Μάλλον πιάσαμε πάτο.

Μάλλον πιάσαμε πάτο.

Δημήτρης Κοσκινιώτης

       Αυτό ήταν αδέλφια. Μετά από σήμερα δεν πρέπει να υπάρχουν χειρότερα. Η 25η Ιανουαρίου θα μείνει στην ιστορία ως η μέρα που οι Έλληνες έχασαν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Δεν μας έμεινε ούτε η τσίπα, όπως λεν και στο χωριό μου.

       Δεν έφτανε που πριν καλά-καλά συμπληρώσουμε διακόσια χρόνια ελεύθερου βίου το Κράτος μας χρεωκόπησε για πολλοστή φορά, ούτε και το γεγονός πως για να μπορέσουμε να ξαναδανεισθούμε μας υποχρέωσαν να παραιτηθούμε και από  αυτήν την εθνική μας κυριαρχία.

       Ούτε έφτανε η καταισχύνη πως για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, ετούτη η γενιά των Ελλήνων, δεν θα παραδώσει στα παιδιά της, αλλά και στις επόμενες τέσσερις τουλάχιστον γενιές, δημόσια περιουσία.

       Αλλά ακόμη δεν έφτανε η ντροπή πως από τώρα και πέρα τα παιδιά μας θα πρέπει να πληρώνουν εισητήριο σε ξένους, άρα και να ζητούν από αυτούς την άδεια, για να περπατήσουν στα χώματα τα ιερά, πάνω στα οποία ζούσαν οι πρόγονοί τους για πάνω από τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια, αλλά και για να θαυμάσουν τα αριστουργήματα της αρχαίας και της νεότερης τέχνης τους.

       Χρειάσθηκε λοιπόν να έλθει και η μέρα που θα συνέβαινε και αυτό που κανείς δεν πίστευε. Να παραχωρήσουμε και αυτό το όνομά μας, την ψυχή μας δηλαδή. Και το χειρότερο, να πανηγυρίζουμε για το κατάντημά μας.

       Σοκ και δέος λοιπόν. Απανωτά τα χτυπήματα τα τελευταία χρόνια. Πριν προλάβουμε να καταλάβουμε από που μας ήλθε το ένα, «τρώγαμε» το επόμενο. Καλοδουλεμένο βλέπετε το σχέδιο.

       Δεν μπορεί, μάλλον πιάσαμε πάτο. Δεν μπορεί να έχει άλλο πιο κάτω. Άλλωστε δεν έμεινε κάτι άλλο. Φαντάζομαι ότι χάσαμε κάθε ίχνος υπόληψης, κι ας μας χτυπούν την πλάτη οι σπουδαίοι της Γης. 

       Και ξέρετε, δεν έχει σημασία τώρα πια γιατί φτάσαμε εδώ. Τι να το κάνεις. Όλο διαπιστώσεις είμαστε.

       Τι άλλο μένει να χάσουμε; Μέχρι πότε θα νοιαζόμαστε μόνο για μισθούς, για δέκατη τρίτη σύνταξη, για δώρα και για αναδρομικά; Πότε θα μας μας πιάσει το φιλότιμο;

       Κι όμως αδέλφια ίσως να μην είναι όλα μαύρα. Τώρα είναι ο καιρός να βγούμε από το κώμα. Το ξεχάσαμε εμείς, το κρύψαμε κι απ’ τα παιδιά μας, πως εμείς είμαστε οι κληρονόμοι αυτών για τους οποίους οι Πέρσες πριν την μάχη των Πλαταιών είπαν εκείνο το περίφημο, «Βαβαί Μαρδόνιε, ποίους επ’ άνδρας ήγαγες μαχησομένους٠οι τον αγώνα ποιούνται ου περί χρημάτων, αλλά περί αρετής».

       Αδέλφια, ας αγωνισθούμε τον αγώνα τον καλόν γιατί όπως φαίνεται, τώρα είναι που πολεμάμε για όλα!