Σαράντος Καργάκος, Τι φοβούνται τα Σκόπια;

Τι φοβούνται τα Σκόπια;

Αν υποχωρήσουμε στο όνομα, δεν θα είναι απλώς μία ανοησία, θα είναι καί έλλειψη γούστου

Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο 

Θά φανεῖ παράξενο, ἀλλά δέν εἶναι, ἄν θά πῶ ὅτι ἡ ἀλήθεια εἶναι πιό περίπλοκη ἀπό τήν πολιτική καί γι’ αὐτό κάποιοι πολιτικοί ἀδυνατοῦν νά τή συλλάβουν. Συλλαμβάνουν κάποιο πρόβλημα καί ὄχι τήν «ἀληθεστάτην πρόφασιν», ὅπως θά ἔλεγε ὁ Θουκυδίδης. Μένουν στό φλοιό καί δέν μπαίνουν στόν πυρῆνα. Ὅπως κάθε πόλεμος πλάθει τή μυθολογία του, ὅμοια καί ἡ πολιτική δράση πλάθει τή δική της μυθολογία, ἔστω κι ἄν εἶναι δράση... ἀδράνεια! 

Συχνά γιά νά περπατήσει ἔχει ἀνάγκη ἀπό κάποια πνευματικά... δεκανίκια. Καί γι’ αὐτό προχωρεῖ –καί ἀναφέρομαι στήν ἑλληνική ἐξωτερική πολιτική– σάν πληγωμένος... κάβουρας. Πῶς τό ἐννοῶ αὐτό; Εἶναι ἁπλό: Μετά τήν κακή πορεία πού πῆραν γιά μᾶς τό Σκοπιανό καί οἱ σχέσεις μας μέ τήν Ἀλβανία καί τήν Τουρκία, τά καναρίνια τῶν ΜΜΕ, ἔγκυροι δῆθεν ἀναλυτές (μέ τίτλους σπουδῶν πού καλύπτουν ἔκταση ταπετσαρίας), πονηροί ἐπιχειρηματίες, τραπεζικοί παράγοντες καί φυσικά «ρεαλιστές» πολιτικοί μέ πολλαπλές διασυνδέσεις (ὄχι πάντα ὕποπτες), ὅλοι αὐτοί καί ἄλλοι πολλοί ἄρχισαν νά σπέρνουν τό μῦθο ὅτι ὁ χρόνος δουλεύει γιά τά Σκόπια (ὅλοι τά ἀναγνωρίζουν ὡς Μακεδονία –πλήν ἡμῶν), γιά τήν Τουρκία καί τήν Ἀλβανία. Καί ἀκόμη πώς ἄν κρατήσουμε μία σθεναρή στάση ἔναντι τῶν κρατῶν αὐτῶν, θά ἀποξενωθοῦμε ἀπό τούς συμμάχους. Λές καί δέν εἴμαστε ἀποξενωμένοι ὅταν προέκυπτε κάποιο ἐθνικό ζήτημα.

Ἄς περιοριστοῦμε σήμερα στά Σκόπια. Εἶναι εὔλογη ἀπορία: Πῶς ξαφνικά τούς ἦλθε καί ἄρχισαν νά ζητοῦν διακανονισμό τῶν προβλημάτων μέ τήν Ἑλλάδα; Δέν εἶναι μόνο ἡ ἐσωτερική κάμψη καί οἱ φυλετικές καί θρησκευτικές ἀντιθέσεις. Κύρια αἰτία τοῦ προφαινόμενου συμβιβασμοῦ μέ τήν Ἑλλάδα εἶναι ἡ προκλητικότητα καί ἡ ἐπιθετικότητα τοῦ Ἀλβανοῦ πρωθυπουργοῦ Ράμα πού θέλει νά γίνει ὁ Νάσερ ἤ ὁ Καντάφι τῆς Βαλκανικῆς. Ἄν ἐνθυμοῦμαι καλά ὁ κ. Ράμα ἦταν κατ’ ἐπάγγελμα ζωγράφος. Ἀπό ζωγράφος ξεκίνησε καί ὁ Χίτλερ. Καί ὅπως ὁ Χίτλερ μέ μία χαψιά, τό περίφημο «Ἄνσλους», κατεβρόχθισε τήν Αὐστρία, ὅμοια καί αὐτός θέλει νά προσαρτήσει στό ἅρμα τῆς Ἀλβανίας τό γειτονικό Κοσσυφοπέδιο. Τό Κοσσυφοπέδιο ὅμως εἶναι γιά τούς Σέρβους ὅ,τι εἶναι γιά μᾶς οἱ Θερμοπύλες. 

Ἐκεῖ ἔγινε τό 1388 ἡ τρομερή μάχη μεταξύ Σέρβων καί Τούρκων πού ἔκρινε –φυσικά εἰς βάρος τους– τήν τύχη τῶν Σέρβων πού ἔχυσαν τόσο αἷμα ὥστε ὁ τόπος τους κάθε ἄνοιξη, ὅπως κάποτε διαπίστωσα, νά εἶναι γεμᾶτος ἀπό κατέρυθρες παπαροῦνες. Καί ἦταν ἕνας λόγος καί αὐτός πού ἔκανε τόν Σέρβο ὑπουργό Ἰβίτσα Ντάτσις νά καταδικάσει τίς δηλώσεις τοῦ Ράμα, ὅτι δηλαδή Ἀλβανία καί Κοσσυφοπέδιο ἀποτελοῦν ἕνα κράτος. Οἱ διεθνεῖς ὀργανισμοί ἔδειξαν ἀδιαφορία. Φαίνεται πώς ΝΑΤΟ, ΗΠΑ καί Ε.Ε. ἐπιθυμοῦν τόν σχηματισμό μιᾶς μεγάλης Ἀλβανίας, πού νά ἀποτελεῖ ἀνασχετικό παράγοντα στίς οἰκονομικο-πολιτικές εἰσχωρήσεις τῆς Ρωσίας στά Βαλκάνια καί συνάμα ν’ ἀποτελοῦν –μέ τίς διεκδικήσεις περί Τσαμουριᾶς– μονάδα πίεσης κατά τῆς συχνά ἀπείθαρχης καί δύσκολα χαλιναγωγούμενης Ἑλλάδας. Βέβαια ὁ Ράμα μέ τήν ἀπειλή μιᾶς προσεχοῦς ἕνωσης Ἀλβανίας – Κοσσυφοπεδίου ἀσκεῖ πίεση πρός τό Κονκλάβιο τῶν Βρυξελλῶν ὥστε νά ἐπιταχυνθεῖ ἡ εἴσοδος τῆς Ἀλβανίας στήν Ε. Ἕνωση.

Αὐτά ὅλα ποσῶς καθησυχάζουν τά Σκόπια, ἔστω καί ἄν μέ δική μας συναίνεση ἔναντι εὐτελῶν ὑποχωρήσεων κατορθώσουν κι αὐτά νά μποῦν στήν ἀγκαλιά τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καί τοῦ ΝΑΤΟ. Ξέρουν ὅτι θά ἔχουν τήν ἴδια –ἴσως καί χειρότερη– συμπαράσταση ἀπ’ ὅση ἔχει ἡ Ἑλλάδα στίς προκλήσεις τῆς Τουρκίας. Σέ μία πολύ πιθανή ἀναταραχή ὄχι μόνο τό Κοσσυφοπέδιο ἀλλά καί ἡ ἀλβανοκατοικούμενη Πρίστινα θά ἐπιδιώξουν νά ἑνωθοῦν μέ τήν Ἀλβανία. Καί τότε τί θά μείνει ἀπό τό Σκοπιανό κατασκεύασμα; Ἡ Βουλγαρία θά διεκδικήσει τό ἀνατολικό κομμάτι, ἡ Σερβία τό βόρειο μέ τήν ἱστορική πόλη Νίς, τήν ἀρχαία Ναϊσσό πού κατά τούς ρωμαϊκούς χρόνους ἦταν πρωτεύουσα τῆς ἐπαρχίας τῆς Δαρδανίας. Ἡ Νίς (Νίσσα καί Ναϊσσός) εἶναι πατρίδα τοῦ Μ. Κωνσταντίνου καί συνδέεται μέ τή Σερβία μέ ἰσχυρούς αἱμάτινους δεσμούς. 

Τό 1809 οἱ Σέρβοι ὑπό τόν Στέφανο Σίντζελιτς προσπάθησαν νά τήν καταλάβουν, ἀλλά ἀπέτυχαν καί εἶχαν τόσους νεκρούς πού μέ τά κρανία τους οἱ Τοῦρκοι ἔστησαν ὡς μνημεῖο τόν «Κελέκουλα» (= Πύργο κρανίων). Καί ἄν τότε, ὅταν ξεσπάσει ἕνας ἐμφύλιος στή γείτονα, συμβεῖ νά ὑπάρχει ἑλληνική κυβέρνηση μέ ψυχή, πρέπει γιά ἀνθρωπιστικούς λόγους νά δημιουργήσει πρό τῶν ἑλληνικῶν συνόρων ζώνη 10 χλμ. γιά νά καταφεύγουν ἐκεῖ οἱ τρέμοντες τή σφαγή πληθυσμοί. Ὅλα αὐτά κάνουν τούς Σκοπιανούς τάχα ὑποχωρητικούς ἔναντι ἡμῶν μέ ἀφαιρέσεις κάποιων ὁδοδεικτῶν καί κακόγουστων ἀγαλμάτων. Ἄν ἐμεῖς ἔναντι αὐτῶν ὑποχωρήσουμε στό ὄνομα, δέν θά εἶναι ἁπλῶς μία ἀνοησία, θά εἶναι καί ἔλλειψη γούστου.

dimokratianews,23.04.2018