γνωστό ὅτι καμιά γυναί­κα στήν Ἑλ­λάδα δέν ὑβρίζεται τόσο αἰσχρά ὅσο ἡ Παναγία μας, τόνιζε συχνά ὁ π. Αὐ­γου­στῖνος στό πλαίσιο τοῦ μεγάλου ἀντιβλασφημικοῦ ἀγώνα του. Ἐπιπλέ­ον, σύμφωνα μέ ἔκδοση τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων τοῦ 2016 γιά τά περιστατικά εἰς βάρος χώρων θρησκευτικῆς σημασίας στήν Ἑλ­λάδα, ἀπό τά 215 πού καταγράφηκαν, τά 208 ἔγιναν εἰς βά­ρος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκ­κλησίας καί ἀφοροῦν τυμβωρυχίες/νεκροσυλίες, βανδαλισμούς, διαρρήξεις, κλοπές, ἱεροσυλίες, ἐμ­πρησμούς καί λοιπές βεβηλώσεις• 1 εἰς βά­ρος ρωμαιοκαθολικοῦ χώ­ρου, 5 εἰς βάρος ἑβραϊκῶν χώρων καί 1 εἰς βάρος μουσουλμανικοῦ.

Εἶναι ἄξιο ἀπορίας πῶς τό κράτος ἀ­πό τή μιά θεσπίζει νόμο (4285/2012) γιά τήν καταπολέμηση μορφῶν καί ἐκδηλώσεων ρατσισμοῦ καί ξενοφοβίας, κι ἀπό τήν ἄλλη ἀποποινικοποιεῖ τίς κακόβουλες πράξεις ἐναντίον τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων τῶν πολιτῶν! Ἄν λάβουμε μάλιστα ὑπόψη μας τά ἀνωτέρω περιστατικά σέ θρησκευτικούς χώρους, τελικά ἡ ἀποποινικοποίη­ση φαίνεται πώς πλήττει, σχεδόν ἀπο­κλει­στικά, τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς.
Γιά τό ἁμάρτημα τῆς βλασφημίας ὠφέλιμο εἶναι νά ἀκούσουμε τή φωνή τῶν ἁ­γί­ων Πατέρων μας:

«Κάθε ἄλλη ἁμαρτία συγκρινομένη μέ τή βλασφημία εἶναι ἐλαφριά», λέγει ὁ ἅ­γιος Ἱερώνυμος. «Ὁ ἁμαρτάνων παραβαίνει νόμον, ἐνῶ αὐτός πού βλασφημεῖ τόν Θεό, ἀθετεῖ τή Θεότητα», κηρύττει ὁ φω­στή­ρας τῆς Καισαρείας, Μέγας Βασίλειος. «Δέν ὑπάρχει τίποτε χειρότερο ἀπό τή βλασφημία! Καμία ἁμαρτία δέν συγκρίνεται μαζί της. Οὔτε τίποτε ἄλλο παροργίζει τόσο τόν Θεό ὅσο τό νά βλασφημεῖται τό ὄνομά του. Γι᾽ αὐτό δέν πρέπει κανείς οὔ­τε ν᾽ ἀμελήσει καί νά παρασυρθεῖ ὁ ἴδι­ος, ἀλλ᾽ οὔτε καί νά ἀδιαφορήσει, ἄν ἀ­κούσει κάποιον νά βλασφημεῖ. Αὐτή ἡ ἁμαρτία αὐξάνει ὅλα τά κακά, ταράζει καί φέρνει σύγχυση σέ ὅλη μας τή ζωή καί στό τέλος μᾶς ἑτοιμάζει ἀτέλειωτη κόλαση καί ἀφόρητη τιμωρία», προσθέτει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος. «Φοβηθῆτε, ἀδελφοί, τήν κόλασιν καί τήν τιμωρίαν, ὁπού μέλλουν νά λάβουν οἱ βλάσφημοι μετά θάνατον, καί παύσετε ἀπό τάς βλασφημίας... Καθώς ἐκεῖνος ὅπου ρίπτει πέτραν εἰς τόν οὐρανόν δέν βλάπτει τόν οὐρανόν, ἀλλά βλάπτει τόν ἑαυτόν του, ἐπειδή γυρίζει ἡ πέτρα καί τοῦ συντρίβει τήν κεφαλήν, ἔτσι καί ὅποιος βλασφημεῖ κατά τοῦ Θεοῦ, δέν βλάπτει τόν Θεόν, ἀλλά μόνον καί μόνον βλάπτει τόν ἑαυτόν του καί τήν ψυχήν του κολάζει ὁ ἄθλιος», διδάσκει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης. «Ἕνας ἄνθρωπος νά μέ ὑβρί­ση, νά φονεύση τόν πατέρα μου, τήν μητέρα μου, τόν ἀδελφόν μου, καί ὕστερα τό μάτι νά μοῦ βγάλη, ἔχω χρέος ὡσάν χριστιανός νά τόν συγχωρήσω. Τόν δέ νά ὑ­βρί­ση τόν Χριστόν μου καί τήν Παναγίαν μου, δέν θέλω νά τόν βλέπω», ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.

Στό 37ο κεφάλαιο τοῦ Ἠσαΐα διαβάζουμε ὅτι γιά μία μόνον ὕβρη, γιά μία βλασφημία κατά τοῦ Θεοῦ μέσα σέ μία νύκτα ἄγγελος Κυρίου ἐξολόθρευσε 185.000 ἄνδρες καί διέλυσε τήν πανίσχυρη αὐτοκρατορία τοῦ Σενναχηρείμ. Πόσες τιμωρίες μᾶς ἁρμόζουν γιά τό πλῆθος τῶν βλασφημιῶν μας; Ἄς μᾶς βάλει σέ σκέψεις τό φοβερό αὐτό περιστατικό.

Ποῦ ὁδηγεῖται, λοιπόν, ἡ κοινωνία μας, ὅταν δέν σέβεται τά θέσμια, τά ἱερά καί τά ὅσια, πού αἰῶνες τή γαλουχοῦν καί τήν τρέφουν; Μπορεῖ στό ὄνομα τοῦ... «ἐξορθολογισμοῦ τῶν ἀδικημάτων» νά ἀ­ποϊεροποιεῖται ὁ ἱστός μιᾶς κοινωνίας; Ἐ­νώπιον ὅλων τῶν προωθούμενων ἀλλαγῶν καί ἀνατροπῶν ὀφείλουμε νά ἐκφράσουμε τήν ἀγωνία μας, τόν προβληματισμό μας, τή διαφωνία-διαμαρτυρία μας! 

Ὅταν ἡ πίστη μας, πού ἀποτελεῖ στοιχεῖο τῆς ἰδιοπροσωπίας μας καί τῆς ταυτότητας τοῦ λαοῦ μας, ἀπειλεῖται, ἔχουμε χρέος καί εὐθύνη ὅλοι μας νά ἀγωνισθοῦ­με, γιά νά διαφυλάξουμε καί νά διασφαλίσουμε τήν ἱερότητά της. Ὅταν μέ πλειάδα νόμων κατοχυρώνονται τά πάσης φύσεως δικαιώματα μειονοτήτων καί διαφορετικοτήτων -καί καλῶς γίνεται- γιά ποιόν λόγο νά μήν εἶναι κατοχυρωμένο τό δικαίωμα τοῦ σεβασμοῦ στή χριστιανική πίστη, καί τῆς τιμῆς στούς νεκρούς;