Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά-«Τι εμοί και σοι, Ιησού υιέ του Θεού του υψίστου; Δέομαί σου, μη με βασανίσης»

«Τι εμοί και σοι, Ιησού υιέ του Θεού του υψίστου; Δέομαί σου, μη με βασανίσης» (Λουκ. η΄ 28).

Δυο κόσμοι, διαμετρικά αντίθετοι, συγκρούονται σήμερα μεταξύ τους. Ο ένας είναι ο κόσμος του Θεού, που είναι ο κόσμος της ελευθερίας και της αγάπης, και ο άλλος ο κόσμος του διαβόλου, ένας κόσμος δουλείας, κακίας, εξαθλίωσης και ολοκληρωτικής εξαφάνισης της προσωπικότητας του ανθρώπου. Η σύγκρουση είναι πραγματική και όχι φαινομενική και είναι μικρογραφία μιας πραγματικότητας που συντελείται καθημερινά και στην οποία στο τέλος θα υπερισχύει η δύναμη του Θεού.

Την αντίθεση μεταξύ Ιησού και διαβόλου δεν επιβεβαιώνουν μόνο το ερώτημα του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών, καθώς και αυτά που περιγράφονται στο σημερινό ευαγγέλιο, αλλά και όσα υπογραμμίζονται από δυο μαθητές του Ιησού, τον Ιωάννη και τον Πέτρο. Ο Ιωάννης, αναφέρει ότι Υιός του Θεού ήρθε στον κόσμο για να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου: «Εις τούτο εφανερώθη ο υιός του Θεού ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιωάν. γ΄ 8).  Από την άλλη ο Πέτρος μας αποκαλύπτει ότι: «Ο αντίπαλος σας ο διάβολος περιφέρεται σαν λιοντάρι που βρυχάται, ζητώντας ποιόν να καταβροχθίσει». Για τούτο και μας προτρέπει να είμαστε «νηφάλιοι κι άγρυπνοι… και να αντισταθούμε σ’ αυτόν, μένοντας ακλόνητοι στην πίστη μας». (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8-9).

Το ότι, το έργο του διαβόλου είναι καταστροφικό επιβεβαιώνεται από την όλη εικόνα και συμπεριφορά του δαιμονισμένου, Είναι γυμνός, όχι μόνο σωματικά, αλλά είναι απογυμνωμένος από κάθε ηθική αξία και κοινωνικό φραγμό. Δεν έμενε σε σπίτι, αλλά ζούσε στα μνήματα και στις ερημιές ενώ κατέστη ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων. Και το σημαντικότερο, έχασε την προσωπικότητά του, έχασε το όνομά του, όπως το επιβεβαιώνει σήμερα ο ίδιος. Στην ερώτηση του Ιησού, «ποιο είναι το όνομά σου»; Εκείνος απάντησε: «Λεγεών». «Γιατί είχαν μπει μέσα του πολλά δαιμόνια», κατά τον Ευαγγελιστή Λουκά.

Όμως το καταστροφικό του έργο δε σταματά ως εδώ. Έχει κάνει υποχείριους και αδίστακτους παραβάτες του νόμου του Θεού τους Γαδαρηνούς. Και όχι μόνο. Ζητά όχι τη δική του τιμωρία, αλλά την τιμωρία και ολοκληρωτική καταστροφή των συνεργατών του, επιτρέποντας τους να μπουν στο κοπάδι των χοίρων. Μέσα δε από αυτή την καταστροφή ήθελε να θεωρήσουν τον Ιησού σαν αίτιο και να τον αποστραφούν οι άνθρωποι.

Μπορεί το έργο του διαβόλου να είναι καταστροφικό. Μπορεί και ο Ιησούς να επέτρεψε αυτή την καταστροφή, για να συνετίσει, μέσα από την τιμωρία, τους παραβάτες Γαδαρηνούς. Όμως εκείνο που προβάλλει εντονότερα είναι η αδυναμία του διαβόλου έναντι του Ιησού, την οποία και  ομολογεί απερίφραστα λέγοντας: «δέομαι σου, μη με βασανίσεις». «Σε παρακαλώ μη με βασανίσεις». Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι αναγνωρίζει τον Ιησού ως Υιό του Θεού και ότι το δικό του έργο δεν έχει καμιά σχέση με το έργο του Ιησού.

Είναι σημαντική η ερώτηση και ταυτόχρονα η ομολογία του δαιμονισμένου: «Τι εμοί και σοι Ιησού, υιέ του Θεού του υψίστου; Δέομαι σου, μη με βασανίσης». Είναι σημαντική η ομολογία και η αναγνώριση του Ιησού ως Υιού του Θεού του Υψίστου. Είναι σημαντική και η αναγνώριση της υπεροχής του κόσμου του Θεού, τον οποίο χαρακτηρίζει η σωφροσύνη και η ευπρέπεια, ιδιαίτερα δε, η ελευθερία και η αγάπη. Αντίθετα τον κόσμο του διαβόλου τον χαρακτηρίζει η ανελευθερία και το μίσος ενώ μετατρέπει τον άνθρωπο σε ένα άβουλο όργανο και ένα ζωντανό νεκρό.

Πάνω απ’ όλα όμως, ο κόσμος του Θεού είναι επώνυμος. Έχει όνομα, το όνομα Ιησούς, «που είναι πάνω απ’ όλα τα ονόματα. Κι έτσι, στο όνομα του Ιησού όλα τα επουράνια, τα επίγεια και τα υποχθόνια θα προσκυνήσουν, και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει ότι Κύριος είναι ο Ιησούς Χριστός, για να δοξάζεται έτσι ο Θεός Πατέρας» (Φίλιπ. β΄ 9-11).

 Σ’ αυτό το όνομα, το όνομα Ιησούς, υποκλίθηκε σήμερα ο φαινομενικά «παντοδύναμος» δαίμονας ζητώντας αρχικά το έλεος για τον εαυτό του, για να μην τον βασανίσει και στη συνέχεια να του επιτραπεί να μπει στο κοπάδι των χοίρων. Υποκλίθηκε και πάλι, μετά τη θεραπεία, ο πρώην δαιμονισμένος όχι για να του επιτραπεί να φύγει, αλλά για να παραμείνει μόνιμα κοντά στον Ιησού! «Ιματισμένος και σωφρονών», όχι μόνο επέστρεψε υγιής στο σπίτι του αλλά «κι έφυγε διαλαλώντας σ’ όλη την πόλη όσα έκανε σ’ αυτόν ο Ιησούς». Αντίθετα, το πλήθος των Γαδαρηνών δε συνετίστηκε ούτε και μέσα από την καταστροφή, έστω κι αν έβλεπε τον πρώην δαιμονισμένο, «να φοράει ρούχα και να φέρεται λογικά».

Τραγικό στ’ αλήθεια το κατάντημα του μεταπτωτικού ανθρώπου, που απογυμνωμένος από τις αρετές οδηγείται στην εξαθλίωση. Από άνθρωπος γίνεται απάνθρωπος. «Σπάζοντας τα δεσμά» με το Θεό και την ηθική, οδηγείται στην απογύμνωση και τη νέκρωση, βρίσκοντας ανακούφιση μόνο στα μνήματα, ανάμεσα στους νεκρούς, μιας και ο ίδιος, όντας νεκρός, δεν μπορεί να αντιληφθεί την αξία της ζωής.

Αδελφοί μου, το τραγικό κατάντημα όπως παρουσιάζεται αρχικά στο δαιμονισμένο και στη συνέχεια στους κατοίκους των Γαδαρηνών είναι δυστυχώς και φαινόμενο της εποχής μας. Αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας ή ακόμα και μέσα μας, τότε χωρίς έκπληξη, θα διαπιστώσουμε ότι ούτε κι εμείς έχουμε ελευθερωθεί από το δαίμονα των παθών. Στώμεν καλώς, λοιπόν, κι ας τον παρακαλέσουμε, όχι να μας πάρει μαζί Του, αλλά ελευθερώνοντας κι εμάς «είναι συν ημίν» για να μπορούμε κι εμείς να διαλαλούμε όσα έκαμε και σε μας ο Ιησούς. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης