Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Ο συντηρητισμός και ο φιλελευθερισμός σήμερα

Ο συντηρητισμός και ο φιλελευθερισμός σήμερα

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Μετά την κατάρρευση του ολοκληρωτισμού  πιστεύτηκε πως ήρθε το τέλος της Ιστορίας. Η πλουραλιστική δημοκρατία επικράτησε και στις πρώην κομμουνιστικές χώρες και η ελεύθερη οικονομία επεβλήθη ακόμη και στις εναπομένουσες κομμουνιστικές χώρες. Ο κομμουνισμός πέθανε στην Ευρώπη. Η Αριστερά αναζητεί ιδεολογία που να συντηρεί και να δημιουργεί πολιτισμό και δεν βρίσκει. Σήμερα στην Ευρώπη και γενικά στις δυτικής αντίληψης δημοκρατίες αριστερή ή νεοαριστερή κυβέρνηση δεν υπάρχει, πλην της Ελλάδος.

            Στις αρχές του 21^ου αιώνα στην Ευρώπη προκλήθηκαν για διαφόρους λόγους ηθικές, κοινωνικές, οικονομικές και ιδεολογικές ανακατατάξεις. Η επικράτηση των οικονομικών παραγόντων επί των πολιτικών ηγεσιών, η διάδοση της παγκοσμιοποίησης, η χωρίς πρόγραμμα διαχείριση της  αθρόας μετανάστευσης πληθυσμών και η επιβολή στις κυβερνήσεις απαιτήσεων ισχυρών λόμπις κοινωνικών μειοψηφιών προκαλούν ισχυρούς κραδασμούς στο δημοκρατικό οικοδόμημα της Ευρώπης. Στην κατάσταση αυτή επωάσθηκαν πολιτικά και ιδεολογικά  σχήματα, που ως όπλο παρεμβάσεων στην πολιτική ζωή έχουν τον λαϊκισμό. Τα σχήματα αυτά απλώνονται σε όλους τους χώρους, κυρίως όμως στην ακροδεξιά και στην αριστερά σε όλες τις μορφές της. Η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη συρρικνώνεται ως προς την εκλογική της δύναμη. Είναι αποτέλεσμα των λαθών της, όταν κυβερνούσε και της ελλείψεως ουσιαστικής πρότασης, που να την ξεχωρίζει από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις.

            Τα συντηρητικά και φιλελεύθερα Κόμματα πανευρωπαϊκά είναι τα πολυπληθέστερα. Ο φιλελεύθερος συντηρητισμός, αν δεν μένει στο φολκλόρ και δεν έχει κόμπλεξ έναντι της Αριστεράς και των νεοφιλελεύθερων ακροτήτων, είναι ουσιαστικά η μόνη ιδεολογία, που μπορεί να διατηρήσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ο Ολιβιέ Νταρ, καθηγητής της Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης και εξειδικευμένος στην Πολιτική Ιστορία του 20ού αιώνα, δίνει τον ορισμό του συντηρητισμού: « Διατηρεί αυτό που αξίζει και μεταρρυθμίζει αυτό που πρέπει».

            Και προσθέτει ο Γάλλος καθηγητής: «Ο συντηρητισμός είναι συνυφασμένος με την πολιτική ιστορία ορισμένων χωρών, όπως είναι η Γερμανία, η Μεγάλη Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά σε μία χώρα όπως η Γαλλία, ενώ υπάρχουν συντηρητικές πολιτικές, ποτέ δεν ονομάστηκε ένα Κόμμα συντηρητικό. Πρόκειται για έναν όρο στη Γαλλία, που ηχεί άσχημα». Η Γαλλία δογματίζει ότι είναι η χώρα του άθεου κράτους, του προοδευτισμού, του ριζοσπαστισμού, έστω και αν η δεύτερη πολιτική δύναμη είναι το ακροδεξιό Κόμμα της Λεπέν και υπάρχουν δυσεπίλυτα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα στη χώρα με την  αλλοπρόσαλλη πολιτική του Προέδρου Μακρόν. 

            Η ελληνική αριστερή ιντελιγκέντσια και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που την εκφράζει, επιζητούν να μεταφέρουν την γαλλική πολιτική κουλτούρα στην Ελλάδα, ένεκα συμπλέγματος κατωτερότητας, μιμητισμού και αρχοντοχωριατισμού. Θυμίζει το γραφέν από τον Παπαδιαμάντη: «Ο Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης, ή αναρχικός, η άθεος, η ο,τιδήποτε... Αλλά Γραικύλος της σήμερον όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις το ύψος και να φανή και αυτός γίγας...».-