«Το Μυστήριο της Εκκλησίας» (Απ. Παύλος – Εφεσ. γ΄, 9-11)

«ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

(Απ. Παύλος – Εφεσ.  γ΄, 9-11)

Νίκος Σακαλάκης, Μαθηματικός

Ο άνθρωπος ιδωμένος ως ποίημα του Τριαδικού Θεού είναι συνδεδεμένος – δυνάμει – και με την Εκκλησία.

Λέγοντας Εκκλησία εννοούμε πάντα την κατά Ανατολάς Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η υλιστική – γεώδης αντίληψη της ζωής και η συνεχής εκκοσμίκευση του εκκλησιαστικού χώρου, έχουν ελαχιστοποιήσει την εκκλησιαστικότητα της συνείδησης των σημερινών Ορθοδόξων Χριστιανών.

Όλα τα όργανα των αντιθέτων – αντίθεων δυνάμεων (οικουμενισμός, υλισμός, αστική φιλοσοφία) επιδρούν στις συνειδήσεις των πιστών όχι μόνο αρνητικά αλλά και «θετικά», ως μορφή θετικής ενέργειας (ειρήνη, αγάπη, ενότητα).

Έτσι, περπατώντας στο κέλυφος των εννοιών αυτών, μακρυά από τον ορθόδοξο πυρήνα τους, προσλαμβάνουν στοιχεία πνευματικού θανάτου.

Γνωρίζουμε (Αγ. Γραφή), ότι από της ιδρύσεώς της η Εκκλησία βρίσκεται σ’ ένα συνεχή πόλεμο, που εντείνεται εσχατολογικά.

Στη μνήμη των Αγίων Αποστόλων (30/6) ευλαβικά θυμόμαστε, ότι η Εκκλησία είναι Αγία. Ο Θεός Πατήρ, η κεφαλή της Χριστός και το Άγιο Πνεύμα που την ζωοποιεί, είναι οι όντως Άγιοι, ο ένας Άγιος Τριαδικός Θεός.

Μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος γίνεται «Καινή κτίσις». Κανένας λόγος, κανένα ερμηνευτικό βάθος και κανένα εύρος – μήκος βιωματικότητας μπορούν, ολοκληρωτικά, να αναδείξουν το μυστήριο Εκκλησία».

Το απροσπέλαστο μυστήριό της, το «Θεϊκό μυστήριο» (Εφεσ. γ΄, 9-11 ), φανερώνεται καθημερινά μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία με σημεία αγιότητας, με τελειώσεις αγίων, με ψυχικές και σωματικές ιάσεις και, το κυριότερο, με την αλάθητη ερμηνεία των Θεϊκών αληθειών.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το πνευματικό έδαφος, όπου φυλάσσεται ο Πολύτιμος μαργαρίτης της Ευαγγελικής Αλήθειας.

Ερώτημα: Όταν ο Πατερικός εκλεκτισμός απαιτεί την απομάκρυνση του ποιμένα – επισκόπου, που παραβιάζει το αίτημα της διαφύλαξης του πολύτιμου μαργαρίτη στα όρια της Εκκλησίας, διότι «ετεροδιδασκαλεί», είναι αυτό «σχίσμα» στην Εκκλησία;

Είναι ή δεν είναι η παραβολή του «Πολύτιμου μαργαρίτη» κατάφαση στον 15ο Κανόνα της Α – Β συνόδου; Ασφαλώς και είναι!

Κάθε «παραλλαγή της περί Χριστού δόξης και διδαχής» ισοδυναμεί με προδοσία της πίστεως (Αγ. Μάξιμος Ομολογητής).

Ο δε Άγιος Βασίλειος παρατηρεί: «Της Εκκλησίας αποστάντες (οι αιρετικοί) ουκ έτι έσχον την χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ’ εαυτοίς· επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν» (Προς Αμφιλόχιον Α΄, P.G. 608 B – 609 A).

Όπως, επίσης, παρατηρεί ο Μ. Βασίλειος η Εκκλησία «ωκοδομείται επί των θεμελίων των Αποστόλων και Προφητών».

Να υπογραμμίσουμε, μια σπουδαία ερμηνευτική, ποιμαντική και εκκλησιολογική θέση του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Η δε διχοστασία πόθεν; από των δογμάτων των παρά την διδαχήν των Αποστόλων».

Αυτή η εκκλησιολογική – δογματική θέση, ερμηνεύει πλήρως το βαθύτερο θεολογικό νόημα του οικουμενισμού, του οποίου η πνευματική βάση είναι όντως, η διαστρέβλωση των Αποστολικών παραδόσεων – διδαχών.

Όποιος δε εκλαμβάνει – αντιλαμβάνεται τις σημερινές Ορθόδοξες αντιστάσεις (Αποτείχιση, διακοπή μνημοσύνου) ως μορφές «ζηλωτικής» συμπεριφοράς, είναι απόδειξη ότι έχει απροθυμία για Πατερικές, Ορθόδοξες παρεμβάσεις, έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού.

Ο μακαριστός Θεολόγος Νίκος Σωτηρόπουλος, σε ερμηνεία ενός ύμνου, αποκαλεί τους Αγίους Αποστόλους «νοητούς ουρανούς», αναλύοντας την θεολογική αίσθηση του υμνογράφου, που τους ονομάζει «λογικούς ουρανούς», ουρανούς θεολογίας!

Η πορεία της Εκκλησίας είναι πορεία της ίδιας της Αλήθειας. Δεν πορεύεται φιλοσοφικά προς την αλήθεια, όπως η Επιστήμη. Εύστοχα έχει ειπωθεί: «Μόνο η Εκκλησία δημιουργεί αγίους και όχι η Επιστήμη».

Κατά την Αγία Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο: «Ημείς τους προστιθέντας ή αφαιρούντας εκ της Καθολικής Εκκλησίας αναθεματίζομεν».

Στις ημέρες μας διαμορφώνεται και προωθείται η «Διεθνής Εκκλησία» του σιωνισμού.

Στο Κεφ. ΙΖ΄ (Πρωτόκολλα Σοφών της Σιών) διαβάζουμε: «… Ελάχιστα συνεπώς έτη υπολείπονται ακόμη μέχρι της πλήρους καταρρεύσεως της Χριστιανικής θρησκείας. Βασιλεύς των Ιουδαίων θα είναι ο αληθής πάπας της οικουμένης, ο Πατριάρχης της Διεθνούς Εκκλησίας».

Στη «σύνοδο» της Κρήτης ήδη αναγνωρίσθηκαν οι κυρίαρχες οικουμενιστικές προτεραιότητες – αξίες, που οδηγούν στην πανθρησκεία. Υπάρχει η πνευματική αίσθηση, ότι ήταν σύνοδος μεταβατική.

Ο Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων είχε δηλώσει: «Η υπό προπαρασκευήν Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας δέον όπως μη θεωρηθεί ως μοναδική και αποκλείουσα την κατ’ ακολουθίανσύγκλισιν και άλλων αγίων και μεγάλων συνόδων» (Πρακτικά, σσ. 18,20,50,55,60).

Να θυμίσουμε, ότι ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς την είχε χαρακτηρίσει ως «σκηνοθετημένη» σύνοδο, που θα συνδυάζεται με «Ανατολικό νεοπαπισμό».

Το σημερινό Ορθόδοξο ποίμνιο, στο σύνολό του, δεν αντιλαμβάνεται (;) την οικουμενιστική πλαστογράφηση της Εκκλησίας. Αναζητεί εγκυρότητα, σιγουριά και πνευματική ασφάλεια σε ποιμένες – πνευματικούς, που αποφεύγουν την οδύνη της σύγκρουσης με τον οικουμενισμό.

Αυτή η στάση φανερώνει την άγνοια της ουσίας και τα όρια της Εκκλησίας. Δυστυχώς, κινούνται στο κέλυφος της Εκκλησιαστικής ζωής. Επιβάλλεται να κατανοήσουν, ότι η πνευματική ζωή είναι βαθύτατα μαχητική, μαρτυρική, ειρηνική.

Ο επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης, στο περίφημο βιβλίο του «Ελευθέρα και Ζώσα Εκκλησία», γράφει: «Ω Άγιοι Πατέρες! Αναστηθήτε εκ των τάφων σας δι’ ολίγα δευτερόλεπτα δια να διδάξητε ημάς τους συγχρόνους κληρικούς! Να διδάξητε την Μεγαλειότητά μας πως πρέπει να θρηνώμεν δια την Αθλιότητά μας» (Σελ. 61). Ιδού η φωνή των Πατέρων!

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ