Πως δικαιολογούνται συμπροσευχές με βουδιστές και βραχμάνους;

OI ΠΛΑΝΕΣ ΤΟΥ ΒΟΥΔΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΡΑΧΜΑΝΙΣΜΟΥ, ΤΟ ΕΡΕΒΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΟΥΝ

(Πως δικαιολογούνται συμπροσευχές με βουδιστές και βραχμάνους;)

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

 «Ολάκερη η ιστορία του ανθρώπινου γένους δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά εκκωφαντική επιβεβαίωση του θανάτου. Όλες οι τρικυμίες και οι καταιγίδες της, οι ηρεμίες και οι ασκήσεις, όλοι οι δημιουργοί της και οι μαχητές, μαρτυρούν μόνο, μόνο το εν : ‘’Ο θάνατος είναι μία αναγκαιότητα.  Κάθε άνθρωπος είναι θνητός, αναπότρεπτα και αναπόφευκτα θνητός. 

 Τούτο είναι το φινάλε του καθενός ανθρώπινου όντος, τούτο είναι η διαθήκη την οποία αφήνει πίσω της ανεξαίρετα κάθε άνθρωπος του πλανήτη μας.  Τη διαθήκη αυτή άφησαν στον καθένα από μας οι πρόγονοί μας.  Σ’ αυτή στέκουν μόνο αυτά τα  τρία λόγια, ο θάνατος είναι αναγκαιότητα»*, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο σύγγραμμά του ‘’Φιλοσοφικοί κρημνοί’’.  Με την Ανάσταση του ο Χριστός εχάρισε ζωήν «τοις εν τοις μνήμασι».

Οι πλάνες του βραχμανισμού και του βουδισμού, στο πρόβλημα του θανάτου σκορπούν ζόφο. Στις θρησκειακές αυτές πλάνες του βραχμανισμού και του βουδισμού, δεν υπάρχει υπέρβαση του θανάτου.  Ο άνθρωπος έχει τη ψευδαίσθηση του προσπεράσματος του θανάτου, αλλά κατ’ ουσία στο θάνατο εγκλωβίζεται.  Για τούτο στις θρησκείες αυτές η ελπίδα και  η αληθινή χαρά είναι ξένες, και φυσικά σωτηρία δεν υπάρχει.

Πραγματικά ο βραχμανισμός είναι η πλάνη που οδηγεί στον άνθρωπο στο έρεβος του θανάτου. ‘’Για τον βραχμανισμό ο θάνατος είναι όπως και όλος ο ορατός κόσμος : H μάγια είναι η απατηλή πραγματικότητα, το μη ον, η ανυπαρξία.  Το πρόβλημα του θανάτου συγκαταλέγεται σε κάποιο είδος αποκαλουμένων πραγματικοτήτων, τις οποίες πρέπει να υπερβεί κανείς με τη δύναμη του θελήματός του.  Όλος ο ορατός κόσμος είναι έκθεση φαντασμάτων που χάνονται στα μη πραγματικά στοιχεία.  Προσπαθώντας να αντιμετωπίσει έτσι το πρόβλημα του θανάτου ο βραχμανισμός δεν το επιλύει αλλά το αρνείται’’* αναφέρει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. 

Τη ίδια περίπου αντιμετώπιση του θανάτου έχει και η ζοφώδης πλάνη του βουδισμού.  ‘’Ο βουδισμός είναι η ενηλικίωση της απελπισίας.  Τούτο όχι μόνο η φιλοσοφία αλλά και η θρησκεία της απαισιοδοξίας.   Το μυστήριο του μη όντος είναι πιο ευχάριστο από το πικρό υπέρπικρό μυστήριο του όντος.  Ο θάνατος είναι η απελευθέρωση πό τα δεσμά αυτού του φοβερού τέρατος που ονομάζεται κόσμος.  Πίσω από τον θάνατο είναι  η μακαριότητα της νιρβάνας.  Έτσι ο βουδισμός δεν επιλύνει, αλλά παραλείπει το ζήτημα του θανάτου∙ δεν νικά το θάνατο, αλλά αδύνατα τον καταριέται’’*. ‘’Παρόμοια και οι άλλες θρησκείες δεν παρουσιάζουν τίποτ’ άλλο παρά το φαλλίρισμα ενώπιον του προβλήματος του θανάτου’’* σημειώνει ο Ομολογητής Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου απαρχήν, και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των Πατέρων, Θεόν και υπερένδοξον», ψάλλομε στην Εκκλησία μας. 

Οι πλάνες του βραχμανισμού και του βουδισμού ή οι πλάνες του θανάτου, έχουν εφευρεθεί με την συνέργεια του πονηρού.  Πως μπορεί να υπάρξει συμπροσευχή κάποιου που Ορθοδόξως πιστεύει στον Αληθινό Τριαδικό Θεό, με κάποιον που πιστεύει στην δαιμονιώδη πλάνη του βραχμανισμού και του βουδισμού;

Διάπυρος προσευχή προς τον Πανοικτίρμονα Κύριο για τους ευρισκομένους στην πλάνη του Βραχμανισμού και του βουδισμού συνανθρώπους μας ναι, όχι όμως και συμπροσευχή με βραχμάνους και βουδιστές.

«Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι τίποτε άλλο από τι, παρά ιστορία ενός και μοναδικού θαύματος, του θαύματος της  του Χριστού αναστάσεως, το οποίον συνεχίζεται διαρκώς εις όλας τας καρδίας των χριστιανών από ημέρας εις ημέραν, από έτους εις έτος, από αιώνος εις αιώνα μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας»** λέγει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. 

«Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν», ψάλλομε στην Εκκλησία μας.  Πως μπορεί ο Ορθόδοξος που βιώνει την ελπίδα της Ανάστασης να συμπροσευχηθεί με βουδιστή και βραχμάνο, που αρνούνται την Ανάσταση του Χριστού και βιώνουν το έρεβος του θανάτου;  Η συμπροσευχή μόνο εν αληθεία νοείται.

*Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς  ‘’Φιλοσοφικοί κρημνοί’’

**Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς  ‘’Άνθρωπος και Θεάνθρωπος’’ (Μελετήματα Ορθοδόξου Θεολογίας), Εκδοτικό οίκος «ΑΣΤΗΡ», Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου.