Η ζημιά από την κατάπτυστη και
προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών δεν έχει φανεί ακόμα. Στις επόμενες δεκαετίες το
έθνος θα νιώθει αδιάκοπα τα βαθιά πλήγματα από την κυβερνητική αναγνώριση της
«μακεδονικής» εθνότητας και της «μακεδονικής» γλώσσας. Αυτή η εθνική
καταστροφή, φυσικά, δεν πέρασε απαρατήρητη από τους πολίτες.
Οι Ελληνες, πολύ καλώς, σε κάθε
ευκαιρία δείχνουν την οργή τους για την παράδοση της μακεδονικής Ιστορίας στους
σκοπιανάκατους που προσπαθούν να φτιάξουν κράτος με... κλεμμένο παρελθόν.
Οι αποδοκιμασίες προς τους
πολιτικούς που συνήργησαν έμπρακτα ή διά της σιωπής τους στην προδοσία είναι
μονόδρομος. Ετσι, και οι πολίτες διαφοροποιούνται από την ανάξια ηγεσία τους,
αλλά και ο καθένας από την πλειοψηφία βάζει το λιθαράκι του για την ακύρωση
αυτής της άθλιας συμφωνίας. Υπ' αυτήν την έννοια οι συγκεντρώσεις σε πόλεις και
χωριά συμπεριλαμβάνονται στα θετικά αυτής της περιόδου.
Ομως, όταν πρόκειται για συλλαλητήρια, τα
πράγματα είναι διαφορετικά. Πρώτα και κύρια: Οταν χρησιμοποιείται η λέξη
«συλλαλητήριο» πρέπει η οργανωτική αρχή, η προετοιμασία και η προσέλευση του
κοινού να δικαιώνουν τη λέξη «συλλαλητήριο». Αν η συγκέντρωση οργανώνεται στο
πόδι, ασόβαρα και βεβιασμένα, τότε δίδονται επιχειρήματα στην πλευρά της
κυβέρνησης που προπαγανδίζει (γιατί έτσι θέλει να πιστεύει, αλλά και να
πιστέψει η κοινή γνώμη) ότι το θέμα «ξεφούσκωσε».
Χθες έγιναν δύο «συλλαλητήρια» αυτού
του είδους, στην πλατεία Συντάγματος της Αθήνας και στον Λευκό Πύργο της
Θεσσαλονίκης. Ειδικά σε αυτό των Αθηνών οι διοργανωτές, που μίλησαν κιόλας,
άνευ εξέδρας και από μικροφώνου, ξεπέρασαν κάθε όριο γραφικότητας και ανοησίας.
Ο κόσμος που πήγε να διαμαρτυρηθεί για την προδοσία δεν φέρει, φυσικά, ευθύνη
για την απαράδεκτη εικόνα της πλατείας Συντάγματος.
Οι ίδιοι οι διοργανωτές
δείχνουν να μην καταλαβαίνουν τη ζημιά που κάνουν σ’ αυτόν τον ιερό αγώνα. Αντί
να συσπειρώνουν τους πατριώτες, τους αποσυσπειρώνουν και δίνουν λαβές στους
θεωρητικούς της μειοδοσίας να χλευάσουν το λαϊκό φρόνημα - λες και είναι
στημένοι από το σύστημα! Καιρός για τον καθέναν να αναλάβει τις ευθύνες του.
Δεν είναι μαθηματικά πλοκής να καταλάβω,
ΑπάντησηΔιαγραφήμήτε να χτίσω απ΄την αρχή Ακρόπολη Αθήνας,
ούτε της Πέργαμου βωμό με πέτρα ιριδοφόρα,
μα και ισθμό Κορίνθιο να ανοίξω για τις πλεύσεις,
είναι η αθωότητα που νοσταλγεί ο ξένος,
ο Έλληνας που μοναχός τη ψάχνει στα σκουπίδια,
οπού γεννούν νεώτερα και πιό εκλεπτυσμένα,
που μέσα σε εργαστήρια περίσσια συσκευάζουν,
και τρέφουν άνοες και γη που δε διψά γι΄αλήθεια.
Είναι του Ιθακίσιου πλοηγού, κοιτάζοντας τη Σκύλλα,
και τη δεινή τη μάγισσα που αποφεύγει ο ξένος.