Η οδυνηρή περιπέτεια μιας οικογένειας στη σέκτα «Δώδεκα Φυλές» (Twelve Tribes)

Η οδυνηρή περιπέτεια μιας οικογένειας στη σέκτα «Δώδεκα Φυλές» (Twelve Tribes)

Του  Τιμ Έλλιοτ - 14 Δεκεμβρίου 2013- Μετάφραση-Επιμέλεια: Ελένη Ζήνωνος

Το ζεύγος Μαρκ και Ρόουζ Ίλιτς πέρασε 14 χρόνια στη σέκτα «Δώδεκα Φυλές»

Ένα Σάββατο τον Οκτώβριο του 1996, Ο Μαρκ Ίλιτς και η σύζυγός του Ρόσμαρυ, έκαναν κάτι που θα μετάνοιωναν σε όλη τους τη ζωή. Πήγαν στο φεστιβάλ του Newtown κοντά στο Σίδνεϋ. Ήταν μια ζεστή ανοιξιάτικη μέρα και το φεστιβάλ, στα δυτικά του Σίδνεϋ, ήταν γεμάτο από μουσική και κόσμο. Ο Μαρκ και η Ρόουζ, μαζί με την κόρη τους Ουντίλα που τότε ήταν έξι χρόνων και τον τρίχρονο γιο τους Αβραάμ, περιπλανήθηκαν λίγο και στη συνέχεια κάθισαν στο γρασίδι μπροστά στην εξέδρα και παρακολουθούσαν το καλιτεχνικό πρόγραμμα.

Η ΕΜΦΥΤΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ...

Εκείνη τη μέρα του 1996, ωστόσο, το ζευγάρι βρισκόταν σ’ ένα σταυροδρόμι... σε μια καμπή της ζωής του, όπου έπρεπε να πάρει κρίσιμες αποφάσεις. Μόλις είχαν επιστρέψει από την Ισπανία ύστερα από δύο χρόνων αποτυχημένες προσπάθειες εξεύρεσης εργασίας. Επιστρέφοντας στο Σίδνευ, ζούσαν σ’ένα διαμέρισμα που ανήκε στον αδελφό του Μαρκ. «Δεν είμασταν ακριβώς σε μια απελπιστική κατάσταση, αλλά δεν είχαμε με τι να ασχοληθούμε», λέει η Ρόουζ. «Θέλαμε ν’ αποκτήσουμε φίλους, να έχουμε μια σταθερή κοινωνική ζωή. Είχα φτάσει στο σημείο που είπα ότι δεν με ένοιαζε ποιοί θα ήταν αυτοί οι άνθρωποι, ήμουν αποφασισμένη να τους δεχτώ απλά όπως ήταν»...

Αφού κάθισαν για λίγο στο γρασίδι, ο Μαρκ σηκώθηκε να πάει ένα περίπατο. Μισή ώρα αργότερα επέστρεψε κρατώντας ένα φυλλάδιο με τίτλο «Αδελφότητα της Ανθρωπότητας» (A Brotherhood of Man). Του το είχε δώσει μια γυναίκα με μακρύ φόρεμα και μακρυά μαλλιά και πολύ φιλικούς τρόπους, λέγοντας, «Μοιάζεις να χρειάζεσαι ένα σπιτικό»…

ΤΟ ΔΟΛΩΜΑ...

Το φυλλάδιο είχε εκδώσει μια ομάδα με την ονομασία οι «Δώδεκα Φυλές» (the Twelve Tribes). «Πού είναι η αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων (thebrotherhood of man) που οραματιζόταν ο Τζον Λένον στο τραγούδι του»;  έγραφε. «Πού είναι οι οραματιστές που έδωσαν όλα τα υπάρχοντά τους για να εκλείψει η απληστία και η πείνα»;

Το φυλλάδιο έκανε αναφορά στον Ιησού, «τον απόλυτο οραματιστή», τον οποίο αποκαλούσε με το Εβραϊκό του όνομα, Γιασούα (Yahshua). Παρέθετε επίσης αποσπάσματα από τη Βίβλο. Αλλ’ απέρριπτε τον παραδοσιακό Χριστιανισμό, κατηγορώντας τον ως «την πόρνη για την οποία γράφει η Αποκάλυψη».

Λίγες μέρες αργότερα, η Ροουζ κάλεσε τον αριθμό που βρήκε στο φυλλάδιο και μίλησε με μια γυναίκα που ονομαζόταν Σόμρα, η οποία τους κάλεσε να επισκεφθούν την ομάδα στο Πέπερκορν Κρικ Φαρμ, το εννέα εκταρίων αγρόκτημα της ομάδας, κοντά στο Πίκτον νοτιοδυτικά του Σίδνεϋ.

Όλη η οικογένεια πήγε με το αυτοκίνητο εκείνη την Παρασκευή και έφθασαν εκεί στις 7 το απόγευμα, έγκαιρα για τη βραδυνή σύναξη. Τους υποδέχτηκε ένας άνδρας με μακρυά γενειάδα που ονομαζόταν Άσερ. (Το πραγματικό του όνομα ήταν Άντριου Μακλεόντ, αλλά όπως όλα τα μέλη της σέκτας «Δώδεκα Φυλές» έπαιρναν εβραϊκά ονόματα κατά την ένταξή τους στην ομάδα). Ο Άσερ τους οδήγησε στο δωμάτιο των ξένων στο κυρίως αγροτόσπιτο, όπου άφησαν τα πράγματά τους. Μετά τους πήρε σε μια μεγάλη σκηνή γεμάτη κόσμο ντυμένο απλά.Υπήρχαν πολυθρόνες και καρέκλες και τραπέζια με λουλούδια και κεριά. Επίσης, υπήρχε μουσική, πιάνο και ακορντεόν και καλομαγειρευμένα σπιτικά φαγητά.

«Θυμάμαι πόσο ενδιαφέρον έδειχναν όλοι σε μας», λέει ο Μάρκ. «΄Ενας τύπος που λεγόταν Γιόθαμ, ήταν συνεχώς μαζί μας και όλο το βράδυ μου επαναλάμβανε, ‘πραγματικά σε συμπάθησα, φαίνεσαι πραγματικά πολύ καλός άνθρωπος’. Σαν να γίναμε αμέσως μια οικογένεια»...

Ο Μαρκ, η Ρόουζ και τα παιδιά έμειναν εκεί εκείνο το βράδυ, καθώς και την επόμενη μέρα και το επόμενο βράδυ. Το πρωί πήγαν με το αυτοκίνητο πίσω στο διαμέρισμα που έμεναν, άλλαξαν ρούχα και πήγαν στο υπαίθριο φεστιβάλ στο Γκλεμπ (Σίδνεϋ) όπου η ομάδα είχε στήσει μια καφετέρια, όμοια με εκείνη στο Newtown. Ο Γιόθαμ ήταν εκεί μαζί με μερικούς από τους μουσικούς. Τα μέλη της ομάδας χόρευαν και κάλεσαν τον Μαρκ και τη Ρόουζ να χορέψουν μαζί τους. «Είμαστε όλοι μια οικογένεια και εσείς μπορείτε να είστε μέλη αυτής της οικογένειας», είπε ο Γιόθαμ στη Ρόουζ καθώς περιστρέφονταν στη λιακάδα. «Μπορούμε να γεράσουμε μαζί. Τα παιδιά μας θα παντρευτούν μεταξύ τους».

Αυτό ήταν. Ο Μαρκ και η Ρόουζ την πάτησαν...

Η ΕΝΤΑΞΗ...

Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν, ήταν να επιστρέψουν στο διαμέρισμά τους, συνοδευόμενοι από ένα «πρεσβύτερο» της κοινότητας. Εκείνος τους έλεγε τι να κρατήσουν και τι να πετάξουν. Τα περισσότερα από τα υπάρχοντά τους, όπως τα ρούχα των παιδιών, η σανίδα σέρφινγκ του Μαρκ, βιβλία, παιγνίδια, είχαν κάποιο «πνεύμα» πάνω τους και κρίθηκαν ακατάλληλα. Ο Μαρκ και η Ρόουζ ΄Ιλιτς είχαν ένα μικρό αυτοκίνητο το οποίο έδωσαν στη σέκτα καθώς και κάποια χρήματα στην τράπεζα τα οποία επίσης παρέδωσαν...

Τον Ιανουάριο του 1997 «βαπτίστηκαν» ή «πλύθηκαν από τις αμαρτίες τους» στο ρυάκι που τρέχει πίσω από το αγρόκτημα και τους δόθηκαν νέα ονόματα: Ο Μαρκ έγινε Κκατάν («παιδιάστικος» στα Εβραϊκά) και η Ρόουζ έγινε Ασαρέλα (που σημαίνει «ενάρετη»). Υπήρχαν 70 άτομα στην κοινότητα συμπεριλαμβανομένων δώδεκα περίπου οικογενειών, κάποιοι από τους οποίους ήσαν δεύτερης γενεάς. «Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που με τράβηξε», λέει η Ρόουζ. «Σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι μεγάλωσαν εκεί και αποφάσισαν να μείνουν, άρα θα πρέπει να είναι καλά»...

Η «ΣΕΚΤΑ ΔΩΔΕΚΑ ΦΥΛΕΣ»

Iδρύθηκε το 1972, στη Σαττανούγα, Τενεσσή από έναν πρώην σχολικό σύμβουλο και καρναβαλιστή που ονομαζόταν Γιουτζιν Σπριγκς (Eugene Spriggs) και ήταν γνωστή ως το κίνημα Ιόνακ ("Yoneq"). Η σέκτα έχει 3000 μέλη σε όλο τον κόσμο και κοινότητες εγκατεστημένες σε διάφορα μέρη στις Η.Π.Α, τον Καναδά, Γαλλία, Ισπανία, Αργεντινή, Βραζιλία, Γερμανία και Αγγλία. Η Αυστραλιανή «φυλή» ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 από τον Αμερικανό Σκοτ Τσιάρνεκι (ο οποίος έφυγε αμέσως μετά) και τον Ουίλιαμ Νούναλλυ ή Νουν, επίσης Αμερικανό, ο οποίος παραμένει ηγετικό στέλεχος στο αγρόκτημα Πέπερκορν Κρικ (Peppercorn Creek Farm).

 

O Eugene Spriggs, ο Αμερικανός ιδρυτής της σέκτας Δώδεκα Φυλές (the Twelve Tribes)

Ακολουθώντας ένα συνονθύλευμα Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού, η ομάδα αποσκοπεί να δημιουργήσει εκ νέου τις 12 φυλές του Ισραήλ, εγκαινιάζοντας έτσι την επιστροφή του Ιησού, ο οποίος θα φθάσει ως «Βασιλιάς που θα έλθει να πάρει τη νύφη του όταν αυτή θα είναι πλήρως έτοιμη γι’Αυτόν»... Τα μέλη της ομάδας χρησιμοποιούν την Παλαιά Διαθήκη σαν πρότυπο και τρόπο ζωής τους. Ο κοινοβιακός τρόπος ζωής, η σκληρή δουλειά καθώς και η αμφιλεγόμενη πειθαρχία που ανηλεώς επιβάλλουν στα παιδιά τους, όλα είναι σύμφωνα (όπως λένε) με το πρότυπο ζωής της «πρώτης εκκλησίας της Ιερουσαλήμ», πριν την δημιουργία του κλήρου, τον οποίο η ομάδα απεχθάνεται. Ο γάμος με άτομα εκτός των «Φυλών» απαγορεύεται, ενώ οι «πρεσβύτεροι», ακόμα και ο ίδιος ο Ιόνακ καθορίζουν ποιός θα παντρευτεί ποιάν και πότε. Οι γυναίκες πρέπει να υπακούουν στους συζύγους τους και ενθαρρύνονται ν’ αποκτήσουν τουλάχιστον επτά παιδιά. Η παραδοσιακή ιατρική απορρίπτεται, γεγονός που συνδέεται με το μεγάλο ποσοστό παιδικής θνησιμότητας.

Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

Eίναι αυστηρά πειθαρχημένη. Τα μέλη ξυπνούν στις 6 το πρωί (εκτός του Σαββάτου που ξυπνούν στις επτά) από το «shofar» -  φύσημα σε κέρατο κριαριού. Γίνεται η πρωινή σύναξη στις επτά, η οποία περιλαμβάνει προσευχές και τραγούδια και ακολουθεί δουλειά στο αγρόκτημα, στην κουζίνα ή στα χωράφια. (Μία από τις πρώτες δουλειές που έκανε ο Μαρκ ήταν να φροντίζει τα 30 κοπάδια από πρόβατα μερινό). Η σέκτα κατέχει επίσης αρκετές επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων αρτοποιείων, καφετέριων, συνεργείων ανακαίνισης και κατεδάφισης κτιρίων, στις οποίες τα μέλη εργάζονται χωρίς μισθό... Εν τω μεταξύ, τα παιδιά εκπαιδεύονται στο σπίτι χρησιμοποιώντας ειδικά εγκεκριμένα εγχειρίδια, τα οποία τυπώνονται από τη σέκτα. Δεν υπάρχει τηλεόραση, ίντερνετ, περιοδικά, εφημερίδες ή ραδιόφωνα. Τα μέλη αποθαρρύνονται να επικοινωνούν με πρώην φίλους τους ή την οικογένειά τους και δεν ψηφίζουν.

Ο Μαρκ και η Ρόουζ δεν ήσαν ιδιαίτερα θρησκευόμενοι, αλλά, εντυπωσιάστηκαν από την αφωσίωση των μελών της ομάδας και την αίσθηση, ότι στο αγρόκτημα ήσαν όλοι «μια μεγάλη οικογένεια». «Μια από τις διδασκαλίες τους λέει ‘να δέχεσαι τη συμβουλή και των ελαχίστων’, που σημαίνει ότι όλοι ακούγονται», λέει η Ρόουζ.

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΝΟΥ - πνευματική & ψυχολογική καταπίεση (mind control)

Από πολύ νωρίς ο Μάρκ και η Ρόουζ συνδέθηκαν ο καθένας μ’ ένα «ποιμένα», ένα ανώτερο μέλος του οποίου ο πνευματικός φωτισμός του επέτρεπε να ενεργεί ως μέντορας. «Ο δικός μου ποιμένας ήταν μια γυναίκα που ονομαζόταν Μπακίρα», λέει η Ρόουζ. «Όποτε είχα οποιαδήποτε προβλήματα στο γάμο μου ή έγνοιες ή ανησυχίες, τα εκμυστηρευόμουν σ’ εκείνη».

Και υπήρχαν πολλά να εκμυστηρευτεί κανείς... Τα μέλη παροτρύνονται ν’ «ανακαινίσουν το νου τους» ("renew your mind") και να είναι «ανοικτό βιβλίο ενώπιον των αδελφών τους», συνεχώς να «εξομολογούνται» τις αμαρτίες τους είτε στους «πρεσβυτέρους», στον προσωπικό τους ποιμένα ή στις συνάξεις.

Οι αμαρτίες της οικογένειας Ίλιτς ήσαν αξιοσημείωτες: Η Ρόουζ για παράδειγμα αντιμιλούσε στη μητέρα της, ενώ ο Μάρκ έπαιζε ντραμς και έκανε σέρφιγκ. «΄Εβαζαν πολύ ψηλά πρότυπα» λέει η Ρόουζ. «Είναι όλ’αυτά που ακούς συνεχώς και τότε αρχίζεις να συγκρίνεις τον εαυτό σου με αυτά τα πρότυπα. Ο τρόπος σκέψεως γίνεται πολύ τυποποιημένος. Από την άλλη, εκείνοι θεωρούν ότι μόνο μέσω αυτών μπορείς πραγματικά να υπακούσεις στον Θεό, αφού (όπως λέγουν) αυτοί αποτελούν ενσάρκωση του πνεύματος του Θεού. Συνεπώς, αν διαφωνείς με τους ‘πρεσβυτέρους’ ή τον ποιμένα σου, διαφωνείς με τον ίδιο το Θεό».

Η πίεση για εξομολόγηση ήταν πολύ έντονη. Αν έστω και ένα μέλος έδειχνε απροθυμία, ο Θεός δεν θα εισήκουε τις προσευχές κανενός εκείνη τη μέρα. ΄Ετσι η Ρόουζ έστιβε κάθε μέρα το μυαλό της ψάχνοντας για τυχόν ίχνη αμαρτίας. «Στο τέλος καταλήγεις να μην βρίσκεις πράγματα και τότε το μυαλό εφευρίσκει σκοτούρες και μπελάδες». Επίσης, άρχισε να παρατηρεί τη συμπεριφορά του Μαρκ. «Μου έλεγαν ότι ο Μαρκ ήταν ‘άνευ αξίας’ αφού αναζητούσε ‘αξία’ σε άλλα πράγματα, όπως να παίζει μουσική. Στο παρελθόν έβρισκα όμορφη τη μουσική του. Τώρα, άρχισα να το βλέπω σαν σημάδι αδυναμίας...».

Η Ρόουζ άρχισε να υποψιάζεται τον Μαρκ και σκεπτόταν ότι ήταν «γεμάτος αμαρτίες τις οποίες δεν εξομολογείτο». Στο τέλος κάθε σύναξης, αφού πρόσφεραν τα παραπτώματά τους «σαν θυσία στο Θεό», τα μέλη της ομάδας ένωναν τα χέρια τους και ούρλιαζαν για αρκετά λεπτά. «Τότε το θεωρούσαμε ανακουφιστικό – θεραπευτικό», λέει.

Ο Μαρκ και η Ρόουζ είχαν την εντύπωση ότι οι διδασκαλίες της ομάδας αντλούντο μέσα από τη Βίβλο. Στην πραγματικότητα, ως επι το πλείστον προέρχονται από τον ιδρυτή της σέκτας. O Σπριγκς, 76 ετών, είναι ένας μυστηριώδης τύπος: ένας πρώην ποδοσφαιριστής, πυγμάχος και στρατιώτης, ένας «χαρισματικός ευαγγελιστής» ο οποίος, με την απόρριψη της «παπαγαλίστικης θρησκείας» έγινε δημοφιλής ανάμεσα στη «χριστιανική» υποκουλτούρα της δεκαετίας του ΄70 με τους χίππυς και τα διάφορα κινήματα «Επιστροφή στη γη» που κήρυτταν την παγκόσμια αγάπη και ειρήνη και «εντρυφούσαν» στο μήνυμα του Ιησού μοιράζοντας αντίγραφα της Καινής Διαθήκης μεταφρασμένα στη σύγχρονη Αγγλική γλώσσα. Αν και αρχικά είχε καθιερώσει μια φιλελεύθερη πολιτική όπου «δεν υπήρχε αρχηγός» και καθένας ήταν ένας «ιερέας», η σέκτα του έγινε όλο και πιο φονταμενταλιστική και αυταρχική.

Η ΠΛΑΝΗ...

«Ο Σπριγκς θεωρεί τον εαυτό του ως τον ‘Μεσσία’ (the Anointed One δηλ. ‘χρισμένο’, χριστό) και ως αγωγό απ’ ευθείας προς τον Θεό», λέει ο DavidPike, ένα πρώην μέλος της ομάδας από τη «φυλή του Μανασσή» στις Η.Π.Α. «Παρουσιάζεται ότι έχει αγάπη αλλά είναι η τέλεια προσωποποίηση του ναρκισσιστικού ηγέτη σέκτας (λατρείας).

Οι διδασκαλίες του ΣπρΙγκς είναι άκρως περιοριστικές και καλύπτουν λεπτομερώς κάθε πτυχή της ζωής των οπαδών του. Ο Σπριγκς επιμένει να έχουν γενειάδα οι άνδρες, απαγορεύει να φορούν ρολόγια χειρός καθότι τα θεωρεί ένδειξη ματαιοδοξίας και ορίζει όπως όλα τα μέλη χρησιμοποιούν τα παραδοσιακά κινέζικα ξυλάκια για να τρώνε, προκειμένου να επιταχύνει τη διείσδυση της σέκτας στην Ασία. Η διατροφή ρυθμίζεται αυστηρά: Απαγορεύεται η ζάχαρη, οι σοκολάτες, ο καφές και το τσάι, ενώ περιλαμβάνει σπόρους λιναριού, δημητριακά ολικής αλέσεως, γιαούρτι και άλλα παρασκευάσματα.

Στη σέκτα Δώδεκα Φυλές» τα μέλη έχουν οδηγίες να ξεπλένονται με κρύο νερό για 1-2 λεπτά, ακόμα και το Χειμώνα. «Μου είπαν ότι αν το μετρίαζα με ζεστό, επέτρεπα στη ‘σάρκα’ μου να είναι πιο δυνατή από μένα...», λέει η Ρόουζ.

Αλλά, οι αυστηρότερες διδασκαλίες του Σπριγκς αφορούν την ανατροφή των παιδιών. Τα παιδιά κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στην εσχατολογία των «Δώδεκα Φυλών», η οποία υποστηρίζει ότι η Δευτέρα Παρουσία θα γίνει μόνον όταν ο Θεός, μέσω της σέκτας, φέρει στον κόσμο 144,000 τέλεια αρσενικά παιδιά, «τόσο αγνά ώστε από τα στόματά τους θα βγαίνουν φλόγες». Συνεπώς, η ανατροφή υπάκουων απογόνων είναι επιτακτική ανάγκη.Τα παιδιά πρέπει να παρακολουθούνται συνεχώς από κάποιον ενήλικα. Απαγορεύεται να παίζουν, καθώς το παιγνίδι θεωρείται «ασωτία». Απαγορεύεται να έχουν παιγνίδια. Απαγορεύεται να σφυρούν. Στο αγρόκτημα της σέκτας στο Πίκτον, απαγορεύεται στα παιδιά να μιλούν μεταξύ τους χωρίς την παρουσία κάποιου ενήλικα, καθώς αυτό θα οδηγούσε σε «μωρία», λέει ο Μαρκ.

ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ...

Σύμφωνα με τον Μαρκ, η τυφλή υπακοή είναι υποχρεωτική: τα παιδιά πρέπει να απαντούν «Ναι Αββά» ή «Ναι, Ίμα» σε κάθε γονική εντολή. Κάθε παράβαση επιφέρει ξυλοδαρμό με ένα πλαστικό «ραβδί» μήκους 50 εκατοστών. ΄Ενα τέτοιο «ραβδί» είναι τοποθετημένο πάνω από το περβάζι της πόρτας σε κάθε δωμάτιο... Οι γονείς εκπαιδεύονται πώς να χρησιμοποιούν το «ραβδί» σε μηνιαία μαθήματα αγωγής των παιδιών, καθώς επίσης και στο «Εγχειρίδιο Αγωγής των Παιδιών», αντίγραφο του οποίου δόθηκε στον Μαρκ και τη Ρόουζ μετά τον πρώτο χρόνο. Το εγχειρίδιο συντάχθηκε από τον Σπριγκς και αναφέρει ότι «πρέπει να πονέσει το παιδί αρκετά ώστε να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα» και ότι «οι ραβδώσεις που θα προκληθούν στο σώμα του παιδιού για σκοπούς πειθαρχίας, δείχνουν την αγάπη των γονέων...».

«Ονομάζεται ‘ράβδος και επίπληξη’», λέει ο Μαρκ. «Τα παιδιά δεν πρέπει να κλάψουν. Πρέπει να δεχτούν τον ξυλοδαρμό σιωπηλά. Μετά τους λες γιατί τα κτυπάς και λένε ‘Λυπάμαι, μετανοιώνω, συγνώμη’. Γίνεται σαν τελετουργικό».

Τα παιδιά, δεν τα κτυπούν μόνο οι γονείς τους. Οποιοσδήποτε «επιβλέπων» ενήλικας μπορεί να τους ... σωφρονίσει. Ο Αβραάμ, ο γιός τους, λέει ότι τον ξυλοκοπούσαν τακτικά πολλοί ενήλικες, είτε στο χέρι (έξι ραβδισμούς), είτε στα οπίσθια (12). «Όσο πιο πολύ έκλαιγες, τόσο περισσότερο σε κτυπούσαν», λέει. «Αν με κτυπούσε μια κυρία στα οπίσθια, φορούσα το παντελόνι μου. Αλλά, αν ήταν άνδρας, κατέβαζε το παντελόνι μου και με κτυπούσε απ’ευθείας στο γυμνό δέρμα».

Οι ξυλοδαρμοί ξεκινούσαν από την ηλικία των τεσσάρων χρόνων... «Την πρώτη φορά έκλαψα πολύ. Αλλά, σταμάτησα να κλαίω – για πάντα – όταν έγινα 12 χρονών. ΄Ηδη, είχε αποφασίσει να επαναστατήσει. «Αποφάσισα ότι δεν θα έκανα ό,τι ήθελαν εκείνοι, εκτός αν με κτυπούσαν τόσο που δεν θα άντεχα άλλο τον πόνο, οπότε και υπάκουα».

Το 1984, ύστερα από καταγγελίες για κακοποίηση, οι αρχές των Η.Π.Α εισέβαλαν στις εγκαταστάσεις της σέκτας στο Βέρμοντ και παρέλαβαν 112 παιδιά για να τους παρέχουν προστασία. (Η επιδρομή θεωρήθηκε αντισυνταγματική και τα παιδιά επεστράφησαν στους γονείς τους). Τα τελευταία δέκα χρόνια, έχουν γίνει έρευνες για παιδική κακοποίηση μέσα στις κοινότητες της σέκτας στις Η.Π.Α, τη Γαλλία και Γερμανία. Τον περασμένο Σεπτέμβριο η αστυνομία παρέλαβε 40 παιδιά από κοινότητες της σέκτας «Δώδεκα Φυλές» ύστερα από πρόγραμμα στην τηλεόραση, όπου παρουσιάζονταν πλάνα με ενήλικες να κτυπούν ανελέητα έξι παιδιά μετρώντας 83 ραβδισμούς σε διάστημα μερικών ωρών.

Η σέκτα έχει κατ’επανάληψη διαψεύσει τους ισχυρισμούς για κακοποίηση των παιδιών. Απαντώντας στην ιστοσελίδα της στις Η.Π.Α, περιγράφει τις επιδρομές στη Γερμανία ως «άδικες» και διατείνεται ότι οι αρχές «είχαν χειραγωγηθεί από αόρατες πνευματικές δυνάμεις...».

Για τον Μαρκ και τη Ρόουζ Ίλιτς δεν ήταν εύκολο πράγμα να κτυπούν τα παιδιά τους για να πειθαρχήσουν. Η μεγαλύτερη τους κόρη, η Ουντίλα, ήταν πολύ υπάκουη και η μικρή τους κόρη, η Λεβάνα που γεννήθηκε το 1998 ήταν ακόμα νήπιο. Αλλά, με τον Αβραάμ είχαν πρόβλημα. «Ήταν ένα φυσιολογικό ζωηρό αγόρι, κάτι που για εκείνους ήταν απαράδεκτο», λέει η Ρόουζ. «Κατέληξα να τον δέρνω σχεδόν συνεχώς, για το κάθε τι». Τον χαρακτήριζαν ως «αντιδραστικό στοιχείο», κάτι για το οποίο θεωρούσαν εμάς υπεύθυνους. «Είμασταν κακοί γονείς», λέει.

ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ...

Αυτό μας στιγμάτιζε. Το 2001, όταν η Ρόουζ γέννησε ένα νεκρό βρέφος, της είπαν ότι αυτό έγινε επειδή ήταν «γεμάτη αμαρτίες». «Ο ποιμένας του Μαρκ ήλθε στο δωμάτιό μου ενώ ήμουν ακόμη στο κρεββάτι και είπε ότι το μωρό πέθανε από την «αγαθωσύνη του Θεού», διότι θα ήταν κακό να φέρει στον κόσμο ένα μωρό με τέτοιους γονείς, όπως εμείς». Σύντομα, οι «πρεσβύτεροι» τους απαγόρευσαν να έχουν πλέον συζυγικές σχέσεις. «Και πράγματι το τηρήσαμε», λέει η Ρόουζ.

Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας, ρώτησα τον Μαρκ και τη Ρόουζ γιατί δεν έφευγαν. «Η φυγή δεν είναι επιλογή», λέει η Ρόουζ. «Πρέπει ν’ αντιληφθείς πόση πλύση εγκεφάλου υφίστασαι. Χάνεις την ικανότητα της κριτικής σκέψης».

Ένοιωθαν, επίσης, πολύ φοβισμένοι. Η σέκτα θεωρεί το πρώην μέλος της σαν κάποιον που κάποτε ήταν φωτισμένος και εσκεμμένα επέλεξε το σκοτάδι και έτσι είναι χειρότερος από ένα συνηθισμένο άπιστο. «Ο Νουν – ο Αμερικανός αρχηγός – μας είπε ότι αυτοί που φεύγουν γίνονται πόρνες ή ομοφυλόφιλοι και ότι θα υποφέρουμε από ασθένειες, θα πεθάνουμε νέοι και θα πάμε κατ’ευθείαν στην κόλαση...».

Εκτός αυτού, δεν σου άφηναν χρόνο να σκεφτείς... «Συνεχώς δουλεύαμε», λέει η Ρόουζ. «Μόλις ξυπνούσα το πρωί, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να παρουσιαστώ στην ‘αδελφή επιστάτρια’, για να μου αναθέσει τις δουλειές της ημέρας, μαγείρεμα, καθάρισμα, φροντίδα των παιδιών». Εν τω μεταξύ, ο Μαρκ αγγαρεύτηκε να εργάζεται με τα συνεργεία που αναλάμβαναν μπογιατίσματα, κατασκευαστικά έργα και κατεδαφίσεις.

ΠΡΟΣΟΔΟΦΟΡΑ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ...

Οι «Δώδεκα Φυλές» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια βιομηχανική εμπορική επιχείρηση. Είναι οι ιδιοκτήτες 24 (τουλάχιστον) εξαιρετικά προσοδοφόρων επιχειρήσεων, ιδιαίτερα στην Αμερική όπου λειτουργούν καταστήματα επίπλων, ειδών παιδικής ένδυσης, ένα τυπογραφείο, καταστήματα με δερμάτινα είδη, εργοστάσια κατασκευής σαπουνιών, καταστήματα τροφίμων, καφετέριες, αρτοποιεία, καθώς και πολλές και διάφορες κατασκευαστικές εταιρείες, αξίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, από τις οποίες η μεγαλύτερη με την ονομασία «Οικοδόμοι του Ιούδα» (Builders of Judah) ειδικεύεται στην ανέγερση νοσηλευτηρίων και στην ιστορική αποκατάσταση κτιρίων. Επίσης είναι ιδιοκτήτες ενός αγροκτήματος «ματέ» (mate είναι βότανο σαν τσάι) στη Βραζιλία, όπου σύμφωνα με ένα πρώην μέλος τους αποδίδει τεράστια εισοδήματα.

Στην Αυστραλία, όπως και παντού, τα μέλη της σέκτας δεν πληρώνονται για την εργασία τους. «Δούλευα καθημερινά 12-15 ώρες», λέει ο Μαρκ. «΄Εκτισα δύο καφετέριες, το Common Ground Cafe και το Yellow Deli in Katoomba. Κάθε χρόνο έστηνα την καφετέρια στα ετήσια φεστιβάλ». 

Η κινητή καφετέρια της σέκτας από την οποία έχουν αρκετά εισοδήματα ενώ ταυτόχρονα  αποτελεί κέντρο προσηλυτισμού νέων μελών...

Οι επιχειρήσεις είναι πολύ επικερδείς. «Κάποτε τους βοήθησα να μεταφέρουν 40,000 δολλάρια από την καφετέρια. Αλλά ποτέ δεν μου έδωσαν ένα σεντ».

ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ...

΄Οταν ο Αβραάμ έγινε 13 χρόνων, τον έβγαλαν από το σχολείο - «Μου είπαν ότι ασκούσα κακή επιρροή στους άλλους μαθητές» - και τον έστρωσαν στη δουλειά, να σκάβει χαντάκια και να κόβει δέντρα. Μέχρι τα 14 εργαζόταν με τον Μαρκ σ’ ένα φούρνο της σέκτας όπου έφτιαχναν τα ψωμάκια που πουλούσαν στα φεστιβάλ.

«Το αρτοποιείο ήταν το χειρότερο», λέει ο Μαρκ. «Τις πρώτες τρεις εβδομάδες κοιμόμασταν στο πάτωμα, σ’ ένα υπόστεγο δίπλα στο αρτοποιείο. Τρώγαμε μόνο ψωμί, κάθε βράδυ, ύστερα από 12, 15, ακόμα και 20 ώρες δουλειά την ημέρα.

Ύστερα από 18 μήνες στο αρτοποιείο, ο Μαρκ ξέσπασε. «... Φτάνει πια, φεύγω! Δεν είπα τίποτε στη Ρόουζ, αν της έλεγα θα το ανέφερε στους ‘πρεσβύτερους’. Έτσι το σκάσαμε μαζί με το γιό μου. Φτάσαμε με ωτοστόπ σε κύριο δρόμο απ’ όπου τηλεφώνησα στον αδελφό μου και του είπα να έλθει να μας πάρει».

Ο Μαρκ και ο Αβραάμ κοιμήθηκαν στο σπίτι του Πήτερ εκείνο το βράδυ. Αλλά, την επομένη έκανε την εμφάνιση του ο Ισραήλ (από τη σέκτα). Ο Ισραήλ είχε συναντηθεί με τον αδελφό μου και γνώριζε πού έμενε. Ήξερε επίσης ότι δεν είχα σχεδόν καθόλου χρήματα και ότι σίγουρα θα πήγαινα στο σπίτι του Πήτερ.

Ο Μαρκ και ο Αβραάμ παραδόθηκαν και οδηγήθηκαν πίσω στη σέκτα...

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΝΑΖΗΤΕΙ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ...

Η οικογένεια του Μαρκ δεν είχε ποτέ καμιά υποψία για τις «Δώδεκα Φυλές». «Απλώς, νόμιζαν ότι ανήκαμε σε μια ωραία χριστιανική κοινότητα», λέει. Αλλά, η οικογένεια της Ρόουζ ήταν διαφορετική. «Γνωρίζαμε από την αρχή ότι επρόκειτο για μια σέκτα (cult)», λέει η αδελφή της Ρόουζ, η Κάθυ Κρουζάτο που ζει στο Παρίσι και η οποία προσπάθησε αρκετές φορές να επισκεφθεί την αδελφή της για να την πείσει να φύγει μαζί τους.

Κάθε φορά που έκανε την εμφάνισή της η αδελφή της, έσερναν την οικογένεια της Ρόουζ εδώ κι εκεί σε διάφορα διαμερίσματα, σπίτια ή ξενοδοχεία της σέκτας όπου τους έκρυβαν.

Αργότερα, λόγω «παραστρατήματος» του Μαρκ – τον τσάκωσαν να κάνει σέρφιγκ στη θάλασσα – αλλά και της αντιδραστικής συμπεριφοράς του Αβραάμ, οι «πρεσβύτεροι» αποφάσισαν ότι η καλύτερη λύση ήταν να χωρίσουν την οικογένεια... Έτσι, ύστερα από μια εξαντλητική και ψυχοφθόρα ανάκριση που κράτησε πέντε ώρες, έστειλαν τον Μαρκ και τον Αβραάμ σε άλλα κτήματα της σέκτας, ενώ τα κορίτσια έμειναν στο αγρόκτημα στο Πιτκον. «Ζούσαμε σε μια παράγκα στο δάσος και πίναμε νερό της βροχής. Κάθε τόσο επέτρεπαν στη Ρόουζ να με επισκέπτεται», λέει ο Μαρκ. Έκοβαν ξύλα τα οποία πήγαιναν για θέρμανση στην κοινότητα της σέκτας στο Πίκτον. Ο Μαρκ ήταν ήδη πολύ απογοητευμένος και δεν είχε πια ψευδαισθήσεις και αυταπάτες για τη σέκτα. «Ήμουν ήδη φουρκισμένος. Η Ρόουζ επίσης ήταν άνω κάτω».

Η ΕΞΟΔΟΣ...

Το 2009 οι «πρεσβύτεροι» έστειλαν τον Μαρκ και τον Αβραάμ στη Νέα Ζηλανδία.

Τότε ήταν που ο Μαρκ πήρε την οριστική απόφαση να φύγει από την ομάδα. «Τηλεφώνησα στη Ρόουζ και της είπα ότι σκέφτομαι να φύγω». Μου είπε, «Η ζωή μου είναι μαζί σου, θα έλθω μαζί σου».

O Μαρκ κάλεσε την οικογένειά του, φαινομενικά για μια απλή επίσκεψη. Όταν πήγαν εκεί, τους είπε για την απόφασή του. Ο Αβραάμ ενθουσιάστηκε. «Είναι το καλύτερο πράγμα που μου έχεις πει ποτέ». Αλλά, η Ουντίλα αναστατώθηκε. Δεν ήθελε να φύγει και άρχισε να κλαίει. Επρόκειτο να παντρευτεί τον Ερέζ, ένα νεαρό ο οποίος είχε σταλεί από την κοινότητα στη Γαλλία. Έτσι, ο Μαρκ την άφησε να επιστρέψει... «Ήταν το πιο ηλίθιο πράγμα που έκανα ποτέ», λέει τώρα.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ – Η ΚΟΡΗ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΑΙΧΜΑΛΩΤΗ...

Η οικογένεια έμεινε ένα χρόνο στο Όκλαντ πριν επιστρέψει στο Σίδνεϋ. «Θέλαμε να είμαστε κοντά στην Ουντίλα», λέει ο Μαρκ. «Τότε νομίζαμε ότι θα είχαμε τη δυνατότητα να διατηρήσουμε επαφή».

Αλλά γελάστηκαν. Η Ουντίλα, η οποία απέκτησε ένα κοριτσάκι το 2011, το είχε καταστήσει σαφές ότι δεν θέλει να έχει καμμία σχέση με την οικογένειά της... «Όταν τηλεφωνούμε,  λέει ότι δεν θέλει να μας μιλήσει», λέει ο Μαρκ. «Αν πάμε εκεί, έρχεται ο σύζυγός της στην πύλη και λέει, «Κοιτάξτε, σας είπα ότι δεν επιτρέπεται να έρχεστε εδώ. Να μην έρχεστε εδώ». Την τελευταία φορά που πήγαμε εκεί, η Ρόουζ αναστατώθηκε πολύ. Έκλαιγε. Η μικρή μας εγγονή ήταν εκεί και δύο ‘πρεσβύτεροι’ ήλθαν να ελέγξουν την κατάσταση».

Ο Μαρκ και η Ρόουζ τώρα ζουν στην Αυστραλία με τη Λεβάνα και τον Αβραάμ και σιγά σιγά προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Ο Μαρκ εργάζεται στη συντήρηση κτιρίων και επέστρεψε στο ... σέρφιγκ και τη μουσική. «Είμαι 53 χρόνων αλλά αισθάνομαι σαν να είμαι 21», λέει. «Είναι σαν να αρχίζω τη ζωή μου από την αρχή, διότι φεύγεις (από τη σέκτα) χωρίς να έχεις τίποτα».

Η Ρόουζ εργάζεται ως καθαρίστρια. Έχει διαβάσει για τις τεχνικές ελέγχου του νου (mind control) που εφαρμόζουν όλες οι σέκτες ώστε να μπορέσει ν’ αποδεχθεί και να ξεπεράσει την εμπειρία της. «Όταν κοιτάζω πίσω, δεν το πιστεύω ότι έχουν συμβεί όλα αυτά. Είναι τόσο παράξενο. Είναι σαν να έγινα άλλος άνθρωπος».

Στη σέκτα (cult), σημειώνει, εκείνοι αποφασίζουν ποιός έχει δικαίωμα να υπάρχει και ποιός όχι. «Αλλά, να, είμαστε εδώ», λέει. Ακόμα υπάρχουμε και αυτό είναι σημαντικό».

- Οι «Δώδεκα Φυλές προσεγγίστηκαν από το περιοδικό  Good Weekend, αλλά αρνήθηκαν να προβούν σε σχόλιο.

ΠΗΓΗ: The Sydney Morning Herald  ,  18/12/2013

http://www.smh.com.au/nsw/secrets-of-the-family-20131209-2z00t.html

Η είδηση είχε δημοσιευθεί στο Περιοδικό "Ενημέρωσις" της Ιεράς Μονής Τροοδιτίσσης- ppu.org.cy