Δημήτρης Κοσκινιώτης, Κύριε Υπουργέ, άν έχεις ψυχή, προχωρήσε!

Κύριε Υπουργέ, άν έχεις ψυχή, προχωρήσε!

Δημήτρης Κοσκινιώτης

Mετά την επιστροφή μου από το συλλαλητήριο της Κυριακής διάβασα κι εγώ την σχετική ανάρτηση του εξοχωτάτου Υπουργού μας επί των Εξωτερικών στον λογαριασμό του στο Twitter και συμπέρανα όπως όλοι, φαντάζομαι, ότι ο άνθρωπος, εκείνο το απόγευμα, βλέποντας τον μικρό αριθμό των συμμετεχόντων, άντλησε δύναμη για να συνεχίσει το πατριωτικό έργο της διαπραγμάτευσης που ανέλαβε, προς την ίδια κατεύθυνση.

Προσπαθώντας να ερμηνεύσω το νόημα του μηνύματος, ομολογώ ότι αυθόρμητα μου ήρθε στη σκέψη, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών, εκείνος ο λόγος τον οποίον απηύθυνε στον Ιούδα τον Ισκαριώτη, Αυτός που μετά από λίγο άπλωσε τα χέρια Του στον Σταυρό: «ό ποιείς ποίησον τάχιον» (δηλαδή, εκείνο που μελετάς να κάνεις, κάμε το τό ταχύτερον).

Εφόσον λοιπόν ο κύριος Υπουργός θεωρεί ότι επιτελεί έργο πατριωτικό, τι αργεί; Ας μην αναβάλλει. Να θυμάται όμως κάτι που μάλλον δεν λέγεται στους χώρους που κινείται. Αν έχεις την ψυχή, κάμε το! Όχι βέβαια την ψυχή που θα παραδώσει όταν έλθει η ώρα, όπως όλοι μας, αλλά αν έχει το σθένος να συμφωνήσει, αυτός ο γενναίος, αυτός ο πρόθυμος, να εκποιηθεί το όνομα της Μακεδονίας μας, όπως εκποιείται η περιουσία της χώρας, ας το κάνει! Αφού είναι για το καλό της πατρίδας, τι αργεί; Ας υπογράψει και ας έλθει πίσω, όπως επέστρεψε και η αντιπροσωπεία που συμμετείχε εκ μέρους των Ορθοδόξων στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας. Τότε βλέπουμε.

Τώρα, αν ο κύριος Υπουργός ήθελε να τον βοηθήσω λίγο στην εκτίμησή του περί του μεγέθους του πλήθους των συμμετεχόντων στο συλλαλητήριο θα του έλεγα τα εξής:

Την Κυριακή λοιπόν στεκόμουν κοντά στη συμβολή των οδών Σταδίου και Καραγιώργη Σερβίας, στο ίδιο σημείο που στεκόμουν και στη λαοσύναξη του 2000. Η πυκνότητα του κόσμου του συλλαλητηρίου, στο σημείο, σαφώς μεγαλύτερη. Δύο φορές προσπάθησα να περάσω ανάμεσα στους ανθρώπους που στεκόταν στην πλατεία για να προσεγγίσω φίλους που βρισκόταν στην άλλη πλευρά (οδός Όθωνος) αλλά και τις δύο φορές ήταν αδύνατο, γύρισα πίσω στη θέση μου. Οι άνθρωποι συνωστισμένοι προσπαθούσαν να βρίσκονται όσο γίνεται πλησιέστερα στην εξέδρα, η οποία ήταν οπωσδήποτε χαμηλά και επομένως δεν φαίνονταν οι ομιλητές.

Ο γιός μου με την παρέα του βρισκόταν στο πάνω μέρος της πλατείας, κοντά στη συμβολή των οδών Αμαλίας και Πανεπιστημίου. Όταν του έστειλα μήνυμα για να μάθω αν έχει κόσμο πιο πίσω από εμένα μου απάντησε, «στριμωξίδι».

Οι άνθρωποι ήλθαν να διαδηλώσουν απλά το πιστεύω τους, δεν τους κατεύθυνε κάποιος για να στέκονται αραιά, ώστε να φαίνονται περισσότεροι, μάλλον δεν τους ενδιέφερε η εικόνα. Καμμία σύγκριση με τις μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις του παρελθόντος, όπου οι οπαδοί που συμμετείχαν είχαν οδηγίες για το πώς και το πού να στέκονται (ξέρει από αυτά ο κύριος Υπουργός).

Μηχανισμός για την κινητοποίηση δεν υπήρχε, εκτός από κάποια ορθόδοξα σωματεία, απ΄όσο γνωρίζω. Η Εκκλησία, η διοικούσα εννοείται, η μόνη που μπορούσε να κινητοποιήσει κόσμο, έκανε όσα λιγότερα μπορούσε. Να θυμίσω στον κύριο Υπουργό, για παράδειγμα ότι, ένας σεβαστός Ιεράρχης, Συνοδικός μάλιστα και από τους ιδιαίτερα προβεβλημένους, ερωτηθείς για το άν θα πάει στο συλλαλητήριο, απάντησε «όχι, δεν θα πάω για να μην το καπελώσω», αλλά παρότι κινήθηκα προς την κατεύθυνση όπου οδηγήθηκαν όσοι κατέβηκαν από τον βορρά, δεν πρόσεξα κάποιο λεωφορείο με κόσμο που να προέρχεται από την Μακεδονική Μητροπολιτική περιφέρειά του, το οποίο θα μπορούσε να στείλει, αντί αυτού.

Ομιλητής βιρτουόζος του λόγου, του διαμετρήματος του μακαρίτη Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου που θα μπορούσε να προσελκύσει το πλήθος, αυτή τη φορά δεν υπήρξε. Μέχρι την τελευταία στιγμή ο κόσμος που συναθροίσθηκε δεν γνώριζε ποιοί θα ήταν οι κύριοι ομιλητές της εκδήλωσης. Βλέπεις κύριε Υπουργέ, όλοι κρύφτηκαν. Μόνο δυο γέροντες βρέθηκαν, άξιοι, οφείλω να ομολογήσω, κι ο ένας από αυτούς σε αναπηρικό αμαξίδιο μάλιστα. Κρύφτηκε ακόμη και ο «πατριάρχης» του σύγχρονου μακεδονικού αγώνα, ο Νικόλαος Μέρτζος, ο οποίος ακολούθησε περίπου, το παράδειγμα του συγχωριανού του, του Δημάρχου της Θεσσαλονίκης και αρκέσθηκε να γράψει, αντί να αγωνισθεί, ότι «οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να διαφυλάξουν και να ενισχύσουν τη θέση της Ελλάδος», χρησιμοποιώντας ως κλειδί «έναν έντιμο συμβιβασμό με το κράτος των Σκοπίων». Βλέπεις κύριε Υπουργέ, «εάν δε και το άλας μωρανθή, εν τίνι αρτυθήσεται;»

Ωστόσο, έχεις και δίκιο κύριε Υπουργέ, οι Αθηναίοι έλειψαν. Που ήταν, τόσοι πολλοί αυτοί; Μάλλον έπρεπε να βγάλουν τους σκύλους τους βόλτα και δεν πρόφταιναν. Άσε που φοβήθηκαν και τις εκατοντάδες των οπαδών του Ρουβίκωνα. Άν ερχόντουσαν όλοι δεν θα τους χώραγε ο τόπος. Αρκέσθηκαν φαίνεται στο ότι θα πάνε οι άλλοι. Αυτοί θα μπορούσαν να περιμένουν το αποτέλεσμα από τον καναπέ, όπως συνηθίζουν τελευταία.

Αλλά εσύ κύριε Υπουργέ, μην πτοηθείς, έχεις την πεποίθηση ότι πράττεις για το καλό της πατρίδας. Εκείνοι που 115 χρόνια πριν άφησαν τη βολή τους και ανέβηκαν στη σκλάβα τότε Μακεδονία για να μην της αλλάξουν συνείδηση και την πάρουν οι Βούλγαροι, λάθος έκαναν. Εσύ ξέρεις καλά, είσαι και καθηγητής. Ήλθε λοιπόν η ώρα να μας δείξεις ότι το λέει η ψυχή σου. Εμπρός λοιπόν!