Νέες διδασκαλίες τῶν "Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ"

Νέες διδασκαλίες τῶν "Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ"

τοῦ κ. Νικολάου Μηλιώνη, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.

Ἡ ἑταιρία «Σκοπιά» εἶναι γνωστή γιά τή συνήθειά της νά ἀλλάζει τίς διδασκαλίες της ὅταν γιά κάποιο λόγο κρίνει ὅτι ἡ ἑρμηνεία πού ἔδινε δέν τήν ἐξυπηρετεῖ πλέον. Αὐτό τό ὀνόμαζε στό παρελθόν «νέο φῶς». Σήμερα τό ὀνομάζει: «ἐκλέπτυνση στήν κατανόηση» ἤ «ἐπανεξέταση».

Μιά τέτοια ἀλλαγή ἐμφανίζεται στό τεῦχος 15/11/2016 τοῦ περιοδικοῦ «Σκοπιά», ἀνατρέποντας ἀρκετές βασικές διδασκαλίες τῆς ἑταιρίας. Ἀλλά ἄς τό δοῦμε πιό συγκεκριμένα. Ἀφοῦ ἔχει κάνει ἀναφορά στή βαβυλώνια αἰχμαλωσία τοῦ Ἰσραήλ, ὁ συντάκτης θέτει τό ἑξῆς ἐρώτημα:

2016. «Σκοπιά», 15/11/2016, σελ. 22. «Έχουν υποστεί ποτέ οι Χριστιανοί κάτι αντίστοιχο με τη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία;».

Στή συνέχεια προσθέτει:

«Επί πολλά χρόνια, αυτό το περιοδικό εξέφραζε την άποψη ότι οι σύγχρονοι υπηρέτες του Θεού περιήλθαν σε Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία το 1918 και ότι ελευθερώθηκαν από τη Βαβυλώνα το 1919. Εντούτοις, για λόγους που θα αναλύσουμε σε αυτό και στο επόμενο άρθρο, κρίθηκε απαραίτητο να γίνει μια επανεξέταση[1] του θέματος».

Τί ἐννοεῖ ὅμως ἡ ἑταιρία ὅταν μιλάει γιά αἰχμαλωσία ἀπό τό 1918 ὡς τό 1919; Πρόκειται γιά τήν περίοδο κατά τήν ὁποία ὁ Ἰωσήφ Ρόδερφορδ, δεύτερος πρόεδρος τῆς ἑταιρίας, μαζί μέ ἕξι συνεργάτες του καταδικάστηκαν καί φυλακίστηκαν. Αὐτό γιά τήν ἑταιρία θεωρήθηκε ὡς σύγχρονο ἀνάλογο τῆς βαβυλώνιας αἰχμαλωσίας, ἀφοῦ χωρίς τήν ἡγεσία της –τούς προφῆτες της- ἡ ἑταιρία ἔχανε τή σύνδεσή της μέ τόν Ἰεχωβά καί δέν μποροῦσε νά λάβει «νέο φῶς». Τελικά ὁ Ροδερφορδ ἀφέθηκε ἐλεύθερος μερικούς μῆνες ἀργότερα, ἀφοῦ δέχτηκε νά ἀφαιρέσει ἀπό τίς ἐκδόσεις τῆς ἑταιρίας τίς σελίδες ἐκεῖνες πού θεωρήθηκαν ἐπιλήψιμες. Τώρα λοιπόν, αὐτή ἡ διδασκαλία ἀλλάζει:

2016. «Σκοπιά», 15/11/2016, σελ. 22-23: «Σκεφτείτε το εξής: Η Βαβυλώνα η Μεγάλη είναι η παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας. Προκειμένου, λοιπόν, να υπόκειται ο λαός του Θεού στη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία το 1918, θα έπρεπε να είχαν γίνει με κάποιον τρόπο υπόδουλοί της ψεύτικης θρησκείας εκείνον τον καιρό. Τα γεγονότα όμως δείχνουν ότι, στις δεκαετίες που προηγήθηκαν του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, οι χρισμένοι υπηρέτες του Θεού στην πραγματικότητα απελευθερώνονταν από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, δεν υποδουλώνονταν σε αυτήν. Αν και είναι αλήθεια ότι οι χρισμένοι υπέστησαν διωγμό κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, η θλίψη που βίωσαν προκλήθηκε κυρίως από τις κοσμικές αρχές, όχι από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη. Στην πραγματικότητα λοιπόν, δεν φαίνεται να περιήλθε ο λαός του Ιεχωβά σε αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη το 1918».

Φυσικά αὐτό δέν εἶναι ἀλήθεια, καθώς ὁ Ροδερφορδ φρόντισε νά κατηγορήσει τούς κληρικούς τῆς ἐποχῆς του ὡς ὑποκινητές τῆς καταδίκης του. Δέν θά ἐπικεντρωθοῦμε ὅμως σ’ αὐτό, καθώς δέν ἀφορᾶ στό θέμα μας. Καί ἡ «Σκοπιά» συνεχίζει, γιά νά ἐξηγήσει τί ἐννοεῖ:

2016. «Σκοπιά», 15/11/2016, σελ. 23: «Ωστόσο, ιδίως μετά τον θάνατο των αποστόλων, σηκώθηκαν άντρες που έλεγαν "διεστραμμένα πράγματα για να παρασύρουν τους μαθητές πίσω τους"… Το 313 Κ. Χ., αυτή η αποστατική μορφή Χριστιανοσύνης έλαβε νομική αναγνώριση από τον ειδωλολάτρη Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο. Έκτοτε, Εκκλησία και Κράτος άρχισαν να πορεύονται χέρι χέρι… Αργότερα, υπό τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α (379-395 Κ. Χ.), η Καθολική Εκκλησία, όπως έγινε τελικά γνωστή η μολυσμένη μορφή της Χριστιανοσύνης, αποτέλεσε την επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι η ειδωλολατρική Ρώμη «εκχριστιανίστηκε» τον τέταρτο αιώνα. Η αλήθεια είναι ότι εκείνον τον καιρό οι αποστάτες Χριστιανοί είχαν ήδη ενωθεί με τις ειδωλολατρικές θρησκευτικές οργανώσεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως μέλη της Βαβυλώνας της Μεγάλης. Εντούτοις, ένας μικρός αριθμός όμοιων με σιτάρι χρισμένων Χριστιανών έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν για να λατρεύουν τον Θεό, αλλά οι φωνές τους καταπνίγονταν».

Γιατί εἶναι σημαντικά ὅλα αὐτά; Διότι ἡ ἑταιρία δίδασκε μέχρι πρότινος ὅτι ἡ ἀποστασία ἀφοροῦσε ὅλη τήν Ἐκκλησία, καί ὅτι οὐσιαστικά δέν ὑπῆρχε Ἐκκλησία μέχρι νά ἔρθει ὁ Ρῶσσελ καί ἡ ἑταιρία του νά συμπληρώσουν τό κενό. Φτάνει μάλιστα νά ρίξει τήν εὐθύνη γι’ αὐτό στό Θεό, ἀφοῦ «ἔπρεπε νά γίνει ἔτσι»:

2013. «Σκοπιά», 15/12/2013, σελ. 7: «Θέλοντας να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, ο Παύλος εξήγησε υπό θεϊκή έμπνευση ότι, πριν από την ημέρα του Ιεχωβά, έπρεπε να εμφανιστεί μια μεγάλη αποστασία και "ο άνθρωπος της ανομίας"».

Τώρα ὅμως ἀλλάζει διδασκαλία καί παραδέχεται ὅτι ὑπῆρχε «μικρός ἀριθμός» κεχρισμένων[2] ἀκόμα καί κατά τήν περίοδο τῆς ἀποστασίας, οἱ ὁποῖοι ἁπλά «καταπνίγονταν». Δηλαδή, θέλει νά πεῖ ὅτι ὑπῆρξε συνέχεια ἀπό τούς ἀποστόλους μέχρι τό Ρῶσσελ. Αὐτοί μάλιστα οἱ ὀλίγοι κεχρισμένοι ἐκμεταλλεύτηκαν, κατά τήν «Σκοπιά», «σημαντικούς παράγοντες», γιά νά λατρεύουν τόν Θεό κι’ αὐτοί ἦταν ἡ ἀνακάλυψη τοῦ πιεστηρίου καί οἱ μεταφράσεις. Διαβάζομε στό ἴδιο ἄρθρο τῆς «Σκοπιᾶς»:

2016. «Σκοπιά», 15/11/2016, σελ. 24: «Θα ήταν ποτέ οι αληθινοί Χριστιανοί ελεύθεροι να λατρεύουν τον Θεό φανερά και με αποδεκτό τρόπο; Ναι! Αχτίδες πνευματικού φωτός άρχισαν να διαπερνούν το σκοτάδι, χάρη σε δύο σημαντικούς παράγοντες. Ο πρώτος ήταν η εφεύρεση ενός πιεστηρίου στα μέσα του 15ου αιώνα το οποίο χρησιμοποιούσε κινητά στοιχεία… Ο δεύτερος αξιοσημείωτος παράγοντας ήταν η απόφαση λίγων θαρραλέων αντρών στη χαραυγή του 16ου αιώνα να μεταφράσουν τον Λόγο του Θεού στις γλώσσες που μιλούσε ο κοινός λαός».

Ἡ ἑταιρία προσπαθεῖ μέ τόν τρόπο αὐτό νά δημιουργήσει τήν ἐντύπωση ὅτι συνδέεται μέ τό παρελθόν. Τό ἐρώτημα ὅμως εἶναι τό ἑξῆς: πῶς οἱ «λίγοι θαρραλέοι ἄντρες» κατάφεραν νά πραγματοποιήσουν τή μετάφραση «του Λόγου του Θεού στις γλώσσες» χωρίς τήν ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία, κατά τόν Ἀπ. Παῦλο, εἶναι ὁ μόνος «στῦλος καί ἐδρέωμα τῆς ἀληθείας»; (Α΄ Τιμ. γ΄ 15).

Στή συνέχεια, τό κείμενο συμπληρώνει:

2016. «Σκοπιά», 15/11/2016, σελ. 25: «... ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ και λίγοι σύντροφοί του άρχισαν να μελετούν συστηματικά τη Γραφή στα τέλη του 19ου αιώνα. Αρχικά, στόχος του αδελφού Ρώσσελ ήταν να εξακριβώσει ποιά από τις επικρατούσες θρησκείες δίδασκε την αλήθεια. Είχε συγκρίνει προσεκτικά τις διδασκαλίες πολλών θρησκειών, ακόμα και μη Χριστιανικών, με τα όσα λέει η Γραφή. Σύντομα αντιλήφθηκε ότι ούτε μία από εκείνες τις θρησκείες δεν προσκολλούνταν πλήρως στον Λόγο του Θεού».

Ἄν ὅμως ὁ Ρῶσσελ δέν βρῆκε οὔτε μία σωστή θρησκεία, ποῦ ἀνῆκαν αὐτοί οἱ ὀλίγοι πιστοί ἄνθρωποι, ὁ «μικρός ἀριθμός» κεχρισμένων, οἱ ὁποῖοι ἀντιστέκονταν στή «βαβυλώνια αἰχμαλωσία» ὅλους αὐτούς τούς αἰῶνες, ὅπως ἡ ἑταιρία ἰσχυρίζεται; Καί ἄραγε, αὐτός ὁ «μικρός ἀριθμός» κεχρισμένων, πῶς εἶναι σίγουρο ὅτι ἑρμήνευε σωστά τίς Γραφές;

Ἡ ἴδια ἡ «Σκοπιά ἀποκλείει αὐτή τήν βεβαιότητα, ὁμολογώντας:

2016. «Σκοπιά», 15/11/2016, σελ. 29: «Δεν ήταν όλα όσα έκαναν οι Σπουδαστές της Γραφής το διάστημα 1914-1919 σε αρμονία με τις Γραφικές αρχές. Παρότι ειλικρινείς, οι αδελφοί δεν είχαν πάντα τη σωστή άποψη για την υποταγή στις κοσμικές κυβερνήσεις[3] (Ρωμ. 13:1). Επομένως, ως ομάδα, δεν ήταν πάντοτε ουδέτεροι σε ό,τι αφορούσε τις πολεμικές προσπάθειες. Για παράδειγμα, όταν ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών όρισε την 30η Μαΐου 1918 ως ημέρα προσευχής για την ειρήνη, η Σκοπιά πρότρεψε τους Σπουδαστές της Γραφής να συμμετάσχουν και εκείνοι στην τήρησή της. Μερικοί αδελφοί αγόρασαν ομόλογα για να υποστηρίξουν οικονομικά τις πολεμικές προσπάθειες, ενώ κάποιοι λίγοι πήγαν μάλιστα στα χαρακώματα με όπλα και ξιφολόγχες. Εντούτοις, θα ήταν λάθος να συμπεράνουμε ότι οι Σπουδαστές της Γραφής αιχμαλωτίστηκαν αρχικά από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη επειδή χρειάζονταν διόρθωση και διαπαιδαγώγηση».

Ἄπό τό 1914 ἕως τό 1919 λοιπόν κάποιοι ὀπαδοί τῆς ἑταιρίας χρειάζονταν «διόρθωση καί διαπαιδαγώγηση», γιατί «Δεν ήταν όλα όσα έκαναν οι Σπουδαστές της Γραφής το διάστημα 1914-1919 σε αρμονία με τις Γραφικές αρχές». Ὄχι μόνο, ἀλλά μερικοί «αγόρασαν ομόλογα για να υποστηρίξουν οικονομικά τις πολεμικές προσπάθειες, ενώ κάποιοι λίγοι πήγαν μάλιστα στα χαρακώματα με όπλα και ξιφολόγχες». Δηλαδή, ὑποστήριξαν καί ὑπηρέτησαν τήν «Μεγάλη Βαβυλώνα».

Στή συνέχεια, ἡ ἑταιρία κάνει ἀκόμα μιά ἀλλαγή στίς διδασκαλίες της, καθώς γράφει:

2016. «Σκοπιά», 15/11/2016, σελ. 30: «Τα εδάφια Μαλαχίας 3:1-3 περιγράφουν τον καιρό —από το 1914 ως τις αρχές του 1919— κατά τον οποίο οι χρισμένοι “γιοι του Λευί” θα υφίσταντο μια περίοδο εξαγνισμού. Στη διάρκεια εκείνου του καιρού, ο Ιεχωβά Θεός, "ο αληθινός Κύριος", συνοδευόμενος από τον Ιησού Χριστό, τον “αγγελιοφόρο της διαθήκης”, ήρθε στον πνευματικό ναό για να επιθεωρήσει όσους υπηρετούσαν εκεί».

Πρόκειται γιά τόν περίφημο «καθαρισμό τοῦ ναοῦ», ἕνα θέμα πού ἔχει ἀπασχολήσει τήν ἑταιρία ἀρκετές φορές στό παρελθόν, μέ τελευταία ἡμερομηνία τό 1918 («Σκοπιά» 15/5/1998) καί μάλιστα τήν περίοδο μετά τίς 26/3/1918, καθώς τότε «ὁ Χριστός νίκησε τό διάβολο» («Γεννηθήτω τό θέλημά σου», 1964) καί ἄρα ἦταν πλέον ἐλεύθερος νά ἀναλάβει τόν καθαρισμό. Τώρα,ἡ ἑταιρία μεταφέρει τό γεγονός σέ ἕνα εὐρύτερο διάστημα, γιά λόγους πού μόνο ἡ ἴδια γνωρίζει.

Ἀπό τά παραπάνω ἐξάγεται τό ἑξῆς συμπέρασμα: Ἄν ἡ Ἐκκλησία ἔπεσε σέ ἀποστασία, ὅπως θέλει καί διδάσκει ἡ «Σκοπιά» μέχρι σήμερα, τότε κανείς, ἐκτός αὐτῆς, δέν θά μποροῦσε νά ἑρμηνεύσει τίς Γραφές θεόπνευστα, καθόσον μόνο ἡ Ἐκκλησία εἶναι «στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α΄ Τιμ. γ΄ 15). Ἐξάλλου, ὁ Κύριος διεβεβαίωσε ὅτι «πῦλαι ἄδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. ιστ΄ 18), ὅτι θά εἶναι μαζί της «ἔως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄ 20) καί ὅτι ὁ Παρἀκλητος θά τήν ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (Ἰω. ιστ΄ 13). Ἑπομένως, μόνη Αὐτή εἶναι ὁ γνήσιος καί μοναδικός ἑρμηνευτής τῶν Γραφῶν.

Ἡ «Σκοπιά» διδάσκει πολλές ἀντιγραφικές διδασκαλίες, τίς ὁποῖες μάλιστα ἀλλάσσει κατά καιρούς. Δέν ἔχει λοιπόν καμία σχέση μέ τήν ἱστορική Ἐκκλησία τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ.

Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος προειδοποίησε ὅτι: «Βλέπετε μή πλανηθῆτε∙πολλοί γάρ ἐλεύσονται ἐπί τῷ ὀνόματί μου λέγοντες ὅτι ἐγώ εἰμι καί ὁ καιρός ἤγγικε. Μή πορευθῆτε ὀπίσω αὐτῶν» (Λουκ. κα΄ 8).

___________________________
[1] Οἱ ὑπογραμμίσεις, δικές μας.

[2] «Κεχρισμένοι» ὀνομάζονται συγκεκριμένα πρόσωπα μεταξύ τῶν ὀπαδῶν, στά ὁποῖα συγκαταλέγονται καί οἱ ἀρχηγοί τῆς ἑταιρίας. Κατά τήν ἑταιρία εἶναι εἰδική τάξη καί ἀποτελοῦν τήν «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». Γιά περισσότερες πληροφορίες βλέπε προηγούμενα τεύχη τοῦ «Διαλόγου».

[3] Οἱ ὑπογραμμίσεις, δικές μας.

Περιοδικό «διάλογος» Ιανουάριος - Μάρτιος 2017, τεύχος 87

Από impantokratoros.gr