Παναγιώτης Τσαγκάρης, «Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία»!

«Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία»!

Μια απάντηση στις δηλώσεις για το θέμα του Σταυρού,της κ. Εριφύλης Χιωτέλλη η οποία είναι υποψήφια δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ  για το Δήμο Μυτιλήνης.

Παναγιώτη Τσαγκάρη,Θεολόγου

Οι πρόσφατες δημόσιες δηλώσεις για τον Σταυρό που τοποθετήθηκε στη θέση Απελή της Μυτιλήνης, της κ. Εριφύλης Χιωτέλλη η οποία είναι υποψήφια δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ για το Δήμο Μυτιλήνης, μας δημιούργησαν κάποιες σκέψεις και κάποια ερωτήματα τα οποία και δημόσια καταθέτουμε ως ενεργοί πολίτες.

Η κ. Χιωτέλλη μιλώντας ειρωνικά και υποτιμητικά για τον Σταυρό, αυτό το "υπερμεγέθη κατασκεύασμα” όπως τον χαρακτηρίζει, αρνούμενη ακόμη και το όνομα του Σταυρού να προφέρει, θεωρεί ότι τον ύψωσαν ακροδεξιοί αλλά και ότι κάποιοι τον εκμεταλεύονται πολιτικά προκειμένου να προσεταιριστούν τις ψήφους της ακροδεξιάς. Όμως, το οξύμωρο της υπόθεσης είναι, ότι πέραν της ίδιας της κ. Χιωτέλλη, κανείς άλλος υποψήφιος δήμαρχος δεν έκανε δηλώσεις μέχρι τώρα, για τον Σταυρό με σκοπό να εκμεταλευθεί ψηφοθηρικά το θέμα, αντίθετα η ίδια με δήλωσή της, τους προκαλεί να τοποθετηθούν. Όπως αναφέρει πάλι η κ. Χιωτέλλη, μόνον ο υποψήφιος δήμαρχος κ. Κύτελης, χωρίς και αυτός να κάνει κάποια δημόσια δήλωση, παρέστη στην τέλεση του αγιασμού που έγινε στο Σταυρό αλλά γι΄ αυτή του τη συμμετοχή οφείλει κατά την κ. Χιωτέλλη, να απολογηθεί, πιθανόν γιατί δεν έλαβε την άδεια της! Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι η κ. Χιωτέλλη ανακινεί το θέμα ίσως:

α) για τη δική της επικοινωνιακή προβολή,

β) για να δημιουργήσει αντιδεξιό μέτωπο, να χαϊδέψει αθεϊστικά αυτιά και να ενεργοποιήσει τα αριστερά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων της και

γ) για να δημιουργήσει αν είναι δυνατόν, τις προυποθέσεις με κάποιο τρόπο απόσυρσης του Σταυρού στο εγγύς μέλλον.

Θα πρέπει όμως, να επισημάνουμε στην κ. Χιωτέλλη ότι οι χριστιανοί, τα βαπτισμένα δηλαδή μέλη της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας, ανεξάρτητα της πολιτικής-κομματικής τους τοποθέτησης, επειδή ακριβώς είναι πολίτες μιας ευνομούμενης, δημοκρατικής και χριστιανικής χώρας όπως είναι η Ελλάδα, έχουν το δημοκρατικό δικαίωμα να προβάλουν τα θρησκευτικά σύμβολα της πίστης τους και να συμμετέχουν σε εκκλησιαστικές χριστιανικες τελετές. Ακόμη θα λέγαμε ότι δύνανται να προβούν και σε ακτιβιστικές ενέργειες προβολής των συμβόλων της πίστης τους, όπως πράττουν ανεμπόδιστα πολλά μέλη πολιτικών-κομματικών αλλά και μη κυβερνητικών οργανώσεων για να προωθήσουν τους σκοπούς των φορέων τους! Θεωρεί άραγε η κ. Χιωτέλλη ότι τις παραπάνω δυνατότητες δεν θα πρέπει να τις έχουν όλοι οι πολίτες της χώρας αλλά αντίθετα, ότι μερικοί πολίτες θα πρέπει να αποκλείονται και να στερούνται αυτών των δημοκρατικών δικαιομάτων τους εξαιτίας της πολιτικής-κομματικής του τοποθέτησης; Ή μήπως θεωρεί ότι τελικά, όλοι οι πολίτες όπου κι αν ανήκουν, θα πρέπει πρώτα, προτού κάνουν οτιδήποτε, να ζητούν την άδειά της ή την άδεια κάποιου άλλου αριστερού στελέχους; Αλλά αν αυτό δεν είναι του χειρίστου είδους ρατσισμός και φασισμός, τότε τι είναι; Ή μήπως όταν ο φασισμός είναι αριστερόστροφος κατά τη ρήση του Μίκη Θεοδωράκη, αγιάζεται και ευλογείται; Ή μήπως πάλι, μόνο οι αριστεροί έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα να προβάλουν τα σύμβολα της ιδεολογίας τους, να διαμαρτύρονται πολλές φορές και μάλιστα βιαίως και να  ρυθμίζουν αποκλειστικά κατά το δοκούν, τον τρόπο της ζωής μας αλλά και τα θέματα ακόμη της πίστης μας;

Και εν προκειμένω, για ποιο λόγο δηλαδή, θα πρέπει ο Σταυρός να χαρακτηρίζει τους ακροδεξιούς και όχι τους χριστιανούς που τον ύψωσαν;

Θεωρούμε ακόμη, ότι η προαναφερόμενη λογική της κ. Χιωτέλλη και «άλλων δημοκρατικών δυνάμεων» να χαρακτηρίζουν συλλήβδην τους πάντες με τους οποίους δεν συμφωνούν πολιτικά ως ακροδεξιούς και κατ΄ επέκταση ως όντα που πρέπει να στερηθούν κάθε πολιτικής και θρησκευτικής έκφρασης της κοσμοθεωρίας τους, είναι ακραία και βαθιά διχαστική. Αν ακολουθήσουμε αυτή τη λογική, δεν είναι μακριά ο καιρός που τα χριστιανικά σύμβολα και συνολικά οι χριστιανοί θα στιγματίζονται ως ακροδεξιά στοιχεία και θα επιχειρείται έτσι, η προσωπική, ηθική, πολιτική, κοινωνική, ακόμα, γιατί όχι και η φυσική τους εξόντωση. Εμείς θεωρούμε ότι οι χριστιανοί στην Ελλάδα σε οποιαδήποτε πολιτική παράταξη κι αν ανήκουν είναι πρώτα και πάνω από όλα χριστιανοί και δικαιούνται να υψώνουν ελεύθερα τα σύμβολα της πίστης τους.

Τα σύμβολα επίσης, υψώνονται δημόσια από τους ανθρώπους-πολίτες ακριβώς για να συμβολίζουν και να οριοθετούν πιστεύω ιδεολογικά, πολιτικά, θρησκευτικά, κ.ά και με αυτή την έννοια η ύψωση του Σταυρού αλλά και γενικότερα η προβολή σε δημόσια θέα οποιουδήποτε άλλου θρησκευτικού συμβόλου, είναι μια δημόσια πράξη και συνεπώς ως τέτοια εμπεριέχει τα στοιχεία και μιας πολιτικής πράξης η οποία αν μη τι άλλο,  επιτρέπει να διαφανεί και η διάθεση των ανθρώπων-πολιτών έναντι του συμβολιζόμενου.

Όμως, η κ. Χιωτέλλη και οι συνοδοιπόροι της, με τις προαναφερόμενες τοποθετήσεις τους, δίνουν την εντύπωση ότι απέναντι στα φλέγοντα ζητήματα που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο, δεν έχουν να αντιτάξουν κάποια πρακτική πολιτική πρόταση που να δίνει ελπίδα και προοπτική στον άνθρωπο, παρά μόνον έναν άγονο στρουθοκαμηλισμό και την στείρα ακροδεξιά καραμέλα. Δηλαδή, τα ξύλινα τείχη των μονότονα επαναλαμβανόμενων –ίσως διότι λέγε, λέγε, στο τέλος κάτι θα μείνει- σοσιαλμαρξιστικών τσιτάτων της αριστερής προπαγάνδας περί ακροδεξιάς, χρησιμοποιούνται αφειδώς και αδιακρίτως ως φάρμακο για κάθε «ασθένεια» και ως απάντηση σε κάθε πρόβλημα.

Αυτή όμως η αδιάκριτη τακτική τελικά, απομονώνει τους εκφραστές της από την πραγματικότητα, διότι έτσι ενεργώντας αυτοί οι άνθρωποι δυστυχώς, δεν ακούνε ούτε τους ανθρώπους ούτε τα σύμβολα και όπως έχει πει ο Λεωνίδας Ουσπένσκι, «ο συμβολισμός, η γλώσσα του μυστηρίου, αποκαλύπτει την αλήθεια σε αυτούς που ξέρουν πώς να την ερμηνεύσουν, και ταυτόχρονα την αποκρύπτει από τους αμύητους».

Τα τείχη όμως, που προσπαθούν απεγνωσμένα να οικοδομήσουν η κ. Χιωτέλλη και οι συνοδοιπόροι της συντρίβονται επάνω στον τοίχο της πραγματικότητας. Και για του λόγου το αληθές παραθέτουμε ένα επιτοίχιο σύνθημα που εντοπίσαμε σε δρόμο της Μυτιλήνης, επειδή α) «ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά»(Τραγούδι: Ο δρόμος, Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου, Μουσική: Μάνος Λοΐζος) και β) επειδή εκπέμπει ένα διαφορετικό μήνυμα από αυτό που προβάλουν οι φιλοτρομοκρατικές αναρτήσεις στα social media της κόρης του Μάνου Λοΐζου, Μυρσίνης Λοΐζου.   Ο ποιητής του τοίχου και του δρόμου λοιπόν, αναφέρει τα εξής: «Αλέξη καλύτερα πατριώτες παρά αριστεροί και προδότες»!

Εκεί βέβαια οδηγούμαστε όταν ακολουθούνται πολιτικές λογικές σαν αυτές που χρησιμοποιεί η κ. Χιωτέλλη και ο πολιτικός σχηματισμός που την υποστηρίζει. Ελπίζουμε μόνον, αυτή τη φορά να ερμηνευθεί σωστά το μήνυμα που εκπέμπει ένα τέτοιο σύνθημα και να συνειδητοποιηθεί ο διχασμός και ο κατήφορος στον οποίον οδηγούμαστε ως λαός και ως έθνος.  Εκτός κι αν αυτός ο διχασμός και αυτός ο κατήφορος για κάποιους δεν είναι το απευκταίο κακό αλλά ο επιθυμητός στόχος. Διαφορετικά προς τι η τόση φασαρία για την τοποθέτηση του Σταυρού στη Μυτιλήνη;