π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, Ο αυτοχειροτόνητος Vincent Chekalin και η «Αυτοκέφαλη» Εκκλησία της Ουκρανίας.

Πρωτοπρεσβύτερος Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

Πάτρα  13.3.2019

Οἱ κατά τόπον Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἐνώπιον σοβαρῆς  προκλήσεως…

Ο  ΑΥΤΟΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΟΣ  VINCENT CHEKALIN

 καί ἡ “ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΗ” ΕΚΚΛΗΣΙΑ τῆς ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Ἀναγκαῖες διευκρινήσεις: 1. Τὸ παρὸν ἄρθρο ἐγράφη μὲ φόβο καὶ δέος μπροστὰ στὸν κίνδυνο νὰ ἀναγνωριστοῦν ἀπὸ τίς κατά τόπον Ἐκκλησίες ἐπισκοπικὲς “χειροτονίες” χωρὶς Ἀποστολικὴ Διαδοχή, δηλητηριάζοντας ἀνεπανόρθωτα τό ἐπισκοπικὸ Σῶμα τῆς ἀνὰ τὴν οἰκουμένη Ὀρθοδοξίας. Θὰ χαρῶ, εἰλικρινά, ἂν ἀποδειχθεῖ  ὅτι σφάλλω στὰ στοιχεῖα πού παραθέτω ἢ ἔχω ὁδηγηθεῖ σὲ λανθασμένα συμπεράσματα.

2. Γιὰ τὴν ἀποφυγὴ σκανδαλισμοῦ ἀποσιωπῶ ἐντελῶς τὴν ἠθικὴ ποιότητα τῶν “ἐπισκόπων” τῶν σχισματικῶν ὁμάδων τῆς Οὐκρανίας, διότι

ἐδῶ ἰσχύει τὸ Παύλειο: «αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν»… Ἀπορῶ, ὅμως, πόσο ἄκριτα καὶ βεβιασμένα τιμήθηκαν μὲ τὴν “Αὐτοκεφαλία” καὶ τώρα ἔχουν τὴν ἀπαίτηση νὰ ἀναγνωριστοῦν ἀπὸ τὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, προκαλώντας τὴν διορθόδοξη ἐκκλησιολογικὴ συνείδηση…

3. Ἐλπίζουμε πώς δὲν θὰ ἀναγκαστοῦμε ἀπὸ τὶς ἐξελίξεις νὰ δημοσιεύσουμε καὶ τέτοιου εἴδους στοιχεῖα πρὸς καταισχύνη  ὅσων ἀναγνωρίσουν ὡς ποιμένες τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ τέτοιας ποιότητος ἀνθρώπους. 

Σύμφωνα μὲ τὸ ἀπὸ 11.10.18 ἀνακοινωθὲν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἡ Ἱ. Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἀποφάσισε νὰ κάνει δεκτὲς τὰς «ἐκκλήτους προσφυγάς… τοῦ Φιλαρέτου Ντενισένκο καὶ τοῦ Μακαρίου Μαλετὶτς καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς,… καὶ νὰ ἀποκαταστήσῃ αὐτοὺς μὲν εἰς τὸν ἀρχιερατικὸν ἢ ἱερατικὸν αὐτῶν βαθμόν, τοὺς δὲ πιστοὺς αὐτῶν εἰς ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν».

Γιὰ τὴν περίπτωση τῆς ἐκκλήτου προσφυγῆς τοῦ Φιλαρέτου ἔχουμε ἀναφέρει σὲ παλαιότερο δημοσίευμά μας ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος ἤδη ἀπὸ τὸ 1992 ἐξέτασε τὴν ἔκκλητο προσφυγὴ τοῦ Φιλαρέτου καὶ τότε τὴν ἀπέρριψε[1]. Ἐπισημαίνουμε ἐπιπλέον, ὅτι ἀπὸ τότε ὁ Φιλάρετος καὶ γιὰ 26 συνεχῆ χρόνια, ὄχι μόνο δὲν σεβάστηκε τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση τοῦ ἁρμοδίου ἐκκλησιαστικοῦ δικαστηρίου ἀλλὰ παραβιάζοντάς την καὶ περιφρονώντας τὴν πανορθόδοξη ἀποδοχὴ τῆς καταδίκης του προχώρησε σὲ σοβαρότατα ἐκκλησιαστικὰ ἐγκλήματα (ἐνῶ εἶχε καθαιρεθεῖ προέβη σὲ δεκάδες χειροτονίες, συνέστησε σχισματικὴ Σύνοδο, αὐτοχρίσθηκε Πατριάρχης, κοινωνοῦσε μὲ σχισματικοὺς ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἔπηξε θυσιαστήρια ἐν Οὐκρανίᾳ καὶ ἀλλαχοῦ κ.ο.κ.) προκαλώντας σχίσμα καὶ σκανδαλισμὸ τοῦ Λαοῦ. Συνεπῶς, ἡ κατ’αὐτοῦ καταδικαστικὴ ἀπόφαση τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας τοῦ 1992 κατέστη ἀνέκκλητη σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες 4^ο Ἀντιοχείας, 22^ο Ἀποστολικό, 37^ο Καρθαγένης (κατὰ τὸ Πηδάλιο) λόγῳ τῆς ἐπιγενομένης ἐπὶ δεκαετίες ἀντικανονικῆς καὶ προκλητικῆς συμπεριφορᾶς  τοῦ Φιλαρέτου.

Ἡ περίπτωση ὅμως τοῦ Μακαρίου (Μaletic), τοῦ ἡγέτου τῆς σχισματικῆς ὁμάδας μὲ τὴν ἐπωνυμία «Οὐκρανικὴ Αὐτοκέφαλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» (UAOC), εἶναι πολὺ διαφορετικὴ καὶ ἐξαιρετικὰ σοβαρὴ γιὰ ὁλόκληρη τὴν Ὀρθοδοξία. Σημειώνεται ὅτι ἡ ὁμάδα τοῦ Μακαρίου διαθέτει στὴ νέα “αὐτοκέφαλη” Ἐκκλησία 15 “ἐπισκόπους”, ἐπὶ συνόλου 50 ἐπισκόπων, δηλαδὴ ἀποτελοῦν τὸ 30% τοῦ συνόλου τῆς Ἱεραρχίας της.

Εἶναι, ἐπίσης, ἄξιο προσοχῆς, ὅτι ὅσοι ὑπερασπίζονται τὶς ἐπιλογὲς τοῦ Φαναρίου στὸ Οὐκρανικό[2], ἐνῶ ἀναφέρονται στὸν Φιλάρετο καὶ τὴν ὡς ἔγινε “ἀποκατάστασή” του, ἀντιθέτως τηροῦν ἀπόλυτη σιγὴ γιὰ τήν κατά πολύ σοβαρότερη περίπτωση τοῦ Μακαρίου. Οὐδέποτε ἀναφέρονται σ’ αὐτόν. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ἀνησυχοῦμε ἰδιαίτερα, διότι, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἁρμοδίως ἔχει διατυπώσει σοβαρότατες καταγγελίες, ὁρισμένες ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἔχουν δεῖ τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος, ἐν τούτοις οἱ ἁρμόδιοι παράγοντες καὶ τοῦ Φαναρίου καὶ τῆς νέας “αὐτοκέφαλης” ἐκκλησίας στὸ Κίεβο σιωποῦν. Δὲν παρέχουν καμία ἐξήγηση γιὰ ἀντικρούσουν τὶς καταγγελίες πολλαπλασιάζοντας ἔτσι τὶς ἀνησυχίες.

Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο στὴν ἀνακοίνωση γιὰ τὴν πράξη ἀποκαταστάσεως τοῦ Μακαρίου κάνει λόγο γιὰ ἔκκλητο προσφυγὴ τοῦ Μακαρίου (Maletic), ἡ ὁποία, ὡς γνωστόν, ἀσκεῖται γιὰ νὰ ἀναιρεθεῖ καταδικαστικὴ  ἀπόφαση ἐναντίον ἑνὸς ἐπισκόπου ἢ ἄλλου κληρικοῦ.

Ὅμως, ὁ Μακάριος (Maletitc) δὲν ἐδικαιοῦτο νὰ ἀσκήσει ἔκκλητο προσφυγή, διότι ὡς ἐπίσκοπος δὲν καταδικάστηκε ἀπὸ ἐκκλησιαστικὸ δικαστήριο. Ἦταν πρωτοπρεσβύτερος τῆς κανονικῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας), ἔφυγε ἀπὸ τὴ δικαιοδοσία της καὶ ἐντάχθηκε στὴ σχισματικὴ UAOC[3]. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας τὸν ἔθεσε σὲ ἀργία. Στὶς 3.11.1996, ὄντας στὴ σχισματικὴ ὁμάδα τῆς UAOC, “χειροτονήθηκε” σὲ “ἐπίσκοπο” ἀπὸ  μὴ κανονικῶς χειροτονηθέντες “ἀρχιερεῖς” ἤτοι ἀπὸ τοὺς Δημήτριο Yarema, Ἰγκὸρ Isichenko καὶ Μεθόδιο Kudryakov. Καὶ οἱ τρεῖς “χειροτονήσαντες” τὸν Μακάριο δὲν ἔχουν Ἀποστολικὴ Διαδοχή, διότι ἕλκουν τὴ χειροτονία ἀπὸ τὸν διαβόητο τσαρλατάνο καὶ αὐτοχειροτόνητο Vincent Chekalin[4].  Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Μακάριος ἦταν ἐνταγμένος στὸ σχίσμα, ὅπου καὶ “χειροτονήθηκε”, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δὲν ἀσχολήθηκε μαζί του, καὶ ἀσφαλῶς δὲν τὸν καταδίκασε ποτὲ  ὡς “ἐπίσκοπο”.

Συνεπῶς, τίθενται δύο καίριας σημασίας ζητήματα:

1. Ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει καταδίκη κατὰ τοῦ “ἐπισκόπου” Μακαρίου (Maletic), ἐναντίον ποιᾶς καταδικαστικῆς ἀποφάσεως ἄσκησε ἔκκλητο προσφυγὴ ἐνώπιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου; Καὶ ἀκολούθως, ποιὰ καταδικαστικὴ ἀπόφαση ἀναίρεσε ἡ Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ ἀπόφαση τῆς 11.10.18;

2. Πότε καὶ μὲ ποιὰ κανονικὴ χειροτονία εἰς ἐπίσκοπον ἀπέκτησε ὁ Μακάριος τὸν «ἀρχιερατικὸ βαθμό»; Πότε τοῦ στερήθηκε ὁ ὅποιος «ἀρχιερατικὸς βαθμὸς» εἶχε ἀποκτήσει γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ τώρα μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Πατριαρχείου; Μὲ ποιὸ τρόπο ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «ἀποκατέστησε εἰς τὸν ἀρχιερατικὸ βαθμὸ» τὸν Μακάριο; Εἶναι δυνατὸν μία Συνοδικὴ Πατριαρχικὴ ἀπόφαση ἐπὶ ἐκκλήτου προσφυγῆς νὰ συμπληρώνει τὴν ἔλλειψη Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς σὲ ἐπισκοπικὴ χειροτονία;  Ἀπὸ πότε εἰς τὰς «κανονικάς προνομίας τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ὅπως δέχηται ἐκκλήτους προσφυγὰς ἀρχιερέων καὶ ἄλλων κληρικῶν ἐκ πασῶν των Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν» περιλαμβάνεται καὶ ἡ θεραπεία τῆς ἐλλείψεως Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς σὲ ἐπισκοπικὴ χειροτονία;  

Ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὸν συνημμένο πίνακα, οἱ ἐπίσκοποι τῆς UAOC (ποὺ συμμετέχουν σὲ ποσοστὸ 30% στὴν Σύνοδο τῆς νέας “αὐτοκέφαλης ” Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας) ἕλκουν τὴν χειροτονία τους ἀπὸ δύο πρόσωπα: Ἀπὸ ἕνα καθηρημένο καὶ ἕνα αὐτοχειροτόνητο!  Τὸν καθαιρεθέντα πρώην ἐπίσκοπο Τζὸν Bodnarchuk καὶ τὸν αὐτοχειροτόνητο τσαρλατάνο Victor (Vincent) Chekalin, οἱ ὁποῖοι τὸ 1990 “χειροτόνησαν” τοὺς πρώτους “ἐπισκόπους” θεμελιώνοντας τὴ σχισματικὴ ὁμάδα καὶ τὴν ἀντικανονικὴ  –ἄνευ Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς–  ἱεραρχία τῆς UAOC. Πιό συγκεκριμένα:

Ὁ ΤΖΟΝΤ BODNARCHUK ἦταν Ἐπίσκοπος Ζυτόμιρ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, στὸ ὁποῖο καὶ χειροτονήθηκε κανονικὸς ἐπίσκοπος στὶς 23.10.1977. Τὸν χειροτόνησε ὁ Μητροπολίτης Κιέβου Φιλάρετος (Denisenko) καὶ ἄλλοι ἐπίσκοποι τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησιας ποὺ ἦταν σὲ κανονικὴ κοινωνία μὲ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας καὶ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ὃμως ἀποσχίσθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία του καὶ ἔτσι στὶς 14.11.1989 καθαιρέθηκε μέ ἀπόφαση τῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Οὐδέποτε ἄσκησε τὴν ἔκκλητο προσφυγή. Συμμετεῖχε στὴ σχισματικὴ ὁμάδα τῆς UAOC καὶ ὄντας καθηρημένος μαζὶ μὲ τὸν Vincent Chekalin χειροτόνησαν τοὺς πρώτους “ἐπισκόπους” στὸ σχίσμα τῆς UAOC. Τὸ 1992 ζήτησε ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας νὰ ἐπανέλθει στὴ Ρωσικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ τὸ 1993 ἐντάχθηκε στὴ σχισματικὴ ὁμάδα «Οὐκρανικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Πατριαρχείου Κιέβου» (UOC-KP) μὲ ἡγέτη τὸν Φιλάρετο (Denisenko).

 Ὁ VICTOR (VINCENT) CHEKALIN ἦταν διάκονος τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Οὐδέποτε χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, οὔτε ἐπίσκοπος, οὔτε κἂν καὶ σὲ σχισματικὴ ὁμάδα. Τό 1987, δίδασκε σὲ ἀγροτικὸ σχολεῖο στὴν περιοχὴ Kaluga, ὅπου μετὰ ἀπὸ καταγγελίες τῶν γονέων τῶν μαθητῶν, καταδικάστηκε σὲ τρία χρόνια φυλάκισης γιὰ ἀποπλάνηση ἀνηλίκων. 

Μετά την πρόωρη ἀποφυλάκισή του τὸ 1988 αὐτοονομάσθηκε «Ἐπίσκοπος Γιάσναγια Πολιάνα» τῆς «Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Δημοσίευσε κείμενα ἀσκώντας κριτικὴ στὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, τὶς ὁποῖες κατηγοροῦσε γιὰ οἰκουμενισμὸ καὶ ἐπαφὲς μὲ τὶς ἄλλες Ὁμολογίες. Τὸ 1990 μετέβη στὸ Jordanville τῶν ΗΠΑ, ζητώντας ὑποστήριξη ἀπὸ τὴν Ὑπερόρια Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (ROCOR), ἀλλὰ ἐκδιώχθηκε καὶ ἀπελάθηκε ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ἐπειδὴ ἔκλεψε ἀντιμήνσια καὶ λειτουργικὰ βιβλία.

Στη συνέχεια ἔφτασε στὴν Οὐκρανία καὶ μὲ τὴν ἀνύπαρκτη ἰδιότητά του ὡς ἐπισκόπου τῆς «ἐκκλησίας τῶν κατακομβῶν», προσχώρησε στὴν UAOC καὶ μὲ τὸν καθαιρεθέντα ἐπίσκοπο John Bodnarchuk δημιούργησε τὴν ἱεραρχία τῆς UAOC, «χειροτονώντας» τὸν Vasily Bodnarchuk καὶ τὸν Andrey Abramchuk (24.3.1990 καὶ 7.4.1990).

Ἀργότερα, στὸ τέλος τοῦ 1990 ἐντάχθηκε στὴν Ἑλληνόρρυθμη Καθολικὴ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας (Οὐνίτες) καὶ ὁ Οὐνίτης Ἐπίσκοπος Lviv Vladimir Sternyuk ἐκ μέρους τοῦ Πάπα Ρώμης τὸν διόρισε «Πρωθιεράρχη τῆς Ρωσικῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας» (Οὐνίτες) μὲ δικαίωμα χειροτονίας καὶ ἀποδοχῆς Ἐπισκόπων, ἱδρύσεως ἐπαρχιῶν καὶ ὅλα τά ἂλλα δικαιώματα διοικήσεως, ἐκδίδοντας καὶ τὸ σχετικὸ Γράμμα. Ὁ Τσεκάλιν προχώρησε στή δημιουργία Ἑλληνοκαθολικῶν (Οὐνιτικῶν) κοινοτήτων στὴ Λετονία καὶ τὴ Ρωσία.

Τὸ ἔτος 1991 τὸ Βατικανὸ ἐπισήμως παραδέχθηκε ὅτι ὁ Vincent Chekalin δὲν ἔχει κανονικὴ σὲ Ἐπίσκοπο χειροτονία, οὔτε Ἐπίσκοπος εἶναι, ἀλλὰ οὔτε ὑπάγεται στὴν Μητρόπολη Lviv τῶν Οὐνιτῶν, ἐνῶ ὁ Ἐπίσκοπος Vladimir Sternyuk λόγω τῆς συνεργασίας του μὲ τὸν Chekalin  παύθηκε ἀπὸ τὴ θέση του.

Στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας 1990 ὁ Chekalin ἐξαπατώντας ζεῦγος πνευματικῶν του τέκνων  ἀπήγαγε τὸν ἐννιάχρονο υἱό τους μὲ τὸν ὁποῖο δραπέτευσε στὴν Αὐστραλία. Ἐκεῖ παρουσίασε τὸ παιδί ὡς υἱό του, ἐξασφάλισε νέα ταυτότητα μέ τὸ ὄνομα Vincent Berg καὶ ἀπέκτησε τὴν αὐστραλιανὴ ὑπηκοότητα. Ἀργότερα, ἡ μητέρα τοῦ παιδιοῦ κατ΄ ἐπανάληψιν κατηγοροῦσε τὸν Chekalin γιὰ ἀπαγωγὴ καὶ ἀποπλάνηση ἀνηλίκου ἀλλὰ τελικὰ δὲν καρποφόρησαν οἱ προσπάθειες νὰ ἀποδοθεῖ τὸ παιδὶ στὴν οἰκογένεια. Στὴν Αὐστραλία γιὰ ἕνα μεγάλο χρονικὸ διάστημα ὁ Chekalin  παρουσίαζε τὸν ἑαυτὸ του θῦμα τῆς πολιτικῆς καταστολῶν στὴν ΕΣΣΔ, ἐπίσκοπο τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας καὶ «ψυχίατρο τοῦ μυστικοῦ σχολείου τῆς KGB». Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2018, ὁ Chekalin καταδικάστηκε στὴν Αὐστραλία σὲ 4 χρόνια καὶ 3 μῆνες φυλάκιση γιὰ πολυάριθμες πράξεις ἀπάτης καὶ πλαστογραφίας, διότι ἐμφανιζόταν ὡς ψυχίατρος μὲ πλαστὰ διπλώματα. Κατηγορήθηκε, ἐπίσης, γιὰ σεξουαλικὴ κακοποίηση ἀνηλίκων. Ἀποδεικτικά στοιχεῖα τῆς καταδίκης δημοσιεύθηκαν στὰ μέσα ἐνημέρωσης καὶ στὸ διαδίκτυο στὴν Αὐστραλία[5].

Δυστυχῶς, ἀπὸ  τέτοιας ποιότητος “ἀρχιερωσύνη” χωρὶς Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ ἕλκει τὴν χειροτονία του τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν “ἱεραρχῶν” τῆς UAOC καὶ τῆς νέας “αὐτοκέφαλης” Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας!

Στὸν ἑπόμενο πίνακα παρουσιάζεται τὸ ἱστορικό τῆς διαδοχῆς τῶν χειροτονιῶν στὴ σχισματικὴ ὁμάδα «Οὐκρανικὴ Αὐτοκέφαλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» τοῦ Μακαρίου (Maletic)  καὶ ἰδιαιτέρως πόθεν ἕλκουν τὴν καταγωγὴ οἱ χειροτονήσαντες σὲ “ἐπίσκοπο” τὸν ἡγέτη της Μακάριο (Maletic) (οἱ “ἱεράρχες” ποὺ ἕλκουν τὴ χειροτονία ἀπὸ τὸν Vincent Chekalin σημειώνονται μὲ ἔντονα (bold) μπλὲ γράμματα).

Ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὸν κατωτέρω πίνακα,  ἡ “ἱεραρχία” τῆς UAOC “γεννήθηκε” στὶς 24.3.1990 μὲ τὴ “χειροτονία” σὲ “ἐπίσκοπο” τοῦ Vasily Bodnarchuk ἀπὸ τὸν καθαιρεθέντα πρώην ἐπίσκοπο τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας John Bodnarchuk καὶ τὸν αὐτοχειροτόνητο ἢ μᾶλλον οὐδέποτε χειροτονηθέντα σὲ ἐπίσκοπο τσαρλατάνο Vicent Chekalin. Ἀκολούθως, στὶς 7.4.1990 ὁ αὐτοχειροτόνητος Vicent Chekalin καὶ ὁ Vasily Bodnarchuk “χειροτόνησαν” σὲ “ἐπίσκοπο” τὸν Ἀντρέι Abramchuk. Στὴ συνέχεια, αὐτοὶ δημιούργησαν τὴν “ἱεραρχία” τῆς σχισματικῆς παρατάξεως τοῦ Μακαρίου (Maletic), τῆς «Οὐκρανικῆς Αὐτοκέφαλης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (UAOC).

Σήμερα, στή Σύνοδο τῆς νέας «Αὐτοκέφαλης» Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας ὑπὸ τὸν νέο “Ἀρχιεπίσκοπο” Ἐπιφάνιο ποὺ ἔλαβε τὸν «Τόμο τῆς Αὐτοκεφαλίας» ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, συμμετέχουν καί 15 “ἐπίσκοποι” τῆς UAOC-Μακαρίου (Maletic) ποὺ ἕλκουν τὴν “χειροτονία” τους ἀπὸ τοὺς John Bodnarchuk καὶ τὸν αὐτοχειροτόνητο ἢ μᾶλλον οὐδέποτε χειροτονηθέντα Vicent Chekalin. Δηλαδὴ, τὸ 30% τῶν “ἱεραρχῶν” τῆς νέας «Αὐτοκέφαλης» Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας εἶναι ἄνευ Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς…

Τὸ τραγικότερο ὅμως θὰ εἶναι νὰ βρεθοῦν  –ὅ μὴ γένοιτο!–  τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ποὺ θὰ ἀναγνωρίσουν ὡς κανονικὲς καὶ ἁγιοπνευματικὲς τέτοιες χειροτονίες, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν ἐγκόσμιες σκοπιμότητες… Μέχρι τώρα, δόξα τῷ Θεῶ, δὲν ἔχει συμβεῖ κάτι τέτοιο, ἀλλὰ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες στέκονται μὲ φόβο καὶ τρόμο μπροστὰ στὸν κίνδυνο νὰ ἀναγνωρίσουν αὐτοχειροτόνητους ἄνευ Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ὡς κανονικοὺς ἐπισκόπους της Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δηλητηριάζοντας ἀνεπανόρθωτα τό ἐπισκοπικὸ Σῶμα τῆς ἀνὰ τὴν οἰκουμένη Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

ΠΙΝΑΚΑΣ  ΔΙΑΔΟΧΗΣ  ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ  ΜΑΚΑΡΙΟΥ (Maletic)

καὶ “ἱεραρχῶν” τῆς σχισματικῆς του ὁμάδας 

Τὸ ἱστορικό τῆς διαδοχῆς τῶν χειροτονιῶν στὴ σχισματικὴ ὁμάδα τοῦ Μακαρίου (Maletic), μὲ τὴν ἐπωνυμία  UAOC (Οὐκρανικὴ Αὐτοκέφαλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία), καὶ ἰδιαιτέρως, πόθεν ἕλκουν τὴν καταγωγὴ οἱ χειροτονήσαντες τὸν ἡγέτη της Μακάριο (Maletic) σὲ “ἐπίσκοπο”.

Τὸ κάθε πλαίσιο ἀναφέρεται σὲ μία ἐπισκοπικὴ χειροτονία: σημειώνεται τὸ ὄνομα τοῦ χειροτονουμένου ἐπισκόπου, ἡ ἡμερομηνία τῆς χειροτονίας καὶ ποιοὶ ἀρχιερεῖς συμμετεῖχαν στὴ χειροτονία. Παραδείγματος χάριν: ὁ ἡγέτης τοῦ σχίσματοςΜακάριος Maletic χειροτονήθηκε στὶς 03.11.1996 ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους  Δημήτριο Yarema, Ἰγκὸρ Isichenko καὶ Μεθόδιο Kudryakov.

Ἐξετάζοντας ἕναν-ἕναν τούς ἐπισκόπους ποὺ τὸν χειροτόνησαν φτάνουμε στὸν διαβόητο Chekalin:

Δημήτριος Yarema - Πέτρος Petrus - Δανιήλ Kovalchuk - Vasily Bodnarchuk - Vincent  Chekalin
Ἰγκὸρ Isichenko - Μιχαὴλ Dutkevich - Ἀντώνιος Masendich  - Vasily Bodnarchuk - Vincent  Chekalin 

Μεθόδιος Kudryakov - Vladimir Romanyuk - Andrey Abramchuk - Vincent  Chekalin

Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἐλέγχονται καὶ οἱ χειροτονίες τῶν λοιπῶν γιὰ νὰ καταλήξουμε τελικὰ στὸν αὐτοχειροτόνητο Chekalin καὶστὸν καθηρημένο Τζὸν Bodnarchuk!  Οἱ “ἱεράρχες” ποὺ ἕλκουν τὴ χειροτονία τους ἀπὸ τὸν αυτοχειροτόνητο  Vincent Chekalinσημειώνονται μὲ ἔντονα (bold) μπλὲ γράμματα.

Μακάριος Maletic 03.11.1996 (UAOC) Δημήτριος  Yarema  Ἰγκόρ Isichenko  Μεθόδιος Kudryakov
Δημήτριος  Yarema  05.09.1993 Πέτρος Petrus Μιχαήλ Dutkevich  Θεόκτιστος Peresada  Ἰγκόρ Isichenko	Ἰγκόρ Isichenko 12.07.1993  (UAOC): Πέτρος Petrus,  Μιχαήλ Dutkevich Θεόκτιστος Peresada	Μεθόδιος Kudryakov ;;;.7.1995 (UAOC) Vladimir Romanyuk Izjaslav Karga
Πέτρος Petrus 7.4.1992 (UAOC): Δανιήλ Kovalchuk, Vladimir Romanyuk Ρομάν Balashchuk Anthony Masendich	Μιχαήλ Dutkevich 14.6.1992 (UAOC): Βλαντιμίρ Romanyuk Πολύκαρπος Pakholiuk Αντώνιος Masendich	Θεόκτιστος Peresada  30.06.1993 (UAOC) Πέτρος Petrus Μιχαήλ Dutkevich
Δανιήλ  Kovalchuk 28.4.1990 (UAOC): Τζον Bodnarchuk Vasily Bodnarchuk  Andrey Abramchuk	Vladimir Romanyuk 29.4.1990 (UAOC): Τζον Bodnarchuk Vasily Bodnarchuk Andrey Abramchuk	Ρομάν Balashchuk 22.5.1990 (UAOC): Τζον Bodnarchuk Vasily Bodnarchuk Andrey Abramchuk Δανιήλ  Kovalchuk	Anthony Masendich 16.9.1990 (UAOC): Τζον Bodnarchuk Vasily Bodnarchuk Δανιήλ  Kovalchuk  Vladimir Romanyuk
Ο καθηρημένος              πρώην επίσκοπος Τζον Bodnarchuk 23.10.1977 Φιλάρετος Denisenko  και άλλοι επίσκοποι        της Ρωσικής Εκκλησίας.	Vasily  Bodnarchuk 24.3.1990 (UAOC): Τζον Bodnarchuk Vincent  Chekalin	Andrey Abramchuk 7.4.1990 (UAOC): Τζον Bodnarchuk  Vincent  Chekalin  Vasily  Bodnarchuk

---

[1] π. Ἀν. Γκοτσοπούλου, «Μικρὴ συμβολὴ στὸ διάλογο γιὰ τὸ Οὐκρανικὸ “Αὐτοκέφαλο”», σελ. 22-24, στό https://anastasiosk. blogspot.com/2019/02/blog-post_82.html#more, καί https://aktines.blogspot.com/2019/02/blog-post_77.html.

[2] Ἀναστ. Βαβοῦσκος, «Κανονικὴ προσέγγιση τῶν ἀποφάσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σὲ σχέση μὲ τὸ ἔκκλητο», στὸ                                  https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/27051-kanoniki-proseggisi-ton-apofaseon-tou-oikoumenikou-patriarxeiou-se-sxesi-me-to-ekklito

[3] UAOC: «Οὐκρανικὴ Αὐτοκέφαλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» (σχισματικὴ ὁμάδα ὑπὸ τὸν Μακάριο (Maletic). Ἐπανίδρυση τῆς «Ἐκκλησίας τῶν αὐτοχειροτονηθέντων-σαμοσφιάτοι» τοῦ Βασιλείου Λιπκόφσκι (1922) βλ. π. Ἀν. Γκοτσοπούλου, «Νὰ χαιρόμαστε τὸν νέον “προκαθήμενον”…», στὸ  https://aktines.blogspot.com/2019/02/blog-post_3.html.

[4] Βλ. πιό κάτω.

[5] Βλ. https://www.romfea.gr/diafora/25366-idrutis-sxismatikon-tis-oukranias-katadikasthike-gia-apati-kai-plastografia?fbclid= IwAR2pAiQ53xudKohPRhuh6Ylj7gE9UMAtVf1MujKR2FNSBdLPl9fWznOZ-Qk