Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία ως προσωποποίηση της εν Χριστώ μετανοίας

Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

        Βλέπετε, προσέχετε, ἀγρυπνεῖτε. Ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. Ὅπλο ἀνίκητο κατά τοῦ σατανᾶ παρέχει ἡ ἁγία μας ἐκκλησία τόν Τίμιον Σταυρόν πού εὐαγγελίζεται ἐσαεί τό μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας, τό μυστήριον τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως. Τό μέγα αὐτό μυστήριον ὁλοκληρώνεται καί καθίσταται σωστικόν καί ἰαματικόν μέ τήν δωρεά τῆς ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο καί μέ τό ποτήριον τῆς Ζωῆς, δηλαδή, τό ἅγιον δισκοπότηρον ὅπου φέρει ἐντός του, τό πανάχραντον Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ  Ἰησοῦ, τοῦ Μεσσίου.

        Προσωποποίησις τῆς μετανοίας, ἀνάμεσα στούς ἁγίους, σέ ὅλους τούς αἰῶνες, ἀναδεικνύεται καί ἡ ὁσία μητέρα μας, Μαρία ἡ Αἰγυπτία (1η Ἀπριλίου, Ε’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν). Ἐρευνώντας  μέ προσοχή στή ζωή της, στό βίο της, τήν μετάνοια μέ δάκρυα, νηστεία, προσευχή  καί ἡσυχία, ἀτενίζουμε νά συμπορεύονται αὐτές οἱ ἀρετές, μέ τήν εἰδική Ἱερωσύνη πού ὁ Χριστός ὡς διαδοχή ἄφησε στόν κόσμο (βλέπε βίο Ἁγ.Ζωσιμᾶ καί τή συνάντησή τους) καθώς καί μέ τή θεία Κοινωνία, ἤτοι τό ποτήριον τῆς Ζωῆς, ὡς ἐγγύηση καί ἐφόδιο, ἀντίδοτο τοῦ θανάτου, ζωοποιοῦν πρό τῆς μετάβασης ἀπό τήν γῆν πρός τόν οὐρανό καθ΄ὅτι διέβαινε τόν Ἰορδάνη ποταμό  ἀβρόχοις ποσί καί ἵπτατο τῆς ἐρήμου. Ὦ! Μεγίστη δωρεά τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ!!!

        Σ’ αὐτήν λοιπόν τήν παναλήθειαν τῆς Ἐκκλησίας, τό πονηρό πνεῦμα, ὁ σατανᾶς, ἀγωνίζεται λυσσαλέα νά ἐνσπείρει δικά του νεκροποιά ζιζάνια μέ πλάνη καί ἀπάτη. Προβάλλει δηλαδή, τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας μητέρας μας,  Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, (1η Ἀπριλίου) τή νεκροποιό καί σκοτεινή συμβουλή του·  ἀντί τῆς Ἁγίας Τριάδος τῶν ἀρετῶν καί χαρισμάτων (μετάνοια - ἱερωσύνη - θεία κοινωνία), τάχα ὡς ἀστεῖο μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, στήν πραγματικότητα ἐγγίζει τά ὅρια  τῆς βλασφημίας κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος[1], σατανοκίνητα εὐτράπελα, ὥστε οἱ ἐν ἀποστασίᾳ ἄνθρωποι, ἀντί  τῆς σωτηριώδους ἑορτῆς τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας μας, νά  ἔχουν τήν 1η Ἀπριλίου σάν ψευτογιορτή καί ἡμέρα ψεύδους, ἀπάτης καί χαριεντισμῶν. Ὁ στόχος προφανής. Ἀποπροσανατολισμός, παραπλάνησις. Τό τέλος φρικτόν. Ἀντί τοῦ φωτεινοῦ θεϊκοῦ προτύπου στό πρόσωπο τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας(αἰώνιον πρότυπον μετανοίας), ἀλοίμονο!!! ὁδηγούμαστε στή νεκροποιό σκοτεινή γύμνωση μέ προβολή τῆς ψυχοβλαβοῦς ψευτογιορτῆς καί τοῦ σατανοκίνητου ἀστεϊσμοῦ, ὥστε ὁ σατανᾶς αὐτήν τήν ἡμέρα, νά λατρεύεται σάν θεός τοῦ σκότους, ἀπό ἐσκοτισμένους θνητούς ἀνθρώπους.

        Σ’αὐτό τό σημεῖο, εὑρισκομένοι, ἐν ἐγρηγόρσει καί νήψη, παρατηροῦμε ὅλη τή φιλοσοφία τοῦ ἀντιχρίστου, καί τῶν ὀργάνων του. Δηλαδή ὅλες τίς δυνάμεις τοῦ σκότους καί τοῦ θανάτου πού σέ κάθε ἐποχή ἀντιστρατεύονται τήν Ἀλήθεια καί τό Φῶς πού εἶναι ὁ Χριστός. Δυστυχῶς αὐτή ἡ δυσώδης φιλοσοφία κορυφώνεται ἐπικίνδυνα στίς μέρες μας. (Βλέπε ἠλεκτρονικά καί ἔντυπα μέσα στήν 1η Ἀπριλίου).

       Παρατηροῦμε δέ αὐτό τό τραγικό φαινόμενο κυρίως στούς θνητούς ἀνθρώπους πού ζοῦν κατά τό κοσμικό φρόνημα. Ρουφώντας ὡς τοῦ μυελοῦ τῶν ὀστέων τήν ἁμαρτία καί φτάνοντας μέχρι τήν ἄβυσσο τῆς κολάσεως, ἀφοῦ βέβαια πρῶτα ἀρνήθηκαν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί τή φιλανθρωπία Του, ἄγγιξαν τό ζοφῶδες καί νεκροποιό πνεῦμα τοῦ ψεύτη καί ἀνθρωποκτόνου σατανᾶ, ὅπως τόν κατήγγειλε ὁ Ἰησοῦς, ὁ Μεσσίας, καί ἔγιναν κοινωνοί τοῦ νεκροῦ καί σκοτεινοῦ πνεύματός του. Ἀλλά ἐπειδή ὁ σατανᾶς δέν εἶναι μόνο νεκρό καί φρικαλέο πνεῦμα, ἀλλά ὅπως εἴπαμε πιό πάνω καί νεκροποιό, μεταδίδει τή νέκρωση σέ ἐκείνους πού τόν ἀγγίζουν, πού κάνουν δηλαδή τήν ἁμαρτία καί τό θέλημά του. Αὐτό ἔχει ὡς συνέπεια νά μετέχουν τῆς νεκρώσεως, ἡ ὁποία τελειοποιεῖται ἔμπρακτα στό ἀνθρώπινο σῶμα τους καί τήν ψυχή τους μέ τήν ἀνομία, κάνοντας τόν Ἅδη αἰώνια κατοικία τους, ἐφ ‘ ὅσον ἐκτελοῦν τό ἀνθρωποκτόνο ἔργο του.

      Ἐντούτοις, ἡ μητέρα μας Ἁγία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, μέ τή ζωή της καί τό βίωμά  της διδάσκει  ὅλους τούς θέλοντας τήν σωτηρία,  τή νήψη, τήν ἐγρήγορση, καί τήν ἀντίσταση στήν ἁμαρτία, ἀρετές καί ἀλήθειες  στίς ὁποῖες ἀναφέρεται μετά ἀπό πολλούς αἰῶνες καί ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς τονίζοντας τά ἑξῆς: « Οὐσιαστικά ὅλα τά πνεύματα πού ἐνοικοῦν ἤ διαβαίνουν τόν κόσμο μας χωρίζονται σέ δύο κατηγορίες: σέ αὐτήν τοῦ Θεοῦ καί σέ αὐτήν τοῦ διαβόλου. Τά τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκεῖνα πού ἀναγνωρίζουν καί ὁμολογοῦν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ σαρκωθείς Θεός Λόγος, ὁ Κύριος καί Σωτήρας· ἐνῶ τά τοῦ διαβόλου εἶναι ἐκεῖνα πού δέν τό ἀναγνωρίζουν. Σέ αὐτό ἔγκειται καί ὅλη ἡ φιλοσοφία τοῦ διαβόλου: τό νά μήν ἀναγνωρίζει τήν παρουσία, τήν ἐνσάρκωση, τήν ἐνανθρώπιση Ἐκείνου στόν κόσμο· τό νά βεβαιώνει καί  νά κηρύττει ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός οὔτε στόν κόσμο οὔτε καί στόν ἄνθρωπο· ὅτι δέν ὑπάρχει  Θεός οὔτε στόν Θεάνθρωπο· ὅτι εἶναι ἀνοησία  νά πιστεύεις ὅτι ὁ Θεός ἐνσαρκώθηκε σέ ἄνθρωπο καί ὅτι μπορεῖ νά ζήσει στόν ἄνθρωπο· ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὅλος χωρίς Θεό, εἶναι ὄν στό ὀποῖο δέν ὑπάρχει Θεός, οὔτε καί τίποτα τό Θεῖο, τό θεϊκό, τό ἀθάνατο, τό αἰώνιο· ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὅλος φθαρτός, ὅλος θνητός· ὅτι ἀνήκει κατά πάντα, στό ζωϊκό βασίλειο καί ὅτι δέν διαφέρει σέ τίποτε ἀπό τά ζῶα. Γι΄αὐτό καί εἶναι φυσικό νά ζεῖ κανείς ὅπως αὐτά, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τούς μοναδικούς φυσικούς προγόνους, τά μοναδικά φυσικά του ἀδέλφια. Τέτοιου εἴδους εἶναι  κατ΄οὐσίαν  ἡ φιλοσοφία τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος θέλει μέ κάθε τίμημα νά ὑποκαταστήσει τόν Χριστό, νά πάρει τήν θέση Του στόν κόσμο καί στόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἀναρίθμητοι οἱ πρόδρομοι, οἱ ὁμολογητές καί οἱ πιστοί τοῦ Ἀντιχρίστου στόν ἀνθρώπινο κόσμο ἀνά τούς αἰῶνες. «Πᾶν πνεῦμα»[2]· καί πνεῦμα μπορεῖ νά εἶναι εἴτε προσωπικότητα, εἴτε διδασκαλία, εἴτε ἰδέα, εἴτε σκέψη, εἴτε ἄνθρωπος. Καί κάθε προσωπικότητα, διδασκαλία, ἰδέα, σκέψη, ἄνθρωπος,πού δέν ἀναγνωρίζει  ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Θεός καί Σωτήρας, ἐνσαρκωθείς Θεός καί Θεάνθρωπος, προέρχεται ἀπό τόν Ἀντίχριστο, εἶναι τοῦ Ἀντιχρίστου. Τέτοιες προσωπικότητες, ἰδέες καί διδασκαλίες ὑπάρχουν ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τῆς ἴδιας τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, γι ‘αὐτό καί ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, πού ἀξιώθηκε νά δεῖ τά μυστήρια, λέγει γιά τόν Ἀντίχριστο: «νῦν ἐν τῷ κόσμῳ ἐστίν ἤδη». Κάθε ἄνθρωπος, κάθε ἰδέα στόν κόσμο, πού ἀρνεῖται τόν Θεάνθρωπο Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του, εἶναι ἐκ τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὁ δημιουργός ὁποιασδήποτε ἀντιχριστιανικῆς ἰδεολογίας εἶναι, ἔμμεσα ἤ ἄμεσα, ὁ Ἀντίχριστος. Στήν πραγματικότητα, ὅλες οἱ ἰδεολογίες μποροῦν νά χωρισθοῦν σέ δύο εἴδη: σέ αὐτές πού τάσσονται ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ καί σέ αὐτές πού τάσσονται ὑπέρ τοῦ Ἀντιχρίστου. Σέ τελευταία ἀνάλυση, ὁ ἄνθρωπος σέ τοῦτον τόν κόσμον καλεῖται νά ἀπαντήσει σέ ἕνα ἐρώτημα: ἄν εἶναι μέ τόν Χριστό ἤ κατά τοῦ Χριστοῦ. Καί κάθε ἄνθρωπος, θέλοντας καί μή, δίνει ἀπάντηση σέ αὐτό τό ἐρώτημα, σέ αὐτό τό ἀπόλυτο πρόβλημά του. Καθένας ἀπό ἐμᾶς εἶναι εἴτε φιλόχριστος εἴτε χριστομάχος· Τρίτη ὁδός δέν ὑπάρχει. Ναί, εἴτε χριστολάτρης εἴτε διαβολολάτρης· Τρίτη ὁδός δέν ὑπάρχει».

       Καλή καί εὐλογημένη πνευματική πορεία. Καλή Ἀνάσταση.

Υ.Γ. : «Ἔγραφα Ε’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἑορτή ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας».  

---

[1] Ἰωάν.η’, στίχ.42. «…ἐγώ γάρ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐξῆλθον καί ἥκω·…», στίχ.43.  «διατί τήν λαλιάν τήν ἐμήν οὐ γινώσκετε; ὅτι οὐ δύνασθε ἀκούειν τόν λόγον τόν ἐμόν»., στίχ.44. «…ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρός τοῦ διαβόλου ἐστέ…ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ΄ἀρχῆς καί ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τό ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύτης ἐστί καί ὁ πατήρ αὐτοῦ».

[2] Β’ ΙΩΑΝΝΟΥ, Στίχ.7: «ὅτι πολλοί πλάνοι εἰσῆλθον εἰς τόν κόσμον, οἱ μή ὁμολογοῦντες Ἰησοῦν Χριστόν ἐρχόμενον ἐν σαρκί· οὗτος ἐστιν ὁ πλάνος καί ὁ ἀντίχριστος».