Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Ο Καστοριάδης και η Κουντουρά

Ο Καστοριάδης και η Κουντουρά

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Πολλοί  Έλληνες  αισθάνονται ταπεινωμένοι και προδομένοι με τον τρόπο που ψηφίστηκε στη Βουλή η συμφωνία των Πρεσπών. Κυρίως για τις και τους βουλευτές, που τους εξέλεξαν οι Έλληνες με βάση τα προγράμματα των Κομμάτων στα οποία ανήκαν και τα πιστεύω των ιδίων. Αναφέρω ως παράδειγμα την κυρία Κουντουρά. Εξελέγη με το Κόμμα των ΑΝΕΛ, το οποίο είχε ως βάση της πολιτικής του τον εθνικισμό και ως κόκκινη γραμμή τα μνημόνια και το ζήτημα της Μακεδονίας. Την ίδια την εξέλεξαν ως μια γνωστή celebrity κυρία, που μαζί με την οικογένειά της διακρινόταν για τα δεξιά της πιστεύω...   

Αισθάνονται προδομένοι όσοι ψήφισαν την κα Κουντουρά, την κα Παπακώστα και τους άλλους βουλευτές, που απομακρύνθηκαν  από τα Κόμματα με τα οποία εισήλθαν στο Κοινοβούλιο και υποστηρίζουν σήμερα το κυβερνόν Κόμμα και την νεοαριστερή ιδεολογία του, και για τον τρόπο που θέλησαν να δικαιολογήσουν την πράξη τους. Προσπάθησαν να δικαιολογηθούν επικαλούμενοι το άρθρο 60 του Συντάγματος: «Οι βουλευταί έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της κατά συνείδησιν γνώμης και ψήφου». Συνταγματικά μπορεί να έχουν το δικαίωμα, ηθικά, δεοντολογικά και πολιτικά ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΝ.

Για την περίπτωση των κυριών Κουντουρά και Παπακώστα και των ομοίας περίπτωσης βουλευτών, αναφέρθηκε ο Κορνήλιος Καστοριάδης το 1984, στην ομιλία του στο Λεωνίδιο, που έχει εκδοθεί σε βιβλίο, με τον τίτλο «Η αρχαία ελληνική δημοκρατία και η σημασία της για μας σήμερα» (Εκδ. «ύψιλον»). Αφού ανέλυσε τα καλά της Αθηναϊκής Δημοκρατίας σημείωσε:

«Από τη στιγμή κατά την οποία αμετάκλητα και για ορισμένο χρονικό διάστημα (π.χ. πέντε χρόνια) αναθέτει κανείς την εξουσία σε ορισμένους ανθρώπους έχει μόνος του ΑΛΛΟΤΡΙΩΘΕΙ πολιτικά. Ο Ρουσσώ έγραφε για τους Άγγλους (γιατί τότε η Αγγλία μόνο είχε κοινοβούλιο): Οι Άγγλοι νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι ΜΙΑ ΜΕΡΑ στα πέντε χρόνια. Στο σημείο αυτό ο Ρουσσώ, είναι, βέβαια, μάλλον ενδοτικός, διότι, φυσικά, ούτε μια μέρα στα πέντε χρόνια δεν είναι ελεύθεροι: αυτό που σκέφτεται κανείς, οι επιλογές που κάνει αυτή την ημέρα έχουν ήδη καθοριστεί (και πολύ περισσότερο στη σημερινή εποχή) από τα προηγούμενα πέντε χρόνια: από τον εκλογικό νόμο, από τα υπάρχοντα κόμματα, τους υποψηφίους κλπ.  

Υπάρχει στο σημείο αυτό, μια βασική πολιτική αλλοτρίωση, που οι αρχαίοι δεν είχαν καν αντιμετωπίσει, ως πολιτική δυνατότητα, δεδομένου ότι θεωρούσαν πως κανείς δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσει τον πολίτη στην Εκκλησία του Δήμου. Με άλλα λόγια, δεν υπήρχε αυτή η θεολογική ιδέα σύμφωνα με την οποία η κυρίαρχη υπόσταση του λαού, μετά από μια μυστηριώδη χημική διαδικασία, συμπυκνώνεται μια Κυριακή και, μέσω επιφοιτήσεως, βρίσκει σκήνωμα σε 300 ανθρώπους, οι οποίοι την διατηρούν και την μεταφέρουν ενσαρκώνοντάς την για πέντε χρόνια, μέχρι, ξαφνικά, στα πέντε χρόνια επάνω, να ξαναδιαλυθεί μέσα στο λαό που την ξανασυμπυκνώνει και την μεταφέρει στους 300 κ.ο.κ.».

 Αυτή τη χημική συμπύκνωση μπορεί να την επιτρέπει το Σύνταγμα, αλλά όχι η δημοκρατική παράδοση και η ηθική συνείδηση.-