Πρώτη προσέγγιση της εγκυκλίου «Προς τον Λαό»

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ»

Πελίτης Ιωάννης, Θεολόγος

Ως ελάχιστο μέλος της Εκκλησίας, χρεωμένος την ίδια με όλους ευθύνη, για όσα συντελούνται στα όριά της, οφείλω να ευχαριστήσω, την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησιάς της Ελλάδος, για την ενημερωτική στα της Συνόδου Κολυμπαρίου εγκύκλιο,

 που συνιστά μια αναγνώριση, έστω και τώρα, ότι κάθε απόφαση που αγγίζει σε οτιδήποτε την πίστη, αφορά άμεσα ολόκληρο το λαό. Που διαθέτει τώρα και επίσημα, κάποια δεδομένα, για να σχηματίσει γνώμη και ν’ αποφασίσει ανάλογα την στάση του, αφού διευκρινιστούν κάποια σημεία, που προκαλούν, καλόπιστα, ερωτηματικά:

Είναι εφικτή η ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών, παρά την τακτική των συμπροσευχών, την άρση αναθεμάτων και την συνεπαγόμενη αναγνώριση των αιρετικών, χωρίς προηγούμενη αποκήρυξη της πλάνης τους;

Η ενότητα της Εκκλησίας εκφράζεται μόνο δια των Ιερών Μυστηρίων ή πρώτα με τα δόγματα που συγκροτούν την πίστη της. Δύναται να μετέχει ή να παρίσταται αιρετικός στην τέλεσή τους;

Η συνοδικότητα, που υπηρετεί την ενότητα, μπορεί να είναι επιλεκτική; «Αναφορά στο κύρος των Οικουμενικών Συνόδων» σημαίνει ότι και η σύνοδος της Κρήτης στηρίχθηκε σε όσα μας παρέδωσαν και ακολούθησε την διαδικασία και τον τρόπο, που έλαβαν απόφαση εκείνες; Υπάρχουν για τις Οικουμενικές «εκκλησίες ετερόδοξες»; Απαλείφθηκε η φράση αυτή απ’ το έκτο κείμενο;

Το Μυστήριο του γάμου τελείται και με ετερόδοξους;

Πόσο μπορεί να συνεχίζεται ένας άκαρπος, επί σειρά ετών, διάλογος, με τους ίδιους αιρετικούς;

Η «περαιτέρω μελέτη των κειμένων  της συνόδου» είναι ανοιχτή σε αναίρεση και αναδιατύπωση τους, σε επόμενη Πανορθόδοξη, ώστε να συμφωνούν με τις εννέα Οικουμενικές;

Ο φανατισμός στην πίστη είναι βέβαια νοσηρός. Νομίζουμε ότι και απ’ την εγκύκλιο, η νηφάλια πιστότητα στο, χωρίς παρερμηνείες, Θεόπνευστο έργο, των Αγίων και στην συνείδησή μας, δεν θεωρείται φανατισμός. Έχοντας όμως κάποιοι αναγάγει σε καθοριστικό κριτήριο τον οικουμενισμό, ονομάζουν αντιοικουμενιστές, όσους αρνούμαστε, κάθε παραχάραξη στην διδασκαλία του Χριστού και των Αγίων, που η ισχύς της είναι αιώνια!  Η οικουμενικότητα είναι ιδίωμα και προοπτική της Εκκλησίας ( «μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»). Ο οικουμενισμός, θεωρώντας ως κλάδο της Αλήθειας την Εκκλησία, δείχνεται εμφανώς αντί-Θεανθρώπινος ως αντορθόδοξος. Ο Χριστός δεν είναι “αντί” σε κανέναν. Σταυρώθηκε και για τους σταυρωτές του. Αλλά για να μην μας πουν φανατικούς, θα γίνουμε σαν τους αιρετικούς, γιατί τους αγαπάει ο Χριστός και αυτούς; Και τον διάβολο αγαπάει ο Χριστός.

Έχουμε επίσης την πεποίθηση, ότι η ενότητα δεν κινδυνεύει, απ’ το ότι, συνασσόμαστε με τους Αγίους, ούτε απ’ το ότι, αντιπαρερχόμαστε ακόμη, όποιους εξαπολύουν -εξ ιδίων μήπως;- χαρακτηρισμούς, σε εκφραστές των θέσεών μας.

Εκτιμούμε ιδιαίτερα την διαβεβαίωση, ότι «οι διάλογοι, δεν σημαίνουν, ούτε θα σημαίνουν, οποιονδήποτε συμβιβασμό, σε ζητήματα πίστεως» και ευχόμαστε να εφαρμοστεί με ακρίβεια, σε όλα τα σημεία, με όση αντίσταση χρειασθεί, ενάντια σε δυνάμεις που αλλοτρίωσαν την Εσπερία. Που ξεκομμένη απ’ την μοναδική πηγή που ξεδιψάει Θεό και Ανάσταση τον άνθρωπο, καταλήγοντας στη φιλοσοφία του παραλόγου, στην διάλυση του προσώπου, στην απόγνωση, αποκλείστηκε σε τραγικό αδιέξοδο, όπου η σκέψη γίνεται σαράκι και η κοινωνία τυραννία («ο άλλος είναι η κόλαση μου»). Εκεί θα οδηγηθούμε και οι Ορθόδοξοι, ιδίως τώρα, που η συνύπαρξη Ορθοδοξίας και παγκοσμιοποίησης είναι αδιανόητη, αν για οποιαδήποτε παρέκκλιση αποκοπούμε από την Ρίζα που μας θρέφει ζωή, πέρα από απειλή κάθε θανάτου. Χάρη σ’ αυτήν την Ρίζα, τελείται ακόμη Λειτουργία, στην μικρή Ελλάδα, κόντρα σε όσους κυβερνούν υπερδυνάμεις και εκ των ένδον την υπονομεύουν. Γιατί, όσο και να κλυδωνίζεται η Εκκλησία δεν καταποντίζεται.